Δε θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που είδα τους Satyricon. Σίγουρα ήταν η τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας, κάπου το 2018. Τέλος πάντων, μικρή σημασία έχει, γιατί εν αντιθέσει με εμένα, οι Γάλλοι τους βλέπουν πολύ συχνότερα. Άλλωστε, όπως είπε και ο Satyr, είναι τακτικοί θαμώνες του Hellfest από τις πρώτες μέρες του.
Όσοι νιώθετε μία αποστροφή προς τον ανανεωμένο -ή αναθεωρημένο αν προτιμάτε- ήχο των Satyricon, καλό θα ήταν να τους αποφύγετε στο μέλλον. Το setlist των Νορβηγών απαρτίζεται κατά βάση από κομμάτια από το “Volcano” και μετά. Ωστόσο, αυτό το black & roll στο οποίο πλέον αρέσκονται, είναι ιδανικό για live.
Γεμάτο groove, βοηθά το κοινό να συντονιστεί με το συγκρότημα. Για παράδειγμα, στο δεύτερο κομμάτι, “Now, Diabolical”, μόλις ο Satyr έλεγε το “Now”, όλο το κοινό του ανταπάνταγε “Diabolical”. Το περίεργο εδώ είναι ότι ο Satyr δεν το ζήτησε, έγινε αυθόρμητα. Έτσι λοιπόν, με μόλις δέκα λεπτά να έχουν περάσει, ένας χείμαρρος ενέργειας έχει εξαπολυθεί και δονεί για τα καλά τα ασφυκτικά γεμάτα Temple και Altar.
Καταλαβαίνω αυτούς που υποστηρίζουν ότι τα κομμάτια της δεύτερης εποχής των Satyricon είναι πιο απλά. Παράλληλα, όμως, λειτουργούν με τέτοιον τρόπο ώστε η μπάντα να ακούγεται σαν ένας άνθρωπος. Επίσης, όταν έχεις έναν από τους καλύτερους drummers της σκηνής, τον Frost, είναι πολύ λογικό να του δώσεις πρωταγωνιστικό ρόλο. Και μιας και τον αναφέραμε, ας πούμε λίγα πράγματα για την αφέντισσά του. Δεν πρόκειται να σας πω κάτι που δεν ξέρετε αλλά εξαιτίας του ενθουσιασμού μου, μου είναι αδύνατο να μην αναφέρω ότι μιλάμε για έναν παίκτη που δεν κάνει ούτε υποψία λάθους. Έναν τύπο που όταν παίζει νομίζεις ότι πίσω από το drum kit βρίσκονται δύο-τρεις τέλεια συγχρονισμένοι drummers. Που κάθε χτύπημα του συνοδεύεται από ταυτόχρονη κίνηση χιλιάδων κεφαλιών.
Οι Satyricon δεν γέμισαν απλώς το Temple αλλά και το Altar, όπου εκατοντάδες άνθρωποι στέκονταν και προσπαθούσαν να τους δουν έστω για λίγο
Από την άλλη, ο Satyr, απαλλαγμένος εδώ και χρόνια από την κιθάρα στα live, ο τρόπος που κινείται και ερμηνεύει θυμίζει περισσότερο κάποιον σκοτεινό χαρακτήρα του Moorcock παρά τραγουδιστή. Φυσικά, ο Νορβηγός είναι από αυτήν την κατηγορία των frontmen που είναι απολαυστικότεροι ζωντανά συγκριτικά με το studio. Και ας έχει εμφανώς γεράσει στην όψη.
Στο “Pentagram Burns” είδαμε τον Satyr να πιάνει κιθάρα στα χέρια του και αυτόματα το κοινό να ξεσηκώνεται. Διορθώνω, να ξεσηκώνεται τόσο πολύ που οριακά θα πετούσαν. Ακολούθησε το “Fuel for Hatred” και με το τέλος του, ήρθε η ώρα για ένα από τα δέκα σημαντικότερα κομμάτια του ήχου, το “Mother North”. Έχοντας προηχογραφημένα τα μέρη από την εκτέλεση τους με τη συμφωνική του Όσλο, μόλις ο Satyr άρχισε να τραγουδάει το «Mother north, how can they sleep while their beds are burning?», χιλιάδες devil-horns σηκώθηκαν στον αέρα και άρχισαν να κουνιούνται στον ρυθμό. Επιπλέον, δεν μπορώ να θυμηθώ πολλές black metal συναυλίες όπου το κοινό συμμετέχει στο τραγούδι τόσο ενεργά.
Και φτάνουμε στην ώρα του κλεισίματος, όπου το σχεδόν γεμάτο Altar πιέζει να μπει στο Temple επειδή οι Satyricon έχουν κερδίσει και αυτούς. Ένα από τα πιο ευφυή riffs που έχουν γραφτεί στο ευρύτερο heavy metal επιβάλλει την ατμόσφαιρα. Ο Satyr ζητά από τον κόσμο να κάνει φασαρία, που μάταια προσπαθούν να κάνουν mosh pits, αφού δεν υπάρχει «χιλιοστό» απάτητο. Είναι η ώρα για το “K.I.N.G.”, είναι η στιγμή η ερμηνεία του Satyr να εκπέμψει πραγματικό φόβο.
Hail Satyricon!
ΥΓ: Ο Frost, χωρίς να βάλει δύναμη, κατάφερε να πετάξει τη μπαγκέτα του στο δεύτερο μισό του stage.
