Και να λοιπόν που οι Αθηναίοι αναγκαστήκαμε να κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι οι υπόλοιποι κάθε καλοκαίρι. Αφού, λοιπόν, σταμάτησα να σπαμάρω τους γύρω μου με το γραφικό «η μεγαλύτερη μετακίνηση μεταλλάδων στην Ελλάδα», άρχισα να παρατηρώ τον χώρο. Πράγματι, υπήρχαν ελλείψεις, με αυτή για τη θέση των ΑμεΑ να ξεχωρίζει· ωστόσο, δεν ήταν όλα τόσο άσχημα. Ναι, δεν υπήρχε ίσκιος και δεν ξέρω πώς θα ένιωθα αν δεν φυσούσε αυτό το δροσερό αεράκι, όμως η τοποθεσία – εμένα – μου άρεσε. Ξέρετε, τι άλλο λάτρεψα; Τη φάση να σηκωθώ από την Αθήνα και να φτάσω μέχρι εκεί για τους Savatage.
Και ίσως την πρώτη φορά να χρειαζόμουν ένα τέτοιο συναυλιακό απωθημένο για να το πράξω – του χρόνου, όμως, πιστέψτε με, θα το κάνω και για κάτι πιο «απλό». Και αφού πιάσαμε τα απωθημένα, να πω και αυτό που σκέφτηκα για το 2026: Running Wild εκεί θα είναι ιδανικοί. Rockwave, make it happen. (Γιώργος & Βενετία)
Sirius
Η τρίτη και τελευταία metal ημέρα του Rockwave Festival στο Terra Republic ξεκίνησε δυναμικά, με την εξαιρετική εμφάνιση των Sirius. Ακριβώς στις 17:25, το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή και, καθώς το κοινό πλησίαζε πιο κοντά, αφέθηκε στον ρυθμό τους. Η παρουσία τους αποτέλεσε την ιδανική έναρξη για τη φεστιβαλική ημέρα, ανεβάζοντας τον πήχη για όσα θα ακολουθούσαν. Με μπύρες, πανό και ρυθμικό headbanging, η σύντομη αλλά έντονη εμφάνισή τους ήταν το τέλειο ξεκίνημα. (Ελευθερία)
Leatherhead
Αμέσως μετά, τη σκυτάλη πήραν οι Leatherhead. Οι Λαρισαίοι έπαιζαν ένα παλιακό κράμα heavy με speed metal, το οποίο, για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι τόσο του γούστου μου. Ωστόσο, ήταν του γούστου του περισσότερου κοινού, και αυτό είναι που έχει σημασία. Οι Leatherhead, οι οποίοι πιθανότατα έπαιξαν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε τόσο μεγάλο κοινό, τα έδωσαν όλα. Ανέβηκαν στη σκηνή γεμάτοι ενέργεια, δεν πάτησαν φρένο ούτε για μία στιγμή και, σχετικά εύκολα, κατάφεραν να συμπαρασύρουν τις εκατοντάδες – ίσως και χιλιάδες ήδη – θεατές που βρίσκονταν από κάτω. Και ναι, ξέρω ότι είπα πως ο ήχος τους it’s not my cup of tea, όμως η διάθεσή τους ήταν και παραήταν· και για αυτό πέρασα πάρα πολύ ωραία τη λίγη ώρα που βρέθηκαν στο προσκήνιο – και δεν ήμουν ο μόνος, το αντίθετο μάλιστα. (Γιώργος)
Need
Η επετειακή περιοδεία για τα είκοσι χρόνια ζωής των Need δε θα μπορούσε να ολοκληρωθεί με πιο ιδανικό τρόπο για τους ίδιους, μοιραζόμενοι δηλαδή τη σκηνή με μεγάλους παιδικούς τους ήρωες (Savatage), όπως μας εκμυστηρεύτηκε ο τραγουδιστής τους, Jon Voyager. Ξεκίνησαν το σετ τους με την πολύ ιδιαίτερη επιλογή του “Divine Drift”, μέσα από το πρώτο τους demo(!), και στην περίπου μία ώρα που είχαν στη διάθεσή τους, μας προσέφεραν μια σύντομη αναδρομή σε όλη τους τη δισκογραφία, αποδίδοντας πάντα στην εντέλεια το τεχνικά απαιτητικότατο υλικό τους.
Το μελωδικό ρεφρέν του “Mother Madness” αποτέλεσε, όπως πάντα, κορυφαία στιγμή της εμφάνισής τους, όπως και το πιο σκληρό “Lie Before You Sleep”, με τη χαρακτηριστική «ανατολίτικη» εισαγωγή του. Αποχώρησαν καταχειροκροτούμενοι, υπό τους ήχους του εκπληκτικού “Nemmortal”, έχοντας αποδείξει και πάλι πόσο δίκαια θεωρούνται ένα από τα καλύτερα ελληνικά metal συγκροτήματα. Έχω την αίσθηση πως η εμφάνισή τους στη σκηνή του Terra Republic τούς χάρισε αρκετούς νέους φίλους… (Πάνος)
Επί της ουσίας, δεν έχω να συμπληρώσω κάτι σε όσα είπε ο Πάνος – μόνο να τα «υπογράψω» κι εγώ. Αυτό που θέλω, ωστόσο, να προσθέσω είναι κάτι που μου έκανε εξαιρετική εντύπωση. Όλες οι μπάντες, κάποια στιγμή, φτάνουν σε ένα peak και μετά απλώς το διατηρούν. Οι Need, για δεύτερη φορά, μου έδειξαν πως, παρότι πίστευα ότι έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, μπορούν μόνιμα να παρουσιάζονται καλύτεροι. Και ναι, από το 1 στο 2 πας εύκολα – από το 10 στο 10’, όμως, όχι, πόσο μάλλον στο 10’’. (Γιώργος)
Michael Schenker
Η συνέχεια άνηκε σε έναν ζωντανό θρύλο της μουσικής μας, τον τεράστιο Michael Schenker, και την επετειακή του περιοδεία, που τιμά τα χρόνια του με τους ιστορικούς UFO – την κλασική δηλαδή περίοδό τους. Έχοντας μαζί του τον «δικό μας» Roberto Δημήτρη Λιαπάκη των Devil’s Train και Mystic Prophecy στη φωνή, ο Γερμανός ημίθεος της κιθάρας μάς προσέφερε ένα περιεκτικότατο best of του τεράστιου αυτού συγκροτήματος.
Το “Only You Can Rock Me” πολύ γρήγορα δόνησε την ατμόσφαιρα, ενώ το κλασικότατο “Doctor Doctor” κέρδισε την καθολική συμμετοχή του κοινού με το πασίγνωστο ρεφρέν του. Ο ίδιος ο Michael Schenker, παρότι διανύει πλέον την έβδομη δεκαετία της ζωής του και παρά τις άπειρες καταχρήσεις του, συνεχίζει να συγκινεί με τη δεξιοτεχνία και το συναισθηματικό του παίξιμο. Τα solos του, σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής του, ήταν απολαυστικότατα. Στις υπόλοιπες μεγάλες στιγμές της βραδιάς, σίγουρα συγκαταλέγεται το “Lights Out” (αγαπημένο του γράφοντα!), η πανέμορφη μπαλάντα “Love to Love” και, φυσικά, το ιστορικό “Rock Bottom”, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Schenker έλαμψε με το μακροσκελές solo του.
Κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε η συμμετοχή του Gus G. στο “Too Hot to Handle”, που ολοκλήρωσε με ιδανικό τρόπο μια εξαιρετική εμφάνιση. Δεν μπορώ να ξέρω πόσες ακόμη φορές θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ζωντανά καλλιτέχνες με την ιστορία και την επιδραστικότητα του Michael Schenker, πάντως, μετά από τέτοια εμφάνιση, σίγουρα θα είμαστε και πάλι εκεί αν ξαναβρεθεί στα μέρη μας! (Πάνος)
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Savatage
Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που σε σημαδεύουν, που έχουν συντροφεύσει την ενηλικίωσή σου και έχουν εντυπωθεί μέσα σου για πάντα. Οι Savatage ανήκουν ξεκάθαρα σε αυτήν την κατηγορία για εμάς, τη γενιά των millennials, και η συναυλιακή επιστροφή τους, μετά από είκοσι τρία χρόνια απουσίας, σκόρπισε ρίγη συγκίνησης. Η εμφάνισή τους στο Terra Republic ήταν εκπληκτική, μαγευτική, συγκλονιστική, ιστορική – και μπορείτε να προσθέσετε όσα ακόμα επίθετα θέλετε! Ήταν μια συναυλία που στέκεται δίπλα σε αυτές των Black Sabbath και Iron Maiden στη Μαλακάσα και θα μνημονεύεται για πάντα από το ελληνικό κοινό, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής. Μια εμπειρία ζωής για όσους και όσες είχαμε την τύχη να παρευρεθούμε!
Οι Savatage βγήκαν στη σκηνή κάτω από τους επικούς ήχους των “The Ocean” και “Welcome”, από το “Wake of Magellan”, και για τις επόμενες δύο ώρες ήταν επιβλητικοί, σκορπίζοντας ενθουσιασμό στους περισσότερους από 10.000 οπαδούς τους που κατέκλυσαν το Terra Republic. Με τη φωνή του Zach Stevens να είναι από την αρχή μέχρι το τέλος της συναυλίας αψεγάδιαστη – και ακριβώς όπως τη θυμόμασταν από “τότε” – αλλά και τους Al Pitrelli και Chris Caffery να αποδίδουν τα μέγιστα στον χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους για solos, ολόκληρη η βραδιά ήταν ένα συνεχές highlight!
Τα δυναμικά “Jesus Saves” και “Sirens” σήκωσαν στον αέρα το Terra Republic, όπως και το “The Wake of Magellan” (προσωπική μου αδυναμία!) με το επικό ρεφρέν του. Οι μεγάλες στιγμές διαδέχονταν η μία την άλλη, από το υπεραγαπημένο “Strange Wings” μέχρι το επιβλητικό “Chance” και το “Dead Winter Dead”. Η συγκίνηση, φυσικά, χτύπησε κόκκινο στο “Believe”, στην έναρξη του οποίου συμμετείχε, μέσω μαγνητοσκοπημένου αποσπάσματος, ο “Mountain King” Jon Oliva. Καθολική ήταν η συμμετοχή του κοινού, που το τραγούδησε λέξη προς λέξη.
Η κανονική διάρκεια του setlist ολοκληρώθηκε με τα τεράστια “Gutter Ballet” και “Edge of Thorns”, με τους Savatage να αποχωρούν κάτω από αποθέωση. Για να επιστρέψουν και πάλι με το “Taunting Cobras” (μα γιατί αντικατέστησαν το “Power of the Night” με αυτό;;;), και να κλείσουν την εμφάνισή τους θριαμβευτικά με το “Hall of the Mountain King”.
Στις προηγούμενες δύο εμφανίσεις τους στη χώρα μας, οι Savatage είχαν εμφανιστεί κάτω από τους Cradle of Filth (φέρνοντας αρκετή γκρίνια για αυτόν τον λόγο!) στο Rockwave του 2001, και έναν χρόνο αργότερα μπροστά σε 1.000–1.500 ανθρώπους, σε Μύλο και Ρόδον, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα. Στα χρόνια της απουσίας τους που ακολούθησαν, όχι μόνο δεν ξεχάστηκαν, αλλά, αντίθετα, γιγάντωσαν τον μύθο τους – όπως η χτεσινή συγκλονιστική βραδιά απέδειξε περίτρανα! Και νομίζω πως το γεγονός αυτό αρκεί για να καταδείξει την καλλιτεχνική τους αξία. Ας ελπίσουμε ότι θα τους ξαναδούμε σύντομα, αυτή τη φορά με νέο υλικό και – γιατί όχι – τον Jon Oliva στη φυσική του θέση, μαζί τους πάνω στη σκηνή. Μέχρι τότε, Savatage, σας ευχαριστούμε για τη μαγική βραδιά που μας χαρίσατε! (Πάνος)
Σε αντίθεση με τον Πάνο, που τους είχε ξαναδεί και είχε υψηλές προσδοκίες – τις οποίες, όπως καταλάβατε, δικαίωσαν και με το παραπάνω – εγώ θα τους έβλεπα για πρώτη φορά. Οι προσδοκίες μου ήταν πολύ χαμηλές, καθώς μου αρκούσε που θα κατάφερνα να τους δω έστω μία φορά στη ζωή μου. Αυτό που μου δημιούργησαν οι Savatage ήταν το εξής: σε μία επιστροφή μίας ώρας από την Κατερίνη στη Λάρισα, μιλούσα μόνο γι’ αυτό· μετά, περιέγραφα στους ανθρώπους που μας φιλοξένησαν πόσο υπέροχοι ήταν· και την επόμενη ημέρα, στην επιστροφή για Αθήνα, επίσης για τρεισήμισι ώρες, συζητούσα μόνο γι’ αυτό. Και όταν έφτασα στην Αθήνα, μοιραζόμουν στο τηλέφωνο το πόσο σπουδαίοι ήταν με όσους δεν είχαν την τύχη να παραβρεθούν.
Όπως είπε και ο Πάνος, υπάρχουν συναυλίες που σε στιγματίζουν για μία ζωή, που όσες δεκαετίες κι αν περάσουν θα τις θυμάσαι και θα επιθυμείς διακαώς να τις ξαναζήσεις – και οι Savatage μού χάρισαν ακριβώς αυτό. Μία ανάμνηση που θα χαραχτεί τόσο έντονα στον νου μου, ώστε όποτε με ρωτούν για τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου, θα φιγουράρει στις πρώτες θέσεις. (Γιώργος)
