Στo πλαίσιo του “Memorial Tour” οι Soen λίγες μέρες πριν τη συναυλία τους στην Αθήνα στις 5 Σεπτεμβρίου στο Fuzz Club κυκλοφόρησαν το 7ο album τους. Aυτό με κάνει ακόμη πιο ενθουσιασμένη για το tribute που ακολουθεί.
Οι Soen είναι ένα progressive metal συγκρότημα, ένα συνονθύλευμα των Tool και των Opeth (καλά θα μου πεις, αφού Martin Lopez στα drums λογικό!) θα έλεγα καλύτερα. Στο άκουσμα πως θα παίξουν δε με ορχήστρα, ε άμα είχα ουρά θα την κούναγα. Μάλιστα ανοίγουν οι Αθηναίοι “Church of the Sea”.
Θυμάμαι σαν χθες (πολύ χθες φίλοι μου) εκείνο το καλοκαίρι του 2019 που άκουσα τυχαία το Sectarian. Ήμουν στο studio του πανεπιστημιακού ραδιοφώνου, αμέσως μετά από εκπομπή, και έσπαγα το κεφάλι μου λέγοντας στον εαυτό μου: «Καλά αυτό το συγκρότημα υπάρχει τόσα χρόνια και δεν το έχω ακούσει;».
Μεγάλο πλήγμα, ήμουν μάλιστα στην περίοδο που ξύπναγα και κοιμόμουν με progressive. Εκείνη τη μέρα λοιπόν, έβαλα ακουστικά, έφυγα από το studio και πήγα προς το λεωφορείο. Σε μια διαδρομή 25 λεπτών δεν πάτησα ούτε ένα pause. Το album αυτό το είχα ήδη λατρέψει και μόλις έφτασα σπίτι είπα: «Εγώ τους Soen θα τους δω. Δεν αν αυτό θα συμβεί στην Ελλάδα αλλά θα γίνει, no matter what.».
Δεν αργούν πολύ να ανακοινώσουν ημερομηνία που να παίζουν στην Αθήνα και μάλιστα πάλι στις 5 Σεπτεμβρίου, απλά του 2019! Δε θα σας κουράσω πολύ ακόμα με τα δικά μου. Απλά δεν μπόρεσα να τους δω τότε γιατί έδινα μάθημα την ίδια ώρα σε άλλη πόλη. Κοίτα να δεις, για μία εξεταστική έχασα την τότε-και-τώρα αγαπημένη μου μπάντα. Τους Soen.
Οι Soen λοιπόν ξεκινούν με το “Cognitive” (2012) με τον Martin Lopez στα drums (Amon Amarth, Opeth), τον Steve DiGiorgio στο μπάσο (Testament, Sadus, Death) τον Joel Ekelof (Willowtree) στα φωνητικά. Καταλαβαίνεις ότι η λέξη εδώ είναι πα-νι-κός και αυτό γιατί το Cognitive αποτελεί album σταθμό για τους ίδιους.
Ο ατόφιος prog με κάποια death στοιχεία, ήχος, σε συνδυασμό με την μελαγχολική ατμοσφαιρική μελωδικότητα που αποτυπώνεται σε αυτό το album, για εμένα είναι ο ήχος των Soen υπό το οποίο album μάλιστα δημιουργούν παρεμφερή μουσική.
Κάθε album τους μέχρι σήμερα για εμένα είναι ένα κρυφό κομμάτι του puzzle που ονομάζεται Cognitive. Άλλωστε, σαν φιλόσοφος που είμαι δεν θα σταματούσα τον εαυτό μου από το να πει… Έτσι δεν γίνεται με αυτό που ονομάζουμε συνείδηση; Τη βλέπει κανείς; Είναι εμφανής; Όχι, πλάθεται όμως κάθε μέρα στα σκοτεινά και κάθε συνέχεια της έχει κομμάτια από παλιότερα ερεθίσματα. Ένας σκοτεινός καμβάς που σιγά σιγά, λίγα μέρη του, έρχονται στην επιφάνεια και γίνονται όλο και πιο γνώριμα στον εαυτό μας.
Κάπου στο 2014 λοιπόν το line-up αναδιαμορφώνεται. Ο DiGiorgio αποχωρεί. Δε θα έλεγα ότι το ύφος τους άλλαξε τρομερά απλά θα έλεγα ότι δεν ακούω το aggressiveness που χαρακτήριζε τους Soen μέχρι τότε. Είναι πλέον πιο μελωδικοί και ατμοσφαιρικοί. Εκεί γεννιέται το “Words”.
Το 2017 αλλάζει και η κιθάρα. Ο Marcus Jidell (Avatarium, EverGrey) παίρνει τη θέση του Kim Platbarzdis. Ε μην μακρηγορώ, δημιουργείται το “Lykaia” το οποίο μπορώ να πω πως έκανε τους Soen μια πιο προσιτή και αναγνωρίσιμη μπάντα. Πλέον μιλάμε για πιο πολύ συναίσθημα μαζί με τρομερά παιξίματα. Βέβαια, το mastering τους οδήγησε στο “Lykaia Revisited” με 3 μπόνους live κομμάτια.
Πάμε στο 2019 λίγο πριν το χάος του 2020, με το “Lotus” να είναι μεγάλο κεφάλαιο για τους Soen. Έχοντας λοιπόν το “Lykaia” ως σημείο κατατεθέν, ως πυρήνα, το “Lotus” κάνει τους Soen μια από τις κορυφαίες μοντέρνες progressive μπάντες της εποχής μας. Νομίζω ότι ερωτεύτηκα αυτόν τον δίσκο.
Εδώ έχουμε τη δυναμική που βρίσκουμε τόσο στο “Cognitive” όσο και την στιχουργική μαγεία του “Lykaia”. Ε αν αυτός ο συνδυασμός δεν είναι ερωτεύσιμος, δεν ξέρω τι είναι. Κάθε κομμάτι αφομοιώνει τη δική του ιστορία, τη δική του ύπαρξη. Μια μαγεία, δεν περιγράφω άλλο. Δεν έχω ξανά νοιώσει στίχους να αγγίζουν πιο πολύ την ψυχή μου από αυτούς που γράφτηκαν στο “Lotus”.
Tο 2022 ούρλιαζα με όση δύναμη μου είχε μείνει από τη δυσκολία αυτού του χρόνου “into the fire” κάτω από την μαγική φωνή του Joel κατά τη διάρκεια του “Imperial Tour” που η Αθήνα ήταν ένα μέρος αυτού. Η αλήθεια είναι πως το Imperial σαν album δεν με ενθουσίασε, αλλά σου προξενούσε ένα μεγάλο αίσθημα επανάστασης σίγουρα.
Φτάνουμε λοιπόν στο κλείσιμο της κάμαρας των μυστικών, αυτή τη στιγμή ακούω το “Memorial” έχω ξεχωρίσει το “Violence” και αλήθεια ανυπομονώ να το ακούσω live. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως σαν το “Lotus” μπορεί να μην ξανά έχει αλλά είμαι χαρούμενη για αυτούς. Οι Soen δεν είναι μια απλή μπάντα και εγώ θα είμαι πάντα εκεί να ανυπομονώ με κάθε νέο τους γιατί αναγνωρίζω ότι ό,τι δημιουργούν έχει κάτι το αγνό και βίαιο αλλά ταυτόχρονα ακίνδυνο που πάει απευθείας στην ψυχή μου και την γεμίζει.
