Οι Dödsrit, ένα σχήμα που ξεκίνησε ως προσωπικό project και εξελίχθηκε σε πλήρη μπάντα με βάση την Ολλανδία και τη Σουηδία, συζητούν μαζί μας για την πρόσφατη περιοδεία τους στη Βόρεια Αμερική, το προσωπικό βάθος του “Nocturnal Will”, τις επιρροές που δεν φαντάζεται κανείς, την DIY στάση τους στη σημερινή πραγματικότητα της μαζικής κατανάλωσης, αλλά και για το πώς διαχειρίζονται τις σκοτεινές πλευρές της σκηνής και της εποχής. Λίγο πριν την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα, οι Dödsrit μοιράζονται σκέψεις, εμπειρίες και σχέδια για το μέλλον.
Καλημέρα, βρίσκεσαι ακόμη σε περιοδεία αυτές τις μέρες; Πώς ήταν η εμπειρία μέχρι τώρα, ειδικά μετά τις συναυλίες που έδωσες στη Βόρεια Αμερική;
G. Μ. (Dödsrit): Καλημέρα, αυτή την περίοδο βρίσκομαι πίσω στο Άμστερνταμ. Η περιοδεία μας στη Βόρεια Αμερική ήταν πραγματικά υπέροχη, με 19 συναυλίες και πολλές αξέχαστες στιγμές. Ελπίζω να επιστρέψουμε σύντομα, αυτή τη φορά και σε μέρη που δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε, όπως το Pacific Northwest.
Το “Nocturnal Will” βγάζει έναν βαθιά προσωπικό χαρακτήρα, ντυμένο με ένα αρχαϊκό και μυστικιστικό στοιχείο, ενώ είναι ταυτόχρονα πολύ μελωδικό και αρκετά διαφορετικό από τις προηγούμενες κυκλοφορίες σου. Ήταν αυτή η μουσική εξερεύνηση κάτι που είχες στο μυαλό σου όταν έγραφες το άλμπουμ;
Είναι δύσκολο να το προσδιορίσω, για εμάς το άλμπουμ προέκυψε σαν μια φυσική συνέχεια του “Mortal Coil“, που ήδη άφηνε να φανεί περισσότερο αυτό το θριαμβευτικό στοιχείο που, ίσως, είναι και αυτό που κάνει το “Nocturnal Will” να ξεχωρίζει. Πιθανόν, ο τρόπος που διαμορφώθηκε το άλμπουμ έχει να κάνει και με τη μουσική που ακούγαμε εκείνη την περίοδο.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στο τέλος του "Nocturnal Will" και στο αγαπημένο μου κομμάτι από το άλμπουμ, το "Celestial Will". Οι στίχοι μιλούν για βαθύ πόνο, εσωτερική αναταραχή και την αναζήτηση της ειρήνης, ακόμα κι αν ο θάνατος μοιάζει να είναι η μοναδική διέξοδος. Πώς θα περιέγραφες αυτό το φινάλε για το άλμπουμ σου και τι είχες στο μυαλό σου όταν έγραφες αυτό το τραγούδι;
Σε ευχαριστώ πολύ. Νομίζω πως το κλείσιμο του άλμπουμ ταιριάζει απόλυτα με το ύφος των στίχων, όπως συνέβαινε και στο “Mortal Coil” με τους στίχους του “Apathetic Tongues”, και ομολογώ ότι δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι να το αναφέρεις. Την περίοδο που έγραφα αυτούς τους στίχους, δυσκολευόμουν αρκετά με την ψυχική μου υγεία. Δεν έχω κρύψει ότι πολλά από τα θέματα που αγγίζω είναι ένας τρόπος να διαχειριστώ την κατάθλιψη και να αποκτήσω έναν βαθμό «ελέγχου» πάνω στις αυτοκτονικές σκέψεις που τη συνοδεύουν. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως ο καθένας πρέπει να δίνει στους στίχους το δικό του νόημα. Αυτή είναι, τελικά, η ομορφιά της μουσικής και της ποίησης.
Οι Dödsrit ξεκίνησαν ως one-man band, όμως στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε πλήρες συγκρότημα, με κάποια μέλη να ζουν στην Ολλανδία και άλλα στη Σουηδία. Πώς ήταν αυτή η μετάβαση για σένα; Σε ποιον βαθμό επηρεάζει τη διαδικασία της σύνθεσης και της παραγωγής ή και την προετοιμασία πριν ξεκινήσετε μια περιοδεία;
Λοιπόν, ο Christoffer μου πρότεινε να συγκροτήσω την μπάντα στην Ολλανδία αντί να μετακομίσω στη Σουηδία, γιατί έτσι θα ήταν πιο εύκολες οι περιοδείες για όλους. Ζήτησα από τον Jelle, με τον οποίο παίζω μουσική από τότε που ήμασταν παιδιά, να αναλάβει το μπάσο, ενώ γνώρισα τον πρώην ντράμερ μας, τον Brendan, μέσω ενός κοινού φίλου. Έτσι, τελικά, η δημιουργία του lineup αποδείχθηκε πιο απλή απ’ όσο περιμέναμε. Το μόνο εμπόδιο που έχουμε είναι οι μεμονωμένες εμφανίσεις, αφού ο Christoffer πρέπει να ταξιδεύει από το Börlange.
Όσον αφορά τη σύνθεση και την παραγωγή, με τον Christoffer ανταλλάσσουμε συνεχώς φωνητικά μηνύματα και βίντεο με ιδέες, και όταν αυτές αρχίζουν να διαμορφώνονται, τις ενώνουμε πάνω σε προγραμματισμένα ντραμς. Συνήθως έτσι προκύπτουν τα demo, τα οποία στη συνέχεια μοιραζόμαστε με τα υπόλοιπα μέλη για να έχουμε τη δική τους οπτική. Για τις πρόβες, συναντιόμαστε αρκετές φορές ως τετράδα και περίπου μία εβδομάδα πριν από την περιοδεία, ο Christoffer έρχεται στο Άμστερνταμ ώστε να κάνουμε επιπλέον πρόβες όλοι μαζί.
Υπάρχει κάποιο συγκρότημα ή καλλιτέχνης που δεν θα περίμενε κανείς να έχει επηρεάσει τη μουσική των Dödsrit, όχι από τον χώρο του black metal ή του crust, αλλά τελείως άσχετος με τον ήχο σας; Επίσης, τι μουσική ή ποια άλμπουμ απολαμβάνεις περισσότερο αυτή την περίοδο, ειδικά όσο είσαι σε περιοδεία;
Pygmy Lush! Η μουσική τους έχει επηρεάσει εμένα και τον Chris πολύ περισσότερο απ’ όσο θα φανταζόταν κανείς. Προσωπικά, τις τελευταίες μέρες έχω ξαναβάλει να ακούσω παλιότερα Visual Kei κομμάτια, όπως το “Gauze” των Dir en Grey, το “Blue Blood” των X και το “Cakera” των Laputa. (Είμαι αρκετά σίγουρος ότι κάποια από αυτά τα κομμάτια επηρέασαν και το Nocturnal Will με τον τρόπο τους, χαχαχα.)
Σήμερα τα social media και γενικά το διαδίκτυο έχουν δημιουργήσει μια κουλτούρα μαζικής κατανάλωσης, ακόμα και στις τέχνες και στη μουσική. Εσύ, ως μέλος μιας μπάντας με DIY και underground λογική, πώς βλέπεις αυτό το φαινόμενο; Νιώθεις ότι χρειάζεται να κάνετε κάποιους συμβιβασμούς για να μπορέσετε να επιβιώσετε μέσα σε αυτή την κατάσταση;
Είναι δύσκολο να το πω, γιατί ειλικρινά δεν ακολουθούμε τις τάσεις των social media και τα χρησιμοποιούμε κυρίως για να μένουμε σε επαφή με φίλους και όσους μας ακολουθούν, αλλά και για να ανακοινώνουμε επερχόμενες περιοδείες, συναυλίες ή να μοιραζόμαστε φωτογραφίες και βίντεο από τις περιοδείες, το στούντιο και ό,τι άλλο κάνουμε. Δεν θα αρνηθώ πως τα social media μπορεί να είναι εξαντλητικά, όμως το διαδίκτυο έχει αποδειχθεί εξαιρετικό εργαλείο για να διαδώσουμε τη μουσική μας και να γνωρίσουμε πολλές καταπληκτικές μπάντες, καλλιτέχνες και δημιουργούς.
Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια μια άνοδο ακροδεξιών και νεοφασιστικών αντιλήψεων και πολιτικών, ενώ μεγάλο μέρος της κοινωνίας παραμένει δυστυχώς ανεκτικό σε τέτοιες απόψεις. Το black metal, μάλιστα, έχει βρεθεί συχνά να αποτελεί χώρο έκφρασης αυτών των ιδεολογιών. Για σένα, ως ξεκάθαρα αντιφασίστα, πώς είναι να κινείσαι μέσα σε αυτή την πραγματικότητα;
Είναι δύσκολο να το περιγράψω. Δεν θα αρνηθώ ότι υπήρξαν μερικές περιπτώσεις στο παρελθόν όπου τα πράγματα κλιμακώθηκαν, αλλά ένιωσα πως αυτό είχε να κάνει περισσότερο με το ότι το συγκεκριμένο άτομο ήταν απλά τελείως μαλάκας, παρά με το ότι το black metal ως σκηνή είναι πιο ανεκτικό απέναντι στη μισαλλοδοξία. Βέβαια, μπορεί απλώς να στάθηκα τυχερός ή ακόμα και να μην το έχω αντιληφθεί όσο συμβαίνει γύρω μου. Σε κάθε περίπτωση, δεν αφήνουμε να μας επηρεάσει και, το σημαντικότερο, δεν επιτρέπουμε να μας σιωπήσει. Και μιας και το αναφέραμε… να μην ξεχνάμε ποτέ τον Παύλο Φύσσα.
Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι για την πρώτη σας ζωντανή εμφάνιση στην Αθήνα. Τι να περιμένει το κοινό από εσάς στη σκηνή;
Κι εμείς το ίδιο νιώθουμε! Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο σημαντικό είναι για μένα να παίξω επιτέλους στην Αθήνα και να δείξω στους υπόλοιπους τους δρόμους των Εξαρχείων.
Και ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια των Dödsrit;
Αυτή την περίοδο δουλεύουμε πάνω σε καινούρια μουσική και ελπίζουμε να καταφέρουμε να περιοδεύσουμε και σε μέρη που δεν έχουμε επισκεφτεί μέχρι τώρα.
Σε ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σου. Ο επίλογος δικός σου!
A // E
