Σαν σήμερα λοιπόν κυκλοφόρησε το “Toxicity” των SOAD και εγώ το θυμάμαι κάπως έτσι. «Έλα σπίτι αμέσως», είπε η Αννα στο τηλέφωνο. Έτρεξα στη Σόλωνος, τον τέταρτο σταθμό μας στην πόλη, μπήκα και την είδα να με περιμένει πάνω από τον υπολογιστή που μόλις είχαμε αγοράσει με «γραμμάτια», μια λέξη του προηγούμενου αιώνα. «Άκου». Και μου ‘βαλε ένα βιντεοκλίπ, όπου μια μπάντα με περίεργα μούσια χτυπιόταν σε ένα ρινγκ. Ο τραγουδιστής έφτυνε τα λόγια κουνώντας το κεφάλι δεξιά-αριστερά, o κιθαρίστας μπαινόβγαινε στο εφέ απευθυνόμενος με δαιμονική χαρά προς το πλήθος και το ριφ έπαιρνε κεφάλια.
Wake up
Μπρδ μπρδ μπρδ μπρδ make up
Mπρδ μπρδ μπρδ μπρδ shake up
Μμπρδ μπρδ μπρδ upon the table
Mπρδ μπρδ μπρδ another fable
«Το θέλω. Τώρα». Και με τις λέξεις «το θέλω τώρα» εννοούσε να πάω στη δουλειά, στο δισκάδικο, να της το φέρω. Κάτσε, κάτσε, τώρα γύρισα, τι εννοείς, να ξανακατέβω στο κέντρο, γιατί δε μου το έλεγες να το πάρω μαζί μου όπως έρχομαι; «Ήθελα να το ακούσεις πρώτα». Οκέι, το άκουσα. Ντάξει. «Ντάξει; Ντάξει; Τι ντάξει, ρε καραγκιόζη, πλάκα μας κάνεις; Αυτό έχεις να πεις; Ντάξει»; Ναι, μωρέ, καλό είναι, νταξ… Καλό είναι. «Βρε άντε από ‘δώ, που θα μας πεις και ντάξει».
Και το ξανάβαλε. Πρέπει να το ακούσαμε σαράντα δύο φορές συνεχόμενα. Έχουν κι άλλα ή μόνο αυτό, τη ρώτησα. Σήκωσε τους ώμους, δεν είχε ιδέα. Βρήκαμε κάτι audio clip σε μία σελίδα τους. Ανατρίχιασα. Και ήρθε το δίλημμα: Αρχίζεις το κατέβασμα, που θα πάρει ως αύριο το πρωί, ή περιμένεις ως αύριο το πρωί να το αγοράσεις;
Την άλλη μέρα γύρισα με το cd. Κάναμε μπάνιο, φάγαμε, στηθήκαμε στο cd-player. Δε μιλούσαμε, οι προσδοκίες παραήταν ψηλές, μετά από καιρό, για κάτι πραγματικά καινούργιο και διαφορετικό. Η Άννα είχε ήδη ψάξει τα πάντα από το πρωί στη δουλειά, διάβαζε στο φτωχούλι ίντερνετ του 2001 όπου υπήρχαν διαθέσιμες πληροφορίες και είχε μάθει πως επρόκειτο για Αρμένιους Καλιφορνέζους.
Eίχε επίσης μάθει, πως η μεγαλύτερη επιρροή τους ήταν οι Slayer και γι’ αυτό έπρεπε να έχουν όνομα από «S», να βρίσκονται μαζί με το αγαπημένο τους γκρουπ στα δισκάδικα, με ενημέρωνε πως αυτό που θα ακούσουμε είναι η καλύτερη μπάντα του κόσμου αυτήν τη στιγμή, τουλάχιστον γι’ αυτούς που γράφανε όσα είχε διαβάσει. Άντε να δούμε, βάλ’ το.
Drugs became conveniently
Available for all the kids
Nearly 2 million Americans are incarcerated
In the prison system
The prison system of the US
Μέχρι την υπέρτατη στιγμή που τραγουδήσαμε και χτυπηθήκαμε μαζί τους στο Ρότερνταμ, τέσσερα χρόνια αργότερα, στο σπίτι μας δεν έπαιζε τίποτα εκτός από System Of A Down. Εναλλάξ το “Toxicity“ με το ομώνυμο και μετά τα δύο δίδυμα πριν τη διάλυση. Δεκάδες bootleg και βιντεάκια από live. Είχαμε κατεβάσει τα πάντα και δεν υπήρχε κανένα σημείο του ίντερνετ που να κρύβει τραγούδι, εμφάνιση, ή φωτογραφία τους που δεν είχαμε ανακαλύψει.
Γίναμε οι μεγαλύτεροι φανς των SOAD στον κόσμο. Μιλούσαμε μεταξύ μας με στίχους, κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε με τη φωνή του Serj. Τέσσερα χρόνια και άκουγες κάτι διαφορετικό μόνο ως διάλειμμα. Ο σκοπός κάθε ημέρας ήταν να πάμε στις δουλειές μας, να γυρίσουμε, και να ακούσουμε System μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.
Education, fornication, in you are; go
Εducation, subjugation, now you’re out; go
Education, fornication, in you are; go
Don’t be late for school again, boy!
Το τι παθαίνει κάποιος που δεν έχει ξανακούσει τους συγκεκριμένους τύπους μπορεί να γίνει αντιληπτό μόνο διαβάζοντας τη λίστα των τραγουδιών. Αλλά αυστηρά με τη σειρά που τα άκουσε για πρώτη φορά: “Prison Song”, “Needles”, “Deer Dance”, “Jet Pilot”, “X”, “Chop Suey”, “Bounce”, “Forest”, “ATWA”, “Science”, “Shimmy”, “Toxicity”, “Ρsychο”, “Aerials”.
Την επόμενη μέρα γύρισα από τη δουλειά με το προηγούμενο, το πρώτο τους, και τα σαράντα πέντε λεπτά της λούπας έγιναν ογδόντα πέντε. Ναι, αυτό ήταν. Αυτό ψάχναμε. Ποια είναι η φυσική επιλογή μετά το thrash, το punk, το metal; Να τα παντρέψεις όλα μαζί και να πάρεις ό,τι καλύτερο έχει δώσει το καθένα. Κι αν είσαι και φιλόσοφος και τυχαίνεις αντιφασίστας και αντικαπιταλιστής, φτιάχνεις μουσική που δε θα παλιώσει ποτέ και δε θα καταφέρεις να την ξεπεράσεις ούτε ο ίδιος.
Beyond the Staples Center you can see America
With its tired poor avenging disgrace
Peaceful, loving youth against the brutality
Of plastic existence
Pushing little children
With their fully-automatics
They like to push the weak around
Λίγα πράγματα μου έχουν προκαλέσει τέτοιο σοκ όσο το “Toxicity” την τελευταία εικοσαετία. Και μέχρι να γραφτεί η πρόταση επιβεβαιώνω μέσα μου πως τίποτα δε μου έχει προκαλέσει το σοκ του “Toxicity” την τελευταία εικοσαετία. Το μόνο σοκ που απομένει είναι αυτό της Άννας. Όταν θα μάθει πως ο αγαπημένος της δίσκος κυκλοφόρησε ανήμερα των γενεθλίων της! Δύο δεκαετίες τώρα που τον έχουμε λιώσει, ποτέ δεν κοιτάξαμε την ημερομηνία.
