Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα
στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου
που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!
Τα κορίτσια μου πένθος για τους αιώνες έχουν
Τ’ αγόρια μου τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουν
Που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!
Όχι μοναδικέ μου αναγνώστη δεν τρελάθηκα ακόμα, ευτυχώς ακόμα λειτουργώ ικανοποιητικά μέχρι το αντίθετο να είναι πια αναπόφευκτο. Ο λόγος που ξεκινώ την κριτική μου με στίχους από το ‘Aξιον Εστί, δεν έχει να κάνει με εμένα. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, κάπως έτσι όμως επέλεξαν οι βορειοελλαδίτες The Temple να κάνουν την αρχή στο “Of Solitude Triumphant“, την δεύτερη full length δουλειά τους που κυκλοφόρησε κάπου στα μέσα Δεκέμβρη από την I Hate Records.
Ξαφνιάστηκα στην αρχή, ομολογώ πως δεν το περίμενα. Χάρη σε αυτή την ασύλληπτη έμπνευση, μια συνηθισμένη ακρόαση κατέληξε να γίνει μια ενδιαφέρουσα εμπειρία και ένα ακόμα προσωπικό μάθημα. Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι στις ίδιες γραμμές που θα σχολίαζα μια doom metal κυκλοφορία, θα συνυπήρχε αναφορά σε ένα ιστορικό, καλλιτεχνικό επίτευγμα δια χειρός Οδυσσέα Ελύτη και Μίκη Θεοδωράκη. Θα επανέλθω σε αυτό πιο κάτω, πρώτα ας πούμε γενικότερα κάποια πράγματα για τους The Temple και το Of Solitude Triumphant.
Οι The Temple είναι από την Θεσσαλονίκη. Μπορεί να ήξερα το όνομα τους, αλλά μέχρι πρόσφατα δεν είχα αντιληφθεί πραγματικά την ύπαρξη τους και ντρέπομαι λιγάκι γι΄αυτό. Έχω όμως έτοιμη δικαιολογία αφού σε ότι αφορά το doom metal, η προσοχή μου είναι συνήθως στραμμένη σε πιο “βρώμικους” ήχους.
Η εκδοχή των The Temple έχει τεράστια δόση πνευματικότητας και λαμβάνει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση πολύ σοβαρά υπόψη
Κοινώς αποφεύγω τις μελωδίες, τα καθαρά φωνητικά, τα επικά μέρη γιατί περισσότερο με ελκύουν ήχοι από σχήματα που ξεχνούν να αλλάξουν νότα. Φυσικά έχω κι εγώ τις εξαιρέσεις μου. Μπάντες όπως οι Cathedral και οι The Obsessed είναι μέσα σε αυτές, όμως η γενική ιδέα είναι να κρατώ μία σχετική απόσταση από την παραδοσιακή εκδοχή του ιδιώματος.
Έλα όμως που οι The Temple κάνουν ακριβώς αυτό από το 2005, επιτηδευμένα και όμορφα. Τo 2008 κυκλοφόρησε το πρώτο τους demo και το 2015 μας έδωσαν το As Once Was EP. Ένα χρόνο αργότερα ήρθε και το Forevermourn, το πρώτο full length των Θεσσαλονικιών doomers.
Η τελευταία τους δουλειά, εμφανίστηκε το 2017 και ήταν ένα split EP με τους Σουηδούς Acolytes of Moros. Εν ολίγοις, θα έπρεπε να ξέρω καλύτερα και με αφορμή την κυκλοφορία του Of Solitude Triumphant, κάποια από τα προαναφερόμενα για μένα βρίσκονται πλέον προς αναθεώρηση.
Η εκδοχή των The Temple έχει τεράστια δόση πνευματικότητας και λαμβάνει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση πολύ σοβαρά υπόψη. Βασίζεται μεταξύ άλλων στην ψυχολογία των συναισθημάτων και προσπαθεί να τα αναλύσει χωρίς να φοβάται ή να τα διαχωρίζει σε θετικά ή αρνητικά. Όλα είναι αναπόσπαστα μέρη της ανθρώπινης ύπαρξης, γι΄αυτό πρέπει να γίνουν αποδεκτά, να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και μέσα από αυτόν να μετουσιωθούν τελικά σε νότες και κλίμακες.
Το Of Solitude Triumphant έχει μέσα του τον πόνο και το κλάμα της γέννησης
Κακά τα ψέματα, στα Βαλκάνια ζούμε και οποιοδήποτε συναίσθημα εδώ έχει την τελετουργία του, έτσι μας έμαθαν κυρίως οι θρησκείες που εδώ και τουλάχιστον 2 χιλιετίες συνοδεύουν την καθημερινότητα μας. Σε ότι αφορά τους The Temple, απλά δείτε την εικόνα του εξωφύλλου που επιμελήθηκε ο Φώτης Βάρθης, ο καλλιτέχνης που έχει συνεργαστεί επίσης με τους Villagers Of Ioannina City και Aherusia. Συνδυάστε την με το όνομα της μπάντας και θα καταλάβετε.
Το Of Solitude Triumphant έχει μέσα του τον πόνο και το κλάμα της γέννησης, την απελπισία των πνευματικών αδιεξόδων και με μία επιφύλαξη, ίσως να διέκρινα κάπου λίγη από την χαρά της ζωής. Θέτει ερωτήματα, με πολλά από αυτά να αφορούν γνωστές και πικρές αλήθειες.
Ξεχνάει κι αυτό πως η επίμονη προσπάθεια να εξηγούμε τα αναπόφευκτα και να φανταζόμαστε αυτά που δεν θα δούμε ποτέ, μας οδηγεί στην μοναξιά και την απομόνωση. Βυθίζεται στο πένθος, εμμένει ανεξήγητα στην επικείμενη φθορά του μυαλού και του σώματος και ρίχνει μια ματιά στις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου.
Δεν ξέρω αν βρίσκει τελικά την Σωτηρία που τόσο αναζητά, σίγουρα όμως πραγματοποιεί έναν σύντομο κύκλο και καταλήγει στην “πηγή” κάθε επιστήμης, τέχνης και πράξης που μας διαμόρφωνει εδώ και πολλούς αιώνες: τον φόβο του Θανάτου. Παρόλα αυτά δεν είναι κάτι που απαραίτητα περιγράφει την Λύπη. Πρόκειται για κάτι πιο βαθύ, πιο δαιδαλώδες.
Γενικά, οι μουσικές πτυχές των The Temple απλώνονται μέχρι τη Σουηδία
Μουσικά, η νέα δουλειά των The Temple είναι αναμφίβολα μια ωδή στο παραδοσιακό, ατμοσφαιρικό doom metal και αυτό, απλά δεν φαίνεται να είναι διαπραγματεύσιμο από την μπάντα. Τις περισσότερες φορές είναι μελωδικό, κάποιες στιγμές “ξεχνιέται” και γίνεται μονολιθικό. Επιμένει πάντως να επιστρέφει συνεχώς πίσω στον χρόνο, να υπενθυμίζει τις ρίζες. Σε ένα βαθμό η ιδιαιτερότητα των Θεσσαλονικιών υπερνικά τις όποιες επιρροές.
Στις τελευταίες θα βρείτε κιθάρες που παραπέμπουν σε Bathory, ατμόσφαιρα που θυμίζει Candlemass και τον λυρισμό των Solitude Aeturnus. Αυτές είναι γενικά οι πτυχές των The Temple, μαζί ίσως με κάποιες άλλες που εμφανίζονται κατά την διάρκεια της ακρόασης του νέου album. Μία από αυτές σε μορφή διασκευής, σίγουρα η πιο αναπάντεχη και ταυτόχρονα η πιο εντυπωσιακή, είναι Το Λύχνο του ‘Aστρου.
Η αυθεντική εκτέλεση αυτού του ορατόριου βρίσκεται στην μελοποιημένη εκδοχή του ‘Aξιον Εστί (1964). Οι στίχοι είναι του Ελύτη, η μουσική σύνθεση του Θεοδωράκη και στις φωνές, μαζί με τον μέγιστο Γιώργο Μπιθικώτση συμμετέχει η Μικτή Χορωδία Θάλειας Βυζαντίου. Το ύφος είναι άκρως εκκλησιαστικό και ταιριάζει απόλυτα με το αντίστοιχο των The Temple. Η μπάντα στην δική της εκδοχή επιλέγει να μην προσθέσει όργανα ούτε “κεντρική” φωνή, αφήνοντας μόνο το χορωδιακό μέρος.
Αυτή η κίνηση αφαίρεσε αμέσως τον όποιο “λαϊκό” χαρακτήρα της πρωτότυπης εκτέλεσης και έδωσε “βάρος” στο εκκλησιαστικό στοιχείο. Είναι μια λειτουργία που αντηχεί σε μεγάλη αίθουσα, ένα γαλήνιο αίσθημα με λυτρωτικές ιδιότητες. Δεν εισάγει μόνο το album, μοιάζει να το καθοδηγεί και να το καθορίζει. Είναι υπέροχο, τελεία.
Οι The Temple “σκοτεινιάζουν” ακόμα περισσότερο και μοιάζουν πλέον να θρηνούν
Ένα μελωδικό μα συμπαγές riff έρχεται σύντομα να για να βάλει κάποια πράγματα σε τάξη. Το χαρακτηριστικό τρέμουλο στην κιθάρα του The Foundations προσθέτει επικό χαρακτήρα και κάπως έτσι ξεκινά η μεγαλύτερη σύνθεση του Of Solitude Triumphant. Η μελωδία διακόπτεται κάθε τόσο από τα φωνητικά του Father Alex, όμως για περίπου 5 λεπτά η επίδραση του είναι απόλυτη.
Κάπου στη μέση, το doom vibe αρχίζει να γίνεται όλο και πιο αισθητό. Oι The Temple ακούγονται σαν να ανοίγουν σιγά-σιγά ένα μονοπάτι. Η εισαγωγή του Reborn In Virtue βαδίζει ακριβώς πάνω σε αυτά τα ίχνη. Για 3 λεπτά εκπέμπει μουντή μελαγχολία που “σπάει” από ακόμα ένα κιθαριστικό τρέμουλο.
Επικές μελωδίες εναλλάσονται με χορωδιακά μέρη που εκφράζουν κυρίως απόγνωση. Για περίπου ένα λεπτό, το “Profound Loss” είναι απλά μια κιθάρα που βρίσκεται σε monolithic mode. Το riff που ακολουθεί είναι συμπαγές, καλοπαιγμένο και συνοδεύει αρμονικά τις καλύτερες ίσως φωνητικές νότες του Of Solitude Triumphant. Ο εκκλησιαστικός χαρακτήρας της συγκεκριμένης σύνθεσης με βάζει στα ενδότερα του “ναού”.
Ακολουθεί ένα δίλεπτο solo που “φωτίζει” αρκετά τα σκοτεινά μέρη. Δεν σου δίνει ελπίδα, παρόλα αυτά καταφέρνει να σου προσφέρει λίγη παρηγοριά. Στο ίδιο ύφος, το “A White Flame For The Fear Of Death” ξεκινά με μια θρησκευτική μονωδία που στη συνέχεια συνοδεύεται από ένα απλό riff. Σε αυτή την σύνθεση τα φωνητικά κυριαρχούν και οι τόνοι κάπως χαμηλώνουν. Οι The Temple “σκοτεινιάζουν” ακόμα περισσότερο και μοιάζουν πλέον να θρηνούν.
Οι The Temple δίνουν και μία funeral doom αισθητική στο Of Solitude Triumphant
Στην λαϊκή κουλτούρα θα βρείτε πολλές αναφορές για το προαίσθημα της επικείμενης απώλειας ή τον οιωνό που προειδοποιεί για το αναπόφευκτο. Λοιπόν, οι πρώτες στιγμές του “Premonitions Of the Final Hour” είναι αυτό ακριβώς. Μια απόκοσμη αίσθηση που προκαλεί σύγκρυο και δοκιμάζει τις αντοχές σου. Τα αρμονικά του μέρη και η μελωδία στο τέλος προσπαθούν να σε ξεγελάσουν αλλά ξέρεις κατά βάθος ότι μες στην ζωή υπάρχει κι ο θάνατος. Οι The Temple δίνουν την funeral doom πτυχή του Of Solitude Triumphant, κάτι που – έτσι κι αλλιώς – ακουγόταν δειλά να πλησιάζει. Το “The Lord Of Light” είναι το τελευταίο βήμα.
Η ανατριχιαστική μελωδία του δεν απευθύνεται στους ζωντανούς, περισσότερο μοιάζει με τον δήμιο ή το σφυρί που χτυπάει το τελευταίο καρφί. Το τρέμουλο στην κιθάρα μαρτυρά κάτι τελεσίδικο και το κάνει ακόμα πιο μονολιθικό και “τραχύ”. Δεν μιλάμε απλά για την πιο doom metal σύνθεση του Of Solitude Triumphant. Είναι ο απαραίτητος φόρος τιμής στους ανθρώπους που μετέτρεψαν την Καταδίκη σε ένα από τα πιο παραγωγικά ιδιώματα του heavy metal, αυτούς που πρώτοι μετέδωσαν το μήνυμα κάνοντας τις καμπάνες να ηχήσουν πένθιμα.
Το Of Solitude Triumphant απευθύνεται κυρίως σε εκείνους που βρίσκονται σε οικοιοθελή απομόνωση
Ας είμαστε ειλικρινείς, το νέο full length των The Temple δεν είναι για όλους και όλες αυτές που ακούνε heavy metal. Kυρίως γιατί δεν μιλάμε εδώ για τεχνική. Απευθύνεται κυρίως σε εκείνους κι εκείνες που όταν βρίσκονται σε οικοιοθελή απομόνωση, αναζητούν ασφαλή συντροφιά μέσα από ένα αξιοπρεπές doom metal album. Υπάρχει όμως και η μεγάλη εικόνα κι εκεί το αφήγημα είναι αρκετά διαφορετικό. Το Of Solitude Triumphant είναι σίγουρα μια σεβαστή υπενθύμιση του αδιαμφισβήτητου μεγαλείου ενός ιδιώματος, που πλέον παλεύει με τον χρόνο. Την ίδια στιγμή όμως, ίσως να είναι και μια φιλόδοξη απόπειρα ώστε το traditional doom metal, να ξεπεράσει κάποια στιγμή τον Κλασικισμό και να πάρει την μορφή μιας “ανώτερης” τέχνης. Νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν. Καλή ακρόαση και καλή χρονιά.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Band: The Temple
Album: Of Solitude Triumphant
Label: I Hate Records
Genre: Doom metal, Epic Doom Metal
Release Date: 09/12/2022
1. Me To Lichno Tou Astrou
2. The Foundations
3. Reborn In Virtue
4. Profound Loss
5. A White Flame For The Fear Of Death
6. Premonitions Of The Final Hour
7. The Lord Of Light
Producer: Mark Mynett
My Dying Bride: Aaron Stainthorpe (Φωνή), Andrew Craighan (Κιθάρα), Neil Blanchett (Κιθάρα), Lena Abe (Μπάσο), Dan Mullins (Τύμπανα), Shaun McGowan (Πλήκτρα, βιολί)
The Temple
Το Of Solitude Triumphant των The Temple είναι σίγουρα μια σεβαστή υπενθύμιση του αδιαμφισβήτητου μεγαλείου ενός ιδιώματος.
