Να πω την αμαρτία μου, δε με λες και πελώριο fan των Megadeth. Φυσικά τους σέβομαι απεριόριστα, αλλά κάτι δεν μου έχει “κάτσει” καλά με την πάρτη τους εδώ και χρόνια. Το θέμα είναι ότι εμπιστεύομαι τον Βαγγέλη, και όταν είπε ότι ο Megadave είναι σε εξαιρετική κατάσταση -οπότε οι Megadeth δεν μπορούν να είναι παρά εξαιρετικοί- το “κύκλωσα” το εν λόγω live για το Hellfest.
Γιώργος Ξιφαράς
Συντάκτης
Νώντας Εμμανουήλ
Φωτογράφος
Σκεφτείτε ένα τεράστιο φεστιβάλ, με μπάντες ίσως πάνω από εκατό, και σας λένε ότι μία άργησε να βγει. Σε ποια θα στοιχηματίζατε τα χρήματά σας; Ε ναι, αυτός ο υπέροχος ξινιόλης κατάφερε να αργήσει. Δε μιλάμε για κάτι χαώδες, κανένα δεκάλεπτο, αλλά έχει τόσο πλάκα που το έκανε αυτός που δε γινόταν να μην το αναφέρω. Εδώ να πούμε ότι η προσμονή του κόσμου από κάτω συγκρινόταν μόνο με αυτήν των headliners. Δηλαδή, την ώρα των Avenged Sevenfold έβλεπες κόσμο να πηγαίνει προς άλλα stages, την ώρα των Megadeth συνέβαινε το αντίθετο.
Ομολογώ ότι κάπως βαρέθηκα με την έναρξή τους και το “The Sick, the Dying… and the Dead!”. Ωστόσο, κοιτώντας γύρω μου, διαπίστωσα ότι αυτό ήταν μόνο δικό μου πρόβλημα. Κάποιες δεκάδες χιλιάδες παρακολουθούσαν τον Dave με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Ωραία αντίθεση, θα έλεγε κάποιος, και παίρνω απόσταση από αυτό το σχόλιο. Κάπου εκεί ήρθε η ώρα για το “Rattlehead” και ακόμα και οι πιο δύσπιστοι στο Hellfest, όπως ο γράφων, δεν μπορούσαν παρά να υποκλιθούν σε αυτό το ρημάδι το δεξί του χέρι.
Ήταν αδύνατο για τον Mustaine να τραγουδήσει το refrain, το τραγούδι του πλήθους τον κάλυπτε
Αλλά ο Mustaine δεν είναι μόνος του, έχει και ένα εξαιρετικό γκρουπ μουσικών γύρω του. Ο πρώτος που μου έκανε εντύπωση, ο πρώτος μεταξύ ίσων ας πούμε (φυσικά όλοι κάτω από τον Mustaine, ίσως και αθροιστικά) ήταν ο Dirk Verbeuren. Το drumming του έχει κάτι ιδιαίτερο, δεν ξέρω τεχνικά πώς να σας το περιγράψω, αλλά δίχως να χτυπάει δυνατά, καταφέρνει να ακούγεται εκκωφαντικά. Παράλληλα, δεν σε κουράζει στιγμή. Συνεχίζουμε με το “Kick the Chair” και, όπως φαντάζεστε, εκεί στο intro που ακούγεται μόνο ο Mustaine, η φάση θυμίζει γήπεδο μετά από επίτευξη γκολ.
Κάπου στη μέση, οι Megadeth αποφασίζουν ότι πολύ στα αυγά μας κάτσαμε και αρχίζουν το “Tornado of Souls”. Προς τιμήν του, το κοινό του Hellfest έκανε πράξη και τις δύο λέξεις. Το Tornado επειδή κάποιες δεκάδες μικρά και μεγάλα mosh άνοιγαν παντού. Κυριολεκτικά παντού. Σε φάση να πίνεις μπίρα και να νομίζεις ότι σε περικύκλωσαν τίποτα μάγοι και σε πάνε για θυσία. Ναι, μου συνέβη, είναι ένα προσωπικό δράμα αυτό που περιγράφω. Το Souls για πολλούς λόγους. Ένας ήταν ότι τραγουδούσαν με όλη τους ψυχή. Ο δεύτερος γιατί πήγαν να φύγουν μερικές ψυχούλες με τόσο crowd surfing. Hellfest, ρε παιδί μου, σε όλο του μεγαλείο. Και αν δεν έχεις πάει ποτέ, δεν πειράζει, είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεσαι.
Προφανώς μπορείτε να υποθέσετε τι συνέβη όταν τραγούδησε σε γαλλικό έδαφος το “À tout le Μonde”. Ό,τι συμβαίνει όταν λένε οι Maiden το “Alexander the Great” στην Ελλάδα. Καλαμπουράκι, συνεχίζουμε. Ήταν αδύνατο για τον Mustaine να τραγουδήσει το refrain, το τραγούδι του πλήθους τον κάλυπτε. Και ξέχωρα από τη γλώσσα και τη χώρα, μιλάμε και για ένα εκπληκτικό κομμάτι. Βέβαια, ούτε αυτή η αγάπη προς το τραγούδι ήταν αρκετή για να τον κάνει να σκάσει έστω ένα μειδίαμα.
Ο ήχος των Megadeth ήταν τόσο κρυστάλλινος που άκουγες και την κάθε λεπτομέρεια
Καθώς έπεφτε η νύχτα, τα φώτα και τα εφέ τους ενισχύονταν, ταιριάζοντας απόλυτα με το σκηνικό της σκηνής και το εξώφυλλο του τελευταίου άλμπουμ της μπάντας. Σε κάθε διάλειμμα, χιλιάδες χέρια με devil horns υψώνονταν προς τιμήν τους. Και εδώ να μιλήσουμε για τον αφανή ήρωα της μπάντας, τον ηχολήπτη. Ο ήχος τους ήταν κρύσταλλο, επιτρέποντάς σου να ακούς και, κατ’ επέκταση, να εκτιμάς τα πάντα: το χτύπημα των τυμπάνων, το groove του μπάσου και, φυσικά, τις κιθάρες.
Θα πάρω απόσταση από το σχόλιό μου ότι συμπεριέλαβε το “Mechanix” επειδή έπαιζαν και οι Metallica στο Hellfest, αφού το συμπεριλαμβάνει σε πολλές περιπτώσεις στη setlist. Δύσκολα μπορώ να σας περιγράψω τον κακό χαμό που έγινε στο “Symphony of Destruction”. Αυτό που μπορώ να κάνω, όμως, είναι να πω δύο λόγια για το “Peace Sells”. Μέτρησα, με το χέρι, έναν προς έναν, τουλάχιστον τριάντα ταυτόχρονους crowd surfers. Αυτό δε συνέβη σε μία περίπτωση αλλά σε όλη τη διάρκεια του κομματιού. Συγχρόνως, χωρίς καμία μεταβολή στον ήχο τους, το τραγούδι του κοινού κάλυπτε τη φωνή του Dave. Και ναι, τότε χαμογέλασε. Προφανώς χωρίς να δείξει δόντι, ακόμα και αυτό με ξινίλα το έκανε. Δεν ξέρω βέβαια ποια ήταν η αντίδρασή του όταν το κοινό έκανε φάση Valhalla με το refrain του “Peace Sells”
Οι Megadeth, αφού έφυγαν για λίγο από τη σκηνή, επέστρεψαν με τον Dave να βρίσκει λίγο χρόνο να ευχαριστήσει το κοινό και να μιλήσει για το φεστιβάλ. Ευτυχώς που είναι αντικοινωνικός και να ανταποδώσει επέλεξε τη μουσική του και προφανώς το περίφημο “Holy Wars… The Punishment Due”. Εδώ θα μπορούσαμε να αρχίσουμε το κείμενο από την αρχή, αφού όσα περιέγραψα, επαναλήφθηκαν.
