Εφτά χρόνια πέρασαν από το “Comedown Machine” για να δούμε νέο full length album από τους The Strokes. Απρίλιος του σωτήριου έτους 2020 και η πεντάδα από τη Νέα Υόρκη επιστρέφει με το “The New Abnormal” μέσω των εταιρειών Cult και RCA Records. Tο εξώφυλλο είναι έργο του Αμερικανού Jean – Michel Basquiat με τίτλο “Bird on Money” (1981).
Ενώ δεν έχει συμπληρώσει καλά καλά ένα μήνα κυκλοφορίας, είναι ένας δίσκος που έχει διχάσει κοινό και κριτικούς. Δεν περιορίζεται στο garage rock που χάρισε στο συγκρότημα τη φήμη και την αναγνώρισή του, αλλά είναι εμπλουτισμένο με Indie Rock και Post Punk στοιχεία.
Οι The Strokes, σαν μπάντα, υποθέτω ότι δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ακόμα κι αν δεν ήσουν ποτέ φαν της garage/new wave/indie μουσικής, είναι σχεδόν σίγουρο ότι τους έχεις ακουστά. Όπως σχεδόν δεδομένο είναι ότι κάπου έχεις ακούσει το hit “Last Nite“. Εγώ ανήκω και στις δύο κατηγορίες και οφείλω να ομολογήσω πως δεν είχα ιδέα ποιοι είναι οι μουσικοί πίσω από το όνομα. Για να μπουν, λοιπόν, τα πράγματα σε μια σειρά από την αρχή, μιλάμε για τους Julian Casablancas (φωνή), Albert Hammond Jr. (κιθάρα), Nick Valensi (κιθάρα), Nikolai Fraiture (μπάσο) και Fabrizio Moretti (τύμπανα).
Έχει την τέλεια συνταγή synths και μπασογραμμών για να είναι το πιο χορευτικό disco '80s - '90s
Το “The New Abnormal” ήταν για μένα μια πολύ ωραία έκπληξη. Δεν είχε τύχει να ακούσω τα single που προηγήθηκαν του δίσκου κι έτσι έκατσα να τον ακούσω χωρίς να έχω ιδέα τι θα επακολουθήσει. Πατώντας το play, η groovy εισαγωγή του “The Adults Are Talking” με τράβηξε από τον αγκώνα κι σχεδόν βρέθηκα να σιγο-χορεύω ρυθμικά. Πολύ ραδιοφωνικό τραγούδι, catchy κιθαριστικά σημεία και με την παραγωγή του δίσκου να είναι αυτό ακριβώς που περιμένει κανείς από έναν τέτοιο δίσκο.
Το “Selfless“, απ’ την άλλη, είναι μια μεγάλη indie σφαλιάρα που έχει πιο ελαφρύ ήχο και πρίμα φωνητικά συγκριτικά με τα υπόλοιπα κομμάτια. Μπορώ να καταλάβω γιατί ξένισε το κοινό των πιο “σκουρόχρωμων” συνθέσεων της μπάντας, αφού δίνει ένα άκουσμα που είναι ξεκάθαρα love it or hate it με αυτές του τις ιδιαιτερότητες. Αυτό και το “Why Are Sundays so Depressing” είναι τα πιο indie ακούσματα, με το δεύτερο να διαφοροποιείται έχοντας πιο έντονη dream pop προσέγγιση που το πλημμυρίζει με ονειρεμένα μπάσα και synths που σε αγκαλιάζουν.
Επιστρέφοντας στη σειρά του track list, τρίτο τραγούδι είναι το “Brooklyn Bridge to Chorus“, το οποίο είναι και το τρίτο single που κυκλοφόρησε από τον δίσκο. Μιλάμε για το (μέχρι τώρα) απόλυτο dance anthem μου για φέτος. Τι να πρωτοπώ για αυτό το τραγούδι, πραγματικά! Έχει την τέλεια συνταγή synths και μπασογραμμών για να είναι το πιο χορευτικό disco ’80s – ’90s κομμάτι που έχεις ακούσει τελευταία. Μαζί με τα “Bad Decisions” και “At The Door“, είναι το highlight του δίσκου. Κι ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που αυτά τα τρία τραγούδια επιλέχθηκαν ως singles/προπομποί.a
Οι The Strokes με το "The New Abnormal" δημιούργησαν έναν δίσκο που σε ταξιδεύει σε καλοκαιρινά night-out, κοκτέιλ και χορού
Το “Bad Decisions” συνεχίζει κι αυτό να έχει disco σημεία αλλά πιο συγκρατημένα, επιστρέφοντας στον garage ήχο. Αν σου θυμίζει κάτι το ρεφρέν, δεν κάνεις λάθος – είναι η μελωδική γραμμή της φωνής από το ρεφρέν του “Dancing With Myself” του Billy Idol, την οποία έχουν χρησιμοποιήσει επίσημα οι Strokes. Το ίδιο γίνεται και στο “Eternal Summer“, αυτή τη φορά με τις μελωδικές γραμμές των φωνητικών από το “The Ghost In You” των Psychedelic Furs. Εδώ πρόκειται για το κομμάτι του δίσκου με την μεγαλύτερη synthwave επιρροή.
Αμέσως μόλις προχώρησε η εισαγωγή του “Eternal Summer“, μεταφέρθηκα νοερά σε ένα καλοκαιρινό απόγευμα, με τον ήλιο να δύει και εμένα να περικυκλώνομαι από πορτοκαλί, μωβ και γαλάζιες αποχρώσεις, αναζητώντας ένα κοκτέιλ για να χορέψω με μικρά, νωχελικά βήματα. Η τέλεια μετάβαση για το “At The Door“, το δεύτερο αγαπημένο μου από τα εννιά τραγούδια αυτών των σαράντα πέντε λεπτών μουσικής.
Έχει μια πιο post punk αισθητική, συνδυάζοντας την dream pop που συναντήσαμε νωρίτερα, με μικρές synthwave πινελιές. Η διαφορά με τα προηγούμενα είναι απλώς ότι στο συγκεκριμένο τραγούδι, όλο αυτό γίνεται με έναν πιο εσωτερικό, πιο μοναχικό τρόπο.
Το The New Abnormal είναι ένας δίσκος που πρώτα τον ακούς και μετά τον προτείνεις σε γνωστούς & φίλους
Φτάνοντας στο τέλος του δίσκου, όγδοο και προτελευταίο track είναι το “Not the Same Anymore“, η μπαλάντα του δίσκου. Με άφησε σχετικά αδιάφορη, χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί. Ίσως επειδή με ενθουσίασαν τόσο τα προηγούμενα, ίσως επειδή του ανήκει το μόνο σημείο που με χάλασε στο δίσκο – ένα σόλο κιθάρας που θα προτιμούσα στα αλήθεια να μην υπήρχε.
Ένατο και τελευταίο, “Ode to the Mets“. Post Punk intro που αλλάζει γρήγορα σε εισαγωγή που σε μπερδεύει με την προσθήκη του θέματος που παίζει η κιθάρα. Χωρίς να καταφέρνω να μη σκέφτομαι το “Bad Romance” της Lady Gaga με το θέμα που παίζουν τα πλήκτρα, εκτιμώ την απαλή μπασογραμμή και το πώς απλώνεται και ανοίγεται το τραγούδι, γράφοντας έναν όμορφο επίλογο για έναν όμορφο δίσκο.
Εν κατακλείδι, το “The New Abnormal” είναι ένας δίσκος που ήδη προτείνω σε γνωστούς και φίλους. Προειδοποιώ, όμως, ότι υπάρχει κίνδυνος νοσταλγίας καλοκαιρινών night-out, κοκτέιλ και χορού.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: The Strokes
Album: The New Abnormal
Label: Cult, RCA
Release Date: 10/04/2020
Genre: Indie Rock, New Wave, Post Punk
1. The Adults Are Talking
2. Selfless
3. Brooklyn Bridge to Chorus
4. Bad Decisions
5. Eternal Summer
6. At the Door
7. Why Are Sundays So Depressing
8. Not the Same Anymore
9. Ode to the Mets
Producer: Rick Rubin
The Halo Effect: Julian Casablancas (Φωνή), Albert Hammond Jr. (Κιθάρα), Nick Valensi (Κιθάρα), Nikolai Fraiture (Μπάσο), Fabrizio Moretti (Τύμπανα)
The Strokes
Tο "The New Abnormal" είναι ένας δίσκος όπου υπάρχει κίνδυνος νοσταλγίας καλοκαιρινών night-out, κοκτέιλ και χορού
