Το συναυλιακό καλοκαίρι έχει ξεκινήσει και ο υδράργυρος ανεβαίνει σε επικίνδυνα για τα δεδομένα μου επίπεδα. Δε λες καλά που το AthensRocks γίνεται σχετικά βόρεια και σε ανοιχτό χώρο και κάπως δροσιζόμαστε; Τέλος πάντων, αρκετά έκανα τον Αρνιακό, ας πούμε τίποτα και για καμιά μπάντα, πριν πάμε στο κυρίως πιάτο, τους Ghost.
Typhus
Ακριβώς στην ώρα τους ανέβηκαν στη σκηνή οι Έλληνες Thrashers, Typhus. Ενώ ξεκάθαρα είχαν ενέργεια και τη διάθεση να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, υπάρχει κάτι που δεν λειτούργησε και τόσο καλά. – ΓΞ
Thrash. Αγνό, παραδοσιακό και τίμιο αρκουδόξυλο. Generic συνθέσεις παιγμένες με ορμή και διάθεση. Στην αρχή η ένταση ήταν στο τέρμα με αποτέλεσμα να μπουκώνει ο ήχος τους αρκετά. Αυτό βελτιώθηκε κατά την διάρκεια του set τους, το οποίο κράτησε για τριάντα λεπτά. Καλοί παίκτες, εξαιρετικά δεμένοι και σχεδόν αλάνθαστοι. Θα ήθελα τα φωνητικά τους να παίζουν μπάλα με περισσότερο γρέζι και λιγότερες ψηλές νότες, αλλά αυτά είναι επιλογές και οι μπάντες ζουν και πεθαίνουν με αυτές. Ο κόσμος γούσταρε και στην τελική αυτό είναι που έχει σημασία. – ΧΚ
Candlemss
Αν το πανό είχε ορθογραφικό και έγραφε, Cuddlemass πόσο θα απογειωνόταν η φάση; Καλά Χρήστο, σκάω! – ΓΞ
Ο ουρανός επέλεξε να σκοτεινιάσει την πλέον κατάλληλη στιγμή. Θα ήταν άδικο για τους πατέρες του doom metal να παίξουν κάτω από τον ελληνικό καλοκαιρινό ήλιο, βέβαια η μουσική τους αρκεί για να επισκιάσει κάθε ακτίδα φωτός. Από τη στιγμή που βγήκαν με “Mirror Mirror” και συνέχισαν με “Bewitched” και “Under the Oak” δεν μας άφησαν και πολλά περιθώρια να ξεκουράσουμε τον σβέρκο μας. Ο κόσμος στο Athensrocks άλλωστε ήταν ήδη αρκετός και από τις φωνές καταλάβαινες πως κανείς δεν ήρθε μόνο για τους headliners. Κάποιοι μου έκαναν παράπονα για δυνατό μπάσο, εγώ με τις ωτοασπίδες μου άκουγα εκπληκτικά (ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΦΟΡΑΤΕ).
Ο Edling πήρε το μικρόφωνο και αφού μας καλησπέρησε σχολίασε τον καιρό, που έμοιαζε με αυτόν της πατρίδας του και μας κάλεσε να απολαύσουμε άλλο ένα κομμάτι από το Nightfall. Ήταν η ώρα του “Dark are the Veils of Death“. O μοναδικός Johan Längqvist μάς ζήτησε να τραγουδήσουμε μαζί του το επόμενο κομμάτι. “Crystal Ball” λοιπόν και ο μικρός Χρηστάκης απόλαυσε και αυτή την αξεπέραστη ριφάρα ζωντανά και εννοείται τραγούδησε όσο πιο δυνατά και φάλτσα μπορούσε.
Ρε ‘σεις θα αραδιάσω όλο το setlist, αλλά είναι δυνατόν να μην αναφέρεις το “Sweet Evil Sun” ως το μοναδικό που εκπροσώπησε τον τελευταίο τους δίσκο; Παλιό καλό κρασί θα πω εγώ. Εντάξει το “Well of Souls” ήταν καλύτερο, ησυχάσατε τώρα; Κάπου εκεί σταμάτησα να κρατάω σημειώσεις. Η ώρα είχε περάσει και ήξερα πολύ καλά τι έρχεται. Πρώτα ανάγκασαν το κοινό σε ένα ατελείωτο τραγούδι με το “Sorcerer‘s Pledge” και μετά έκλεισαν μια υπέροχη εμφάνιση με το απόλυτο doom metal hit, “Solidute” στο οποίο δημιουργήθηκε το πιο αργό pit της συναυλιακής ιστορίας. Candlemass οι πατέρες μας! – ΧΚ
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Candlemass
Genre: Doom Metal
Mirror Mirror
Bewitched
Under the Oak
Dark Are the Veils of Death
Crystal Ball
Sweet Evil Sun
The Well of Souls
A Sorcerer’s Pledge
Solitude
Candlemass: Leif Edling (Μπάσο), Mappe Björkman (Κιθάρα), Jan Lindh (Τύμπανα), Lars Johansson (Κιθάρα), Johan Längquist (Φωνή)
Candlemas: Candlemass (OW) | Bandcamp | Deezer | Facebook | Instagram | ReverbNation | SoundCloud | Spotify | Tidal | Twitter | YouTube
Rotting Christ
Δε μετράω πλέον πόσες φορές έχω δει Rotting Christ. Αν δεν κάνω λάθος – που μάλλον κάνω- αυτή ήταν η 18η φορά. Fun fact, δε θυμάμαι την τελευταία φορά που είδα Rotting Christ και δεν έκλεισαν με το Non Serviam. Από τη μία λες επιτέλους, από την άλλη, ΟΙ ROTTING CHRIST ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ NON SERVIAM. Καλά, μη φανταστείτε ότι με χάλασε ή πως θα άλλαζα μισό κομμάτι από το setlist ή τη σειρά της.
Θυμάμαι παλιά, που έγραφα σε άλλα sites είχα μία ιδιότητα, ας πούμε, του ροττινγκραϊστολόγου. Προς μεγάλη μου ευτυχία, αυτή η ιδιότητά μου δεν έχει καμία αξία πλέον. Αφού ο κόσμος που ασχολείται με τους ηγέτες της ελληνικής έχει πολλαπλασιατεί και απλωθεί σε όλα τα πέρατα της γης. Διάβασα μερικά απαξιωτικά σχόλια για τους RC που πραγματικά με κάνουν να αναρωτιέμαι αν βρίσκονταν σε άλλο live. Σαφώς δεν ανακάλυψα την Αμερική, αλλά οι Rotting Christ έχουν ξεφύγει έτη φώτος από την υπόλοιπη σκηνή. Νομίζω δε, το μεγαλύτερο τους παράσημο είναι ότι καμία μπάντα δε θέλει να παίζει μετά από αυτούς.
Η ενέργεια, η ικανότητα και ο επαγγελματισμός των Rotting Christ, καθιστούν το έργο κάθε μπάντας που τους ακολουθεί τρομερά δύσκολο. Ναι, ακόμα και των Ghost
Ναι, αυτό ισχύει ακόμα και για τους Ghost. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν πλέον δεθεί με τη σκηνή μας και το κοινό είναι μοναδικός. Πόσες black metal (έστω ακραίες) μπάντες έχετε δει να έχουν τόσα sing along μέρη; Επίσης τρομερό είναι το γεγονός ότι ενώ έχουν υποστεί αρκετές αλλαγές στη σύνθεση τους, η ορμή τους παραμένει σταθερά σε top level. Χρειάζεται να σας πω ότι ο Σάκης είναι ένας πραγματικά χαρισματικός fronman; Σας το λέω λοιπόν σε περίπτωση που το περιμένατε.
Η κλασική εισαγωγή με το XΞΣ, πλέον αντηχεί σαν τύμπανα πολέμου ενός επελαύνοντος στρατού. Αμέσως μετά, Κατά τον Δαίμονα Εαυτού, και η μάχη αρχίζει. Στις πρώτες του νότες, δεν άργησε να ανάψει και ο πρώτος πυρσός. Φυσικά, απομακρύνθηκε αμέσως, αλλά εδώ να πω ότι από μακριά, το σκηνικό μου θύμισε λίγο το Ούρουκ Χάι στο LOTR που ανατίναξε τα τείχη. Ευχάριστη έκπληξη το Demonon Vrosis και ακόμα πιο ευχάριστη η ηλικία αυτών που βρίσκονταν μέσα στα pits. Έχω συμφιλιωθεί με την ηλικία μου και πλέον απολαμβάνω τη νέα γενιά. Ναι, εκεί έφτασα. Μετά έχει ένα απίθανο «ντου» από τους Rotting Christ με Societas Satanas, Non Serviam, In Yumen–Xibalba και Grandis Spiritus Diavolos. Δε με χάλασε καθόλου και το Raven που είναι ένα εκ των δύο (μπορεί και τριών) αγαπημένων μου κομματιών του Heretics. Έκλεισαν με το Noctis Era και απέδειξαν χωρίς καμία δυσκολία ότι είναι μία top μπάντα για την παγκόσμια σκηνή και είμαστε τυχεροί που μπορούμε να τους βλέπουμε τόσο συχνά. Ναι ξέρω, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αυτό που κάνουν, βέβαια δεν το έχει καταφέρει και κάποιος άλλος. – ΓΞ
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Rotting Christ
Genre: Black Metal
666
Kata Ton Daimona Eaytoy
Fire, God and Fear
dub-sag-ta-ke
Demonon Vrosis
Societas Satanas
(Thou Art Lord cover)
Non Serviam
In Yumen-Xibalba
Grandis Spiritus Diavolos
The Raven
Noctis Era
Play Video
Rotting Christ: Sakis Tolis (Φωνή, κιθάρα), Θέμης Τόλης (Τύμπανα), Kostas Heliotis (Μπάσο, φωνή), Kostis Foukarakis (Κιθάρα, φωνή)
Rotting Christ: Bandcamp | Deezer | Facebook | Instagram | Rotting Christ (OW) |ReverbNation | SoundCloud | Spotify | Tidal | Twitter | YouTube
Ghost
“Δεν απολαμβάνεις και κάθε μέρα μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη στο peak της.” μου είπε ο ολοκαίνουργιος φίλος που διέκοψε την season και έκανε μονοήμερο ταξίδι για να παρευρεθεί στο μεγαλύτερο συναυλιακό γεγονός του φετινού καλοκαιριού. Αυτή η πρώτη φράση αρκεί για να περιγράψει την εμφάνιση των Ghost.
Ναι, ο ήχος στα 2-3 πρώτα κομμάτια δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Ναι, το μπάσο και τα trigger της κάσας ήταν στον Θεό (Ωτοασπίδες παιδιά, έχω κουραστεί να σας το λέω). Ναι, το Ghoul με την άσπρη κιθάρα τα έκανε τα λάθη του, αλλά τι με αυτό; Ένας από τους μεγαλύτερους frontmen/songwriters του σήμερα κάλυψε με την οντότητα του κάθε μικρή ατέλεια και σαν καλός μαέστρος οδήγησε τους Ghost σε μια εμφάνιση που θα μνημονεύεται για χρόνια.
Το setlist ήταν εξαιρετικό και πώς γίνεται να μην είναι όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο που και αύριο να σταματήσει να γράφει θα έχει αφήσει πίσω του τουλάχιστον 20 επιτυχίες; Μπήκαν με “Kaisarion“, συνέχισαν με “Rats” και το κοινό απλά δεν σταμάτησε λεπτό να τραγουδάει. Τέτοια συμμετοχή από τον κόσμο δεν έχω δει σε πολλές συναυλίες. Προσοχή, δεν μιλάω για headbanging και ξύλο, μιλάω για φωνή και τραγούδι.
Η μουσική των Ghost έκανε κάποιες χιλιάδες κόσμου ευτυχισμένους, δεν είναι αρκετό;
Τα σκηνικά υπέροχα, τα κουστούμια του Papa ένα και ένα. Το παιχνίδι με το κοινό ατελείωτο. Και δώσ’ του “Spillways” και ήρθε και το “Cirice” με τα Batwings. Ορίστε να βρω και ένα “μελανό” σημείο, το “Hunter’s Moon” το περίμενα πολύ πιο συναυλιακό, η πραγματικότητα με διέψευσε. Ακολούθησε το “Ritual“, που τα παιδιά γύρω μου με διαβεβαίωσαν πως δεν παίξανε ένα μέρος του, εγώ δεν το πήρα χαμπάρι και δε δώσαμε και καμία τρελή σημασία. Και πως να δώσεις σημασία σε τέτοια μικρά πταίσματα όταν ο Tobias πιάνει το μικρόφωνο.
Με τα πολλά φτάσαμε στο “Miasma” το οποίο είναι ένα συγκλονιστικό συναυλιακό κομμάτι. Μέχρι και τον μπαμπά αναστήσαμε για να μας παίξει σαξόφωνο. Έπειτα να μην πούμε ένα “Mary on a Cross” και ένα “Mummy Dust“; Πέρασε η ώρα και θα μας αποχαιρετήσουν για πρώτη φορά με το “Respite on the Spitalfields” και τον στίχο “Nothing ever lasts forever, we will go softly, into the night“.
Όλα αυτά και ακόμα δεν είμαστε σίγουροι αν αυτό είναι το peak των Ghost
Αλλά δεν φεύγαμε και του στερήσαμε το μπιφτέκι του. Έτσι μετά από έντονες διαπραγματεύσεις αποφάσισε να μας πει αλλά τρία τραγούδια, αφού πρώτα ευχαρίστησε όλες τις μπάντες, τους τεχνικούς, τους συμπαίκτες τους, το φεστιβάλ και εμάς. “Kiss the Go-Goat“, “Dance Macabre” και το αδιαμφισβήτητο hit “Square Hammer” κλείσανε μια αξέχαστη βραδιά. Tobias, σε ευχαριστούμε που υπάρχεις! – XK
Δεν έχω συμπληρώσω κάτι παραπάνω από όσα ανέφερε ο Χρήστος παρά μόνο δύο σημεία. Είναι αξιοσημείωτο το πόσους ανθρώπους γέμισε με ευτυχία η εμφάνιση των Ghost. Μιλάμε για μουσική, αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Το δεύτερο σημείο μου δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το live ωστόσο αφορά το μέλλον των Ghost. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, οι Ghost βρίσκονται σε τροχιά να γίνουν οι επόμενοι Iron Maiden/Metallica. Φυσικά, δεν αναφέρομαι στον ήχο τους αλλά στο impact τους. Αυτό που τους απομένει είναι να βγάλουν μία τριάδα-σερί εκπληκτικών δίσκων. Δεν είμαι μάντης να προβλέψω αν θα το κάνουν, όμως, εκτιμώ ότι ο Tobias θα το πετύχει. – ΓΞ
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Ghost
Kaisarion
Rats
Faith
Spillways
Cirice
Hunter’s Moon
Ritual
Watcher in the Sky
Year Zero
Miasma
Mary on a Cross
Mummy Dust
Respite on the Spitalfields
Encore:
Kiss the Go-Goat
Dance Macabre
Square Hammer
