Οι Sonics αδιαμφισβήτητα είχαν μεγάλη επιρροή στη σκηνή του Seattle, αν και κατάγονταν από την Tacoma της Washington. Όποιον ρωτήσεις, από εκείνους που πέρασαν την εφηβεία τους κάπου στα 80s, θα σου το πει. Και πλέον, δικαίως θεωρούνται σημαντικό όνομα στην ιστορία του rock ‘n’ roll που αφορά σε «ανεβασμένες στροφές». Πώς μια μπάντα με μόλις δύο δίσκους κατάφερε να αφήσει τέτοιο αποτύπωμα; Η απάντηση προσεγγίζεται υπέροχα στο ντοκιμαντέρ του Jordan Albertsen, BOOM! A Film About The Sonics. Και όσοι παραβρεθείτε τη Δευτέρα 6 Νοέμβρη στο Gagarin, στο πλαίσιο του Gimme Shelter Film Festival, θα φύγετε βουρκωμένοι.
Βουρκωμένοι, επειδή ο Albertsen πρώτα και κύρια είναι ορκισμένος φαν του συγκροτήματος. Το έμαθε εξ απροόπτου, όταν ο πατέρας του, με τον οποίο είχε σύγκρουση, του έδωσε το BOOM! σε βινύλιο. Και βουτώντας στην ιστορία τους, θέλησε να την αφηγηθεί με το μέσο που επέλεξε να υπηρετεί: τον κινηματογράφο. Και αν μη τι άλλο, αυτή η ιστορία αξίζει να ειπωθεί και να διαδοθεί στον κόσμο. Γιατί οι Sonics δεν ήταν απλά ένα συγκρότημα δεινοσαύρων, που ξεθάφτηκε από τους χίπστερς για να μυριστεί χρήμα και να κάνει ριγιούνιον. Είναι κάτι σπουδαιότερο και πολύ συγκινητικό.
Ακολουθώντας γραμμικά την πορεία του συγκροτήματος από την αρχή μέχρι το reunion, ο Albertsen καταφέρνει να διεισδύσει σε όλες τις πτυχές τους. Τα μέλη της αυθεντικής σύνθεσης ως ηλικιωμένοι άνδρες, συμφιλιωμένοι με το μύθο τους, εξιστορούν τα πάντα με τρυφερότητα και κέφι. Το σχηματισμό των Sonics, την υπογραφή στην Etiquette Records του τεράστιου Buck Ornsby και την κυκλοφορία του θρυλικού single, The Witch. Την εκτόξευση της δημοφιλίας τους και την κυκλοφορία ενός ντεμπούτου, που τους έκανε μεγάλους, όπως και του δεύτερου δίσκου, BOOM, το οποίο τους εδραίωσε περαιτέρω. Τη διάλυση και τα χρόνια της απόστασης μέχρι την επανένωση.
Ο Albertsen, όμως, αντιλαμβάνεται κάτι ακόμα. Τη συγκυριακή ιδιαιτερότητα του σχήματος. Πως πρόκειται για ένα συγκρότημα, που σε μια περίοδο κατά την οποία το rock έψαχνε ακόμα τις φράσεις του, εκείνο είχε ήδη «προχωρήσει» στο punk. Και αυτός ο βίαιος garage ήχος επηρέασε πολύ κόσμο αργότερα, πριν τους Stooges και τους Ramones. Και μετά το σύντομο πρώτο βίο τους, θέτει το μεγάλο ερώτημα: πώς στο καλό αυτό το συγκρότημα γιγαντώθηκε;
Επόμενο είναι, λοιπόν, το ντοκιμαντέρ να αφιερώνεται στην πορεία τους ακριβώς με τον τρόπο που χτίστηκε η φήμη τους. Αρχικά, μια μικρή εισαγωγή, προκειμένου να δούμε τι πραγματικά ήταν οι Sonics, και στη συνέχεια ένα μεγάλο μέρος του ντοκιμαντέρ αφιερώνεται στο πως η κληρονομιά τους έμεινε οριστικά στα κιτάπια. Μορφές από τη σκηνή του Seattle παρελαύνουν στην οθόνη. Μέλη των Pearl Jam, των Soundgarden, των Mudhoney και των Heart λένε την αλήθεια τους. Άνθρωποι από την Αγγλία λένε για το πως κατέληξαν οι Sonics να αποτελούν ήρωες του punk, ακόμα κι αν τους χώριζε ο Ατλαντικός. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Buck να βολοδέρνει, προσπαθώντας να δώσει μια δεύτερη ζωή στο συγκρότημα, το οποίο πίστεψε από την αρχή.
Όταν έρχεται, λοιπόν, η ώρα του reunion, το νιώθεις. Νιώθεις την ανυπομονησία, τη δικαίωση, τη συγκίνηση. Και ακόμα κι αν δεν έχεις εντρυφήσει στους Sonics, νιώθεις ήδη βαμμένος οπαδός τους. Και ο σκηνοθέτης καταφέρνει να το αποτυπώσει σε όλο του το μέγεθος αυτό το γεγονός. Γιατί σα σωστός παλαιστής, χτυπά μόνο στα σημεία που είναι απολύτως απαραίτητο και με την ισχύ που κάθε φορά χρειάζεται.
Ωστόσο, το BOOM! A Film About The Sonics, δεν είναι μόνο ένα ντοκιμαντέρ. Αντιθέτως, είναι και μια ταινία για τις δεύτερες ευκαιρίες της ζωής. Για τον αγώνα της κατάκτησης και υπεράσπισης ενός ονείρου. Για την απόδραση από μια μίζερη πραγματικότητα και τις δυσκολίες της. Τη σχέση ενός πατέρα με το γιο του, οι οποίοι παλεύουν να βρουν διαύλους επικοινωνίας. Κι ενός ανθρώπου, που στο παρασκήνιο έκανε τα πάντα για να δικαιωθούν αυτοί στους οποίους πίστεψε.
Συνεπώς, το εγχείρημα αυτό καταλήγει να είναι κάτι μεγαλύτερο από ένα ντοκιμαντέρ για τους Sonics. Μια συγκινητική εμπειρία, που – μόλις σε 75 λεπτά – έχει καταφέρει να πει όσα θέλει, στακάτα και γλυκά. Και δεν υπάρχει περίπτωση να μη νιώσεις κάτι μέσα σου να ραγίζει, όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Αν φύγετε με βουρκωμένα μάτια από το Gagarin, να είστε σίγουροι ότι θα είναι λύτρωσης κι όχι πόνου. Μένει να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
