Η τελευταία σειρά του Netflix, “Kaos”, αποτελεί μια τολμηρή προσέγγιση της ελληνικής μυθολογίας. Η οποία, μάλιστα, δεν διστάζει να ανατρέψει πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα και συνδέαμε τους θεούς. Δημιουργημένο από τον Charlie Covell, τον άνθρωπο πίσω από το “The End of the F**ing World”, το “Kaos” επαναπροσδιορίζει τους κλασικούς θεούς του Ολύμπου και τους φέρνει στη σύγχρονη εποχή. Παρουσιάζονται τους ως ελαττωματικά, δυσλειτουργικά και υπερβολικά όντα. Φιγούρες που παλεύουν με τα δικά τους ελαττώματα, την παράνοια και μια προφητεία που απειλεί να καταλύσει τη θεϊκή τους φύση.
Στο επίκεντρο του “Kaos” βρίσκεται ο Δίας, τον οποίο υποδύεται ο πάντα χαρισματικός Jeff Goldblum. Ο Goldblum καταφέρνει να μεταφέρει τη χαρακτηριστική του εκκεντρικότητα και ευστροφία στο ρόλο του παντοδύναμου αλλά όλο και πιο παρανοϊκού «κουμανταδόρου» του Ολύμπου. Ο Δίας του Goldblum δεν είναι η παντοδύναμη φιγούρα του μύθου. Είναι ένας ανασφαλής και συχνά παράλογος χαρακτήρας που αποκτά εμμονή με μια ρυτίδα στο μέτωπό του. Δεν είναι όμως μία απλή ρυτίδα, είναι ένα σημάδι της επικείμενης πτώσης του. Αυτή η ρυτίδα, που προβλέπεται σε μια αρχαία προφητεία, σηματοδοτεί την αρχή μιας χαοτικής αναδιάρθρωσης του Ολυμπιακού status quo και θέτει τις βάσεις για μια σύγχρονη & σατιρική διήγηση των ελληνικών μύθων.
Ο φόβος του Δία ότι θα χάσει την εξουσία του είναι η κεντρική πλοκή του “Kaos” και η ερμηνεία του θεού του κεραυνού από τον Goldblum, ένα αριστούργημα μαύρης κωμωδίας. Η απεικόνισή του φέρνει μια κάποια ελαφρότητα, αντιπαραβάλλοντας τη θεϊκή του ιδιότητα με τις πολύ ανθρώπινες ανασφάλειες και μικροπρέπειες. Ο Δίας δεν ενδιαφέρεται να κυβερνήσει δίκαια, τον κατατρώει ο φόβος του μήπως ανατραπεί. Αυτή του η παράνοια διαχέεται σε κάθε πτυχή της βασιλείας του. Περιβάλλεται από την εξίσου ελαττωματική οικογένειά του, οι οποίοι είναι πολύ απασχολημένοι με τις δικές τους επιθυμίες για να του προσφέρουν πραγματική υποστήριξη.
Αυτό που κάνει το “Kaos” να ξεχωρίζει από άλλες αποδόσεις της ελληνικής μυθολογίας είναι ο ασεβής και σατιρικός τόνος του
Η Ήρα της Janet McTeer, η σύζυγος και αδελφή του Δία, παρουσιάζεται ως μια ματαιόδοξη και εκδικητική θεά. Μάλιστα, η οποία διατηρεί παράνομη σχέση με τον Ποσειδώνα (Cliff Curtis), ενώ παράλληλα συνωμοτεί εναντίον του συζύγου της. Ο χαρακτήρας της Ήρας αποκρυσταλλώνει τη δυναμική της εξουσίας μέσα στις σχέσεις. Ταλαντεύεται διαρκώς μεταξύ στιγμών γνήσιου συναισθήματος και χειριστικών μηχανορραφιών. Η McTeer προσδίδει μια βασιλική παρουσία στο ρόλο, αλλά η Ήρα της απέχει πολύ από την αρχετυπική «βασίλισσα των θεών». Είναι μια γυναίκα που περιφρονήθηκε και αναζητά εκδίκηση σε έναν κόσμο όπου η αγάπη είναι σε έλλειψη.
Ο Ποσειδώνας, ο θεός των θαλασσών, είναι εδώ ένας ακόλαστος και αδίστακτος χαρακτήρας. Ένας θεός που ενδιαφέρεται περισσότερο να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του παρά να διατηρήσει οποιαδήποτε θεϊκή ευπρέπεια. Η απεικόνισή του έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη μυθολογική του εικόνα. Το “Kaos” τού αφαιρεί το μεγαλείο με το οποίο συνήθως συνδέεται ο θεός των ωκεανών. Αντ’ αυτού, βλέπουμε έναν χαρακτήρα που καθοδηγείται από ευτελή κυρίως κίνητρα. Η σχέση του με την Ήρα απλώς προσθέτει επιπέον βάρος στο πλέγμα εξαπάτησης που διέπει τις σχέσεις των θεών.
Ο Άδης, τον οποίο υποδύεται ο David Thewlis, είναι ακόμα ένα πρόσωπο που ξεχωρίζει σε αυτή τη δυσλειτουργική οικογένεια. Ως θεός του Κάτω Κόσμου, ο Άδης θεωρείται παραδοσιακά ως μια ζοφερή, τρομακτική φιγούρα, αλλά στο “Kaos”, απεικονίζεται ως ένας κουρασμένος και απογοητευμένος κυβερνήτης. Μοιάζει κουρασμένος από τη διαχείριση του Κάτω Κόσμου και όλο και περισσότερο αποκομμένος από τα καθήκοντά του. Ο Thewlis υποδύεται τον Άδη με τραγικό αέρα, προσδίδοντας βάθος σε έναν χαρακτήρα που σε άλλες αποδόσεις συχνά υποβαθμίζεται. Στο “Kaos”, ο Άδης είναι περισσότερο ένας τραγικός αντι-ήρωας που έχει απογοητευτεί από τον ρόλο του στην κοσμική ιεραρχία.
Το arc του Διονύσου στο “Kaos” είναι ένα arc εξέγερσης απέναντι στο κατεστημένο
Μεταξύ των θεών, ο Διόνυσος (Nabhaan Rizwan) ξεχωρίζει ως ένας ιδιαίτερα ενδιαφέρων χαρακτήρας. Ενώ στην ελληνική μυθολογία, ο Διόνυσος είναι ο θεός του κρασιού, του γλεντιού και του θεάτρου, στο “Kaos” παρουσιάζεται ως μια οξύθυμη, ανώριμη φιγούρα, που αναζητά απεγνωσμένα την έγκριση του πατέρα του. Διασκεδάζει αδιάκοπα, απολαμβάνοντας τις χαρές του θνητού κόσμου, αλλά δεν φαίνεται να ικανοποιείται. Η επιθυμία του για αναγνώριση από τον Δία τον ωθεί σε ενέργειες που τελικά θέτουν σε κίνηση την πλοκή. Είναι αυτός που αποκαλύπτει στον θνητό Ορφέα το μυστικό για την ανάσταση της νεκρής γυναίκας του.
Το arc του Διονύσου στο “Kaos” είναι ένα arc εξέγερσης απέναντι στο κατεστημένο, σε μία προσπάθεια της σειράς να αντικατοπτρίσει τους αγώνες πολλών ανθρώπων σήμερα που αισθάνονται παγιδευμένοι σε συστήματα που δεν τους εκτιμούν. Η τεταμένη σχέση του με τον Δία προβάλλει το χάσμα γενεών που υπάρχει σε ορισμένες περιπτώσεις στις οικογένειες. Ενώ το ταξίδι του προς την αυτοπραγμάτωση είναι μία από τις πιο οδυνηρές πτυχές της σειράς.
Ενώ ο “Kaos” επικεντρώνεται κυρίως στους θεούς, οι θνητοί χαρακτήρες παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ιστορία. Ο Ορφέας, τον οποίο υποδύεται ο Killian Scott, είναι ένας θλιμμένος μουσικός που προσπαθεί απεγνωσμένα να ξανασμίξει με τη γυναίκα του, τη Riddy (Aurora Perrineau) που έχει πεθάνει και βρίσκεται στον Κάτω Κόσμο. Η ιστορία του είναι μια σύγχρονη εκδοχή του κλασικού ελληνικού μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης και παρέχει μια συναισθηματική αφήγηση μέσα στο χάος των μηχανορραφιών των θεών.
Οπτικά, το “Kaos” έχει μια κάπως μινιμαλιστική αισθητική, η οποία μπορεί να προκαλεί έκπληξη για μια σειρά με θεούς και μύθους
Αυτό που κάνει το “Kaos” να ξεχωρίζει από άλλες αποδόσεις της ελληνικής μυθολογίας είναι ο ασεβής και σατιρικός τόνος του. Σε αντίθεση με το “American Gods” του Neil Gaiman, το οποίο εξερευνά τη σύγκρουση των με φιλοσοφικό τρόπο, το “Kaos” στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην παράλογη κωμωδία. Οι θεοί του “Kaos” δεν είναι παντογνώστες και υπέροχα όντα. Είναι εγωιστές, ελαττωματικοί και συχνά γελοίοι τύποι. Τους ενδιαφέρουν περισσότερο οι δικές τους απολαύσεις παρά οι θνητοί που υποτίθεται ότι κυβερνούν.
Η σειρά σπάει συχνά τον τέταρτο τοίχο, με τον Προμηθέα (Stephen Dillane) να λειτουργεί ως αφηγητής που απευθύνεται απευθείας στο κοινό. Ο σχολιασμός του Προμηθέα προσθέτει ένα επίπεδο μετα-χιούμορ στη σειρά, διακωμωδώντας τόσο τους θεούς όσο και τους ανθρώπους που τους λατρεύουν. Αυτή η πλευρά της σειράς είναι ένα από τα δυνατότερα της σημεία, καθώς επιτρέπει στον “Kaos” να ασκεί κριτική στην εξουσία, τη θρησκεία και την ανθρώπινη φύση χωρίς να κουράζει.
Οπτικά, το “Kaos” έχει μια κάπως μινιμαλιστική αισθητική, η οποία προκαλεί έκπληξη για μια σειρά με θεούς και μύθους. Η σειρά δεν βασίζεται σε ειδικά εφέ ή περίτεχνα σκηνικά για να αφηγηθεί την ιστορία της. Επιλέγει συνειδητά μια πιο γειωμένη και οικεία απεικόνιση του κόσμου των θεών. Ενώ κάποιοι θεατές μπορεί να περιμένουν περισσότερο θέαμα από μια σειρά για Έλληνες θεούς, ο λιτός σχεδιασμός λειτουργεί υπέρ του “Kaos”. Ενισχύει την ιδέα ότι οι θεοί είναι εξίσου ελαττωματικοί και ανθρώπινοι με τους θνητούς.
Το “Kaos” μας υπενθυμίζει ότι ακόμη και τα πιο ισχυρά όντα είναι, κατά βάθος, εξίσου ελαττωματικά και ευάλωτα με εμάς τους υπόλοιπους
Στον πυρήνα του, το “Kaos” έχει να κάνει λιγότερο με τους ίδιους τους θεούς και περισσότερο με αυτό που αντιπροσωπεύουν. Οι θεοί στο “Kaos” είναι μεταφορές για τα ανθρώπινα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τους φόβους. Η παράνοια και η εμμονή του Δία με την εξουσία αντικατοπτρίζουν τις ανησυχίες των δικτατόρων σε όλη την ιστορία. H απιστία και η χειραγώγηση της Ήρας μιλούν για την πολυπλοκότητα του έρωτα και του γάμου. Η δυσαρέσκεια του Διονύσου με τη ζωή του αντικατοπτρίζει τους αγώνες των νέων ανθρώπων που αναζητούν σκοπό σε έναν κόσμο που συχνά αισθάνεται αδιάφορος γι’ αυτούς.
Τοποθετώντας αυτούς τους θεούς σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, ο “Kaos” μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε τη διαχρονική φύση αυτών των αγώνων. Οι θεοί μπορεί να είναι αθάνατοι, αλλά δεν έχουν ανοσία στα ίδια προβλήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες. Με αυτόν τον τρόπο, το “Kaos” είναι μια βαθιά φιλοσοφική παράσταση, ακόμη και όταν περιστρέφεται γύρω τον παραλογισμό και το μαύρο χιούμορ.
Το “Kaos” είναι μια τολμηρή επανεκτέλεση της ελληνικής μυθολογίας, που συνδυάζει τη μαύρη κωμωδία, τη σάτιρα και τους υπαρξιακούς στοχασμούς. Η ερμηνεία του Jeff Goldblum ως Δίας είναι απλά θεαματική. Το υπόλοιπο cast έπεται αλλά προσφέρει εξίσου δυνατές ερμηνείες που ζωντανεύουν αυτούς τους χαρακτήρες με εκπληκτικούς και συχνά ξεκαρδιστικούς τρόπους. Αν και η σειρά μπορεί να μην προσφέρει το θέαμα που κάποιοι θα περίμεναν από μια σειρά για θεούς, η αιχμηρή γραφή της την καθιστούν ένα must-watch για όσους αγαπούν τη μαύρη και φλεγματική κωμωδία.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Series: Kaos
Episodes: 8
Platform: Netflix
Year: 2024
Genre(s): Dark Comedy, Comedy, Drama, Fantasy
Directors: Georgi Banks-Davies, Runyararo Mapfumo
Starring: Jeff Goldblum, Janet McTeer, Cliff Curtis, David Thewlis, Killian Scott, Stephen Dillane, Aurora Perrineau, Misia Butler, Leila Farzad, Nabhaan Rizwan, Rakie Ayola, Stanley Townsend
Kaos
Η κριτική στη σειρά υπό το πρίσμα του "Οι Ολύμπιοι θεοί δεν ήταν έτσι" με αφήνει αδιάφορο, καθώς μιλάμε για μυθικές μορφές. Από εκεί και πέρα, είναι σαφές ότι η εντυπωσιακή ερμηνεία του Goldblum καλύπτει τις ατέλειες του "Kaos".
