Η νέα χρονιά, όπως φαίνεται, αρχίζει δυναμικά για την ακραία σκηνή. Υπεύθυνοι για αυτό είναι και οι Infant Island με το εντυπωσιακό “Obsidian Wreath”.
Ένας δίσκος, ο οποίος εστιάζει στη θλίψη, στον πόνο, στην οργή και γενικά σε συναισθήματα. Αυτά αποτυπώνονται και στους στίχους των κομματιών, σαν ποίημα, σαν ένα βιβλίο συναισθημάτων έτοιμο να το ξεφυλλίσει οποίος τολμάει.
Γράφτηκε την περίοδο της πανδημίας, το 2020, και πιθανολογώ ότι οι στίχοι είναι βγαλμένοι από την αγωνία και τη μιζέρια της περιόδου, που μας αναστάτωσε τόσο πολύ. Προχωράμε, όμως, και με μουσικάρες!
Ξεκινάμε, λοιπόν, με το “Another Cycle”, εισαγωγή που προετοιμάζει την έναρξη του τρόμου. Τα φωνητικά δε, μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένα από την κόλαση! Δε θα διστάσω να μιλήσω για μελωδικότητα σε όλο το κομμάτι -και στον δίσκο όλο-, παρόλο που το black metal κυριαρχεί. Από την ηρεμία, στην κόλαση, και πάλι πίσω. Έτοιμο να σε κατασπαράξει και να σου δείξει τι θα ακολουθήσει.
“Fulfilled” και συνέχεια χωρίς σταματημό, με τον ίδιο ρυθμό. Τύμπανα, κιθάρες σε αρμονία και δυνατά riffs, ικανά να σε ξεσβερκιάσουν. Όλα αυτά σε περίπου ενάμισι λεπτό, και αν προσθέσουμε τα δυόμιση του πρώτου, καταλαβαίνουμε το μέλλον του δίσκου σε μόλις τέσσερα λεπτά.
“Found Hand” και ο Daniel (frontman των Infant Island) μεταμορφώνεται στον έξω-από-δω και απαγγέλει σαν ποιητής σε ένα Ηρώδειο γεμάτο από κάποιο είδους κατοίκους της κόλασης να τον παρακολουθούν. Η οργή και ο θυμός αγκαλιάζουν το κομμάτι. Η ατμόσφαιρά του θυμίζει θρίλερ, που περιμένεις τον δολοφόνο να εμφανιστεί από το πουθενά.
Στο "Obsidian Wreath" υπάρχουν στιγμές που οι Infant Island θυμίζουν κάτι από Cradle of Filth
Υπάρχουν απειροελάχιστες στιγμές στις οποίες ακούμε τα καθαρά χαμηλά φωνητικά, όπως στο “Clawing, Still”. Το αγαπημένο μου κομμάτι, όμως, είναι το “Veil”. Εισαγωγή με μπάσο και τύμπανα στο προσκήνιο. Τα φωνητικά είναι λίγο πιο ήρεμα σε σχέση με τα προηγούμενα. Ωστόσο, το black στοιχείο καλά κρατεί!
Η μελωδικότητα αρχίζει να κυριαρχεί και η γαλήνη εμφανίζεται σιγά-σιγά στο πρόσωπό μας πριν συνεχίσουμε. Κομμάτι βγαλμένο από το “Dusk and Her Embrace” των Cradle of Filth. Έπος δυνατό, με στίχους βγαλμένους από τη ζωή.
Always a face of disbelief, always continuous, always incomplete.
And my eyes wander upon the skin that crawls.
With every pointless feeling of indefinite sorrow.
Drowning in my own fear, or welcoming it.
I wish but I cannot save you.
Within these moments sheltering ourselves from misery.
H συνέχεια δίνεται με ακουστική κιθάρα και ένα feeling από “Veil” κλείνει το μάτι. Ένα χάσιμο στο πουθενά και μια σκέψη για το άγνωστο που ψάχνει να βρει λύση και διέξοδο στη μουσική. “Αmaranthine”, με το φως να μη σβήνει ποτέ, το αιώνιο λουλούδι, βαφτισμένο αμάρανθος.
Σε γενικές γραμμές, αν και σύντομο σε διάρκεια , στο “Obsidian Wreath” οι Infant Island βγάζουν τόσα συναισθήματα που είναι δύσκολο να τα διαχειριστείς
Ο εσωτερικός κόσμος του τραγουδιστή βγαίνει στα κομμάτια με ανυπέρβλητο πάθος. Μια αβεβαιότητα κυριαρχεί και η κρίση, όπως μας λέει ο ίδιος, περιμένει να τη βιώνει. Ακούγεται σαν να είναι σκορπισμένος σε τέσσερα σημεία και παλεύει να επανέλθει. Άλλη μια συγκλονιστική ερμηνεία του.
Oι Cradle of Filth θα ήθελαν πολύ το “Unrelenting” να το είχαν γράψει για το “Dusk and Her Embrace”. Aλλά, καλυτέρα για μας, το ακούμε στο “Obsidian Wreath”! Αναρωτιέμαι, βέβαια, πώς μία τέτοια κομματάρα ξέφυγε του Dani.
Our burning embers pressed against our chests,
Our burning embers raging against you,
Πάμε και στο “Kindling”, καθώς πλησιάζουμε προς το φινάλε. Οι Infant Island μοιάζουν σαν να έχουν χαθεί μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό. Ένα κομμάτι διαφορετικό και αργό, με ένα ξέσπασμα έτοιμο να διαλύσει τα πάντα, να μην υποκύψει πουθενά, να σηκώσει ανάστημα! Οργή για τα πάντα.
Η αυλαία πέφτει με το “Vestygian”, το μεγαλύτερο κομμάτι σε διάρκεια του “Obsidian Wreath”. Εμψυχωτικό, νοσταλγικό, με μια εισαγωγή λίγων δευτερολέπτων, πριν αρχίσει το ξέσπασμα του Daniel. Σαν να ψάχνει να βρει επιτέλους το θαύμα. Αναζητά την αντοχή να ανταπεξέλθει, να αντέξει, να επιβιώσει και να επιστρέψει.
Is it the end, or a tunnel?
Is it endurance, are we helpless?
Θα επιβιώσει; Και αν ναι, μετά τι; Τέλος; Το κομμάτι ξεσπά κλείνοντας και προσφέρει ένα ταιριαστό κλείσιμο στο “Obsidian Wreath”. Δυνατό, γεμάτο με κραυγές απόγνωσης, αγωνίας αλλά και νίκης! Μια νίκη που την παίρνουν οι Infant Island με το σπαθί τους.
Οι Infant Island έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στον τέταρτο δίσκο τους
Σε γενικές γραμμές, αν και σύντομο σε διάκρεια (38 λεπτά), το “Obsidian Wreath” σου βγάζει τόσα συναισθήματα που είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς. Ηχητικά, όλο αυτό που ακούμε, έχει αρκετό black metal μέσα του, όχι όμως με την παραδοσιακή έννοια του ιδιώματος.
Η μελωδία κυριαρχεί και ο Daniel απαγγέλει με τα βαριά, «καφρικα» α-λα-Colin-van-Eeckhout φωνητικά του στίχους που μας βάζουν να σκεφτούμε πολλά πράγματα για το τι συμβαίνει γενικότερα στη ζωή. Τώρα, στο μεγάλο ερώτημα. Aξίζει η ακρόαση του “Obsidian Wreath”; Δεν το συζητάω, εννοείται! Οι Infant Island έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στον τέταρτο δίσκο τους. Μπορεί σε μερικά χρόνια να μην το μνημονεύουμε ως έναν κλασικό δίσκο, αλλά θα έχει καταφέρει να προσφέρει μερικές ώρες συνεχούς ακρόασης. Και γιατί όχι, και κάποιες αναμνήσεις.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Infant Island
Album: Obsidian Wreath
Label: Secret Voice, Deathwish
Release Date: 12/01/2024
Genre: Blackgaze screamo
1. Another Cycle
2. Fulfilled
3. Found Hand
4. Clawing, Still
5. Veil
6. Amaranthine
7. With Shadow
8. Unrelenting
9. Kindling
10. Vestygian
Producer: Mark Mynett
My Dying Bride: Aaron Stainthorpe (Φωνή), Andrew Craighan (Κιθάρα), Neil Blanchett (Κιθάρα), Lena Abe (Μπάσο), Dan Mullins (Τύμπανα), Shaun McGowan (Πλήκτρα, βιολί)
Infant Island
Οι Infant Island έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στον τέταρτο δίσκο τους. Μπορεί σε μερικά χρονιά να μην το μνημονεύουμε ως έναν κλασικό δίσκο, αλλά θα έχει καταφέρει να προσφέρει μερικές ώρες συνεχούς ακρόασης. Και γιατί όχι και κάποιες αναμνήσεις.
