Νομίζω ότι όσοι γεννηθήκαμε από τα ’80s μέχρι τα early ’90s, στις 28/06 θα πραγματοποιήσουμε ένα μεγάλο συναυλιακό μας απωθημένο: θα δούμε (οι περισσότεροι) για πρώτη φορά στη ζωή μας live τους Savatage. Και ναι, μπορεί κανείς Oliva να μην είναι με φυσική παρουσία στη σκηνή, ωστόσο στο μυαλό μου αυτό δεν αρκεί για να μειώσει την προσμονή. Άλλωστε, δεν πιστεύω πως αν όλο αυτό δεν είχε την έγκριση του Jon, θα μπορούσε να σταθεί. Όσο για τον Criss, θα έχουμε πάντα το “Ghost in the Ruins”, ένα από τα καλύτερα tribute albums όλων των εποχών. Οκ, μπορεί και να υπερβάλλω – δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε –, αλλά σίγουρα είναι μέσα στα πέντε αγαπημένα μου.
Δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να πω για τους Savatage και να μην έχουν ήδη ειπωθεί, οπότε σκέφτηκα να σας δώσω μία καλή πάσα: να δημιουργήσουμε όλοι στον νου μας την ιδανική Savatage setlist. Δεν χρειάζεται τα κομμάτια να ταιριάζουν μεταξύ τους, ούτε υπάρχει κάποιος κανόνας που να υπαγορεύει πως πρέπει να εκπροσωπηθούν όλοι οι δίσκοι. Θα βάλουμε απλώς τα αγαπημένα μας. Αυτά τα δώδεκα τραγούδια που θέλουμε οπωσδήποτε να ακούσουμε.
Sirens
Ξέρω, θα με πεις προβλέψιμο, αλλά στο μυαλό μου είναι μονόδρομος να ξεκινήσει το live με το πρώτο κομμάτι του πρώτου δίσκου. Και ναι, μπορεί να μην έχει τη μουσική ευφυΐα επόμενων κομματιών των Savatage, ωστόσο περιέχει σε μεγάλο βαθμό μικρές ματιές από το μέλλον. Το “Sirens” είναι αυτό το άναρχο πρώτο βήμα που ξεκίνησε τα πάντα. Και μόνο ο στίχος “Is this just a crazy dream?” αρκεί για να περιγράψει το τι θα ζήσουμε εκείνη την ημέρα.
Follow Me
Μπορούμε να διαφωνούμε ώρες επί ωρών για το ποιο είναι καλύτερο ανάμεσα στα “Hall of the Mountain King”, “Gutter Ballet” και “Edge of Thorns” – και ειλικρινά, είμαι all-in για μια τέτοια διαφωνία. Απλά, στην παρούσα φάση, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Οπότε, γιατί το “Follow Me”; Γιατί λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο ο Zak Stevens τραγουδάει το κουπλέ, λίγο πριν το ξέσπασμα στο “Won’t you follow me”. Και ναι, το solo του Criss είναι μαγικό – αλλά αυτό θα μπορούμε να το πούμε για κάθε κομμάτι στο setlist, οπότε δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να το αναφέρω.
Power of Night
Με το “Power of the Night” έχω μία περίεργη σχέση. Ενώ σαν δίσκος δεν με τρελαίνει ιδιαίτερα, το ομώνυμο, το “Warriors” και το “Hard for Love” μού αρέσουν πάρα – μα πάρα – πολύ. Οπότε, όταν ήρθε η ώρα να σκεφτώ ποιο να διαλέξω από τον δίσκο, ήξερα πως θα είναι ένα από αυτά τα τρία. Το “Warriors” έχει ένα ρεφρέν που φτιάχτηκε για συναυλίες – είναι άμεσο, τραγουδιέται, ξεσηκώνει. Αλλά το “Power of the Night” είναι πιο «hit», πιο αναγνωρίσιμο. Και σε ένα setlist σαν αυτό, χρειάζεσαι και μερικά κομμάτια που να φτιάχνουν κατευθείαν το κλίμα.
Strange Wings
Και τώρα μπαίνουμε στα βαθιά. Αν βαριόμουν, θα έγραφα κάτι του τύπου «μόνο για το εισαγωγικό riff». Και το αστείο είναι ότι, όσοι έχετε ακούσει το “Strange Wings”, μάλλον θα σας έπειθα. Αλλά για να μιλήσουμε σοβαρά, στα αυτιά μου είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι Savatage. Έχει αυτή την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο progressive και το heavy, ανάμεσα στη δύναμη και τη μελωδία – όλα όσα, δηλαδή, έκαναν τους Αμερικανούς να ξεχωρίσουν.
Alone You Breathe
Είμαστε κάπου στη μέση, και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σειστεί το Terra Republic από μια ιαχή: «Criss, Criss, Criss». Αν για κάποιον λόγο δεν ξέρετε περί τίνος πρόκειται, το “Alone You Breathe” είναι το κομμάτι που έγραψε ο Jon για τον άδικα χαμένο αδερφό του. Και ναι, κι εγώ θα ήθελα να δω τον Jon να το τραγουδάει – θα ήταν από εκείνες τις στιγμές που μπαίνουν στα highlights της ζωής. Αλλά δεν νομίζω ότι ο Zak θα με απογοητεύσει. Και ναι, «Gotta get back».
Gutter Ballet
Έχουμε μπει στο δεύτερο μισό και νομίζω ότι ήρθε η στιγμή για το πρώτο μεγάλο «hit». Αν το καλοσκεφτείς, ίσως δεν χρειάζονταν καν τα εισαγωγικά — γιατί μόλις ακουστεί η πιανιστική εισαγωγή, θα νιώσουμε όλοι εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι, σαν να έχουμε φάει μπουνιά. Οπότε, ειλικρινά, τι περιμένετε να σας πω για να εξηγήσω γιατί το “Gutter Ballet” έχει θέση στην ονειρεμένη Savatage setlist μου;
All That I Bleed
Μα καλά ρε Γιώργο και άλλη μπαλάντα; Ναι, τι κάνουμε τώρα που οι Savatage ήξεραν/ξέρουν να γράφουν μπαλάντες όσο λίγοι. Πάλι, το καταλαβαίνω, και εγώ όταν σκέφτομαι να ακούω το “All That I Bleed” live φαντάζομαι τον Jon σε πιάνο με ουρά. Δεν θα το έχουμε αυτό, αλλά θα έχουμε τον Zak Stevens σε μία από τις καλύτερες του ερμηνείες.
Chance
Το λατρεύω. Είναι μέσα στα top-3 αγαπημένα μου τραγούδια των Savatage. Όμως δεν το διαλέγω μόνο γι’ αυτό. Το βάζω και για έναν ακόμα λόγο: για να μας βλέπω — σαν βλαμμένους, με εμένα πρώτο (αν και δεν θα με βλέπω) — να προσπαθούμε να τραγουδήσουμε το outro. Είναι σχεδόν παράσταση από μόνο του, με δομή που δεν θυμίζει κανένα άλλο κομμάτι τους. Και ναι, το τέλος… εκεί που όλοι τραγουδάνε διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα — τέσσερις, πέντε φωνές, ποιος μετράει; Θα έχει τόση πλάκα να δούμε χιλιάδες κόσμου να προσπαθούν να τα πουν όλα μαζί. Θα αποτύχουμε εντυπωσιακά. Και θα το αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο γι’ αυτό.
Edge of Thorns
Έχω χάσει το μέτρημα πόσες φορές το έχω πει, αλλά είναι η αλήθεια: δεν έχω επιχειρήματα. Και δεν χρειάζονται. Μόνο η εισαγωγή του “Edge of Thorns” φτάνει για να ξεκινήσει κάτι βιβλικό από κάτω. Το ξέρουμε όλοι. Είναι κομματάρα. Τελεία.
Hall of the Mountain King
Δες παραπάνω, και απλά άλλαξε τον τίτλο του κομματιού. Δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Το “Hall of the Mountain King” μπαίνει απλά γιατί δεν γίνεται αλλιώς.
When the Crowds are Gone
Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω χωρίς να ακουστώ μελό, αλλά το “When the Crowds Are Gone” είναι από αυτά τα κομμάτια που κουβαλάνε όλο το βάρος του τι σημαίνει να αφιερώνεσαι σε κάτι, να δίνεσαι, και τελικά να μη φτάνεις ποτέ εκεί που ήθελες. Δεν είναι απλά συγκινητικό – είναι βαρύ, σχεδόν εξαντλητικό.
Ο ίδιος ο Jon Oliva το έχει περιγράψει ως το πιο προσωπικό του τραγούδι: η ιστορία ενός μουσικού που αφιέρωσε τη ζωή του στη δημιουργία ενός αριστουργήματος, μόνο και μόνο για να δει το τραγούδι να αποκτά αναγνώριση όταν πλέον είναι πολύ αργά — στην κηδεία του. Ένα φανταστικό σενάριο, βασισμένο όμως σε πολύ αληθινές εμπειρίες. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Απλώς, να είμαστε εκεί όταν το παίξουν, και να σωπάσουμε όλοι μαζί στην τελευταία νότα. Επίσης είναι η ιδανική γέφυρα για το φινάλε.
Believe
Είμαι από αυτούς που το πρώτο τραγούδι των Savatage που άκουσαν ήταν το “Believe”. Αν με ρωτήσεις ποιες είναι οι καλύτερες — ή έστω οι πιο αγαπημένες μου — heavy μπαλάντες, σίγουρα θα είναι μία από αυτές που θα ανέφερα. Και πραγματικά, δεν μπορώ να το δικαιολογήσω κάπως λογικά, αλλά στο μυαλό μου δεν υπάρχει ιδανικότερο φινάλε από το: «I‘ll be right there, I‘ll never leave, and all I ask of you is… Believe».
