Οι Allochiria, ένα από τα πιο σταθερά και ξεχωριστά σχήματα της αθηναϊκής heavy σκηνής, ετοιμάζονται να ανέβουν στη σκηνή του Wail of the Banshees Vol.1, ενός νέου φεστιβάλ που δίνει βήμα στη γυναικεία παρουσία του σκληρού ήχου. Με αφορμή αυτή την εμφάνιση, μιλήσαμε με τη μπάντα για το “Commotion”, τη διαδρομή τους ως τώρα και τα σχέδιά τους για τη συνέχεια.
Καλησπέρα παιδιά, καλωσορίσατε στο DEPART. Έχει περάσει αρκετός καιρός από το “Commotion”, αλλά στο ενδιάμεσο δεν είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε, οπότε θα ήθελα να ξεκινήσουμε από εκεί.
Στον δίσκο αυτό δώσατε την αίσθηση πως αφήσατε πίσω τις πιο εκτενείς συνθέσεις του παρελθόντος, στρέφοντας το βλέμμα σε κάτι πιο συμπυκνωμένο, χωρίς όμως να χαθεί το βάθος που σας χαρακτηρίζει, κάτι που, προσωπικά, θεωρώ ότι λειτούργησε εξαιρετικά. Ήταν μια επιλογή που προέκυψε συνειδητά μέσα από το πώς αντιλαμβάνεστε πλέον τη σύνθεση, ή απλώς η φυσική εξέλιξη της μπάντας μέσα από τις εμπειρίες και τις συνθήκες των τελευταίων χρόνων;
Allochiria: Καλησπέρα! Δεν προσπαθήσαμε συνειδητά να ακολουθήσουμε ή να αποφύγουμε κάποια συγκεκριμένη δομή, οι συνθέσεις εξελίχθηκαν κατά κύριο λόγο «φυσικά», μέσα από πρόβες και μελέτη. Αλλά σίγουρα οι συνειδητές αποφάσεις που παίρνουμε σε σχέση με τη δομή μιας σύνθεσης επηρεάζονται από την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει, οπότε μάλλον το ένα φέρνει το άλλο.
Το “Commotion” μοιάζει να συμπυκνώνει όλα τα στάδια που έχετε περάσει ως μπάντα: τη σκληρότητα, την ατμόσφαιρα, τον κοινωνικό παλμό αλλά και μια ανάγκη να ειπωθούν πράγματα πιο καθαρά. Ακούγεται σαν ένας δίσκος σίγουρος για τον εαυτό του, που δεν τον απασχολεί να εντυπωσιάσει. Νιώθετε κι εσείς ότι λειτουργεί κάπως σαν “συμπέρασμα” όσων έχετε βιώσει μέχρι τώρα, ή περισσότερο σαν το πρώτο βήμα ενός νέου κύκλου, όπου οι Allochiria έχουν πια βρει τη φωνή τους και ξέρουν προς τα πού θέλουν να κινηθούν;
Μάλλον είναι και τα δύο που λες. Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι,έχουμε την ίδια αισθητική και μας συγκινούν ακόμα οι ίδιες καταστάσεις. Αλλά έχουν περάσει και πάνω από 10 χρόνια από το “Omonoia”και σίγουρα έχουμε εξελιχθεί, έχουμε ακούσει περισσότερη μουσική, έχουμε συνδεθεί μεταξύ μας σε άλλο επίπεδο μετά από τόσες περιοδείες. Οπότε σίγουρα στο “Commotion” υπάρχουν τα στοιχεία που έχουν κάνει τους Allochiria την μπάντα που είναι τώρα, αλλά ταυτόχρονα είναι και το πρώτο βήμα του μέλλοντός μας: έχουμε βρει την ταυτότητά μας, πατάμε με πιο σταθερά βήματα, και εμπιστευόμαστε ότι η μουσική μας θα μας πάει κάπου καλά.
Από τη στιγμή που το “Commotion” έδειξε να ισορροπεί όλα όσα είχατε χτίσει μέχρι τότε και να τα επανατοποθετεί με μια πιο καθαρή ματιά, η σκέψη πάει φυσικά στο επόμενο βήμα. Έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια, οπότε θα ήθελα να ρωτήσω πού βρίσκεστε αυτή τη στιγμή δημιουργικά; Ο τέταρτος δίσκος έχει αρχίσει να παίρνει μορφή, και αν νιώθετε ότι θα συνεχίσει τη γραμμή της πιο άμεσης προσέγγισης του “Commotion” ή αν ψάχνετε κάτι εντελώς διαφορετικό, πιο πειραματικό ή ακόμη πιο σκοτεινό.
Λοιπόν έχουμε κάποια κομμάτια έτοιμα (δύο εκ των οποίων τα παίζουμε πλέον και live γιατί δεν κρατιόμαστε), μπόλικες συνθέσεις σε καλό στάδιο, έχουμε βρει το concept στιχουργικά, και ευελπιστούμε οτι θα έχουμε ολοκληρώσει (συνθετικά) το δίσκο μέσα στο 2026. Δεν ψάχνουμε κάτι συγκεκριμένο, όπως και με το “Commotion” έτσι και τώρα οι συνθέσεις και οι ιδέες μας πάνε στα δικά τους μονοπάτια, οπότε το αποτέλεσμα μένει να το δούμε. Το σίγουρο είναι πως είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το υλικό που έχουμε ως τώρα.
Το “Wail of the Banshees Vol.1” έρχεται να δώσει φωνή σε μια σκηνή που αλλάζει, με τη γυναικεία παρουσία όχι να συμπληρώνει αλλά να καθορίζει. Εσείς ήσασταν από τις πρώτες μπάντες του σκληρού ήχου στην Ελλάδα που έδειξαν, στην πράξη, ότι αυτή η παρουσία δεν χρειάζεται επεξηγήσεις ή “εισαγωγές”. Τώρα που μπαίνετε σε ένα line-up το οποίο τοποθετεί τη γυναίκα στο επίκεντρο, πώς αντιλαμβάνεστε τη σημασία ενός τέτοιου φεστιβάλ; Είναι μια ευκαιρία για διάλογο και ορατότητα ή περισσότερο μια επιβεβαίωση ότι η σκηνή ωριμάζει, ξεπερνώντας τα στερεότυπα που την κρατούσαν πίσω;
Είναι σίγουρα και τα δύο. Είναι και μια ευκαιρία να αναρωτηθεί ο κόσμος γιατί ενώ το 50% του πλανήτη είναι γυναίκες, δεν αντικατοπτρίζεται αυτό το ποσοστό στις μπάντες που παίζουν σε φεστιβάλ. Μήπως είναι επειδή οι γυναίκες δεν έχουν το προνόμιο να ασχοληθούν με τη μουσική σε αυτό το επίπεδο; Mήπως είναι επειδή η κοινωνία και το κράτος δεν έχει προσφέρει ποτέ τις δομές και τις συνθήκες ώστε να μπορούν οι γυναίκες να αφιερώσουν χρόνο σε κάτι που αγαπούν εξίσου πολύ όσοι οι άντρες; Mήπως είναι επειδή οι θυσίες που θα απαιτήσει μια τέτοια ενασχόληση, θα θέσει σε δεύτερη μοίρα μια οικογενεια ή μια καριέρα (ή και τα δύο);
Η σημασία των φεστιβάλ σαν το “Wail of the Banshees” είναι τεράστια, εφόσον υπάρχει η ορατότητα και ο αλληλοσεβασμός. Όταν ξεκινάς με μειονέκτημα σε έναν τομέα (όσον αφορά την αντιπροσώπευσή σου, αλλά και την αντιμετώπιση της κοινωνίας ως προς την παρουσία σου), είναι σημαντικό να σου δίνονται ευκαιρίες που στεκονται αντιδιαμετρικά αντίθετες με ό,τι έχει ορίσει η νόρμα: πρέπει να υπάρχουν και τα φεστιβάλ με περισσότερες γυναίκες στη σκηνή, για να δει ο κόσμος ότι υπάρχουμε, ώστε κάποια στιγμή ιδανικά να μην γίνεται καν συζητηση για το αν αξιζει να είμαστε στη σκηνή, και να μην είναι καν αξιοσημείωτο το ότι κάθε μπάντα έχει και γυναίκες ή non binary μέλη.
Μέσα από τη μουσική και τους στίχους σας υπάρχει πάντα μια έντονη κοινωνική ματιά, μια διάθεση να μιλήσετε για τον άνθρωπο μέσα στη φθορά και τις αντιφάσεις του, για την προσπάθειά του να σταθεί όρθιος μέσα σε μια δύσκολη πραγματικότητα. Το “Wail of the Banshees”, με τη δική του έμφαση στη φωνή, τη δύναμη και την ευαισθησία, μοιάζει να συνδέεται άμεσα με αυτή τη θεματική. Πιστεύετε ότι τέτοιες διοργανώσεις μπορούν να λειτουργήσουν πέρα από το συναυλιακό κομμάτι, σαν χώροι συνειδητοποίησης που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά σε ό,τι πραγματικά έχει σημασία;
Ναι σίγουρα. Αρκεί να υπάρχει η διάθεση για ενότητα αντί για διχόνοια. Το μήνυμα θα περάσει, είτε από τις κινήσεις της διοργάνωσης, είτε από τους καλλιτέχνες, είτε από το ίδιο το κοινό που στηρίζει με την παρουσία του. Η μουσική μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους με έναν τρόπο που ο λόγος δεν μπορεί. Μέσα σε μια εποχή που όλα φθείρονται και αποξενώνουν αν έστω και για λίγο μπορεί να γεννηθεί μια σύνδεση, τότε κάτι ουσιαστικό έχει συμβεί.
Όποιος σας έχει δει live ξέρει ότι αυτό είναι το φυσικό σας περιβάλλον. Τι είναι αυτό που σας τραβάει ακόμα στη σκηνή μετά από τόσα χρόνια; Υπάρχει κάτι που νιώθετε ότι μόνο εκεί μπορείτε πραγματικά να πείτε ή να βγάλετε προς τα έξω;
Στα lives υπάρχει η απτή αίσθηση οτι οι συνθέσεις μας αγγίζουν ανθρώπους, κι αυτό δεν συγκρίνεται με κανένα stream stat. Και μόνο στα lives μπορούμε να εκφράσουμε το πόσο ευγνώμονες είμαστε και εμείς για αυτό. Για εμάς το live δεν είναι απλώς performance, είναι ανάγκη.
Ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο να τα πούμε και ανυπομονούμε να ακούσουμε τι έρχεται μετά το “Commotion”. Κλείνοντας, τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες;
Ευχαριστούμε κι εμείς! Έχουμε ετοιμάσει τη σέτλιστ έχοντας στο μυαλό καινούριο αλλά και παλιό κοινό, κι ανυπομονούμε να σας δούμε όλους στο “Wail of the Banshees”.
