15 χρόνια πριν, οι Converge με ένα άρτι κυκλοφορηθέν Axe To Fall στα μπαγκάζια τους, άφησαν καμένη γη, αίμα στο πάτωμα και ένα ξηλωμένο κλιματιστικό στο Texas Club. Τα έτη πέρναγαν, η μουσική τους γινόταν όλο και πιο εξομολογητική και η Ελλάδα δεν βρισκόταν ποτέ στο συναυλιακό διάβα τους. Οι συγκυρίες όμως τα ‘φεραν έτσι ώστε εν έτει 2023 και απολύτως εν αιθρία να μπορούμε να μετράμε αντίστροφα για την επιστροφή τους. Και, μα το μπάσο του Nate Newton, τι επιστροφή ήταν αυτή.
Ήδη πριν το άνοιγμα του Gagarin 205 οι ορδές των φανς είχαν τιγκάρει τη Λιοσίων. Άλλοι χαλαροί να απολαμβάνουν μια μπύρα από τη χαρακτηριστική καντίνα, άλλοι ετοιμοπόλεμοι να αναλύουν στρατηγικές για το επερχόμενο slam dancing και άλλοι να συζητούν ποια κομμάτια θέλουν να ακούσουν περισσότερο. Οι πόρτες άνοιξαν, το κοινό γέμισε σταδιακά το Gagarin 205, οδηγώντας τη συναυλία σε ένα αναμενόμενο μα υπό ανθρώπινες συνθήκες sold out και η αναμονή ξεκίνησε. Χωρίς support, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς τίποτα. Γιατί μεταξύ μας, όσο καλή μπάντα και να είσαι, όσο τίμιο core και να παίζεις, είναι άδικο να σε «καταπίνουν» οι Converge με την είσοδό τους.
Converge
Η οποία είσοδος έγινε με τον πλέον ταπεινό τρόπο. Ελλείψει κάποιου intro, η τετράδα ανέβηκε στο σανίδι χαιρετώντας το κοινό και μοιράζοντας ειλικρινή χαμόγελα και ευχαριστίες που είμαστε εκεί 15 χρόνια μετά. Και χωρίς πολλά λόγια, το Eagles Become Vultures έδωσε το κέλευσμα για μια κολασμένη συναυλία.
Κολασμένη επειδή, ας μην κρυβόμαστε, όταν μιλάμε για ηχητική βία, οι Converge την έχουν τελειοποιήσει σε σχεδόν επιστημονικό βαθμό. Ναι μεν είναι θορυβώδεις, με κτηνώδη ριφς και σκισμένα φωνητικά που εξωτερικεύουν όλη τη λύσσα του κοινού, αλλά το περιεχόμενό τους είναι ψυχικά βίαιο. Γιατί πίσω από αυτόν τον ηχητικό πόλεμο κρύβεται όλο το πρίσμα του πόνου. Ο σπαραγμός, η απογοήτευση, η οργή, το ανεκπλήρωτο, η απώλεια. Δεν κρύβουν καθόλου τις ουλές τους. Και ενώ η μουσική τους είναι γεμάτη αδρεναλίνη, σε απάνθρωπα ενδεχομένως επίπεδα, οι ίδιοι μοιάζουν σχεδόν γαλήνια ευτυχείς όταν την ερμηνεύουν. Σα να μη θέλουν να κάνουν κάτι άλλο και σαν αυτό που κάνουν να είναι το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο.
Χωρίς πολλά λόγια, το Eagles Become Vultures έδωσε το κέλευσμα για μια κολασμένη συναυλία στο Gagarin 205 από τους Converge
Ο Jacob Bannon χειρίζεται με ευκολία τις χαρακτηριστικές του κραυγές όσο και τα αγωνιώδη «καθαρά» φωνητικά του. Γενναιόδωρα προσφέρει το μικρόφωνο στους θεατές της πρώτης σειράς, επιδοκιμάζοντας το πάθος τους στην εκφορά των στίχων. Ο Kurt Ballou από την άλλη, με το γαλάζιο πουκάμισο και το καπρί παντελόνι, είναι σαν τον cool υπάλληλο γραφείου που φεύγοντας από το οχτάωρό του πήγε να «τζαμάρει με τα παιδιά».
Ο Nate Newton όσο γλυκός και προσιτός είναι εκτός σκηνής, άλλο τόσο «εκτός ορίων» είναι όταν αγκαλιάζει το μπάσο του και κοπανιέται σαν έφηβος. Ο Danny Trejo του μπάσου, χωρίς αμφιβολία. Για τον δε Ben Koller τα λόγια είναι περιττά καθώς το να παίζεις ΑΥΤΟΥΣ τους ρυθμούς με ΑΥΤΟ το σκανταλιάρικο χαμόγελο μικρού παιδιού, όπως και να το κάνουμε, είναι άξιο επιστημονικής έρευνας. Όταν ήθελε να πει να κόψουν τα φώτα γιατί δε βλέπει τι παίζει (δε φάνηκε ούτε δευτερόλεπτο κάτι τέτοιο) δε δίστασε να κατέβει σχεδόν καρτουνίστικα από το drumkit για να δανειστεί το μικρόφωνο από τον Bannon για να ζητήσει χιουμοριστικά να γίνει κάτι τέτοιο.
Οι Converge ξέρουν τι παίζουν και ποιοι είναι. Δεν χρειάζονται να φαίνονται απειλητικοί, ούτε ματσίλα και κακομουτσουνιά
Και αυτό που μένει εν τέλει ως λέξη-κλειδί είναι η «ταπεινότητα». Οι Converge ξέρουν τι παίζουν και ποιοι είναι. Δε χρειάζονται να φαίνονται απειλητικοί, δε χρειάζονται ματσίλα και κακομουτσουνιά και επ’ ουδενί δεν καβαλάνε κανένα καλάμι ενώ έχουν κάθε δικαίωμα. Αντιθέτως, ως γνήσια hardcore τέκνα, παραμένουν στο ίδιο επίπεδο με τους θεατές τους. Και ακόμα και όταν έρχεται η ώρα του encore (και του πρώτου και του δεύτερου), αυτά θα γίνουν με ανάλαφρο και χιουμοριστικό τρόπο. Γιατί, πάνω απ’ όλα, σημασία έχει να περνάμε καλά μέσα σε αυτό. Και εμείς και αυτοί.
Για το setlist τώρα πολλά μπορούν να ειπωθούν. Εμένα μου έλειψε το Aimless Arrow και το Heaven In Her Arms. Σε άλλον έλειψε το Coral Blue και το The Saddest Day. Σε κάποιον τρίτο το A Single Tear και το Sadness Comes Home. Ωστόσο μας χάρισαν απλόχερα 19 κομμάτια αγγίζοντας συνολικά τα 80 λεπτά. Από τον καλπασμό του Dark Horse και το «ανθεμικό» All We Love We Leave Behind μέχρι τα τριπλά φωνητικά του Worms Will Feed/Rats Will Feast (η πιο Neurosis στιγμή της βραδιάς) η κλωτσοπατινάδα και το κοπάνημα συνεχίζονταν ακατάπαυστα. Σε στιγμές όπως το Axe To Fall, το Homewrecker και το Cutter οριακά φαινόταν πως στο τέλος της βραδιάς το μόνο που θα μείνει στον αριθμό 205 της Λιοσίων θα είναι ένας κρατήρας.
Ανά διαστήματα, οριακά φαινόταν πως στο τέλος της βραδιάς το μόνο που θα μείνει στον αριθμό 205 της Λιοσίων θα είναι ένας κρατήρας
Το πρώτο encore βρήκε την μπάντα να τιμά τις μέρες του You Fail Me με τα First Light/Last Light. Nα έρχεται στο πρόσφατο παρελθόν με το I Can Tell You About Pain από το The Dusk In Us. Kαι να κλείνει την εμφάνιση με το κομμάτι που σύστησε σε πολλούς από εμάς τους Converge. Το Concubine ακούγεται εκατό φορές πιο καταιγιστικό ζωντανά και καθόλου έκπληκτοι δε μείναμε όταν από τον εξώστη είδαμε να πέφτουν κορμιά. Κυριολεκτικά-γειά σου Χρήστο. Micdrop από τον Bannon κι έξω.
Τα φώτα ανάβουν και η μουσική ξεκινά να παίζει. Ωστόσο οι ιαχές που απαιτούσαν περισσότερους Converge υπερίσχυσαν. O Koller ξαναβγήκε στη σκηνή. Και ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Και μας έδωσαν ένα σκληρό δίλημμα. Jane Doe ή The Saddest Day; Και όσο και αν το δεύτερο παραμένει ένα έπος, όταν μιλάμε για Converge, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι το εξώφυλλο του Jane Doe. Οπότε τα επόμενα δέκα λεπτά μας οδήγησαν σε μια άνευ προηγουμένου κάθαρση, με έναν Bannon να δίνει τα πάντα συναισθηματικά και την κιθάρα του Ballou να θρηνεί μαζί του. Και έτσι ένα μεγάλο απωθημένο έκλεισε. Πανηγυρικά.
Οι Converge ξεπερνούν το ιδίωμα που υποτίθεται εκπροσωπούν και είναι ένα όνομα μεγαλύτερο από τον ήχο τους
Οι Converge ξεπερνούν το ιδίωμα που υποτίθεται εκπροσωπούν και είναι ένα όνομα μεγαλύτερο από τον ήχο τους. Η συναυλία στο Gagarin το επιβεβαίωσε. Γιατί παρά τον χαρακτήρα της συναυλίας, το μόνο που έβλεπες ήταν χαμόγελα από κοινό και μπάντα και την τετράδα να το κάνει να φαίνεται τόσο απλό που καταντά τρομακτικό. Μας έλειψαν. Και θα μας λείψουν μέχρι την επόμενη φορά. Jacob, Kurt, Nate, Ben, Ελίνα, από τα βάθη της ψυχής μας, ευχαριστούμε για αυτό.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Converge
Genre: Metalcore, Hardcore Punk, Mathcore, Post-Hardcore
Eagles Become
Vultures
Dark Horse
Under Duress
Heartless
Axe to Fall
You Fail Me
All We Love We Leave Behind
Predatory Glow
Hell to Pay
Homewrecker
Eye of the Quarrel
Reap What You Sow
Cutter
Worms Will Feed/Rats Will Feast
Encore:
First Light
Last Light
I Can Tell You About Pain
Concubine
Encore 2:
Jane Doe
Converge: Jacob Bannon (Φωνή, μπάσο), Kurt Ballou (Κιθάρα, φωνή, μπάσο), Nate Newton (Μπάσο, φωνή, κιθάρα), Ben Koller (Τύμπανα)
Converge: Converge (OW) | Facebook | Instagram | Twitter | YouTube | Apple Music | Bandcamp
