Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε μία άνθιση στο superhero genre. Κάποιους, ίσως τους κούρασε, και το καταλαβαίνουμε. Ωστόσο, τα διαμάντια που θα παρουσιάσουμε εδώ, είναι τόσο κακά που γίνονται καλά. Βρες παρακάτω τις “χειρότερες ταινίες σούπερ ηρώων” που βασίζονται σε mainstream χαρακτήρες και σε παραγωγές που δεν έχουν τα δικαιώματα, αλλά προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη δημοτικότητα των γνωστών χαρακτήρων.
Yarasa Adam: Betmen
1973, Τουρκία
Λίστα με τις χειρότερες ταινίες σούπερ ηρώων χωρίς τους γείτονες, δε γίνεται. Η ταινία “Yarasa adam – Betmen” του 1973 είναι ένας low-budget θησαυρός από την Τουρκία. Παρουσιάζει έναν Μπάτμαν τόσο διαφορετικό, που θα έκανε τον Bruce Wayne να παραδοθεί οικειοθελώς στον Joker. Σκηνοθετημένη από τον Savas Esici και με πρωταγωνιστές τους Levent Çakir, Emel Özden και Altan Gunbay, αυτή η τουρκική εκδοχή του Σκοτεινού Ιππότη ξεφεύγει εντελώς από τα κόμικς. Συστήνει έναν ήρωα, που μοιάζει περισσότερο με βετεράνο νυχτόβιο παρά με προστάτη του νόμου.
Ο Μπάτμαν εδώ είναι ένας μεγαλόσωμος τύπος με μόνιμα κακή διάθεση. Καπνίζει, χρησιμοποιεί όπλο και έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στα στριπτιτζάδικα. Η ταινία περιλαμβάνει έναν κακοποιό, που μοιάζει να έχει βγει κατευθείαν από τα καρέ του Μπλόφελντ. Ο κακός μας περνάει την ώρα του χαϊδεύοντας γάτες και σπέρνοντας τρόμο. ‘Η τουλάχιστον το προσπαθεί. Σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό, το ήπιο γυμνό κάνει την εμφάνισή του ως το κερασάκι στην τούρτα, αφήνοντάς μας με την απορία αν πραγματικά βλέπουμε μια υπερηρωική ταινία ή μια πολύ κακή μέρα στο Γκόθαμ.
3 Dev Adam
1973, Τουρκία
Η ταινία “3 Dev Adam” (δηλαδή, “Τρεις Μεγάλοι Άντρες” ή αλλιώς ανεπίσημα “Turkish Spider-Man” ή “Captain America και Santo vs. Spider-Man”) από το 1973 είναι άλλο ένα τουρκικό low-budget διαμάντι χαμηλού προϋπολογισμού, που παίρνει υπερήρωες και τους βάζει σε μια ιστορία τόσο παράξενη, που θα έκανε ακόμα και τον Stan Lee να αναρωτηθεί τι πήγε στραβά. Ο Captain America και ο θρυλικός μεξικανός παλαιστής El Santo ενώνουν τις δυνάμεις τους για να πολεμήσουν τον… Spider-Man. O «Πίτερ Πάρκερ» εδώ δεν προσπαθεί να σώσει τη θεία Μέι, αλλά να δημιουργήσει πλαστά δολάρια, γιατί έτσι του κάπνισε.
Όπως φαντάζεστε, τα δικαιώματα των χαρακτήρων ήταν μάλλον μια μικρή λεπτομέρεια που δεν ένοιαζε κανέναν. Οι εκδοχές των ηρώων είναι τόσο αλλόκοτες και οι μόνοι που θα μπορούσαν να τις αναγνωρίσουν, είναι οι δικηγόροι των Marvel και DC, έτοιμοι να μηνύσουν κόσμο. Ο Captain America, για παράδειγμα, έχει αφήσει την ασπίδα σπίτι και αρκείται σε γροθιές και λαβές καράτε. O El Santo, που μάλλον βαρέθηκε τη μάσκα του, τη βγάζει όποτε του καπνίσει. Όσο για τον Spider-Man, εδώ εμφανίζεται ως ένας εγκληματικός εγκέφαλος με πράσινη και κόκκινη στολή που κλέβει, δολοφονεί, και γενικά αποδεικνύει ότι το δάγκωμα της ραδιενεργής αράχνης μάλλον δεν του βγήκε σε καλό.
Supersonic Man
1979, Ισπανία
Το “Supersonic Man” είναι μια ισπανική ταινία του 1979, σκηνοθετημένη από τον Juan Piquer Simón, που μας χαρίζει έναν υπερήρωα τόσο… εκκεντρικό, που θα έκανε τον Superman να σκεφτεί ένα rebranding. Ο Κρόνος, γνωστός και ως Supersonic Man, είναι ένας εξωγήινος ήρωας με λαμπερή στολή. Έρχεται στη Γη με μια αποστολή αρκετά κλασική. Πρέπει να σταματήσει έναν τρελό επιστήμονα που θέλει να καταλάβει τον κόσμο. Όχι μόνο το δικό μας, αλλά ολόκληρο τον γαλαξία. Ναι, είναι αυτού του είδους η ταινία.
Ο κακός της υπόθεσης, ο Dr. Gulik, έχει απαγάγει τον καθηγητή Μόργκαν, εφευρέτη της πιο αποδοτικής παροχής καυσίμων στον κόσμο. Για να εξασφαλίσει τη συνεργασία του, ο Dr. Gulik απαγάγει την κόρη του Μόργκαν, Πατρίσια. Ευτυχώς για εμάς, οι κακοποιοί δεν υπολόγισαν τον Supersonic Man, ο οποίος τους κυνηγάει τόσο με την στολή του υπερήρωα όσο και με την «πολιτική» του μορφή ως δημοσιογράφος Paul. Α, by the way, είναι ερωτευμένος με την Πατρίσια.
Süpermen Dönüyor
1979, Τουρκία
Είπαμε, οι γείτονες με τις χειρότερες ταινίες σούπερ ηρώων έχουν εξαιρετική σχέση. Ήξερες ότι υπάρχει Τούρκος Σούπερμαν; Ω ναι, υπάρχει, και λέγεται “Süpermen Dönüyor”. Πρόκειται για μια τουρκική ταινία υπερηρώων του 1979 που θα έκανε τον ίδιο τον Σούπερμαν να ξεχάσει τον κρυπτονίτη. Σκηνοθετημένη από τον Kunt Tulgar, στο φιλμ πρωταγωνιστούν οι Tayfun Demir, Güngör Bayrak, Yildirim Gencer και Esref Kolçak. Και ναι, αποτελεί την τέλεια αντικαταθλιπτική ταινία σε έναν κόσμο γεμάτο από σοβαροφανείς εκδοχές υπερηρωικών ταινιών.
Μάλλον στην Τουρκία των 70s οι νόμοι περί πνευματικών δικαιωμάτων υπήρχαν μόνο στη φαντασία. Τι περιλαμβάνει, λοιπόν, το σενάριο; Αχ, από πού να ξεκινήσω… Ο Σούπερμαν, που προέρχεται από έναν εξωγήινο πολιτισμό, όπου ονομάζονται – προφανώς – “Σούπερμαν”, αναλαμβάνει να σταματήσει την τουρκική μαφία, η οποία θέλει να χρησιμοποιήσει κρυπτονίτη για να φτιάξει… χρυσό. Ναι, καλά διάβασες. Η ταινία αντλεί έντονη «έμπνευση» από ένα παλιό σήριαλ του Captain Marvel του 1941, αντιγράφοντας πλοκές, διαλόγους και γωνίες κάμερας χωρίς δισταγμό. Το αποτέλεσμα; Μια απόλυτα cult εμπειρία, τόσο τρελή που αγγίζει τα όρια του μαγικού – με το δικό της, ξεδιάντροπο τρόπο.
La Mujer Murciélago
1968, Ισπανία
Η “La Mujer Murciélago” του René Cardona από το 1968 είναι το διαμάντι που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμασταν. Αν νομίζατε ότι οι Batwomen είναι αδιάφορες, αυτή η εκδοχή θα σας δείξει πόσο λάθος κάνατε. Ξεχάστε τη φίλη του Bruce Wayne, με την περίπλοκη προσωπικότητά της, ή την πρόσφατη τηλεοπτική Batwoman του CW. Η Batwoman του Cardona, υποδυόμενη από την απίθανη Maura Monti, είναι μια σούπερ αθλήτρια, ντετέκτιβ, και πιστολέρο με μπικίνι. Όλα αυτά μαζί σε ένα μεξικανικό υπερηρωικό μίγμα.
Η υπόθεση; Η Batwoman καλείται να ερευνήσει την απαγωγή παλαιστών από τον Dr. Eric Williams, ο οποίος αποστραγγίζει τον νωτιαίο μυελό τους για να φτιάξει έναν στρατό από “Gill Men”, ή αλλιώς ψαροστρατιώτες. Το σχέδιο είναι, φυσικά, παράλογο, αλλά μην ανησυχείτε, η Batwoman είναι εκεί για να σώσει την ημέρα με μια επιδρομή στο νησί του κακού και μπόλικη δράση με μεξικανικό χρώμα.
Rat Pfink a Boo Boo
1966, Η.Π.Α.
Ποιος θα περίμενε ότι οι ΗΠΑ θα βρίσκονταν σε μία λίστα με τις χειρότερες ταινίες σούπερ ηρώων. To “Rat Pfink a Boo Boo” του 1966 είναι το είδος ταινίας που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι ακριβώς παρακολουθείς και γιατί δεν μπορείς να σταματήσεις να το βλέπεις. Σκηνοθετημένη από τον Ray Dennis Steckler και με πρωταγωνιστές τους Ron Haydock και Carolyn Brandt, η ταινία ξεκινά σαν ένα κλασικό αστυνομικό δράμα, αλλά μετά τα πρώτα 40 λεπτά παίρνει μια απότομη στροφή σε παρωδία (;) υπερηρώων.
Η ιστορία ξεκινά με τη «Συμμορία της Αλυσίδας» που τρομοκρατεί και απαγάγει την Cee Bee Beaumont, τη φίλη του ροκ σταρ Lonnie Lord. Ο Lord, αντί να καλέσει την αστυνομία, αποφασίζει ότι η καλύτερη λύση είναι να φορέσει μια αυτοσχέδια στολή και να μεταμορφωθεί στον “Rat Pfink”, ενώ ο φίλος του Titus Twimbly γίνεται ο ατζαμής βοηθός του, “Boo Boo”. Το δίδυμο αναλαμβάνει δράση, κυνηγώντας τη συμμορία με μια μοτοσικλέτα και μια αίσθηση υπερηρωικής δικαιοσύνης που κανείς δεν ζήτησε.
Όμως, τα πράγματα δεν σταματούν εκεί. Η Beaumont απάγεται ξανά, αυτή τη φορά από έναν γορίλα που δραπέτευσε από το ζωολογικό κήπο. Και γιατί όχι, αφού η λογική στο φιλμ είναι σε άδεια διαρκείας. Η επική αναμέτρηση μεταξύ του Rat Pfink και του “Kogar the Ape” καταλήγει με τον φύλακα του γορίλα να έρχεται να μαζέψει το ζωηρό του κατοικίδιο, ολοκληρώνοντας την παράσταση με μια παρέλαση προς τιμήν των ηρώων που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμασταν.
Όσο για τον αλλοπρόσαλλο τίτλο “Rat Pfink a Boo Boo”, η ιστορία είναι τόσο παράλογη όσο και η ταινία. Eίτε ήταν ένα ακριβό τυπογραφικό λάθος είτε μια ιδιοτροπία του σκηνοθέτη, που ενέπνευσε η μικρή του κόρη όταν άρχισε να φωνάζει “Rat pfink a boo boo” στα γυρίσματα.
Lady Terminator
1989, Ινδονησία
“Εξολοθρευτής από την Ινδονησία” ή αλλιώς “Lady Terminator”. Μία η ταινία που αποδεικνύει ότι η αντιγραφή μπορεί να φτάσει σε νέα, απόλυτα παράλογα επίπεδα. Αυτή η ταινία παίρνει την κλασική ιδέα του “Εξολοθρευτή” και τη συνδυάζει με μπόλικη ινδονησιακή παράδοση, μια δόση υπερφυσικού και ένα χέλι σε μέρος που κανείς δεν θέλει να σκεφτεί για πολύ.
Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από μια νεαρή ανθρωπολόγο που καταλαμβάνεται από το πνεύμα της δολοφονικής Βασίλισσας της Νότιας Θάλασσας. Ενός πνεύματος που δεν έχει καμία υπομονή. Από εκεί και πέρα, η ταινία είναι ένα ασταμάτητο κρεσέντο καταιγιστικής βίας. Η ηρωίδα μας κυνηγά και εξοντώνει, με τρόπο που θα τρόμαζε ακόμα και τον Σβαρτσενέγκερ. Με έναν τρόπο που μόνο χειρότερες ταινίες σούπερ ηρώων μπορούν να προσφέρουν, το “Lady Terminator” καταφέρνει να είναι τόσο τραγελαφικά διασκεδαστικό. Δεν πρέπει να το χάσεις.
Captain Barbell
1989, Φιλιππίνες
Η φιλμποπινέζικη εκδοχή του Superman! Ναι διάβολε! Το “Captain Barbell” είναι αυτό που συμβαίνει όταν η φαντασία, το χαμηλό budget και η πλήρης απουσία λογικής ενώνουν τις δυνάμεις τους. Στο κέντρο της ιστορίας έχουμε έναν αδύναμο νεαρό, τον οποίο κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά, μέχρι που σηκώνει έναν αλτήρα. Tότε – ω του θαύματος! – αποκτά υπερδυνάμεις που θα ζήλευε ακόμα και ο Superman. Έτσι, με ένα γελοίο κοστούμι και απαξίωση για τους νόμους της φυσικής, ξεκινά την αποστολή του.
Η ταινία, γεμάτη ειδικά εφέ που θυμίζουν παιδικά σκετς και ρετρό καρτούν. Προσφέρει ασταμάτητο γέλιο με κάθε «ηρωική» σκηνή να φλερτάρει άγρια με το παράλογο. Οι πτήσεις του ήρωα είναι τόσο αδέξιες που μοιάζουν περισσότερο με ατυχήματα σε αργή κίνηση παρά με δυναμικές σκηνές δράσης, ενώ οι μάχες του μοιάζουν με χορογραφία τυχαίων κινήσεων. Αλλά μην το βλέπεις σαν πρόβλημα – αυτή ακριβώς είναι η γοητεία της ταινίας.
Όσο για την πλοκή; Είναι ένα φιλμ που ακολουθεί χαλαρά τα χνάρια του Superman, αλλά με πινελιές τόσο αλλόκοτες που οι σκηνοθέτες πιθανόν να μην ξέρουν ούτε οι ίδιοι πώς κατέληξαν εκεί. Από αμήχανους κακούς με κακής ποιότητας μουστάκια και γέλια που θυμίζουν καρτούν της δεκαετίας του ‘50, μέχρι σκηνές όπου ο ήρωας σηκώνει ολόκληρα κτίρια όπως θα σήκωνε κανείς τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, η ταινία ξεχειλίζει από την αίσθηση ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν – και, συνήθως, συμβαίνουν.
Kızıl Maske
1968, Τουρκία
Η Τουρκία έχει μια ιδιαίτερη αγάπη για τα ριμέικ γνωστών χαρακτήρων, και o Phantom του Lee Falk δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Αντί για τον κλασικό μωβ μασκοφόρο ήρωα που όλοι γνωρίζουμε, η τουρκική εκδοχή τον μεταμόρφωσε σε κόκκινο. Καλώς ήρθατε στον κόσμο του “Kızıl Maske”, το απόλυτο τουρκικό ριμέικ που μοιάζει σαν να ανακατεύεις το “Phantom” με το “Street Fighter” και να το κάνεις με μπάτζετ ύψους 2.5 €.
Και όχι, δεν έκαναν μία αλλά δύο εκδοχές την ίδια χρονιά. Προφανώς ένα “Phantom” δεν ήταν αρκετό για την τουρκική βιομηχανία του σινεμά. Αν είσαι από εκείνους που μπερδεύονται εύκολα, μην ανησυχείς: και οι δύο ταινίες έχουν κάτι για όλους. Aπό γελοίους κακούς με στολές που θυμίζουν μέλη της Κου Κλουξ Κλαν με αστραπές στις κουκούλες τους, μέχρι έναν «ήρωα» που αδιαφορεί πλήρως για οποιοδήποτε δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας.
Αν λοιπόν πιστεύεις ότι η ταινία του Billy Zane είναι η χειρότερη μεταφορά του “Phantom”, τότε ίσως πρέπει να δώσεις μια ευκαιρία στις τουρκικές εκδοχές. Μπορεί να είναι χαοτικές, γελοίες και απίστευτα κακογυρισμένες, αλλά φέρνουν μαζί τους μια μοναδική γοητεία που μόνο το τουρκικό σινεμά μπορεί να προσφέρει. Και αν είσαι τολμηρός, τις κάνει και back-to-back.
The Amazing Bulk
2012, Η.Π.Α
Ήρθε η ώρα για τον βασιλιά της λίστας με τις χειρότερες ταινίες σούπερ ηρώων. To “The Amazing Bulk”. Την ταινία που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν στη ζωή σου. Ή μάλλον, είναι η ταινία που κανείς δεν ζήτησε ποτέ, αλλά υπάρχει. Φαντάσου τι θα γινόταν αν ένα παιδί του δημοτικού αποκτούσε πρόσβαση σε λογισμικό animation από τα 90s και πατούσε το κουμπί «shuffle», ρίχνοντας μέσα κακό CGI, υπερήρωες, και μια γενναία δόση παραλογισμού.
Η υπόθεση είναι απλή και γνωστή, αν έχεις δει έστω και μια υπερηρωική ταινία. Ένας επιστήμονας μετατρέπεται σε ένα γιγάντιο μωβ τέρας μετά από ένα εργαστηριακό ατύχημα, βάζοντας σε κίνδυνο τη σχέση του με τη φίλη του, η οποία τυγχάνει να είναι κόρη ενός στρατηγού που έχει βάλει σκοπό να τον καταστρέψει. Δεν ξέρω αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι.
Αλλά το πραγματικό αστέρι της ταινίας δεν είναι οι χαρακτήρες, είναι ο κόσμος στον οποίο κατοικούν. Ένας απίθανος ψηφιακός εφιάλτης με γραφικά που θυμίζουν screensavers χαμηλής ανάλυσης από το Limewire. Αυτοκίνητα, έπιπλα, ακόμα και οι μαϊμούδες και τα ξωτικά – ναι, υπάρχει κι ένα ξωτικό για κάποιο λόγο – μοιάζουν βγαλμένα από φτηνές διαφημίσεις για λογισμικά των 90s. Στην πραγματικότητα, τίποτα σε αυτή την ταινία δεν φαίνεται πραγματικό. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αυτή η ταινία σε κάνει να αναφωνείς «Ω Θεέ μου!» σε κάθε σκηνή. Κάθε λεπτό που περνάει είναι μια νέα πρόκληση για τα μάτια και την υπομονή σου. Αλλά είναι τόσο άσχημα φτιαγμένο που καταλήγει συναρπαστικό. Είναι από αυτές τις εμπειρίες που απλά πρέπει να ζήσεις, και, αν είναι δυνατόν, κάνε το με παρέα. Που δε συμπαθείς ιδιαίτερα.