Δημήτρης Πουλικάκος | Το Παιδί είναι Εντάξει
Πρέπει να έχουν περάσει 20 χρόνια από την πρώτη φορά που είδα στη ζωή μου “ζωντανά” τον Δημήτρη ή Μήτσο Πουλικάκο. Τότε ήταν γνωστός ως Δημήτρης Πουλικάκος, ομολογώ πως το γεγονός ότι πλέον αναγράφεται ως “Μήτσος Πουλικάκος” είναι πολύ πιο ταιριαστό στην προσωπικότητά του. (Γιώργος Ξ.)
Άγγελος Κοντός
Συντάκτης
Γιώργος Ξιφαράς
Συντάκτης
Ίσως ακούσετε κάποιον να τον αποκαλεί Θείο Νώντα, Dr. Polykarpov, Μr. Μήτσο ή σκέτο Πουλίκα. Η ουσία όμως είναι ότι μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο. Έναν τύπο ιδιαίτερα καλλιεργημένο, λίγο περίεργο μα χαρισματικό. Ενας τύπος, που για πολλά χρόνια, σχεδόν με κάθε του κίνηση, ήταν “καταδικασμένος” να πρωτοπορεί.
Ο Δημήτρης Πουλικάκος συνεχώς ψάχνει να ζήσει κάτι καινούριο, κάτι που θα τον διαμορφώσει και θα τον κάνει καλύτερο. Αν χρειαστεί θα φτάσει μακριά για να το βρει, ακόμα κι αν στη πορεία το πράγμα “στραβώσει”.
Έλεγα λοιπόν ότι έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που βρέθηκα στον «Αέρα» στην Πετρούπολη, για να δω την ζωντανή ιστορία του ελληνόφωνου rock – και όχι μόνο – από κοντά. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το “όχι μόνο” είναι μια φράση που τις περισσότερες φορές υπόσχεται περισσότερα από όσα μπορεί να προσφέρει. Αυτή όμως δεν είναι μια τέτοια περίπτωση. (Γιώργος Ξ.)
Ίσως ακούσετε κάποιον να τον αποκαλεί Θείο Νώντα, Dr. Polykarpov, Μr. Μήτσο ή σκέτο Πουλίκα
Γενικά, το να έχουμε τον Μήτσο Πουλικάκο στο μυαλό μας μοναχά ως άνθρωπο της μουσικής είναι λάθος. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι το ίδιο λανθασμένο να τον αποκαλούμε απλά “καλλιτέχνη”. Όχι ότι δεν είναι μην τρελαθούμε, αυτή όμως η έννοια δεν κατάφερε ποτέ να τον “χωρέσει”.
Τέλος πάντων, ενώ είναι τόσα πολλά αυτά που γνωρίζω για αυτήν την μορφή, πραγματικά δυσκολεύομαι τόσο πολύ να αποφασίσω από που να ξεκινήσω. Ας τα πάρουμε λοιπόν ένα-ένα και όσο πιο νοικοκυρεμένα γίνεται.
Γέννημα θρέμμα Αθηναίος, ο Δημήτρης Πουλικάκος ήρθε στη ζωή κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Συγκεκριμένα το σωτήριον έτος 1943. Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, με γονείς γιατρούς που τον προόριζαν για την πολιτική. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 και ενώ ήταν μαθητής στο αμερικάνικο κολέγιο, είχε τις πρώτες επαφές με το rock n’ roll.
Αργότερα έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια για σπουδές στο Πάντειο. Ήταν μία κίνηση που περισσότερο είχε σκοπό να ευχαριστήσει την μητέρα του, παρά αποτελούσε επιθυμία δική του. Στις αρχές του ‘60 και για περίπου μία πενταετία, υπήρξε “μύστης” του “beat” κινήματος. Ένα κίνημα που απέκτησε απήχηση – μεταξύ άλλων – στους λογοτεχνικούς “κύκλους”.
Στις ΗΠΑ και την Αγγλία “άνθιζε” ήδη από την προηγούμενη δεκαετία. Ενώ στην Αθήνα περιοριζόταν σε λίγες παρέες και στέκια. Ένα από αυτά ήταν και το καφέ “Βυζάντιο”. Λέει γι’ αυτό ο Πουλικάκος: “Το Βυζάντιο ήταν κάτι μεταξύ ανοιχτού πανεπιστημίου και ουδετέρας ζώνης. Στο ένα τραπέζι καθόντουσαν μεγαλοεκδότες και στο διπλανό, έμποροι ναρκωτικών και υπόκοσμος. Συνυπήρχαν μια χαρά όλοι αυτοί μεταξύ τους!“. Ως beatnik, γράφει ποιήματα και ταχυδράματα.
Πολυσχιδής κι ανήσυχος νους ο Δημήτρης Πουλικάκος, με προσωπικότητα που αποτυπώνεται και στις δραστηριότητές του.Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίοπου το ‘63, η γνωριμία του με τον Νάνο Βαλαωρίτη τον μετατρέπει σε βασικό συντάκτη του “Πάλι”, του πρώτου εντύπου που εκφράζει το “beat” στην Ελλάδα.
Οι επόμενες 20 μέρες βρίσκουν τον Πουλικάκο να κρατείται στα περιβόητα κελιά της οδού Μπουμπουλίνας
Συμμετέχει κι ο ίδιος με κάποια σουρεαλιστικά κείμενα και μεταφράσεις. Ωστόσο, η συμμετοχή δεν εξαντλείται εκεί αφού συμμετέχει και στην έκδοσή του. Στις σελίδες του εκείνη την εποχή, υπήρχαν κείμενα και ποιήματα ανθρώπων όπως ο Πιτ Κουτρουμπούσης, η Μαντώ Αραβαντινού, ο Κώστας Ταχτσής, ο Ανδρέας Εμπειρίκος και ο Γιώργος Μακρής. Μάλιστα με τον Πιτ Κουτρουμπούση, τον Απρίλιο του ‘63 στο “Συμπόσιο” στην Πλάκα, ο Δημήτρης Πουλικάκος “ανέβασε“ το happening “Δοκιμαστικοί Σωλήνες“.
Το 1964 ο Δημήτρης Πουλικάκος τελειώνει την στρατιωτική του θητεία και παντρεύεται την Λονδρέζα Sarah Fenwick Owen. Στη συνέχεια μετακομίζουν στη γενέτειρα της. Μία παρένθεση εδώ, η ιστορία της εκλιπούσας πια Sarah έχει ενδιαφέρον, θα σας συμβούλευα να την ψάξετε.
Για μια επταετία περίπου, ο Πουλικάκος μοιράζει την ζωή του στα δύο. Τον περισσότερο καιρό ζει στην Αγγλία. Εκεί, όπου για να επιβιώσει κάνει ό,τι δουλειά “κάτσει”. Τα καλοκαίρια τον βρίσκουννα τη “βγάζει” στην Ελλάδα. Το 1968, ο Δημήτρης Πουλικάκος συνελήφθη για πρώτη φορά. Μαζί με κάποιους φίλους, μαζεύτηκαν σε σπίτι για να ακούσουν μουσική και κάπου μέσα εκεί υπήρχε μικροποσότητα κάνναβης.
Λίγο εξαιτίας ενός “καλοθελητή” που ήθελε να προστατέψει τον κανακάρη του, πολύ το ότι ήταν Χούντα, οι επόμενες 20 μέρες βρίσκουν τον Πουλικάκο να κρατείται στα περιβόητα κελιά της οδού Μπουμπουλίνας, παρέα με γνωστούς και άγνωστους πολιτικούς κρατούμενους. Τρία χρόνια πριν από αυτό το γεγονός, είχε ήδη ξεκινήσει το μουσικό μέρος αυτού του αφηγήματος.
Οι MGC στην τρίτη και μάλλον καλύτερη περίοδο τους, "εξερευνούν" περισσότερο τον ψυχεδελικό ήχο
Το 1965 συμμετέχει ως μπασίστας στην μπάντα, MGC (Μodern Greek Combo) μαζί με τους Ντάλλα, Τζιμόπουλο, Πολύτιμο και Στέμπο. Χρειάστηκαν απ’ ό,τι φαίνεται μόλις 22 χρόνια για να πετύχει κάτι το οποίο πρέπει πάντα να θυμόμαστε να του πιστώνουμε. Ο Μήτσος Πουλικάκος φέρνει το rock n’ roll στη χώρα μας. (Γιώργος)
Στο ρεπερτόριο τους θα βρείτε κομμάτια του Bob Dylan, για τον οποίο ο Πουλίκας “στάζει μέλι”. Θα βρείτε όμως και κομμάτια των Jimi Hendrix, Beatles, Velvet Underground και Doors. Τέλος, θα βρείτε κλασικά blues των Willie Cobbs και Robert Johnson.
Οι MGC στην τρίτη και μάλλον καλύτερη περίοδο τους, “εξερευνούν” περισσότερο τον ψυχεδελικό ήχο. Αυτό το συγκρότημα αν το κρίνουμε δισκογραφικά, θα το αδικήσουμε. Κυκλοφόρησαν μόνο τρία 45άρια που όμως, αν εξαιρέσουμε το “Foxy Lady” (ηχογραφημένο στα τέλη του 1967), δε δείχνουν πολλά από αυτήν τη μουσική φάση.
Η τελευταία τους εμφάνιση λίγο πριν την διάλυση, έλαβε χώρα στις Σπέτσες το καλοκαίρι του ‘69. Εκει θα ερωτευτεί και τη Λίλη Παπαδάκη, τη δεύτερη σύζυγο του με την οποία θα κάνουν την Καλλιόπη. Αυτό το “κεφάλαιο” από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας, έμελλε να είναι και το πιο δύσκολο στην ζωή του Δημήτρη Πουλικάκου.
Κεφάλια ψηλά στην τσέπη λιανά, σιωπηλή πλειονότης
Στο ράφι τιμές και δόξες παλιές, λαμπρή αρχαιότης
Στις αρχές του ‘70 οι MGC είναι πια παρελθόν. Όμως ο Δημήτρης Πουλικάκος έχει ήδη κάνει από τα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, την επόμενη του κίνηση. Οι “Εξαδάκτυλος” είναι πλέον ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός και ο Πουλικάκος αυτήν τη φορά, βρίσκεται μπροστά στο μικρόφωνο.
Μαζί του οι Νίκος Πολίτης (κιθάρα), Λεωνίδας Αλαχαδάμης (τύμπανα), Αντώνης Τριανταφύλλου (μπάσο) και Κώστας Δουκάκης (κιθάρα). Φυσικά η σύνθεση της μπάντας, είχε αρκετές ανακατατάξεις στα 3 χρόνια ύπαρξης της. Η παραπάνω πεντάδα πάντως, θα ‘λέγαμε ότι ήταν η βασική.
Το όνομα “Εξαδάκτυλος”, διακωμωδούσε τον μύθο του Εξαδάκτυλου Βασιλιά. Αυτόν που ο ευσεβής λαός πίστευε ότι θα είναι εκείνος που θα κατόρθωνε να “ελευθερώσει την Κωνσταντινούπολη” από τους Τούρκους. Κατά τον Πουλικάκο και την παρέα του, το έκτο δάχτυλο δεν αποτελούσε “σημείον θαυμαστού μύθου”, αλλά ένα… κωλοδάχτυλο, το οποίο η άρχουσα τάξη “επεφύλασσε δια τον λαό”.
Το συγκρότημα “Εξαδάκτυλος”, είναι το “όχημα” με το οποίο ο Δημήτρης Πουλικάκος περνά σε ένα άλλο επίπεδο δημιουργικότητας και η περίοδος αυτή είναι πιθανώς μία από τις ευτυχέστερες στην ζωή του. Η όλη θεματική της μπάντας είναι ιδιαίτερη σουρεαλιστική όπως και η ψυχοσύνθεση των δημιουργών της.
Ο Δημήτρης Πουλικάκος θα χρειαστεί μόλις 20 χρόνια για συστήσει το rock στην Ελλάδα
Οι στίχοι είναι λίγο περισσότερο αιχμηροί από όσο μπορούν να είναι μέσα σε μια δικτατορία. Γι’ αυτόν τον λόγο, το πρώτο τους 45άρι δισκάκι με τίτλο ”Τα Παιδιά Είν’ Εντάξει / Σε Καλή Μεριά” που κυκλοφόρησε στις αρχές του ‘71, κόβεται από τη λογοκρισία. Ο μηχανισμός θεώρησε ότι το δεύτερο κομμάτι είναι “προβληματικό” και η μπάντα αναγκάστηκε να το επανακυκλοφορήσει την ίδια χρονιά, αντικαθιστώντας το κομμάτι με το “Έχουν Κακούς Σκοπούς” που ηχογραφήθηκε γι’ αυτόν τον σκοπό.
Επίσης το 1971, το ψυχεδελικό “Το Ξεχασμένο Πηγάδι Καραδοκούσε Το Θύμα Του” συμπλήρωσε την πασίγνωστη και ιστορική συλλογή ”Ζωντανοί Στο Κύτταρο – Η Ποπ Στην Αθήνα”. Συνολικά στην περίοδο ‘71-’73, τα τραγούδια που ηχογράφησαν οι “Εξαδάκτυλος” και έχουν διασωθεί είναι 8. Ευτυχώς ο Δημήτρης Πουλικάκος, δε θα τα άφηνε ποτέ να χαθούν μέσα στην ραστώνη του πολιτικού ολοκληρωτισμού.
Αισίως φτάνουμε στο 1976, τότε που ο Δημήτρης Πουλικάκος κυκλοφόρησε τον πρώτο solo δίσκο του. Ο ίδιος γράφει τόσο τη μουσική, όσο και τους στίχους και φυσικά, ερμηνεύει.
Εδώ θα χρειαστεί να κάνουμε κάποιες υπενθυμίσεις και να θυμηθούμε για ποια περίοδο μιλάμε. Βρισκόμαστε δύο χρόνια μετά την ανατροπή της χούντας και παρότι η λογοκρισία που συνόδευε το ολοκληρωτικό καθεστώς έχει επίσημα καταργηθεί, το περισσότερο υλικό του δίσκου “γεννήθηκε” στην καρδιά της εφταετίας. (Γιώργος Ξ.)
Ο Δημήτρης Πουλικάκος συνεχώς ψάχνει να ζήσει κάτι καινούριο, κάτι που θα τον διαμορφώσει και θα τον κάνει καλύτερο
Στο πρόσφατο παρελθόν όμως, δεν υπήρχε έτσι κι αλλιώς μέσο να διαδοθεί η όποια πληροφορία, ώστε αυτά τα τραγούδια να γίνουν ευρύτερα γνωστά. Η λογοκρισία ερχόταν να προστεθεί ως επιπλέον εμπόδιο, οπότε ο Δημήτρης Πουλικάκος χωρίς περιορισμούς πλέον, έκανε το εξής. Πήρε κάποιες παλαιότερες ηχογραφήσεις των MGC, πρόσθεσε λίγες ακόμα από το 1974 με τους “Αχ-Βαχ” (Ο Γιατρός Παιδιά κ.α) και φυσικά όλα τα τραγούδια των “Εξαδάκτυλος”, τα οποία στις νέες συνθήκες θα αποκτούσαν πολύ διαφορετική δυναμική.
Μπορεί το ελληνόφωνο rock να είχε ήδη κάνει δειλά την εμφάνιση του από το ‘71, η κυκλοφορία όμως του “Μεταφοραί Εκδρομαί: Ο Μήτσος” ήταν αυτή που έβαλε τα “θεμέλια” για την νέα μουσική σκηνή.
Για να καταλάβετε πόσο “μπροστά” ήταν αυτός ο δίσκος, πρώτα σκεφτείτε ότι μιλάμε για μία Ελλάδα που μουσικά κυριαρχούσε το Νέο Κύμα (ο πρόγονος του έντεχνου ας πούμε), η pop και το λαϊκό τραγούδι. Σε αυτό το φόντο, ο Δημήτρης Πουλικάκος ήρθε να προσθέσει κάτι που ακουγόταν σαν μία μίξη από Frank Zappa και Rory Gallagher, με κάποια soul στοιχεία. (Γιώργος Ξ.)
Λογικό είναι λοιπόν, πως όταν το «Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη» ανοίγει το album με το riff που ο Μήτσος “δανείστηκε” από το “Dreams of Milk and Honey” των Mountain, συγχρόνως ανοίγεται ένας νέος καλλιτεχνικός “δρόμος” στον ηχητικό χάρτη της χώρας.
Το "Μεταφοραί Εκδρομαί…" δε σατιρίζει μόνο την χουντική ηγεσία
Ο Δημήτρης Πουλικάκος κατάφερε να πάρει έναν ήχο σχεδόν πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, να τον “μπουκώσει” με μπόλικη σάτιρα και να τον “ντύσει” με έξυπνα κι αφοπλιστικά στιχάκια που “κουβαλάνε” έντονα το λαϊκό στοιχείο.
Η αργκό περισσεύει, η “ξύλινη” γλώσσα απουσιάζει πλήρως, η θεατρικότητα είναι έντονη και η απλή καθημερινότητα κυριαρχεί σε κάθε πτυχή, αποδεικνύοντας ότι οι προλετάριοι και το rock n’ roll μπορούν να συνυπάρξουν. Είναι φανερό ότι ο δίσκος φέρει κάποιο αντιστασιακό πνεύμα, χωρίς όμως να χάσει την κομψότητα του σουρεαλισμού και την δύναμη της ψυχεδέλειας.
Το “Στο Σούπερ Μάρκετ” είναι η καρικατούρα μιας τραγελαφικής καθημερινότητας. Ενώ το “‘Ανευ Ουσίας, Άνευ Σημασίας” είναι η ανεξήγητη μανία για παρελάσεις και λαμπερές γιορτές. Το “Πες Μου Βρε Τρελλή” είναι η μισοαστεία και αναπόφευκτη σύνδεση με το ρεμπέτικο. Φυσικά, υπάρχει και το “Τι Μας Λες” που κοροϊδεύει ανοιχτά το αφήγημα της “καινούριας μεγάλης Ελλάδας”. Είναι όμως λάθος να πει κανείς ότι το “Μεταφοραί Εκδρομαί…” σατιρίζει μόνο την χουντική ηγεσία.
Κατά την ακρόαση, η σάτιρα επεκτείνεται και στο κοινωνικό κομμάτι που την στηρίζει, κάτι που συμβολίζεται πιστά στο εξώφυλλο που αναπαριστά τον φοβισμένο μικροαστό, που κρατά την πλαστική σακούλα.
Από νωρίς ο Δημήτρης Πουλικάκος υπερβαίνει την έννοια "καλλιτέχνης"
Εν κατακλείδι, το «Μεταφοραί Εκδρομαί: Ο Μήτσος» είναι ένα διαχρονικό έργο που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις γενιές που ακολούθησαν. Επίσης, κατά την ταπεινή μου άποψη, σήμερα είναι το ίδιο επίκαιρο με τότε.
Αξίζει να σημειωθεί ότι την εποχή που δημιουργήθηκε, οι εταιρείες δίσκων δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τη σημαντικότητα του. Έτσι ο Δημήτρης Πουλικάκος αναγκάστηκε να το κυκλοφορήσει σχεδόν μονάχος του. Στηριζόμενος αποκλειστικά σε οικονομική βοήθεια από φίλους. Αυτό σε πρώτη φάση ίσως ακούγεται προβληματικό, όμως, σε τελική ανάλυση, ίσως να ενίσχυσε σημαντικά την καλλιτεχνική του αξία.
Αλίμονο βέβαια, οι καλές εποχές συνήθως τελειώνουν με πάταγο. Ο Δημήτρης Πουλικάκος ήδη είχε άρχισε να το αντιλαμβάνεται από τα μέσα του ‘75. Λίγο καιρό μετά τον χωρισμό του με την Λίλη Παπαδάκη, εκείνη ταξιδεύει στο Αϊντχόφεν για έναν γάμο.
Το πρώτο κιόλας βράδυ στην Ολλανδία παθαίνει αναρρόφηση και αφήνει την τελευταία της πνοή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Οι γονείς της, θέλοντας να πάρουν την κηδεμονία της μικρής Καλλιόπης από τον Πουλικάκο, ξεκίνησαν μια άσχημη ιστορία με στημένα κατηγορητήρια και εκστρατείες συκοφάντησης μέσω του Τύπου. Η κατάληξη αυτού του κυνηγιού μαγισσών ήταν αρχικά η του δίωξη και στη συνέχεια η φυλάκιση στον Κορυδαλλό.
Το αφήγημα ήταν, πως ο Δημήτρης Πουλικάκος ήταν ηθικός αυτουργός σε ανθρωποκτονία από πρόθεση. “Είναι απίστευτο, αλλά εκεί μέσα αισθάνεσαι χειρότερα από ζώο” λέει ο ίδιος ο Πουλικάκος. “Σε έναν χώρο τέσσερα επί τέσσερα να ζουν έξι άνθρωποι, κάθε καρυδιάς καρύδι! Πρέπει να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος. Δεν μπορούν να κάνουν απεργία πείνας 3.500 άτομα, δεκαεπτά να έχουν ράψει το στόμα τους και αυτό να περνάει στα ψιλά των ΜΜΕ”. Μετά από 6 μήνες τελικά αφέθηκε ελεύθερος και αργότερα απαλλάχθηκε με βούλευμα.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, δέχτηκε να διοργανώσει μια συναυλία οικονομικής ενίσχυσης των μαθητών ενός σχολείου του Ζωγράφου, στην οποία συμμετείχε όλος ο καλός κόσμος. Στην σκηνή εμφανίστηκαν ονόματα όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος, Θοδωρής Παπαντίνας, ο Δημήτρης Πολύτιμος, κάτι κότες και… το μπουκάλι που πέταξε ο Νικόλας ‘Aσιμος, αλλά αυτός είναι μια άλλη ιστορία.
Η συνάντηση έμεινε στην συλλογική μνήμη ως “Η Συναυλία της Βροχής“, αφού αναβλήθηκε 2 φορές λόγω βροχόπτωσης. Στην τρίτη απόπειρα η συναυλία έγινε, ηχογραφήθηκε και μετά από συμφωνία, ο Δημήτρης Πουλικάκος χρησιμοποίησε μέρος των εσόδων για να καλύψει κάποια δικαστικά έξοδα που “έτρεχαν”.
H μουσική δεν ήταν ποτέ η μοναδική πτυχή της προσωπικότητας του Δημήτρη Πουλικάκου
Λίγους μήνες αργότερα, κυκλοφόρησε το “Crαzy Love Στου Ζωγράφου – Μήτσος & Σία Live!”. Η διασκευή του “Υπάρχω” αν και ακούστηκε πρώτη φορά εκεί, δεν συμπεριλήφθηκε στον δίσκο. Θα αργήσει πολύ για να βγει στην δισκογραφία αλλά όπως θα δείτε παρακάτω, όχι και τόσο για να ακουστεί σε ταινία. Τον Φεβρουάριο του ‘80, αυτή την φορά στο “κλειστό” του Σπόρτινγκ, έλαβε χώρα άλλη μια θρυλική συναυλία με τον Σιδηρόπουλο, που έμεινε γνωστή ως το “Παραμύθι Δίχως Όνομα”.
Όπως είδαμε παραπάνω, η μουσική δεν ήταν ποτέ η μοναδική πτυχή της προσωπικότητας του Δημήτρη Πουλικάκου. Για πάνω από 20 χρόνια, ήταν ένας από τους λίγους έλληνες ραδιοφωνικούς παραγωγούς, που προσπαθούσε να διδάξει το rock n’ roll στις μάζες.
Η αρχή έγινε κάπου στο 1976 στο Δεύτερο Πρόγραμμα, με την εκπομπή “Έλα στο Θείο“. Στη συνέχεια η εκπομπή άλλαξε τίτλους. Έγινε “Ο Θείος Νώντας στα Μικρά Παιδιά“, μετά “Μυστήριο Τρένο” και πιο μετά “Πέτρα Που Κυλάει, Χόρτα Δε Μαζεύει“. Αν και το προσωνύμιο «Θείος Νώντας», πιθανώς το απέδωσε ο Σιδηρόπουλος, ο ίδιος δε θυμάται πλέον πως κατέληξε σε αυτό.
Ηγέτης αυτής της συμμορίας πρασινοφορεμένων απέθαντων, είναι ο Δημήτρης Πουλικάκος
Όπως και να ‘χει, η φυλακή διέκοψε προσωρινά την παρουσία του στα FM, μέχρι την συνάντηση του με τον Μάνο Χατζιδάκι το ‘79 στο “Βυζάντιο”, όταν πια είχε απελευθερωθεί. Τον ρώτησε, “έχεις καμιά εκπομπή;” και εκείνος απάντησε “κάνε ό,τι θέλεις“. Ξαναμπήκε λοιπόν στο ραδιόφωνο και παρέμεινε για αρκετό καιρό. Τρίτο Πρόγραμμα, Κανάλι 15, Flash 96.1 και τέλος Rock FM, στη βραδινή ζώνη και με αρκετά on-off, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Στο studio συνήθως ήταν μόνος, εκτός αν ερχόταν κάποιος επισκέπτης.
Όπως είχε αναφέρει ο Δημήτρης Πουλικάκος για τα ακούσματα και τις εκπομπές του, “το πρόγραμμα ήταν κυρίως μουσική, με μικρές άχρηστες πληροφορίες ενδιάμεσα. Κυρίως έπαιζα blues και rock n’ roll. Εγώ είμαι μπλουζόφερτος, ρεμπετόφερτος, ζαπόφερτος από τον Zappa. Αποφεύγω τον όρο rock, προτιμώ το rock n’ roll. Εκτός από αυτά, έπαιζα και κάποια άλλα πράγματα. Ας πούμε Μεξικάνικα από το Βόρειο Μεξικό. Περουβιανές μουσικές, ινδονησιακά, αλλά ο βασικός πυρήνας ήταν το blues και το rock n’ roll. Με τα «μέταλλα» δεν έχω σχέση. Άντε κάποια riffs αλλά μέχρι εκεί. Τα hard rock μου σταματάνε στους Led Zeppelin. Oκ, βάλε και τους Lynyrd Skynyrd“.
Ως λάτρης των διασκευών, είναι χαραγμένη στη μνήμη μου η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή μαζί του. Αλήστου μνήμης η cult ταινία ο «Δράκουλας των Εξαρχείων» του Νίκου Ζερβού. Εκεί όπου από τις τηλεοράσεις μας παρέλασαν ένα σωρό μορφές που τότε αποτελούσαν το rock κομμάτι της κοινωνίας.
Φυσικά, πρώτος και καλύτερος ο Τζίμης Πανούσης. O Τζόνι Βαβούρας με τον Σάκη Μπουλά και ο προσωπικά αγαπημένος Νικόλας Άσιμος. Ο Πουλικάκος εμφανίζεται ελάχιστα, αρκετά όμως ώστε να ταράξει τον εφηβικό μου νου.
Προσέξτε το σκηνικό, ο Τζίμης Πανούσης και οι Μουσικές Ταξιαρχίες συνοδευόμενοι από κάτι ζόμπι, παίζουν το ομώνυμο κομμάτι. Όταν τελειώνει το τραγούδι και ενώ ετοιμάζονται για το επόμενο, μία κομπανία από ένστολα ζόμπι τους διακόπτει. Όπως καταλαβαίνετε, ηγέτης αυτής της συμμορίας πρασινοφορεμένων απέθαντων, είναι ο Δημήτρης Πουλικάκος.
Τα τύμπανα αρχίζουν να ηχούν με κλιμακωτό τρόπο και τότε, ένα σκληρό riff συνοδεύει τη φωνή του Πουλικάκου, η οποία τραγουδάει: «Υπάρχω, και όσο υπάρχεις θα υπάρχω, σκλάβα τη ζωή σου θα ‘χω». Ναι, καλά καταλάβατε, είναι η ξακουστή διασκευή στο τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη. (Γιώργος Ξ.)
Πρωταγωνιστούσε στην τηλεοπτική σειρά "Οι Αυθαίρετοι" μαζί με τον Χρήστο Βαλαβανίδη
Ο Πουλίκας συμμετείχε συνολικά σε περίπου 60 ταινίες, πολλές από τις οποίες θεωρούνται κάπως κλασικές. Μεταξύ τους βρίσκονται και τέσσερεις ταινίες του Νίκου Περάκη. Στο “Άρπα Colla” υποδύθηκε έναν εφοπλιστή με αμφιλεγόμενη αγάπη για την τέχνη. Ενώ στο “Λούφα και Παραλλαγή” έπαιξε έναν καθηγητή αγγλικών, που εμφανίζεται για λίγο σε δελτίο ειδήσεων της ΥΕΝΕΔ.
Η ταινία αυτή είχε ένα sequel τρία χρόνια μετά, το “BiOS + Πολιτεία” όπου ο Πουλικάκος έχει μεγαλύτερο ρόλο. Εκεί έπαιξε τον Παπαδόπουλο, έναν παραγωγό πορνογραφικών ταινιών που η ασφάλεια προσπαθούσε να παρουσιάσει ως μέλος “τρομοκρατικής” οργάνωσης.
Έπαιξε στα “Πατρίς, Ληστεία, Οικογένεια” και “Τηλεκανίβαλοι” του Ζερβού. Ενσάρκωσε έναν πολιτικό κρατούμενο της Μακρονήσου στο “Happy Day” του Παντελή Βούλγαρη. Υποδύθηκε έναν μισότρελο βενζινά στο “… Και Δύο Αυγά Τουρκίας“, όπου μας “καίει” το μυαλό όταν ζητά από τον Δημήτρη Πιατά να του πει “πόσο ζουν οι μύγες“. Επίσης έκανε και έναν ναζί αξιωματικό που κυνηγάει για να βασανίσει έναν ταλαιπωρημένο και συγχυσμένο Χάρρυ Κλυνν, στο τέρμα σουρεαλιστικό και δυστοπικό “Made In Greece“.
Στα “4 Μαύρα Κοστούμια” του Ρένου Χαραλαμπίδη υποδύεται έναν αλογομούρη συμβολαιογράφο. Έναν φωτογράφο στο “Μετέωρο Βήμα του Πελαργού” του Θοδωρή Αγγελόπουλου. Εμφανίζεται στα “Revanche” του Νίκου Βεργίτση και “Οι Απέναντι” του Γιώργου Πανουσόπουλου. Μία από τις καλύτερες στιγμές του όμως στη μεγάλη οθόνη, ήταν η συμμετοχή του στο “Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας” του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Εκεί όπου παίζει μάλλον τον πιο αργόσχολο, κυνικό και χυδαίο από τους γιους του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Τέλος, πρωταγωνιστούσε στην αξέχαστη τηλεοπτική σειρά “Οι Αυθαίρετοι” μαζί με τον Χρήστο Βαλαβανίδη.
Ο Δημήτρης Πουλικάκος μετά από μια πολυετή δισκογραφική ανάπαυλα, επιστρέφει κάπως τσιτωμένος. Το 1998 κυκλοφορεί την συλλογή “Ο Θείος Νώντας Ξέρει…” που είναι κάτι σαν best of με 2 νέες συνθέσεις. Μία από αυτές είναι το “Να Φύγει Αυτός Ο Χειμώνας“.
Ο χρόνος όμως είναι σχετικός για τον Πουλίκα και αφήνει έξι χρόνια να περάσουν, μέχρι να την επόμενη κίνηση. Αυτή έγινε το 2004, όταν κυκλοφόρησε από το πουθενά το διπλό album “Αδέσποτα Σκυλιά“. Περιέχει 48 κομμάτια, πολλά από τα οποία είναι μικρής διάρκειας ηχογραφήσεις. Άλλα είναι “ζωντανά” και ηχογραφημένα πρόχειρα, ενώ άλλα είναι απλά ακυκλοφόρητα και “γραμμένα” μέσα σε μια περίοδο 25 ετών.
Η αλήθεια είναι πως ο Δημητρης Πουλικάκος, έπρεπε κάποια στιγμή να μαζέψει όλα τα διάσπαρτα κομμάτια του παρελθόντος σε μία κυκλοφορία. Το πρώτο cd είναι ουσιαστικά η επιστροφή του σαρκαστικού Πουλικάκου. Αυτού που μαζί με τον Τζίμη Πανούση, έβγαζαν για χρόνια το ελληνόφωνο rock από την μιζέρια του.
Κρατάω ένα γηπεδικό άσμα που μας βρίζει στις μούρες μας. Το “Τι Μπουκόφσκι…”, ένα αξιοπρεπέστατο μπλουζοκόμματο του Little Junior Parker που ονομάζεται “Driving Wheel“. Την την 80-ίλα του “Σκυλίσια Ζωή (Η Μοίρα Του Επαίτη)” και την πρώτη δισκογραφική παρουσία του “Υπάρχω“. Το δεύτερο cd περιέχει κυρίως σκόρπιες ζωντανές εκτελέσεις από το 1969 μέχρι τα τέλη ‘90. Καθώς και κάποια ορχηστρικά, που είχε ηχογραφήσει για κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές ανάγκες. Μην περιμένετε πολλά από εκεί, όλα σχεδόν είναι ηχογραφημένα με απλά κασετοφωνάκια.
Ο Δημήτρης Πουλικάκος που καταφέρνει να πηγαίνει πάει "τρένο" εδώ και έξι δεκαετίες
Το 2006 μαζεύει κι άλλες ζωντανές εκτελέσεις και κυκλοφορεί τον τελευταίο ουσιαστικά προσωπικό δίσκο. Κοιτάζοντας πίσω, αλλά και μπροστά, θα δούμε ότι πάντα είχε μία διαλεκτική σχέση με την μουσική. Συμμετείχε σε projects άλλων καλλιτεχνών και εμφανίζονταν με διάφορα σχήματα όπως οι Άσσοι του Καράτε, οι Γεια Σου Τάκη και οι Κάτω απ΄το Δέντρο.
Το ‘84 συμμετείχε ενεργά στο “Zorba the Freak” του Σιδηρόπουλου. Ενώ το ’94 ακουγόταν στη “Θεοκωμωδία” του Ζορζ Πιλαλί και το ‘96 βοήθησε τον Λάκη Παπαδόπουλο να κάνει το “Πασπαρτού”. Φτάνουμε στο ‘98 όπου τον συναντούμε στο “Ουφ!” του Αντώνη Τουρκογιώργη. Το 2005 τραγούδησε σε δύο κομμάτια του “Απόψε Κάνεις Jam” των Samatistas και το 2010 μας τρόλαρε μαζί με τους Αέρα Πατέρα στο “Εδώ Που Φτάσαμε“.
Ως αλληλέγγυος, εμφανίστηκε το 2010 στο Θέατρο Πέτρας. Πήρε μέρος στο πολυήμερο φεστιβάλ “Τα Ωραία Εξάρχεια” το καλοκαίρι του ‘18. Τον περασμένο Μάρτη, τραγούδησε στη Συναυλία Ειρήνης στα Προπύλαια. Κερασάκι στην τούρτα, η έκδοση του βιβλίου “Φρυκτωρίες ή Πόσο Ζουν Οι Μύγες;“, το 2019. Περιέχει πεζά και θεατρικά κείμενα. Ποιήματα και μεταφράσεις από την εποχή του “Πάλι” και της “beat” δημιουργίας. Μέχρι και τα τελευταία μη δισκογραφημένα τραγούδια του.
