Triumph of Death, Primordial, Triumpher, Cursed Blood, 03/02/2024 @Gagarin 205 | Live Report
Αλήθεια πίστευε άνθρωπος ότι η σύμπραξη Triumph of Death, εφεξής Hellhammer, με Primordial δε θα ήταν ενδιαφέρουσα; Και οκ, η συμπάθεια που έχω στους Cursed Blood, προσωπικά, προμήνυε μία mini φεστιβαλική εμπειρία. Όχι, δεν τους ξεχνώ τους Triumpher, αλλά «Who is Triumpher;» (θα μου απαντήσω μόνος μου, μη βιάζεστε). Χωρίς άλλο πρόλογο, πάμε να δούμε όσα συνέβησαν το βράδυ Σαββάτου στο Gagarin.
Cursed Blood
Αν είναι μία αφορά άχαρος ο ρόλος του να είσαι opening act, σίγουρα πολλαπλασιάζεται όταν καλείσαι να το κάνεις σε κλειστό venue στις 18:30. Αν προσθέσουμε στην εξίσωση ότι μετά από εσένα έπονται Primordial και Hellhammer, τότε, το σκορ ξεφεύγει.
Οι Cursed Blood ήταν αυτοί που κλήθηκαν να φέρουν εις πέρας αυτόν τον άχαρο ρόλο. Βέβαια, au contraire -που λένε και στο χωριό του Warrior- μπορούν να λένε ότι μοιράστηκαν την σκηνή με μία από τις σημαντικότερες μπάντες του ακραίου ήχου. Not bad – που λένε και στο χωριό των Primordial.
Αυτό που παίζουν είναι ένα κράμα ακραίου και παλιακού ήχου. Αν δε σου αρέσει αυτός ο ήχος, τότε δύσκολα μπορείς να αντέξεις ένα λεπτό στον ίδιο χώρο μαζί τους. Aν γενικά αγαπάς αυτό το είδος, τότε το ακατέργαστο delivery τους θα σε εκπλήξει ευχάριστα. Μηδέν φλυαρία, δεμένο και με αρκετά “χιλιόμετρα” σχήμα.
Πράγματι ξεκίνησαν κάπως χλυαρά, απόλυτα κατανοητό, και τους πήρε κάμποση ώρα να λυθούν. Όταν αυτό συνέβη, δυστυχώς για εμάς, ήταν η ώρα να παραδώσουν τη σκυτάλη. Ωστόσο, ακόμα και για αυτήν τη λίγη ώρα που τους είδαμε ζεστούς, έβλεπες γύρω σου κεφάλια να κουνιούνται. Στα πλέον θετικά τους, ότι δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω κάποιος μέλος τους, αφού λειτουργούσαν ως ένα στιβαρό σύνολο.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Flying Tyrants
World of Madness
Sodomic Damnation
Cold Conqueror
Triumphant Doom
Backlash Rampage
Cursed Blood: Tilemachos (Μπάσο), Nikos (Τύμπανα), Costa (Κιθάρα), Aris (Φωνή)
Triumpher
Οι the glue guy που λένε οι μπασκετικοί. Οι Triumpher ήταν η μπάντα που ήρθε να δώσει στη βραδιά την πρώτη της epic τζούρα. Ναι, δεν τους ήξερα και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μου πήρε κάμποση ώρα να αποφασίσω αν μου άρεσε αυτό που άκουγα ή όχι. Ίσως ακόμα να μην έχω αποφασίσει. Ωστόσο, η μεγάλη πλειοψηφία του κατά 3/4 γεμάτου Gagarin, είχε αντίθετη άποψη από εμένα.
Με εξέπληξε ευχάριστα τόσο η συμμετοχή του κοινού όσο και η ενέργεια των Triumpher. Σαφώς πιο επικοινωνιακοί από τους Cursed Blood που προηγήθηκαν, έδιναν την αίσθηση πως ανυπομονούσαν για αυτό το live. Είχα πάρα πολύ καιρό να δω μπάντα τόσο ορμητικη επί σκηνής. Μάλιστα, η ενέργειά τους ήταν τέτοια που ήταν σχεδόν αδύνατο να μη σε συμπαρασύρει.
Το κοινό με τους Cursed Blood ήταν η συνοχή τους. Δεμένοι σφιχτά, τόσο μουσικά όσο και σκηνικά. Δεν ξέρω αν μπορώ να τους κάνω μεγαλύτερο κομπλιμέντο από το ακόλουθο. Σε μία βραδιά που ξέρεις ότι έπονται Primordial και Hellhammer, το να ξενερώνεις που τελείωσαν οι Triumpher, όσο να πεις, είναι μη αναμενόμενο.
Primordial
Οι Primordial είναι από τις μπάντες που δεν ξέρω πόσες φορές έχω δει. Είναι πέντε, είναι δέκα, είναι εκατό (καθ’ υπερβολήν); Το περσινό “How it Ends” ομολογώ ότι δε με ενθουσίασε, ακουγόταν λίγο σαν μία εκτελεστική επανάληψη. Βέβαια, γούστα είναι αυτά. Ωστόσο, προσπαθώ να περιγράψω πλήρως το mood μου πριν εμφανιστούν. Ναι, μετά από τόσα χρόνια δεν είχα προσμονή για την εμφάνιση των Primordial.
Από την άλλη, άκουγες/έβλεπες μία μπάντα που ήξερε ακριβώς τι πρέπει να κάνει. Και φυσικά, ρίγη συγκίνησης, όταν ο Nemtheanga αφιέρωσε στο Μακ το “No Grave Deep Enough“. Αφορμής δοθείσης, ας ανοίξουμε μία παρένθεση αναφορικά με το Metal Hammer. Μπορεί κάποιοι να μην το διαβάζετε, ούτε εγώ πλεον. Mπορεί, επίσης, να τους αντιπαθείτε, δικαίωμα σας. Αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι η συνεισφορά του στην σκηνή, η οποία είναι ανεκτίμητη. Period.
Η συνέχεια δόθηκε με μία ευχάριστη έκπληξη. Γενικά, για το “Spirit the Earth Aflame” έχει χυθεί δυσανάλογα λίγο μελάνι. Είναι το album που κάθε μπάντα, η οποία θεωρεί ότι παίζει pagan metal, πρέπει να μελετήσει. Εκεί, σε ένα κομμάτι εικοσαετίας μπορείς να καταλάβεις πολλά πράγματα. Πρώτον, τη διαχρονικότητα των Primordial. Δεύτερον, ότι συναυλιακά, με πρώτο και καλύτερο τον Allan, παραμένουν αγέραστοι. Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα δεν είναι λίγο να βλέπουμε live μια μπάντα που κέρδισε το στοίχημα με το χρόνο.
Ο Ιρλανδός frontman, όπως συνηθίζει, βγήκε με μία θηλιά περασμένη γύρω από τον λαιμό του. Ναι ρε γαμώτο, είναι τόσο κομματάρα το “To Hell or to the Hangman“, που αξίζει αυτές τις γραφικές μεν, όμορφες δε, πινελιές. Και μιας και πιάσαμε τις πινελιές, εξαιρετική ήταν και αυτή του “A Journey’s End” με το “Autumn’s Ablaze“.
Κάθε κομμάτι απο το “Where Greater Men Have Fallen” είναι εμπειρία ζωής. Έτσι και το “Wield Lightning to Split the Sun“, δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Αρκετά «ανάλατο» το “We Shall Not Serve“, σχεδόν αδιάφορο, όπως και ο παραλληλισμός του με το “Non Serviam”. Ευτυχώς, το ακούσιο διάλειμμα ολοκληρώθηκε και δόθηκε συνέχεια με το “The Coffin Ships“. Δύο ακόμα κομμάτια από το “How it Ends” και φινάλε με το “Empire Falls“. Ωραία και γεμάτη εμφάνιση. Όμως, θεωρώ ότι τους έχουμε δει και σε καλύτερη φόρμα. Από την άλλη, το βράδυ θα ήταν διαφορετικό χωρίς αυτούς. Και for God’s shake, ξαναβάλτε το “To Enter Pagan” στη setlist!
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
As Rome Burns
How It Ends
No Grave Deep Enough
Gods to the Godless
To Hell or the Hangman
Autumn’s Ablaze
We Shall Not Serve
The Coffin Ships
Victory Has 1000 Fathers, Defeat Is an Orphan
Wield Lightning to Split the Sun
Sons of the Morrigan
Empire Falls
Primordial: Pól MacAmlaigh (Μπάσο), Ciáran MacUiliam (Κιθάρα), A.A. Nemtheanga (Φωνή), Simon O’Laoghaire (Τύμπανα)
Triumph Of Death
Σχετικά μεγάλο το κενό μεταξύ των Ιρλανδών και των Hellhammer, περίπου μισής ώρας. Αυτό έχει διπλή ανάγνωση, από τη μία είναι καλό γιατί πας τρως κάτι και επιστρέφεις. Από την άλλη, ανεβάζει αισθητά τη συνολική διάρκεια του live. Αν με ρωτάτε, εγώ το θεωρώ απαραίτητο, για να αποσυμπιεστείς και να επιστρέψεις με ανανεωμένη διάθεση.
Με μία δεκάλεπτη καθυστέρηση εν τέλει, ο Tom Warrior και οι υπόλοιποι βγαίνουν στην σκηνή. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, αντηχεί το riff του “The Third of the Storms” και ταυτόχρονα δίνεται το σύνθημα για να αρχίσει ένας heavy metal χαμός. Να πω την αμαρτία μου, θα ήθελα να είναι λίγο πιο δυνατά η ένταση. Και πριν συνέλθουμε από αυτό το εντυπωσιακό μπάσιμο, “Massacra“.
Έχοντας φρέσκια στο μυαλό μου την εμφάνιση των Triptykon στο Release, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι στον Warrior το «κλειστό» ταιριάζει καλύτερα. Καταπληκτική στιγμή όταν ο αριστερά μου φώναζε ρυθμικά “Celtic Frost” και ο δεξιά “Hellhammer”. Χωρίς πρόλογο και συστάσεις ξεκίνησε το “Maniac“. “Ξύλο”, κεφάλια να κουνιούνται, και αυτοί που ήταν στον εξώστη είχαν κρεμαστεί σαν νυχτερίδες που κοιμούνται. Τόσο παλμό και τόσο heavy metal διάθεση είχα να ζήσω από τους Dark Angel. Συμπτωματικά, πάλι στο Gagarin.
Κάπου εκεί, ο Warrior σταμάτησε για να μας κάνει τις απαιτούμενες συστάσεις και να αποτίσει φόρο τιμής στους «ανθρώπους που βοήθησαν να γραφτούν αυτά τα κομμάτια και δίχως αυτούς, πιθανώς να μην ήμουν εδώ σήμερα». Ξεκινάει το “Blood Insanity” και ο André Mathieu αναλαμβάνει τα καθήκοντα του τραγουδιστή. Απρόσμενο στα δικά μου μάτια, εξαιρετικά πετυχημένο δε.
Καθόλου τυχαία, o Warrior στη συνέχεια μας συστήνει τον Tim Tot! Το drumming του Ελβετού ήταν και πριν εντυπωσιακό. Ωστόσο, στο “Decapitator” αναδείχθηκε ένα “τσακ” παραπάνω. Ξέρω ότι πριν από αυτό το live κάποιοι θεώρησαν το όλο εγχείρημα “αρπαχτή”. Διαψεύστηκαν, όμως, από το ασφυκτικά γεμάτο Gagarin και τη διάθεση του κοινού.
Πέντε κομμάτια ήταν αρκετά για να καταλάβεις ότι είσαι πολύ τυχερός που μπορείς και το ζεις. Επίσης, είναι εμπειρία το να τα ακούς παιγμένα από έναν μπαρουτοκαπνισμένο πλέον Tom Warrior. Η συνέχεια ήταν ανάλογη, “Crucifixion”, “Reaper”, “Aggressor”, “Revelations of Doom” και “Messiah”. Αν με τους Primordial βλέπαμε μία μπάντα που νίκησε τον χρόνο, εδώ βλέπαμε κάτι πολύ παραπάνω. Δυσκολεύομαι πολύ να το περιγράψω, αλλά έβλεπες στο σανίδι τον τύπο που χωρίς αυτόν και τις μπάντες του, πολλά από τα πράγματα που ακούμε σήμερα μπορεί να μην υπήρχε καν.
Το τέλος ήταν μνημειώδες, αφού είχε μια διασκευή από Celtic Frost, το “Visions of Mortality”. Φυσικά η αυλαία δε γινόταν να πέσει με κάτι άλλο εκτός του “Triumph of Death”. Δυστυχώς, είναι από τα live που δύσκολα μπορείς να περιγράψεις. Είναι αδύνατο να βρεις κάτι και να πεις «Να, σαν αυτό ήταν». Θα μπορούσα μόνο να το παραλληλίσω με τον Dio ή τους Black Sabbath. Και αυτό δεν είναι υπερβολή, κατ’ αναλογία, στον ήχο τους. Τόσο σπουδαία είναι η σχολή των Hellhammer.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
AThe Third of the Storms (Evoked Damnation)
Massacra
Maniac
Blood Insanity
Decapitator
Crucifixion
Reaper
Aggressor
Revelations of Doom
Messiah
Visions of Mortality (Celtic Frost cover)
Triumph of Death
