Το τεχνικό και συνθετικό επίπεδο των Joe Satriani και Steve Vai είναι αδιαμφισβήτητο. Γι’ αυτό και η επίσκεψή τους στην Ελλάδα ως Satchvai Band είχε ιδιαίτερη σημασία. Ακόμα κι αν απευθυνόταν κυρίως σε φανατικούς της τεχνικής κιθάρας, επρόκειτο για ένα αξιοσημείωτο γεγονός. Η αλλαγή της τοποθεσίας, από τον Λυκαβηττό στο Terravibe, δημιούργησε αρκετές πρακτικές δυσκολίες. Αυτές δεν ήταν εύκολο να ξεπεραστούν.
Το Terravibe είναι χώρος σχεδιασμένος για συναυλίες αρένας. Κάποιοι τον αγαπούν, άλλοι τον αποφεύγουν. Όμως η «μετατροπή» του σε venue με καθήμενους αποδείχθηκε μάλλον ατυχής. Η περιορισμένη ορατότητα προς τη σκηνή από διάφορα σημεία, σε συνδυασμό με την απουσία videowall για τις πίσω σειρές, ήταν σοβαρές παραλείψεις. Αυτά τα προβλήματα δεν μπορούν να αγνοηθούν. Κι αυτό είναι κρίμα, αφού σπάνια υπάρχει η ευκαιρία να γίνονται τέτοιου είδους συναυλίες.
Όσον αφορά τη συναυλία, η είσοδος των θρυλικών μουσικών στη σκηνή συνοδεύτηκε από θερμό χειροκρότημα. Μόλις όμως οι κιθάρες άρχισαν να “μιλούν”, φάνηκε και ένα ακόμα θετικό στοιχείο της διοργάνωσης. Ο ήχος ήταν πραγματικά αψεγάδιαστος. Το ίδιο και το παίξιμό τους. Αψεγάδιαστο σε ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ βαθμό. Είτε κρατάς πρώτη φορά κιθάρα είτε έχεις περάσει χρόνια σε ωδεία, δεν ξέρεις πώς να το πάρεις. Να νιώσεις έμπνευση ή να πας να σπάσεις το kit σου και να του βάλεις φωτιά;
Ο Satriani και ο Vai εναρμόνισαν πολύ έξυπνα διπλές κιθάρες, ακόμα και σε κομμάτια που κανονικά δεν τις είχαν. Ενσωμάτωσαν μελωδίες του ενός στα κομμάτια του άλλου με τρομερή ευφυΐα. Δεν το έκαναν για να στριμώξουν επιπλέον υλικό στο setlist, αλλά για να δημιουργήσουν κάτι ενιαίο και απολύτως λειτουργικό. Παρ’ όλα αυτά, ένα στοιχείο που αφήνει ανάμεικτες εντυπώσεις είναι ότι τα κομμάτια παρουσιάστηκαν όπως ακριβώς στους δίσκους.
Από τη μια αυτό αποτελεί απόδειξη ακρίβειας και τεχνικής δεινότητας αλλά από την άλλη εμφανίζει και κάποια ψυχρότητα απέναντι στο υλικό. Δεν είναι δηλαδή σίγουρο αν οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τα κομμάτια τους ως ηχητικούς οργανισμούς και όχι ως ασκήσεις και προκλήσεις.
Αν κάτι μένει πιο έντονα ως highlight της εμφάνισης, είναι οι εναλλαγές φράσεων στο “Crying Machine” του Vai. Ήταν απλά άψογες και, ίσως για πρώτη φορά, το δέος απέναντι στην τεχνική του ακουμπά κάτι πιο ανθρώπινο: τη συγκίνηση. Αυτό είναι τελικά που επιλέγουμε να κρατήσουμε από μια διοργάνωση που άφησε μεν πικρή επίγευση, αλλά στο καθαρά μουσικό σκέλος παρέδωσε ό,τι υποσχέθηκε με απόλυτη αρτιότητα.
