31 Δεκεμβρίου 1999. Τότε ήταν. Με τα χρήματα από τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς πήγαμε να ψωνίσουμε video games και CDs. Οι μουσικές μου επιλογές ήταν λίγο περίεργες: “Θάλασσα στη σκάλα” και “Paranoid”.
Τότε, βλέπεις, ήταν μια εποχή με περιορισμένη πληροφορία — κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πλάθεις ιστορίες στο μυαλό σου για το ποιοι ήταν αυτοί που έβλεπες στα βιβλιαράκια. Εκεί, λοιπόν, στο booklet, υπήρχε ένας τύπος που αναρωτιόσουν αν ήταν μάγος, εξωγήινος ή απλά τρελός. Είχε μαλλιά που έπεφταν σαν κουρτίνες γύρω από το πρόσωπό του, μάτια που έμοιαζαν να βλέπουν μέσα σου, και κάτι στο χαμόγελό του που σου έλεγε ότι είχε δει πράγματα που ούτε καν μπορούσες να φανταστείς. Δεν θύμιζε τραγουδιστή – έμοιαζε περισσότερο με ηγέτη μιας σκοτεινής αίρεσης που μιλούσε σε άλλη γλώσσα, αλλά σε έκανε να θες να τον ακούσεις.
Ήταν ο Ozzy Osbourne.
Ο Ozzy στη ζωή του δεν ήταν ποτέ “cool”, γιατί αν τον χαρακτηρίζαμε έτσι, τότε κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι. Ήταν κάτι πέρα απ’ αυτό. Ήταν φόβος, θαυμασμός και λίγο γέλιο μαζί. Ήταν ο λόγος που ζωγραφίζαμε ανάποδους σταυρούς στα θρανία, χωρίς καν να ξέρουμε το γιατί. Έβαζες το CD και νόμιζες ότι κάτι κακό θα γίνει στο δωμάτιο — αλλά δεν το σταματούσες. Ήταν εκείνος που, όταν οι άλλοι τραγουδούσαν για αγάπες, αυτός έκανε καντάδα ως Εωσφόρος.
Είναι τόσα πολλά που θέλω να πω γι’ αυτόν, κι όμως νιώθω -είμαι σίγουρος, για την ακρίβεια- ότι τίποτα δεν θα είναι αρκετό. Μίλησα με τον Νώντα· μου είπε ότι νιώθει σαν να έχασε έναν πολύ καλό του φίλο. Ο Νίκος, από την άλλη, μου είπε: «Γιατί ρε φίλε δεν πήγαμε Μπέρμινχαμ;» Και ο Χρήστος, πολύ εύστοχα: «Φίλε, νιώθω σαν να πέθανε ο θείος μου».
Όλα αυτά, μαζί, συνοψίζουν τη σημασία του Ozzy. Όχι στη μουσική – αυτό το έχουν πετύχει κι άλλοι. Στις ζωές μας. Για μένα, έναν άνθρωπο που ακούει heavy metal, που ο Ozzy Osbourne ήταν αυτός που του άνοιξε την πόρτα, νιώθω σαν να ξεριζώθηκε ένα κομμάτι της ζωής μου.
Και ναι, ο Ozzy είναι θρύλος, και οι θρύλοι κερδίζουν τη μάχη με τον χρόνο. Ωστόσο, ήταν και η ζωή του τέτοια που σε έκανε να πιστεύεις ότι ήταν άφθαρτος – ότι θα κέρδιζε και τον Χάρο.
Και αυτή η «προφητεία» του… σαν να το ήξερε. Σαν να ήταν όλα υπολογισμένα. Σαν όλες αυτές οι ανώτερες δυνάμεις, στις οποίες ποτέ μου δεν πίστεψα, τελικά όχι μόνο να είναι υπαρκτές, αλλά να υποκλίνονται μπροστά του και να υπακούν στο θέλημά Του. Να φύγει με τους δικούς του όρους. Αφού πρώτα θα μας έχει αποχαιρετήσει όλους.
Ίσως, τελικά, η ανώτερη δύναμη να ήταν αυτός.
Και ξέρετε κάτι; Οι θεοί πεθαίνουν μόνο όταν σταματάμε να τους λατρεύουμε.
Εις το επανιδείν, Πρίγκιπα του Σκότους.
