Το GIMME SHELTER FILM FESTIVAL 2023 θα προβάλει στην πρεμιέρα του για φέτος το “The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here?“. Κατόπιν, θα ακολουθήσει acoustic live από τον Steve Wynn
Το σημάδι των Velvet Underground έχει διαπεράσει τόσο άμεσα όσο κι έμμεσα κάθε μορφή του εναλλακτικού ήχου από το 1967 κι έπειτα. Το να σε λένε μουσικό απόγονό τους αν παίζεις σε μια μπάντα που πρεσβεύει την ψυχεδέλεια και την post λογική της, εκτός από φυσιολογικό θεωρείται και μεγάλο παράσημο. Και μέχρι ενός σημείου, μουσικά μιλώντας, δεν υπήρχε συγκρότημα που να φόρεσε αυτό το «μετάλλιο» πιο επάξια από τους Dream Syndicate. Και όσοι δεν πιστεύουν την παραπάνω δήλωση, δεν έχουν παρά να δουν το ντοκιμαντέρ του Emiel Spoedler, “The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here?”.
Με συνεντεύξεις μελών και αρχειακό υλικό από ολόκληρη την πορεία του συγκροτήματος, το ντοκιμαντέρ ακολουθεί γραμμικά την ιστορία τους από τα γεννοφάσκια τους μέχρι και την επανένωση, με λεπτομερείς αναλύσεις των ενδιάμεσων κυκλοφοριών. Πως ένας νεαρός τότε Steve Wynn καταπιάστηκε με την κιθάρα και μετά από αρκετά χρόνια, με την κολλητή του, Kendra Smith είπαν να δημιουργήσουν μια μπάντα. Ξεκινώντας συμβατικά και καταλήγοντας να φιλτράρουν το θόρυβο των Velvet με την επαναληπτικότητα των Can, όμως, κατέληξαν να «ανεβαίνουν» με πολύ γρηγορότερους ρυθμούς. Και μέχρι σήμερα, αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του σημαντικού Days Of Wine And Roses, έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους.
Πέρα από το μεράκι του δημιουργού του ντοκιμαντέρ φαίνεται και η θέλησή του να φτιάξει κάτι το συνεκτικό και διαφωτιστικό. Έτσι η ταινία του καταλήγει να είναι ένα ευχάριστο πόνημα που για 100 λεπτά έχει απίστευτη ροή, δεν πλατειάζει και κερδίζει τις εντυπώσεις τόσο από τους φανς της μπάντας όσο και από περιστασιακούς ακροατές. Επιπλέον, είναι προφανές πως όταν μιλάμε για τους Dream Syndicate, αναμενόμενο είναι να δοθεί έμφαση στο θρυλικό ντεμπούτο τους. Όχι όμως εδώ. Σίγουρα αναδεικνύεται η σημασία του και η διάρκειά του, αλλά καμία κυκλοφορία δεν υποτιμάται. Όλες τους τυγχάνουν ίσης αντιπροσώπευσης, η καθεμία με τα δικά της πειστήρια ώστε να ανακαλυφθεί και να ακροαστεί με προσοχή. Και αυτό είναι και το νόημα σε αυτά τα ντοκιμαντέρ, μια αποστολή που έρχεται 100% εις πέρας.
Φυσικά μια μπάντα που ανεβαίνει γρήγορα, φυσικό είναι να έχει και πολλές μαύρες σελίδες στην ιστορία της. Η σύγκρουση καλλιτεχνικών «εγώ», οι απαιτήσεις της ζωής στο δρόμο, οι προσδοκίες του κόσμου, όλα αυτά συντελούν στη δημιουργία συγκρούσεων και πικρών περιστατικών. Το ντοκιμαντέρ, όμως, δε σκοπεύει να εκβιάσει κανένα συναίσθημα και να το ντύσει με δράμα και κλάψα. Όπως και οι ίδιοι οι μουσικοί, έτσι και ο σκηνοθέτης τα παραδίδει στο κοινό ψύχραιμα, ως απλά γεγονότα που συνέβησαν και ξεπεράστηκαν για να έρθουν άλλα. Και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ατού εν προκειμένω.
Όταν έρχεται, μάλιστα η ώρα να φτάσουν στην επανένωση, έχει καταφέρει τόσο καλά να σε βάλει στο κλίμα ώστε, ακόμα κι αν δεν ήξερες τίποτα γι’ αυτούς, να μην μπορείς παρά να νιώσεις χαρούμενος και ενθουσιασμένος, σα να είναι η αγαπημένη σου μπάντα. Και όταν εμβαθύνει στο νέο της πρόσωπο, όταν παραθέτει μικρά trivia από τις ηχογραφήσεις και εν τέλει αντικατοπτρίζει πιστά τη νέα ψυχεδέλειά τους, εκεί είναι που καταλαβαίνεις ότι εδώ μιλάμε για ένα πλήρες ντοκιμαντέρ που όντως ενημερώνει και συνάμα «διαφημίζει» με σωστό τρόπο τα υποκείμενα που εξετάζει.
Ακόμα κι αν δεν έχετε ακούσει μια νότα των Dream Syndicate στη ζωή σας, επιβάλλεται να του ρίξετε μια ματιά. Θα ακούσετε εκπληκτική μουσική και, ακόμα κι αν ξέρετε τη δισκογραφία τους, πλέον θα έχετε έναν άλλο τρόπο για να την ακούτε. Ρωτήστε κι εμένα που μόλις τέλειωσε ξανάβαλα το Ghost Stories που το είχα υποτιμήσει.
