Αν ο Mark Fisher είχε στο μυαλό του ακόμη μία μουσική εικόνα για όσα έγραψε στο «Αλλόκοτο και το Απόκοσμό», είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα ταίριαζε απόλυτα με τη χθεσινή βραδιά στο Arch Club. Μαυροντυμένοι punks, gothούδες, σαν να πηγαίναμε όλοι μαζί στο παλιό Rebound της πλατείας Αμερικής. Μαζευτήκαμε σε μια βιομηχανική γωνιά του Ταύρου, ψάχνοντας να αποσυμφορήσουμε τις σαράντα (ή και παραπάνω) ώρες δουλειάς της εβδομάδας.
Φωτογραφίες: Γιώργος Ξύγκος
Το venue ήταν χαμηλόφωτο, με ένα darkwave setlist να ξεπηδάει από τα ηχεία και μωβ φώτα που έδιναν αυτή τη χαρακτηριστική αίσθηση «σκοταδιού που σε αγκαλιάζει». Παρέες, ζευγάρια και μοναχικοί θαμώνες περίμεναν να ξεκινήσει η συναυλία. Η Παρασκευή είχε μια κούραση διάχυτη, και όλοι μας την κουβαλούσαμε, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο.
Incirrina
Στις 21:00 ακριβώς, οι Incirrina, το αθηναϊκό dark wave/synth ντουέτο, εμφανίστηκαν στη σκηνή. Η μουσική τους κυλούσε με σκοτεινούς ρυθμούς που θύμιζαν Poe, σαν μικρές ποιητικές εξάρσεις μέσα σε ένα ηλεκτρονικό τοπίο. Η αίθουσα γέμιζε σταθερά όσο προχωρούσαν τα κομμάτια και ο κόσμος λικνιζόταν σε έναν ρυθμό που φαινόταν να μας ηρεμεί και να μας μαζεύει.
Ανάμεσα στα τραγούδια μοιράστηκαν λίγες κουβέντες μαζί μας, αναφορές στη «διαφθορά των πολιτικών», στο “Hatred” που κανείς δεν θέλει, αλλά και μια συγκινητική αφιέρωση σε μια φίλη τους που ονόμασαν «Νεράιδα της Αθήνας». Το set τους έκλεισε όσο είχε αρχίσει να ζεσταίνεται ο χώρος, αφήνοντάς μας με μια γλυκιά ανυπομονησία. Και μετά, ήταν η σειρά των Die Selektion.
Die Selektion
Καμία προειδοποίηση δεν θα μας είχε προετοιμάσει γι’ αυτό που ακολούθησε. Δύο μέλη μόνο, αλλά αρκετά για να μετατρέψουν το Arch σε μια μικρή τελετουργία έντασης. Ο συνδυασμός Dark/Electro wave, EBM και techno (!) έπεσε σαν ηλεκτρικό ρεύμα πάνω στο κοινό. Η φωνή του Luca Gillian ήταν αυτό που λέμε “signature”: βαθιά, επιθετική, σχεδόν τελετουργική. Η ενέργειά του δε, ασταμάτητη. Προσωπικά, στα 31 μου κουράστηκα μόνο βλέποντάς τον να διασχίζει τη σκηνή σαν να φλέγεται το πάτωμα. Ο Hannes Rief με την τρομπέτα του έδινε έναν ήχο που δεν συναντάς συχνά σε τέτοια live.
Έχουμε συνηθίσει την ηλεκτρονική μουσική σε synths και λούπες, εκείνοι όμως ένωσαν τον σκληρό techno ήχο με μια φωνή που θύμιζε αρκετά Rammstein και πνευστά που έφερναν στο μυαλό Miles Davis. Το αποτέλεσμα δεν είχε λογική, αλλά είχε απόλυτη συνοχή. Προσωπικά έγινα νέα groupie τους, όχι ότι χρειάζονται εμένα περίμεναν για να βγει το νοίκι, αλλά έτσι, για την ιστορία. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στον ιδρώτα και τα strobes, σκέφτηκα: μήπως τελικά η Αθήνα είναι πράγματι το νέο Βερολίνο;
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Soviet Soviet
Λίγο μετά τις 23:00, με το κοινό ήδη εκστασιασμένο, ήρθε η στιγμή για τους Soviet Soviet. Οι Ιταλοί της καρδιάς μας, γνώριμοι στο αθηναϊκό κοινό, ανέβηκαν στη σκηνή με τον λιτό και χαρακτηριστικό τρόπο τους. Κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, ηχηρή απλότητα. Ο ήχος τους κυμάνθηκε μεταξύ κλασικού post-punk στοιχείου, με εκείνη τη μικρή δόση post-rock που ανοίγει τον χώρο, τον κάνει πιο ταξιδιάρικο. Μπήκαν δυνατά και μας πήραν μαζί τους σε ένα μουσικό τοπίο που άλλαξε τον ρυθμό της βραδιάς. Είχαν μια πιο ρομαντική και εσωστρεφή ενέργεια, σαν να μας έλεγαν «χαλαρώστε, τώρα πάμε αλλού». Και πραγματικά πήγαμε.
Το κοινό περίμενε φυσικά τα αγαπημένα τους κομμάτια από το “Fate”. Το “No Lesson” και το “Ecstasy” ακούστηκαν και η αίθουσα κινήθηκε συντονισμένα, με εκείνη τη νοσταλγική ένταση που μόνο οι Soviet Soviet μπορούν να φτιάξουν. Από τον τελευταίο τους δίσκο, το “Endless”, παρουσίασαν επίσης υλικό που έδειξε την ωριμότητά τους. Κάπου εδώ οφείλω να τονίσω πως ο Alessandro Ferri, ντράμερ του σχήματος, ξεχώρισε με το ρυθμό του και την ένταση, συντονίζοντας και τα άλλα δύο μέλη στον ήχο που όλοι περιμέναμε να ακούσουμε. Λίγο πριν τη μία γύρισαν στη σκηνή για δύο ακόμη κομμάτια αφήνοντας, το πλέον κατάμεστο Arch, με μια γλυκιά νοσταλγία.
Το venue άρχισε σταδιακά να αδειάζει, με πρόσωπα χαμογελαστά αλλά και κάπως μελαγχολικά. Κάποιοι έτοιμοι να συνεχίσουν το βράδυ αυτό Παρασκευής, και άλλοι (συμπεριλαμβανομένης της γράφουσας) νιώθοντας πλήρεις, να παραδοθούν στην αγκαλιά του Μορφέα.
Εις το επανειδείν, λοιπόν.
