Υπάρχει εκεί έξω πληθώρα κυκλοφοριών που, ενώ δεν εντυπωσιάσαν αρχικά, με το πέρας των χρόνων κατέληξαν να θεωρούνται σημαντικές και ίσως κλασικές. Στο heavy metal δε, ορισμένα άλμπουμ ξεχωρίζουν για την επιρροή που άσκησαν στη διαμόρφωση του τοπίου του είδους. Ένα τέτοιο άλμπουμ είναι το “Invasion“, το ντεμπούτο των Αμερικανών heavy metal stalwarts, Manilla Road.
Οι Manilla Road είναι μια εξαιρετικά υποτιμημένη μπάντα. Και ίσως, κατά μία έννοια, να είναι καλύτερα έτσι. Έχουν κυκλοφορήσει περίπου τόσα άλμπουμ όσα και οι Iron Maiden, Judas Priest και Black Sabbath. Φυσικά, ουκ εν τω πολλώ το ευ, αυτό που έχει σημασία είναι ότι το ποσοστό εξαιρετικών album, δεν διαφέρει και τόσο των προαναφερθέντων μεγαθήριων. Επομένως, γιατί είναι καλή υποτίμησή τους;
Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, ας πάμε στα της μπάντας. Η ιστορία των Manilla Road ξεκινάει κάπου το 1977, στην Witchita του Κάνσας. Ο Mark Shelton, στην κιθάρα και τη φωνή, φτιάχνει την μπάντα με μερικούς συμμαθητές του. Το όραμα του Mark ήταν να δημιουργήσει μουσική που θα ξεπερνούσε τα όρια του τότε συμβατικού heavy metal. Έτσι ξεκίνησε τη μουσική του Οδύσσεια που τελικά θα εκδηλωνόταν με τη μορφή του “Invasion”. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε μια εποχή που το metal τοπίο βρισκόταν ακόμη υπό διαμόρφωση, με μπάντες να προσπαθούν να διευρύνουν τα όριά του.
Θυμίζουμε ότι ακόμα βρισκόμαστε στο 1980, τρία χρόνια δηλαδή πριν την κυκλοφορία του “Crystal Logic” και την εξέλιξη του ήχου της σε ένα στυλ σχεδόν αποκλειστικά δικό της, το επικό heavy metal. Τις πρώτες τους μέρες, οι Manilla Road έπαιζαν ένα παραδοσιακό στυλ metal που ανακάτευε στοιχεία progressive και space rock για να δημιουργήσει έναν αλλόκοτο ήχο. Αν και οι στίχοι δεν καθορίζουν ένα μουσικό είδος, ο Mark είχε πάντα μια προτίμηση στο να χτίζει φανταστικούς κόσμους. Όλα αυτά συγχωνεύονται για να δημιουργήσουν έναν μοναδικό κόσμο που θα διαχώριζε τους Manilla Road από τις υπόλοιπες μπάντες εκεί έξω. Και ναι, το “Invasion” είναι ατελές άλμπουμ, αλλά ήδη βρίσκουμε εκείνα τα δομικά στοιχεία του μετέπειτα μεγαλείου τους.
Το ντεμπούτο των Manilla Road είναι πιο κοντά στο proto-metal από οτιδήποτε άλλο. Το “Invasion” έχει κάποια ενδιαφέρονται στοιχεία, αλλά πάσχει από κακή παραγωγή και προβλήματα συνοχής. Παρόλα αυτά, οι καλές στιγμές του album, είναι τόσο καλές που αντισταθμίζουν τις ατέλειες. Τραγούδια όπως το “The Empire” αναδεικνύουν τις εντυπωσιακές κιθαριστικές ικανότητες του Mark και την ικανότητά του να δημιουργεί επικά ηχοτοπία που θα καθόριζαν τον μετέπειτα ήχο των Manilla.
Το άλμπουμ ανοίγει με μερικούς περίεργους ambient ήχους και ένα καταιγιστικό σόλο κιθάρας. Αυτό το κομμάτι, το “The Dream Goes On”, σου δίνει πραγματικά μια ιδέα για το τι να περιμένεις από το υπόλοιπο Invasion. Εκπληκτικά κιθαριστικά μέρη, μια δροσερή επική αίσθηση, μπερδεμένη παραγωγή και τα απολύτως αβυσσαλέα φωνητικά του Mark Shelton.
Ναι, είναι απόλυτα κατανοητό κάποιος να μην αντέχει τα φωνητικά του Shelton. Όμως, προτού τα συγκρίνουμε με αυτά άλλων μεγάλων τραγουδιστών του είδους (πχ. Eric Adams), καλό θα ήταν πρώτα να αναρωτήθουμε αν μπορούμε να φανταστούμε τα κομμάτια των Manilla Road τραγουδισμένα από κάποιον άλλον.
Πάντως, πριν κατακρίνετε τον Mark για το ότι δεν είναι κάλος τραγουδιστής (τουλάχιστον σε αυτό το άλμπουμ), σκεφτείτε την κιθαριστική του δουλειά στο album, η οποία είναι κάτι παραπάνω από καλή. Είναι εξαιρετική. Από το σόλο στην αρχή του “The Dream Goes On”, στα riffs του “Street Jammer”, μέχρι το μελωδικό solo του “The Empire”, δεν υπάρχει ούτε ένα κιθαριστικό μέρος που να μην είναι αριστοτεχνικό.
Δυστυχώς, αυτή την τόσο καλή κιθαριστική δουλειά, δεν μπορούμε πάντα να την ακούσουμε. Η παραγωγή είναι τόσο μπερδεμένη που σε κανένα σημείο δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το τι συμβαίνει. Σε πολλά σημεία το μπάσο και τα τύμπανα θάβονται τόσο βαθιά, που είναι δύσκολο ακόμα και να αντιληφθείς της ύπαρξή τους. Οι Scott Park και Rick Fisher προσφέρουν έναν σταθερό ρυθμό και μια καλή βάση για τα τραγούδια. Ωστόσο, ο Rick Fisher έχει μερικές στιγμές που πραγματικά εντυπωσιάζουν μέσα από την υπόλοιπη κατάσταση που επικρατεί στο rhythm section.
Επίσης, όλα τα τραγούδια είναι αρκετά μεγάλα. Στην πραγματικότητα, όλα, εκτός από δύο κομμάτια, είναι πάνω από έξι λεπτά. Και ένα από αυτά, είναι πεντάλεπτο. Όμως, όλες οι συνθέσεις έχουν μια επική αίσθηση που πραγματικά βοηθάει το άλμπουμ να ξεχωρίσει. Ωστόσο, αυτή η διάρκεια που δίνει μια επική αίσθηση έχει και ένα μειονέκτημα. Μερικές φορές τα τραγούδια κάνουν κοιλιά.
Tο “Invasion” πέταξε αρχικά κάτω από το ραντάρ, συγκεντρώνοντας περιορισμένη προσοχή εκτός των underground κύκλων του metal. Αυτό, όμως, ήταν αρκετό για τον Shelton, καθώς σε όλη τη μετέπειτα πορεία των Manilla Road, παρότι η φήμη τους αυξήθηκε, δεν εγκατέλειψαν εκ πεποιθήσεως τις underground καταβολές τους.
Ανεξαρτήτως λοιπόν του τελικού αποτελέσματος, η σημασία του “Invasion” δε γίνεται να προσπεραστεί. Είναι σαφές ότι το άλμπουμ σηματοδότησε την αρχή του επικού ταξιδιού των Manilla Road, επομένως η συνολική σημασία του είναι καθοριστική. Και ναι, μπορεί o Mark “The Shark” Shelton να έφυγε από τη ζωή πριν λίγα χρόνια, όμως, το έργο του παραμένει ένα διαμορφωτικό ορόσημο στην ιστορία του heavy metal. Και τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε σύμβει αν δεν υπήρχε το “Invasion”.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Manilla Road
Album: Invasion
Label: Roadster Records
Release Date: 20/03/1980
Genre:Heavy Metal
1. The Dream Goes On
2. Cat and Mouse
3. Far Side of the Sun
4. Street Jammer
5. Centurian War Games
6. The Empire
Manilla Road: Mark Shelton (Φωνή, κιθάρα), Scott Park (Μπάσο), Rick Fisher (Τύμπανα)
Manilla Road: Manilla Road (OW) | Facebook | YouTube | Spotify
