H δυσάρεστη είδηση ότι ο λατρεμένος ηθοποιός Gene Hackman, έφυγε από την ζωή στην ηλικία των 95 ετών, μαζί με την γυναίκα του και τον σκύλο τους, έχει σκορπίσει θλίψη, σε πολλούς fans, δημιουργούς και ηθοποιούς. Ο Hackman, αφήνει πίσω του μια τεράστια παρακαταθήκη ρόλων και ταινιών. Για εμένα, ο κορυφαίος του, είναι σε αυτή τη ταινία. Το The French Connection.
Η καταδίωξη δεν αποτελεί απλώς ένα στοιχείο δράσης αλλά τον πυρήνα της αφήγησης.
Γιατί Το The French Connection του William Friedkin δεν είναι απλώς μια αστυνομική ταινία. Είναι μια ταινία που επαναπροσδιόρισε το είδος, αναδεικνύοντας το αστικό τοπίο και τον ρεαλισμό ως βασικά αφηγηματικά εργαλεία. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία καταγράφηκαν στο ομότιτλο βιβλίο του Robin Moore. Η ιστορία ακολουθεί την υπόθεση του Eddie Egan και του Sonny Grosso, δύο ντετέκτιβ της Νέας Υόρκης που εξάρθρωσαν ένα από τα μεγαλύτερα κυκλώματα διακίνησης ηρωίνης.
Το δίκτυο αυτό λειτουργούσε μέσω της Μασσαλίας και ήταν υπεύθυνο για την εισαγωγή τεράστιων ποσοτήτων ναρκωτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρόλο που η ταινία αλλάζει ονόματα και ορισμένες λεπτομέρειες, η ουσία της υπόθεσης παραμένει ίδια. Ο Friedkin περιέγραψε την ταινία ως «μια ματιά στην υπόθεση», δίνοντας έμφαση στην αίσθηση ρεαλισμού και όχι στην απόλυτη ακρίβεια των γεγονότων.
Η ταινία ακολουθεί τον αστυνόμο Jimmy “Popeye” Doyle (Gene Hackman) και τον συνεργάτη του Buddy Russo (Roy Scheider) καθώς καταδιώκουν ένα διεθνές κύκλωμα ναρκωτικών, που το τρέχει ο Alain Charmier (Fernando Rey). Ωστόσο, αυτό που την ξεχωρίζει δεν είναι η πλοκή, αλλά η αισθητική και η αφήγησή της. Ο Friedkin υιοθετεί μια ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση. Ο δρόμος, η χρήση φυσικών τοποθεσιών και η κινηματογράφηση του Owen Roizman δίνουν στην ταινία μια αίσθηση αμεσότητας.
Ο Gene Hackman δίνει μία από τις πιο εμβληματικές ερμηνείες της καριέρας του.
Το The French Connection δεν είναι μια στιλιζαρισμένη, λαμπερή εκδοχή της αστυνομικής ταινίας. Είναι βρώμικο, τραχύ και κρύο, με τους δρόμους της Νέας Υόρκης να λειτουργούν ως ένας τρίτος πρωταγωνιστής. Η καταδίωξη δεν αποτελεί απλώς ένα στοιχείο δράσης αλλά τον πυρήνα της αφήγησης. Ο Popeye και ο Russo δεν βασίζονται σε ανακρίσεις ή βίαιες αντιπαραθέσεις. Αντίθετα, παρακολουθούν, τρέχουν, κρύβονται και στοιχειώνουν τους υπόπτους, αποφεύγοντας έτσι την συνηθισμένη πεπατημένη του αστυνομικού μυστηρίου.
Οι αστυνομικοί κινούνται σε διαφορετικά σημεία της πόλης – Times Square, Lower East Side, Brooklyn – χωρίς να μιλούν πολύ. Το ίδιο το περιβάλλον γίνεται εργαλείο αφήγησης, καθώς η αστική τοπογραφία ορίζει την εξέλιξη της δράσης. Κομβικό ρόλο στην ταινία παίζει επίσης, η μουσική του Don Ellis. Ο avant-garde ήχος του δημιουργεί ένταση ακόμα και στις πιο αργές σκηνές παρακολούθησης.
H μουσική είναι ενεργός χαρακτήρας στην ταινία, αφού όποτε θέλει κόβεται απότομα, αφήνοντας τις συνομιλίες να φαίνονται σιωπηλές. Ο θεατής δεν ακούει τι λένε οι εγκληματίες, αλλά το διαπεραστικό σκορ προσθέτει μια αίσθηση απειλής. Ακόμη και σκηνές που υπό άλλες συνθήκες θα έμοιαζαν επίπεδες αποκτούν ένταση χάρη στη μουσική τους επένδυση.
Μια ταινία που αναδεικνύει το αστικό τοπίο και τον ρεαλισμό ως βασικά αφηγηματικά εργαλεία.
Φυσικά, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην θρυλική σκηνή καταδίωξης, που έχει το French Connection. Μια σκηνή, η οποία έμελλε να αλλάξει την δράση, όπως μέχρι τότε ξέραμε. Ο Popeye καταδιώκει έναν δολοφόνο που βρίσκεται σε ένα τρένο, ενώ ο ίδιος τρέχει στους δρόμους της Νέας Υόρκης οδηγώντας ένα αυτοκίνητο με εξαιρετικά υψηλή ταχύτητα. Ο Friedkin δεν βασίστηκε σε ειδικά εφέ, αλλά κινηματογράφησε τη σκηνή με πραγματική κίνηση στους δρόμους. Η ωμότητα της καταδίωξης καθιστά τη δράση πιο αγωνιώδη, αφού κάθε σύγκρουση, κάθε ελιγμός και κάθε στιγμή κινδύνου μοιάζει αληθινή.
Ο Gene Hackman δίνει μία από τις πιο εμβληματικές ερμηνείες της καριέρας του ως Popeye Doyle. Η ερμηνεία του είναι γεμάτη νεύρο, θυμό και ανεξέλεγκτη ενέργεια. Ο ηθοποιός αποτυπώνει τέλεια την εμμονή του χαρακτήρα του, αποφεύγοντας κάθε ίχνος εξιδανίκευσης. Ο τρόπος που κινείται, η τραχύτητα της φωνής του και η ασταμάτητη έντασή του είναι οι λεπτομέρειες “κλειδί” μιας εξαιρετικής ερμηνείας. Και ο Friedkin δεν θέλει να μας τον κάνει συμπαθή.
Ο χαρακτήρας του Popeye Doyle είναι μακριά από τον κλασικό, ηρωικό αστυνομικό. Είναι οξύθυμος, ρατσιστής, και μερικές φορές ανεύθυνος. Οι πράξεις του δεν καθοδηγούνται από υψηλά ιδανικά, αλλά από μια προσωπική εμμονή. Δεν είναι ένας αλάνθαστος ήρωας, αλλά ένας άνθρωπος με πάθη, λάθη και αδυναμίες. O Friedkin αφήνει εμάς να αποφασίσουμε εάν είναι ήρωας ή απλώς ένας ακόμη κυνηγός σε μια πόλη γεμάτη εγκλήματα.
Ο Friedkin, με την ωμή του προσέγγιση, κατάφερε να δημιουργήσει έναν νέο τύπο θρίλερ.
Η ταινία δεν καταλήγει σε μια νίκη ή κάποιου είδους λύτρωση για τους πρωταγωνιστές της. Ο Popeye συνεχίζει να καταδιώκει, ακόμα και όταν το παιχνίδι φαίνεται χαμένο. Η έλλειψη οριστικής κάθαρσης καθιστά το The French Connection διαφορετικό από τις περισσότερες ταινίες του είδους του. Το κυνήγι δεν τελειώνει ποτέ, γιατί η εμμονή του Popeye δεν του επιτρέπει να σταματήσει.
Το πόνημα απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας στα Όσκαρ, ενώ η ερμηνεία του Hackman του έδωσε το βραβείο Α’Αντρικού Ρόλου. Αποτελεί μια ταινία που επηρέασε μεταγενέστερα πονήματα του αστυνομικού είδους Ο Friedkin, με την ωμή του προσέγγιση, κατάφερε να δημιουργήσει έναν νέο τύπο θρίλερ, όπου η αληθοφάνεια και η ένταση αντικαθιστούν τις κλασικές αφηγηματικές δομές. 54 χρόνια μετά, το The French Connection παραμένει σημείο αναφοράς και αποτελεί ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του Hackman
