Φωτογραφίες: Cristina Alossi
Η αλήθεια είναι πως ενώ την συναυλία των Leprous την περίμενα πολύ καιρό εδώ και έξι μέρες οπότε κάθομαι να γράψω σβήνω την εισαγωγή και την ξαναγράφω από την αρχή. Τελικά συνειδητοποίησα πως υπάρχουν φορές που η σιωπή δίνει χώρο στις πράξεις μας. Αυτό προσπαθώ να κάνω στην ζωή μου. Αυτό θα επιλέξω να κάνω και τώρα. Εύχομαι δύναμη στους ανθρώπους που υποφέρουν πραγματικά, εμείς είμαστε τυχεροί.
Kalandra
Την (προηγούμενη πλέον) Πέμπτη πέρασα την πόρτα του Gagarin 205 την στιγμή που οι Kalandra βρισκόντουσαν ήδη πάνω στο stage. Δεν τους είχα ξανακούσει. Ωραία ατμόσφαιρα, αρκετά folk στοιχεία, θα τους είχα πανεύκολα για χαλί παίζοντας ένα D&D campaign όχι όμως να τους ακούω πριν τους Leprous. Δεν ήμουν σε αυτό το mood και δεν κατάφεραν να με βάλουν ποτέ παρά την φιλότιμη προσπάθεια τους.
Μου άρεσαν κάποια επιμέρους σημεία, τους άκουσα και λίγο στο σπίτι την επόμενη μέρα αλλά έχω κόψει τα μυοχαλαρωτικά όποτε σας ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα πάρω προς το παρόν. Θα γυρίσω να τους ξαναδώσω ευκαιρία κάποτε. Εκείνο το βράδυ ήταν το soundtrack που με ακολουθούσε μέχρι να βολευτώ στην θεσούλα μου και να πάρω την μπυρίτσα που μου ζήτησε η φίλη Αννούλα. Εμένα ο γιατρός μου είπε να κόψω το αλκοόλ και τελικά έπινα gin όλο το βράδυ, λογικό.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Kalandra
Genre: Nordic Folk
Borders
Slow Motion
Naive
Virkelighetens Etterklang
Ensom
Helvegen
Brave New World
Kalandra: Katrine Stenbekk (Φωνή), Jogeir Daae Mæland (Κιθάρα), Florian Bernhard Döderlein Winter (Κιθάρα), Oskar Johnsen Rydh (Τύμπανα)
Kalandra (OW) | Facebook | Spotify | YouTube | Instagram | Twitter | TikTok | Soundcloud | Apple Music | Tidal | Bandcamp
Monuments
Λοιπόν εμένα αυτό το metalcorοϊδές Djent δεν με αγγίζει καιρό τώρα. Ψέματα, αν η μπάντα λέγεται Animals as Leaders το λατρεύω, αλλά αυτοί είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Θα προσπαθήσω να κάνω τον αντικειμενικό ξεκινώντας από την σκηνική παρουσία της μπάντας η οποία μόνο αδιάφορη δεν ήταν.
Ο τραγουδιστής είναι ένας εξαιρετικός frontman. Και το pit ζήτησε να ανοίξει (το μόνο της βραδιάς όπως καταλαβαίνετε) και crowd surfing του το έκανε και από φωνή εξαιρετικά το πάμε. Ειδική αναφορά αξίζει και ο φίλος Drummer ο οποίος πέρα από παικταράς είναι και ανέλπιστα fun to watch άτομα.
Μελανό σημείο ήταν ο κάκιστος ήχος τους, ειδικα οι χαμηλές συχνότητες ήταν μια τραγωδία αλλά “που να φτιάξεις ήχο στο Gagarin;” θα πει κάποιος έχοντας απόλυτο άδικο. Λίγη ώρα αργότερα θα καταλάβαινε πως αν έχεις σωστό crew και ηχολήπτη βγάζεις ήχο και στην τουαλέτα του Everest στην Ομόνοια. Πόσο μάλλον στο πολυαγαπημένο Gagarin 205.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Monuments
Genre: Progressive Metal
Monuments: Andy Cizek (Φωνή), John Browne (Κιθάρα), Werner Erkelens (Μπάσο), Mike Malyan (Τύμπανα)
Monuments (OW) | Facebook | Instagram | Twitter | Spotify | Twitch | Apple Music | YouTube
Leprous
Λοιπόν παιδάκια μου όμορφα οι Leprous είναι μια μπάντα που αν σου αρέσουν οι συνθέσεις τους αποκλείεται να μην περάσεις υπέροχα όταν τους δεις ζωντανά. Εγώ ως παρθένος τους απόλαυσα περισσότερο από όσο φανταζόμουν. Οι τύποι είναι μια καλοκουρδισμένη και γυαλι σμένη μηχανή. Τίποτα μα τίποτα που γίνεται on stage δεν είναι τυχαίο. Ακόμη και τα Headbanging έχουν την απαιτούμενη θεατρικότητα. Εγώ το λατρεύω αυτό και ας γκρινιάζει η φίλη μου η Αντωνία (ναι, έχω πολλές φίλες) ότι “ακόμα και αυτά προετοιμασμένα τα έχουν”. Ναι, τα πάντα δουλεμένα είναι και καλά κάνουν. Παράσταση είναι.
Κάθε συναυλία των Leprous είναι μια καλομελετημένη παράσταση
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες μπάντες που δεν ήξερα μισή νότα με το που μπήκε το “Have you ever?” ένιωθα πανέτοιμος να απολαύσω μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Καπάκια “The Price” και ο μικρός Χρήστος που πήγε βραχνιασμένος στην συναυλία έχασε εντελώς την φωνή του. Εν τω μεταξύ δεν θα είχε τρομερή πλάκα σε συναυλία των Leprous να κλείσουν κάποια στιγμή εντελώς τον ήχο και να ακουστεί το κοινό που προσπαθεί χωρίς επιτυχία να πιάσει τα φαλτσέτα του Σόλμπεργκ; Απαντάω μόνος μου: Ναι, θα είχε!
Όσο και αν ήθελα να ακούσω το “Illuminate” γιατί αρρωσταίνω με το τι παίζει ο πολυαγαπημένος μου φίλος (δεν είναι, δεν θα γίνει, πολύ θα ήθελα) Μπάαρντ στα τύμπανα, το “The Last Milestone” ήταν μια, δυστυχώς, απαραίτητη και ταιριαστή αφιέρωση. Σε αυτό το mood μείναμε κιόλας. Πρώτα με “On Hold” και μετά με “Castaway Angels”. Θυμάστε που σας έλεγα για τον ήχο στους προηγούμενους; Καμία σχέση. Οι Leprous μπορούν εύκολα να φτιάξουν ήχο στην τουαλέτα του Everest (πλέον σας διαφημίζω τζάμπα μπας και πληρώσετε τίποτα κάποτε γιατί το αντίθετο δεν πιάνει).
Οι Leprous μπορούν με άνεση να φτιάξουν τρομερό ήχο, οπουδήποτε και αν βρεθούν, και ειδικά στο αγαπημένο Gagarin 205
Ήρθε λοιπόν το “From the Flame”, εγώ να θέλω να κλάψω, η Ειρήνη να μου λέει “Χρήστο μου τι έπαθες;” (θα flexάρω φίλες σήμερα, το αποφάσισα) και εγώ να μην έχω ούτε δύναμη ούτε φωνή απαντήσω. Απόλυτη καύλα οι τύποι, τι να λέμε τώρα; Βασικά θα πούμε. Αφού είπα να κάνω ανταπόκριση. Μόνος μου βασικά. Γιατί όχι δηλαδή; ΄Αλλωστε όταν η Cristina Alossi σου δίνει απλόχερα την άδεια να χρησιμοποιήσεις τέτοιες φωτογραφίες είναι δυνατόν να μην γράψεις δύο λόγια μωρέ;
“Alleviate”. Α ρε Pitfalls αγαπημένο. Ναι ρε, τέτοιος φλώρος είμαι και καλά κάνω. Και έφτασε η επιλογή του κοινού. Εκεί μου τα κάνατε όλα λάθος ρε σεις. Έπρεπε να περιμένω πως αφού σας αρέσουν οι Monuments θα χάσει και το “I Lose Hope” και το “Running Low“. “Forced Entry” λοιπόν, not my favourite, αλλά οκ, η πλειοψηφία (Ο ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΕΠΙΑΣΕ ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙ ΔΛΔ) νίκησε.
Αν πρέπει να περιγράψω την συναυλία των Leprous σε μια πρόταση αυτή θα ήταν: “Αν έρχονται κάθε μέρα για ένα μήνα δεν θα χάσω μέρα”.
Δεν πειράζει καθόλου γιατί μετά ήρθε το “Out of Here” να με στείλει στο γεροδιάολο. Κομματάρα.- Καπάκια το “Slave”. Λοιπόν ο σκλάβος, όμορφα μου πλάσματα, είναι κομμάτι για συναυλία. Στο σημείο αυτό ζητάω συγγνώμη από τους βαθιά Καραγιαννικούς που αραδιάζω ονόματα κομματιών αλλά είμαι fan ρε σεις, τα ξέρω τα ρημάδια. Και άντε πείτε πως αφήνω το “Distant Bells” απέξω. Εγώ φταίω που έπαιξαν το “Below”; Το οποίο να σημειωθεί πως έχει ένα από τα χειρότερα Video Clip στην ιστορία των Video Clip.
“Nighttime Disguise” προτελευταίο. Θα κάνουνε και encore. Ναι, πρέπει. Γιατί όχι; Στο πηγάδι κατούρησαν οι Leprous; Και μάλιστα με Pitfalls και οι ουρανοί κοκκίνισαν και εγώ είμαι γραφικός, αλλά τους λατρεύω και το “The Sky is Red”, είναι το δεύτερο κομμάτι του set που είναι κομμένο και ραμμένο για συναυλία. Αν πρέπει να περιγράψω την συναυλία των Leprous σε μια πρόταση αυτή θα ήταν: “Αν έρχονται κάθε μέρα για ένα μήνα δεν θα χάσω μέρα”.
Και αυτό ήταν το κλείσιμο. Απότομο.
