Οι Expendables ήταν ένα franchise που εξ’ αρχής βασίστηκε στη νοσταλγία για τις χρυσές δεκαετίες των ταινιών δράσης. Το 2010, μια ταινία όπου θα πρωταγωνιστούσε μια ομάδα κρούσης με μέλη τους Stallone, Statham, Li, Crews, Rourke και Lundgren ήταν μία ιδέα που δημιούργησε αμέσως άπειρο hype.
Πράγματι, η αρχική ταινία σε σκηνοθεσία και συν-σεναριογραφία Stallone ήταν ένα επιτυχημένο καλοκαιρινό blockbuster που είχε κέρδη υπερδιπλάσια του budget του. Αντίστοιχα, ακολούθησαν και τα δύο sequel, εμφανώς επηρεασμένα από τους διαφορετικούς σκηνοθέτες τους. Πάντα όμως με τον Stallone στο σενάριο και πάντα αντάξια των προσδοκιών των οπαδών τους.
Υπάρχουν πλέον οι οπαδοί για να το καταστήσουν αντίστοιχα επιτυχημένο; Καταρχάς, ούτε η παραγωγή φαίνεται να πιστεύει στην επιτυχία του. Η ταινία δεν είναι πια καλοκαιρινό blockbuster αλλά μας έρχεται στην σχετικά «νεκρή» (για τέτοιους είδους ταινίες) φθινοπωρινή περίοδο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε σε μια χρονιά με Barbie και Oppenheimer;
Ήδη το Expend4bles έπαιζε με μειονέκτημα αλλά ας δούμε τι έκανε από εκεί και πέρα. Καταρχάς, πήρε για σκηνοθέτη τον Scott Waugh. «Ποιον;» θα πείτε και θα έχετε δίκιο. Ένας σκηνοθέτης με ελάχιστες ταινίες στη φιλμογραφία του, που έκανε την τελευταία αξιοπρεπή ταινία του πριν εννέα χρόνια. Η άλλη του φετινή κυκλοφορία είναι το Hidden Strike που βασίζεται πάλι στα ονόματα των Jackie Chan και John Cena. Απ’ το trailer του επίσης, καταλαβαίνουμε ότι βασίζεται και στα φθηνά, μη πειστικά CGI. Αυτό είναι και το πρώτο πράγμα που προσέχουμε στο Expend4bles.
Το green screen που χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει το «Μαρόκο» της αποστολής που θέτει την πλοκή σε κίνηση, θυμίζει σκηνή οδήγησης από ταινία των ‘40s. Δεν υπάρχει καμία βελτίωση των ειδικών εφέ στο υπόλοιπο της ταινίας. Άμεσα εμφανής είναι και η επιλογή του Waugh να κουνάει συνέχεια την κάμερα αλλά βασικότερα, να το κάνει αυτό σε συνδυασμό με πολύ κοντινά πλάνα.
Πιθανότατα, έκανε αυτή την επιλογή ώστε να καλύψει τις περιορισμένες δυνατότητες μάχης σώμα με σώμα των μεγαλύτερων σε ηλικία πρωταγωνιστών του. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι μηδενική αίσθηση του χώρου της δράσης (με ελάχιστες εξαιρέσεις) και ζαλάδα για τον θεατή.
Έχουμε, λοιπόν, μια ταινία δράσης με κακά γυρισμένη δράση. Το σενάριο κάνει κάτι για να το σώσει αυτό; Φυσικά και όχι. Η πρώτη φορά που δεν συμμετέχει σε αυτό ο Stallone, οδηγεί και στην πρώτη φορά που ο χαρακτήρας του σχεδόν δεν συμμετέχει στην ταινία. Αυτό συνέβη γιατί αρχικά η ταινία θα αποτελούσε spin-off με πρωταγωνιστή τον Lee Christmas (Jason Statham). Πάλι, κάπως έτσι βγήκε αλλά κρατήθηκαν τα σχετικά προσχήματα ώστε να διατηρηθεί το πιο αναγνωρίσιμο brand των Expendables. Χάθηκε στην πορεία όμως όλη η γοητεία του.
Το boomer χιούμορ των προηγούμενων ταινιών που έκανε την ομάδα να φαίνεται σαν τους cringe αλλά κατά βάθος γλυκούς θείους μας, έχει γίνει σκέτο cringe. Πρόχειρα αστεία, προσκόλληση στο σεξ, στην εμφάνιση των ανθρώπων και στον παράγοντα «αηδία». Μια απέλπιδα προσπάθεια edginess για να κολλήσει με το (πολυδιαφημισμένο) R-rating της ταινίας. Ο θείος έκατσε πάλι με τη νεολαία αλλά, τώρα αντί να γελάσουν έστω με την προσπάθεια του, σηκώθηκαν από το τραπέζι αποτροπιασμένοι. Επίσης η ταινία έχει μόνο δύο μεγάλες σκηνές δράσεις ενώ κάθε προηγούμενο Expendables είχε τουλάχιστον τρεις. Καταλαβαίνετε πόσος νεκρός χρόνος υπάρχει.
Με δράση που σε ζαλίζει και χιούμορ της ετεροντροπής, μόνο το καστ θα μπορούσε να σώσει την ταινία. Όπως είπαμε ήδη, σχεδόν δεν εμφανίζεται ο ίδιος ο Stallone, οπότε καταλαβαίνετε πώς θα πάει κι αυτό. Η ταινία διαφημίζει ότι η παλιά γενιά, συναντάει την καινούργια. Πέφτουν λοιπόν στην πίστα οι Megan Fox, 50 Cent, Levy Tran και Jacob Scipio.
Οι δύο πρώτοι μάλλον σε μια προσπάθεια να τσιγκλήσουν τη νοσταλγία των millennials καθώς είναι πλέον πλήρως irrelevant. Η Megan Fox έχει σημαντικό ρόλο τον οποίον όμως δεν παίρνει ούτε η ίδια σοβαρά ενώ ο 50 Cent δεν έχει ρόλο και θα μπορούσε να αντικατασταθεί από, κυριολεκτικά, οποιονδήποτε άλλον action star.
Η Tran εμφανίζεται χωρίς καμιά εξήγηση, απλά για να έχουμε άλλη μια γυναίκα στην ομάδα. Ο Scipio παίζει τον γιο του Antonio Banderas από το Expendables 3 γιατί, προφανώς, ο τελευταίος δεν θα έμπλεκε μ’ αυτό το c-movie. Τα εναπομείναντα μέλη της κλασσικής ομάδας ήταν και στις προηγούμενες τα πιο βαρετά, εκτός από τον Statham. Όλοι ξέρουμε ότι ο Statham μπορεί να κρατήσει τις περισσότερες ταινίες δράσης αλλά εδώ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του, όλα λειτουργούν εναντίον του.
Από την ταινία περνάει ο Andy Garcia σε έναν ρόλο που φωνάζει από την πρώτη στιγμή την κατάληξη του και πάλι, θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει οποιοσδήποτε γερόλυκος. Μας μένουν ο θρύλος των πολεμικών τεχνών Tony Jaa και ο ανερχόμενος αντικαταστάτης του, Iko Uwais. Ο πρώτος χώνεται επίσης από το παράθυρο (από άποψη πλοκής) αλλά είναι αρκετά συμπαθής και συνεπής ώστε να θεωρηθεί αξιοπρεπής guest star. Επίσης, είναι αγέραστος στην κινησιολογία του αλλά χρησιμοποιείται ελάχιστα σε σκηνές δράσης.
Ο Iko από την άλλη, έχει πρωταγωνιστήσει στα δύο Raid που αποτελούν το καλύτερο δείγμα ταινιών πολεμικών τεχνών τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Έχει περισσότερες ευκαιρίες να λάμψει αλλά φυσικά δεν τον αφήνει η σκηνοθεσία. Το μεγαλύτερο φάουλ της ταινίας βέβαια είναι ότι έχει αυτούς τους δύο masters των πολεμικών τεχνών και δεν τους βάζει ποτέ να παλέψουν μεταξύ τους. Πραγματικά, προσπάθησαν να φτιάξουν τόσες κουλ στιγμές και είχαν στα χέρια τους την πιο κουλ στιγμή απ’ όλες. Αυτή η σκηνή θα ήταν και ένας λόγος για να μνημονεύεται η υπόλοιπη, αχρείαστη ταινία.
Δεν αναφέρθηκα σε πολλά ακόμα προβλήματα της ταινίας αλλά θα τα συνοψίσω σε ένα τελευταίο παράδειγμα. Την τελευταία φορά που είχαμε δει τους Expendables, είχαν στο πλευρό τους τον Harrison Ford, τον Wesley Snipes, τον Arnold Schwarzenegger (μεταξύ άλλων) και πάλευαν εναντίον του Mel Gibson και ολόκληρου του στρατού μια μικρής χώρας στο φινάλε. Εδώ, καλά καλά, δεν έχουν τον αρχηγό τους Sylvester Stallone και παλεύουν με είκοσι άτομα σε ένα πλοίο στο φινάλε. Το ψάρι βρώμαγε από το κεφάλι, το Expend4bles δεν είχε ποτέ καμιά ελπίδα και θα σημάνει αναμφίβολα το τέλος του franchise. Ας φύγει όσο πιο γρήγορα η ανάμνηση του κι ας έρθει όσο πιο γρήγορα η δεύτερη σαιζόν του Tulsa King, ώστε να θυμηθούμε, τι σημαίνει daddy Stallone.
