Πριν δύο δεκαετίες ο ιαπωνικός κινηματογραφικός τρόμος έμοιαζε ξεχωριστός και γνήσια ανατριχιαστικός, ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου οδηγήθηκε σε τέλμα. Τα χαρακτηριστικά του γίνονταν προβλέψιμα. Tα σενάρια σταμάτησαν να έχουν κάποια πρωτοτυπία και η αφομοίωση στο ιδίωμα πολλών αμερικανικών στοιχείων έφερε το τέλος μιας ένδοξης εποχής με μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις να ξαφνιάζουν ευχάριστα όπως το Over Your Dead Body του Takashi Miike.
Στο Re/member μια «νεώτερης κοπής» απόπειρα στον κατάλογο του ιαπωνικού τρόμου τίθενται ήδη εξαρχής κάποια ζητήματα. Το γεγονός ότι το σενάριο στηρίζεται σε ένα manga θα λειτουργήσει υπέρ του; Στο παρελθόν η πλειοψηφία των live action μεταφορών κάποιου manga είχε στεφθεί με πλήρη αποτυχία. Έτσι τα προγνωστικά δείχνουν να μην είναι με το μέρος του. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί ότι η ταινία προορίζεται για τη πλατφόρμα του Netflix η οποία δίνει βάση στην προώθηση πιο προσβάσιμων στο ευρύ κοινό θεαμάτων και ενισχύει την όποια καχυποψία.
Η Asuka είναι το μοναχικό κορίτσι του σχολείου. Δεν έχει φίλους και δεν ανοίγεται σε κανέναν. Ένα βράδυ του Ιούλη, όμως θα ζήσει μια περίεργη κατάσταση στην οποία αυτή και κάποιοι ακόμα συμμαθητές της θα αναγκαστούν να συμμετέχουν σε ένα περίεργο, μακάβριο παιχνίδι, αναζητώντας τα μέλη ενός πτώματος στις εγκαταστάσεις του σχολείου ενώ τους κυνηγά ένα απόκοσμο πλάσμα.
Αν πεθάνουν, υπάρχει πάντα και η επόμενη μέρα που ως εκ θαύματος θα έχουν αναστηθεί για να ξαναπροσπαθήσουν. Ως τίμημα αυτής της κατάστασης, το ότι ο χρόνος έχει κολλήσει στην ίδια μέρα η οποία θα επαναλαμβάνεται έως ότου το παιχνίδι λήξει.
Στο Re/member μια «νεώτερης κοπής» απόπειρα στον κατάλογο του ιαπωνικού τρόμου τίθενται ήδη εξαρχής κάποια ζητήματα
Με αυτήν την υπόθεση, το σενάριο δείχνει να υπόσχεται κάποια στοιχειώδη πράγματα τα οποία εν μέρει τα τηρεί. Υπάρχει όντως άφθονος θάνατος και αρκετή δράση που καλύπτει τα βασικά στοιχεία της πλοκής. Ωστόσο την κάνει να κυλήσει ανώδυνα τόσο ώστε να φαντάζει ως και «ακίνδυνη». Αυτό φαίνεται να είναι και το μέγιστο από τα ατοπήματά της, καθώς μόλις η ταινία τελειώσει δεν αφήνει κανέναν αντίκτυπο στο θεατή.
Σε ταινίες όπως το Ringu και το Noroi οι τίτλοι τέλους δεν έφερναν καμία λύτρωση από τον τρόμο και εξακολουθούσε κανείς να αισθάνεται μια απροσδιόριστη απειλή να καραδοκεί. Στο Re/Member αποτελούν το σήμα λήξης μιας ταινίας η οποία ναι μεν έχει στοιχεία τρόμου αλλά δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο.
Το γεγονός ότι το σενάριο βασίζεται σε ένα manga και όχι σε μια πρωτότυπη υπόθεση ήδη δημιουργεί ανισότητες. Οι καταστάσεις οι οποίες ενδεχομένως θα παρουσιάζονταν ως πιο φρικαλέες στο χαρτί, όταν μεταφράζονται σε κινήσεις πραγματικών ανθρώπων. Βιντεοσκοπημένες από μια κάμερα σε φυσικό χώρο, μεταλλάσσονται σε ένα σαφώς πιο άγευστο θέαμα. Και εν προκειμένω το ανώδυνο σε αυτού του είδους τις ταινίες δεν είναι το ζητούμενο.
Επιπλέον οι χαρακτήρες είναι απλά, μονοδιάστατα στερεότυπα τα οποία στηρίζονται στα άμεσα αναγνωρίσιμα στοιχεία τους και στην προβλέψιμη ανάπτυξή τους. Δένονται βιαστικά και αδικαιολόγητα, το προφίλ τους δίνεται μέσω διαρκούς exposition και καταλήγουν να είναι αφελούς λογικής.
Επιπλέον οι χαρακτήρες του Re/Member είναι απλά, μονοδιάστατα στερεότυπα τα οποία στηρίζονται στα άμεσα αναγνωρίσιμα στοιχεία τους και στην προβλέψιμη ανάπτυξή τους
Αναφερόμενοι στο κομμάτι της πλοκής, επισημαίνεται ότι είναι απόλυτα προβλέψιμο το τι θα ακολουθήσει. Το κοινό μπορεί εύκολα να μαντέψει την κάθε «στροφή» του σεναρίου και ενώ σε κάποιες στιγμές η ταινία μπορεί να φαντάζει ως και «μεταμοντέρνα κριτική» των συγκεκριμένων tropes, φαίνεται πως απλώς υποκύπτει σε αυτά. Και εν κατακλείδι, θυμίζει περισσότερο κάποιο βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης κοντινό του Dead By Daylight με δόσεις εφηβικού μελοδράματος ιαπωνικής κοπής.
Αν διανύαμε τη χρυσή περίοδο των βίντεοκλαμπ, θα αποτελούσε αρχετυπικό παράδειγμα ταινίας που θα δέσποζε στα μπροστινά ράφια των θρίλερ δίπλα σε πιο δημοφιλείς, ήδη ενοικιασμένους τίτλους και θα επιλεγόταν για ομαδική, «άμυαλη» μάζωξη σε κάποιο σπίτι όπου οι παρευρισκόμενοι στο μεγαλύτερο μέρος θα μίλαγαν μεταξύ τους. Όταν θα επιστρεφόταν, οι ενοικιαστές θα έλεγαν στον υπάλληλο «ντάξει, καλά περάσαμε, μέχρι εκεί». Και θα το ξέχναγαν αμέσως μετά.
