Το «Οι Dream Theater βγάζουν album» δεν είναι μια είδηση που σοκάρει από μόνη της το φιλόμουσο κοινό. Το «Ο Portnoy ξαναγύρισε και οι Dream Theater βγάζουν album μαζί του» όμως, αυτό ναι, είναι είδηση. Ο τίτλος του νέου άλμπουμ; “Parasomnia“, δηλαδή διαταραχές του ύπνου. Και γ@μώ τα ονόματα για album, θα πω. Η θεματολογία του κινείται σε στιχουργικές και μουσικές περιοχές που παραμένουν οικείες για το συγκρότημα.
Να πω λίγα βασικά για τους Dream Theater πριν γράψουμε για κάθε κομμάτι; Θα πω βασικά, δεν ξέρω γιατί ζητάω την άδειά σας. Οι Dream Theater υπήρξαν, και θα είναι για πάντα, η πρώτη prog metal μπάντα που έβαλε το prog στη δισκοθήκη κάθε αγνού heavy-μεταλά. Έχουν επαφή με το prog του σήμερα; Nope. Ανήκουν στους “μπαμπάδες” του;. Of course. Οι συνθέσεις τους προκαλούν μουσικές αναλύσεις. Κάθε κομμάτι περιλαμβάνει τρίλεπτα, τετράλεπτα (ή και παραπάνω) αυτοσχεδιασμού, ενώ τα ρυθμικά μοτίβα αλλάζουν συνεχώς. Είναι όλοι βιρτουόζοι παικταράδες, και σίγουρα μια ακρόαση δεν αρκεί για να ανακαλύψεις τι γίνεται στα 7+ λεπτά του κάθε κομματιού.
«Αυτό το κάνει απαραίτητα καλό, Χρήστο μου;». Χαίρομαι πάρα πολύ που μου κάνω αυτή την ερώτηση. Η απάντηση είναι «Όχι». Απλά θέλω να επισημάνω πως, αν έχεις ακούσει μια φορά, κάπου, κάπως, κάποιο δίσκο των Dream Theater και δεν σου άρεσε, θα σου πρότεινα να ξαναβάλεις κάποιο από τα “Metropolis”. Για μένα, το “Scenes From a Memory” σκίζει χασέδες και αξίζει να το ακούσεις προσεκτικά.
Οι Dream Theater δεν κρίνονται από το “Parasomnia”, καθώς σαράντα χρόνια μουσικής τους απαλλάσσουν από κάθε ανάγκη περαιτέρω απόδειξης
Δεν είναι δίσκοι για να κάνεις μια άλλη δουλειά και να τους ακούς στο background. Δεν θα λειτουργήσει καθόλου έτσι. Αν δεν σε ενδιαφέρει καθόλου να μπεις στη λογική τους, είναι ok. Αν, όμως, θες να δώσεις μια ευκαιρία, δώσ’ την σωστά. Και εγώ στα μεγάλα μου τους συμπάθησα. Πάμε τώρα λίγο στο “Parasomnia”, γιατί στο τέλος θα ξεχάσω γιατί ξεκίνησα το κείμενο. “Into the Hand of Morpheus”: Ένα instrumental intro που μας φωνάζει: «Καλησπέρα, είμαι ο Portnoy και ξαναγύρισα στην μπάντα μου». Ο σεβασμός μου για τον Mancini είναι απεριόριστος, αλλά επέστρεψε ο drummer των Dream Theater. Εκτός από λόγο στη σύνθεση, είναι ο καλύτερος drummer για να συνοδεύει τα solo του Petrucci. Το κομμάτι, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, μοιάζει να περιγράφει τα στάδια ενός ανήσυχου ύπνου. Από τον εφιάλτη οδηγεί στη λύτρωση, η οποία βρίσκει την ταύτισή της στο φοβερό solo του Petrucci.
Το “Night Terror” το έχω αποθεώσει όσο λίγοι άνθρωποι εκεί έξω. Ήταν σίγουρα το αγαπημένο μου progressive metal κομμάτι της περσινής χρονιάς. Μιλάω για το παλιό, παραδοσιακό prog! Αυτό που καθιέρωσαν οι Dream Theater, με επιρροές από Rush και Maiden. Το αγνό. Αυτό που το τυρί του είναι από καμπερνέ και πάνω. Όλα σωστά κατ’ εμέ. Ένα κομμάτι που θυμίζει τις μεγάλες τους στιγμές. Πραγματικά, είναι λες και το αφήσαμε κάβα μέχρι να ξαναγυρίσει ο Portnoy.
Το πόσο μου αρέσει που αλλάζουν τόνο από το ένα chorus στο άλλο, δεν περιγράφεται. Πολλοί εκεί έξω είπαν: «Το κομμάτι γράφτηκε πριν γυρίσει ο Mike» ή «Δεν είναι παλιοί Dream Theater». Τέλος πάντων. Καταλαβαίνω την αγωνία και τη λαχτάρα, αλλά προσωπικά το βρήκα υπέροχο. Την επιλογή στο solo του Petrucci να μην υπάρχουν πλήκτρα, την λάτρεψα.
Το “Parasomnia” θα διχάσει, καθώς κάποιοι θα το αγαπήσουν, ενώ άλλοι θα το κατηγορήσουν έντονα.
“A Broken Man”. Not my cup of tea γενικότερα, ένα κομμάτι που δύσκολα θα το ξανάκουγα. Αν και μου άρεσε πολύ το part που μπαίνουν και σολάρουν τα πλήκτρα, οι δύο παύσεις και η “πουτ@νιά” που το funκάρουν κανονικά, μου φάνηκε περισσότερο σαν ένα υπέροχο jam φίλων, άσχετο με το κομμάτι. Αξίζει να γυρίσει κάποιος για αυτά τα τελευταία λεπτά; Δεν ξέρω. Προσωπικά, το βρήκα λίγο νερόβραστο. Τόσο όταν το ακούω μέσα στο album όσο και όταν βγήκε ως single.
“Dead Asleep”. Ώπα, Ώπα, Ώπα, ΩΠΑ ΡΕ! Εδώ έχουμε ένα δίσκο μόνο του. Έντεκα λεπτά κομμάτι και σίγουρα το πρώτο, μετά το “Night Terror”, που είπα: «Βρε καλώς τα τα παιδιά». Ξεκινάμε με φωνές σε αγορά, όπου ακούμε ξεκάθαρα η λέξη “πορτοφόλι“. Μετά από 30 ακροάσεις, νομίζω πως λένε: “Αχ, το πορτοφόλι μου”. Στη συνέχεια, μπαίνει μια υπέροχη μινόρε μελωδία και συνεχίζουμε με riff που σπάει αυχένες. Πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις από εκεί και έπειτα. Ποίηση. Το αγαπημένο μου κομμάτι από το album.
“Midnight Messiah”. Εδώ έχουμε ένα κράμα speed και συνθετικού metal. Στα δικά μου αυτιά, χάνει λόγω φωνής. Φάση «δώστο σε κάποιον να το πει». Ναι, έχω μια μικρή εμπάθεια. Με βλέπει ο LaBrie; Ούτε καν. Θα τον δω εγώ σαν μια τίμια 15χρονη Ρουβίτσα το καλοκαίρι; Σίγουρα ναι. Μου αρέσει ή μου άρεσε ποτέ η φωνή του; ΟΧΙ. Ούτε του Mustaine μου αρέσει όμως, και; Ποιος χέστηκε.
Το “Parasomnia” θα διχάσει, καθώς κάποιοι θα το αγαπήσουν, ενώ άλλοι θα το κατηγορήσουν έντονα.
Αντιθέτως, στο “Bend the Clock”, τη «μπαλάντα» αυτού του δίσκου, η φωνή του LaBrie μου αρέσει. Είναι σαν να με νανουρίζει κάπως. Μην σκέφτεσαι πονηρά· δεν το είπα έτσι. Ωραία γλυκόπικρη μελωδία, οκ, τίποτα ιδιαίτερο. Αλλά δεν το πετάμε και τελείως στα σκουπίδια. Και κλείνουμε με το “The Shadow Man Incident”. Εδώ θέλει ακρόαση το πράγμα. Είναι από αυτά τα εικοσάλεπτα κομμάτια που δανείζονται στοιχεία από όλο το album. Παρότι έχει μια πολύ δυναμική αρχή, κάπου με πιάνει, κάπου με αφήνει, και μετά με ξαναβρίσκει. Θα κριθεί σε βάθος χρόνου, όπως άλλωστε όλο το album.
Τελειώνοντας, λοιπόν: Θα κρίνουμε τους Dream Theater από το “Parasomnia”; Ούτε καν. Σαράντα χρόνια έχουν αποδείξει τόσα που δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα πλέον. Είναι τίμιο; Χίλια τα εκατό. Έφερε κάτι η επιστροφή του Portnoy; Τον drummer της μπάντας και άλλον έναν με ενεργό ρόλο στη σύνθεση. Το album θα προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Κάποιοι θα το αγαπήσουν, ενώ άλλοι θα το κατηγορήσουν. Θα περάσει αρκετός καιρός για να το κατανοήσουμε πλήρως. Προσωπικά, θα πω ότι το βρήκα πολύ καλύτερο από ό,τι περίμενα. Παρόλα αυτά, δεν περιμένω να έχει το impact των σπουδαίων τους album.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Dream Thater
Album: Parasomnia
Release Date: 07/02/2025
Genre: Progressive Metal
1. In the Arms of Morpheus
2. Night Terror
3. A Broken Man
4. Dead Asleep
5. Midnight Messiah
6. Are We Dreaming?
7. Bend the Clock
8. The Shadow Man Incident
Producer(s): John Petrucci
Dream Theater: James LaBrie (Φωνή), John Petrucci (Κιθάρα), John Myung (Μπάσο), Mike Portnoy (Τύμπανα), Jordan Rudess (Πλήκτρα)
Dream Theater (OW) | Bandcamp | Deezer | Facebook | Instagram | ReverbNation | SoundCloud | Spotify | Tidal | TikTok | X/Twitter | YouTube
Dream Theater: Parasomnia
Το “Parasomnia” είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος, με στιγμές που ξεχωρίζουν και άλλες που υστερούν. Η επιστροφή του Portnoy δίνει νέα πνοή, αλλά συνολικά δεν φτάνει το επίπεδο των εμβληματικών άλμπουμ των Dream Theater.
