Αν είναι κάτι που λατρεύουμε σαν DEPART (θέλω να πιστεύω), είναι αυτές οι horror “καμενιές” που μπορεί να είναι campy, να φαίνονται γελοίες στο μάτι και όμως να τις έχουμε τόσο κοντά στην καρδιά μας. Και πιστέψτε με, εγώ προσωπικά, έχω μπόλικες καμενιές να δείξω. Αλλά για αρχή θα σας γυρίσω πίσω. Στο μακρινό 1992. Για χάρη του Braindead.
Το Dead Alive είναι προϊόν μιας άλλης εποχής και μιας άλλης χώρας.
Πολύ πριν γίνει το όνομα πίσω από τη μεγαλύτερη τριλογία φαντασίας όλων των εποχών, ο Peter Jackson καταγόταν από έναν εντελώς διαφορετικό κινηματογραφικό κόσμο. Το 1992, και με ελάχιστα χρήματα στη διάθεσή του, παρέδωσε στο κοινό ένα από τα πιο παρανοϊκά, αιματοβαμμένα και εκρηκτικά δείγματα cult horror που έχουν καταγραφεί ποτέ. Το Dead Alive (ή Braindead, όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας στη Νέα Ζηλανδία) δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που είχε προηγηθεί — και, ειλικρινά, με ελάχιστα που ακολούθησαν.
Με μια ιστορία που περιλαμβάνει έναν ζωντανό-νεκρό πίθηκο από τη Σουμάτρα, μια υπερπροστατευτική μητέρα που αρνείται να πεθάνει, και ένα φινάλε που εξελίσσεται κυριολεκτικά πάνω σε ένα ρομποτικό χορτοκοπτικό, η ταινία είναι ένας θρίαμβος της καλτ υπερβολής. Το Dead Alive είναι προϊόν μιας άλλης εποχής και μιας άλλης χώρας. Ο Jackson, που ήδη είχε δείξει δείγματα τρέλας με το Bad Taste (1987) και το Meet the Feebles (1989), ήθελε να συνδυάσει την αισθητική των B-movies με το splatter. Όπως και το έκανε.
Ο Lionel είναι ένας νεαρός που είναι υπό την συνεχή επίβλεψη της μητέρας του. Όταν όμως εκείνος ερωτεύεται ένα κορίτσι, εκείνη κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τους χωρίσει. Τότε, είναι που προσβάλλεται από τον ιό του πιθήκου που είπαμε στην αρχή. Ως αποτέλεσμα, μετατρέπεται σε ένα ζόμπι, που δεν σταματάει μέχρι να πάρει πίσω τον γιο της και να τον ξανακάνει “υποχείριο”.
Η ταινία γενικά είναι βουτηγμένη στην παράνοια και την υπερβολή.
Ένας από τους πιο κεντρικούς άξονες του φιλμ είναι η τοξική, σχεδόν σαδιστική σχέση μητέρας-γιου. Η “Μητέρα” αρνείται να πεθάνει, μεταφορικά και κυριολεκτικά, και συνεχίζει να ελέγχει τον Λάιονελ ακόμα και όταν έχει μετατραπεί σε ένα γιγάντιο τέρας. Το συμβολικό βάρος είναι τεράστιο για μια ταινία που — στα χαρτιά — θα έπρεπε να είναι απλώς μια splatter κωμωδία. Ο τρόπος που ο Jackson συνδυάζει το οικογενειακό δράμα με το body horror είναι χαρακτηριστικός του πρώιμου ύφους του, και για πολλούς αναλυτές είναι το πρώτο δείγμα της αφήγησης που θα τελειοποιούσε στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών
Η ταινία γενικά είναι βουτηγμένη στην παράνοια και την υπερβολή, ωστόσο με έναν τρόπο που σε κάνει να θες να χειροκροτήσεις. Το αποκορύφωμα της; Μια σκηνή όπου ο Λάιονελ καταλήγει να εξολοθρεύει έναν στρατό ζόμπι με μια… μηχανή γκαζόν δεμένη στο στήθος του. Η σκηνή περιλαμβάνει τόνους ψεύτικου αίματος (λέγεται πως χρησιμοποιήθηκαν περισσότεροι από 300 λίτρα), αποσπασμένα μέλη, κωμικές ατάκες και σουρεαλιστική σωματική κωμωδία.
Και όμως, κάτω από το βουνό των εντέρων και του αίματος, υπάρχει κάτι που κάνει το Dead Alive μοναδικό: η απόλυτη, αυθεντική του αφοσίωση στο είδος. Ο Jackson δεν κοροϊδεύει το horror – το γιορτάζει με κάθε πιθανό (και απίθανο) τρόπο. Παρά τις θετικές εντυπώσεις από μερίδα του κοινού, η ταινία δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία κατά την κυκλοφορία της, κυρίως λόγω των υπερβολικών της σκηνών και των προβλημάτων διανομής. Όμως, με τα χρόνια, το Dead Alive απέκτησε φανατικό κοινό και σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερα cult horror films όλων των εποχών.
Κάποιες φορές, η κινηματογραφική μαγεία κρύβεται πίσω από μια μηχανή του γκαζόν γεμάτη αίμα.
Το Dead Alive είναι ένα κινηματογραφικό φαινόμενο από εκείνα που μόνο μια συγκεκριμένη εποχή και μια πολύ συγκεκριμένη ιδιοφυΐα μπορούσαν να γεννήσουν. Πριν ο Peter Jackson γίνει ο αυθεντικός αφηγητής της Μέσης Γης, πειραματίστηκε με σπλάτερ, ρομαντισμό, μαύρο χιούμορ και camp. Και το έκανε με τρόπο που ακόμα σοκάρει αλλά και διασκεδάζει. Δεν είναι μόνο μια από τις πιο αηδιαστικές ταινίες όλων των εποχών. Είναι και από τις πιο πρωτότυπες. Γιατί κάποιες φορές, η κινηματογραφική μαγεία κρύβεται πίσω από μια μηχανή του γκαζόν γεμάτη αίμα.
