Θυμάστε το “New Bermuda” του 2015, τι ωραία κυκλοφορία ήταν αυτή; Βέβαια, οι «μυημένοι» τους είχαμε βάλει από τις πρώτες ημέρες κυκλοφορίας του ντεμπούτου τους. Ξεχωριστοί σε ήχο, σκηνική παρουσία καθώς και η γενικότερη καλλιτεχνική τους τοποθέτηση, όλα έδειχναν ότι οι Deafheaven είναι ένα σχήμα με άποψη πέραν των στενών ορίων της σκηνής.
Πάντα πειραματικοί με τον ήχο τους, έψαχναν νέα μονοπάτια για να βαδίζουν και αυτό ήταν ένα στοιχείο που τους ξεχώριζε. Για αυτό και δεν προξένησε καμία εντύπωση η επιλογή τους το 2018 να κινηθούν σε μία shoegaze λογική με την κυκλοφορία του “Ordinary Corrupt Human Love“. Για να είμαι ειλικρινής, είχα βρει αυτήν τους την απόπειρα αρκετά μπερδεμένη και «σαθρή», όμως λόγω πρότινου «έντιμου» βίου, είχα την άποψη ότι στο μέλλον, αυτή η πρωτόλεια ιδέα, θα εξελιχθεί σε κάτι κάλο.
Η εκτελεστική δεινότητα και ενορχηστροτική ικανότητα των Deafheaven μπορεί να σε παραπλανήσει και να θεωρήσεις μία σύνθεσή τους καλύτερη από όσο πραγματικά είναι
Το “Infinite Granite“ είναι ακριβώς αυτό, η πιο βαθιά δηλαδή μελέτη αυτής της ιδέας. Μένει να δούμε αν το αποτέλεσμα τούς δικαιώνει. Σκεπτόμενος το single που βγήκε στο πλαίσιο προώθησης του δίσκου, το “Great Mass of Color“, οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν ήταν πολύ υψηλές.
Το album, όμως, στο σύνολό του δεν τα πήγε τόσο καλά. Και για να γίνω ακόμα πιο αυστηρός, η εκτελεστική δεινότητα και ενορχηστροτική ικανότητα των Deafheaven είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να σε παραπλανήσει και σε να οδηγήσει σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Σε σημείο δηλαδή, που να θεωρήσεις μία σύνθεσή τους καλύτερη από όσο πραγματικά είναι.
Τρανταχτό παράδειγμα: το “The Gashing“, ένα κομμάτι που στην πρώτη ακρόαση εντυπωσιάζει. Τραχύ όσο πρέπει, με κρυστάλλινο ήχο, ωραίες μελωδίες, αλλά σε κάθε σημείο του σε βασανίζει η σκέψη ότι κάπου το έχεις ξανακούσει. Επίσης, ο George Clarke, μετά λύπης μου το λέω, αποτελεί ένα από τα πιο αδύναμα στοιχεία του δίσκου. Όχι δεν είναι φάλτσος, ούτε άφωνος ή κάτι τέτοιο, αλλά η συναισθηματική απάθεια της μουσικής του album, τον συμπαρασέρνει σε τέτοιο βαθμό που δεν είσαι σίγουρος ποιο από τα δύο μέρη (ορχηστρικό ή φωνητικό) ευθύνεται περισσότερο.
Η μονοδιάστατη και άχρωμη κυκλοφορία τους, κατά τη γνώμη μου, εντοπίζεται και στην πλήρη απαγκίστρωσή τους από το black metal
Άλλο ένα στοιχείο που πρέπει να αναφέρουμε είναι ότι ο λόγος για την τόσο μονοδιάστατη και άχρωμη κυκλοφορία τους. Αυτός, κατά τη γνώμη μου, εντοπίζεται στην πλήρη απαγκίστρωσή τους από το black metal. Δεν το λέω διότι μου αρέσει το συγκεκριμένο ιδίωμα, αλλά γιατί τότε είχε ενδιαφέρον αυτή η post/gaze προοπτική τους. Έδινε μία ωραία αντίθεση, αναδείκνυε τη συνύπαρξη δύο κόσμων τόσο διαφορετικών μεταξύ τους. Θεωρώ ότι το ίδιο θα μου ακουγόταν αν αποφάσιζαν να παίξουν ξαφνικά σαν τους Immortal ή κάποιο αντίστοιχο συγκρότημα.
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την απόφαση της μπάντας να απομακρυνθεί από τον ήχο που την καθιέρωσε, το αντίθετο, το επικροτώ θερμά. Όμως, μία στροφή στον ήχο συχνά δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα και το “Infinite Granite” είναι μία τέτοια περίπτωση. Ένα album άνευρο, χωρίς καμία πρωτότυπη ιδέα, και όταν μας έχουν συνηθίσει στην ακριβώς αντίπερα όχθη, τότε η διαφορά γίνεται και εμφανώς εντονότερη.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Deafheaven
Album: Infinite Granite
Label: Sargent House
Release Date: 20/08/2021
Genre: Shoegaze, Post-Rock
1. Shellstar
2. In Blur
3. Great Mass of Color
4. Neptune Raining Diamonds
5. Lament of Wasps
6. Villain
7. The Gnashing
8. Other Language
9. Mombasa
Producer: Justin Meldal-Johnsen
Deafheaven: George Clarke (Φωνή), Kerry McCoy (Κιθάρα), Daniel Tracy (Τύμπανα), Shiv Mehra (Κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), Chris Johnson (Μπάσο, φωνητικά)
Deafheaven
Ένα album άνευρο, χωρίς καμία πρωτότυπη ιδέα, και όταν οι Deafheaven μάς έχουν συνηθίσει στην ακριβώς αντίπερα όχθη, τότε η διαφορά γίνεται και εμφανώς εντονότερη.
