tētēma
Αν σκέφτεσαι για ποιον λόγο να ακούσεις τον νέο δίσκο των tētēma, νομίζω ότι έχω την απαντήση. Ποιος δε θέλει να ακούει albums που τον πάνε μία ιδιαίτερη βόλτα; Το Necroscape λοιπόν είναι ακριβώς αυτό
Πόσος Mike Patton είναι πολύς Mike Patton; Ο βαρύς και υπέροχος φρόντμαν, επιστρέφει με νέα όρεξη για διατάραξη της ηχητικής ησυχίας. Αυτήν τη φορά με τους tētēma και το “Necroscape”.
“Ο αγαπημένος μου Mike Patton είναι στους Mr. Bungle”. “Ο δικός μου στους Faith No More”.”Μα τι λέτε, στους Fantomas βρίσκεται η αλήθεια”. Αν έκανες αυτό το διάλογο μια ή και παραπάνω φορές στη ζωή σου, θα αντιληφθείς ότι ο αγαπημένος Mike Patton είναι εκεί που είναι ο εαυτός του. Δηλαδή παντού στην οριακά χαώδη δισκογραφία του με διαφορετικά ονόματα.
Με αυτό το σκεπτικό μπήκαμε και στο νέο του πρότζεκτ, τους tētēma. Σχετικά νέο, γιατί θα μιλήσουμε για τη δεύτερη τους δουλειά. Η συνεργασία που ξεκίνησε το 2014 με το συνθέτη Anthony Pateras, με πρώτο άλμπουμ το Geocidal και τις ήδη ασυνήθιστες συνεργασίες, εδώ σφυρηλατείται με την προσθήκη δύο ακόμη μελών, του βιολιστή Erkki Veltheim και του ντράμερ Will Guthrie.
Το κουαρτέτο διευρύνει ακόμα περισσότερο το ηχητικό τοπίο και υπό μια έννοια μας φέρνει στο πιάτο ένα πείραμα με χαοτική, αλλά όχι άναρχη δομή. Ύστερα από περίπου 5 χρόνια προσπαθειών, θα δούμε αν το πείραμα είναι πετυχημένο ή όχι.
Το άλμπουμ από τον τίτλο ακόμα δίνει το πρόσταγμα: Necroscape. Ένα ζοφερό τοπίο, που όμως για κάποιον λόγο δε θες να σταματήσεις να το κοιτάζεις. Και τι τοπίο είναι αυτό. Από τα γνώριμα γρυλίσματα και φωνητισμούς του Patton, μέχρι τα τύμπανα που ώρες-ώρες είναι σα να παίζουν σε fast forward, στις ιδιαίτερες παύσεις. Γενικά ο δίσκος είναι μια ηχητική πρόκληση, που όμως δε γίνεται για την ίδια την πρόκληση, αλλά για να ταρακουνήσει για μια ακόμη φορά τα όρια του διαφορετικού.
Παράλληλα όμως, οι πιστοί “παττονικοί” θα δουν πολλά σημάδια από τα βήματα του αγαπημένου φρόντμαν. Από τα εκάστοτε ιταλικά -βαθιά αγάπη στην κουλτούρα και τη μουσική της χώρας- μέχρι βήματα που θυμίζουν τους Bungle ή και τους Tomahawk, νιώθεις τη θεατρικότητα που τον διακατέχει απ’ άκρη σε άκρη σε όλο το άλμπουμ, το φρενήρες Soliloquy αλλά και το ελαφρύ και πανέμορφο Dead Still ξεχωρίζουν ως απόλυτα χαρακτηριστικά του ύφους της μπάντας.
Το μόνο που χρειάζεται κανείς για να ακούσει αυτό το δίσκο, είναι να θέλει να κάνει μια ιδιαίτερη βόλτα. Και σε μια εποχή στυγνής κλεισούρας, αυτές οι βόλτες είναι το δίχως άλλο απαραίτητες. Νεκροτόπι κατ’ όνομα, ηχητικά ζωντανό όσο λίγα.
Αν σκέφτεσαι για ποιον λόγο να ακούσεις τον νέο δίσκο των tētēma, νομίζω ότι έχω την απαντήση. Ποιος δε θέλει να ακούει albums που τον πάνε μία ιδιαίτερη βόλτα; Το Necroscape λοιπόν είναι ακριβώς αυτό