Πρώτη μου official δισκοκριτική και είμαι έτοιμος να απαθανατίσω ό, τι ένιωσα και βίωσα από τoν σόλο δίσκο του Jon Voyager με τίτλο “Monsters”. Δεν έχω σκοπό να πλατειάσω, οπότε πάμε κατευθείαν στο ψητό. Το όνομα του καλλιτέχνη, καθώς και το ύφος του δίσκου είναι προδιατεθειμένα να σε κάνουν να ταξιδέψεις.
Ακούγοντας τον δίσκο πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να φαντάζεται καλοκαίρι απογευματάκι στο αυτοκίνητο. Να ακούω το “Monsters” για να με ηρεμήσει ή ακόμα και να με προβληματίσει. Είναι τέτοιο το ταξιδιάρικο προφίλ του, έχει να κάνει και με τα ανθρώπινα συναισθήματα. Ανεξαρτήτως χρωματισμού τους.
Σε κάποια κομμάτια βρήκα εξαιρετικές αναφορές σε γνωστές rock και metal επιτυχίες, και προσωπικά λατρεύω τα έξυπνα easter eggs σε ένα άλμπουμ. Οι επιρροές ποικίλουν, από Police μέχρι και Pain of Salvation και Foo Fighters με τη δική του, όμως, προσωπική πινελιά έρχεται και δένει. Άλλωστε το progressive προφίλ του δύσκολα μπορεί να το αποφύγει και δεν φαίνεται να χαλάει κάποιον αυτό.
Μία άρτια μίξη και επαγγελματικότατη προσέγγιση, με μουσικούς να πλαισιώνουν τη δουλειά βγάζοντας ένα εξαιρετικό τελικό αποτέλεσμα. Η ακρόασή του είναι τουλάχιστον ευχάριστη, με τις ισορροπίες του “Monsters” να προσφέρουν μία εξαιρετική εμπειρία. Η φωνή κάθε άλλο από αποστειρωμένη άλλα οικεία και ζεστή. Φιλική.
Πρώτο κομμάτι το “Little Boxes” και ας κάνω μία παρένθεση εδώ. Θέλει ποιοτικό χρόνο η μουσική όποτε καλό θα είναι να μην κρίνουμε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το κομμάτι επάξια ανοίγει τον δίσκο μιας και έχει όλη την αίσθηση και την φιλοσοφία που θα ακούσεις στην συνέχεια του. Ένας ταιριαστός πρόλογος με απόλυτα ταξιδιάρικη διάθεση.
Σε αρκετά σημεία του “Monsters” ο Jon Voyager αποδεικνύει πόσο ευφυής μουσικός είναι
Το “Undecided” παρότι ρίχνει λίγο τους ρυθμούς σε μία μελαγχολική μπαλάντα με εμφανείς ερωτικές προθέσεις, βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία και αλληλουχία με τον προκάτοχό του. Ο δρόμος εδώ είναι νυχτερινός με κίτρινα φώτα και ένα τσιγάρο αναμμένο. Κάπως έτσι σκέφτομαι την εικόνα που ζωγράφισε ο Jon Voyager με τη μουσική του. Γενικά, νομίζω ότι κανένας δε θα μπορέσει να μην πλάσει εικόνες ακούγοντας τέτοια μουσική. Οι στίχοι, άλλωστε, σου δίνουν μία ξεκάθαρη εικόνα για το τι θέλει να πει ο ποιητής.
Πάμε και στο προσωπικά αγαπημένο μου “360” που με κέρδισε από την πρώτη νότα. Η Steven Wilson εισαγωγή με αυτήν την χαρμολυπητερή μελωδία είναι ικανή να σε στείλει στον άλλο κόσμο. Έπειτα σκάνε και τα πνευστά για να παραδεχθείς το μεγαλείο της μουσικής. Με τις πολυφωνίες στο ρεφρέν να φωνάζουν «I need the rain», πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί πως χρειαζόμαστε μία βροχή να τα ξεπλύνει όλα. Personal Favourite.
Στη μέση του δίσκου, σαν σωστός μαέστρος ο Jon Voyager, σε φλιπάρει 180 μοίρες για να σε χορέψει στο ταψί καθώς το “Call Me When You’re Drunk” σου έρχεται σαν μπουκέτο στη μάπα σε σχέση με το προηγούμενο τραγούδι. Πιθανή απάντηση στους Evanescence, o νοών νοείτο, με την αρρωστημένη γέφυρα να θυμίζει τις εκρήξεις του Daniel Gildenlow με προζάρικο στιλ.
Το album διαθέτει πληθώρα από ups & downs, τα οποία, όμως, είναι σωστά τοποθετημένα με αποτέλεσμα να ζωντανεύουν το “Monsters”
Σαν να μην έφτανε η μία απάντηση, έρχεται «καπάκι» το “Minor Tom”. Τι ‘80s rock είναι αυτό; Κάτι από Depeche Mode στα καλά τους. Ένα κομμάτι το οποίο επενδύει σε μία άλλη πτυχή του αγαπητού Major Tom, στην προκειμένη Minor Tom. Ένα έξυπνο λογοπαίγνιο με αναφορές σε πόλεμο αλλά και φιλοσοφικά ερωτήματα και ανησυχίες. Το κομμάτι κρατάει ένα συγκεκριμένο μοτίβο και φωνητικό ίσο, δίνοντας στο minor την υπόσταση που του πρέπει. Αυτό το μοίβο ο Jon Voyager το σπάει μόνο στο τέλος, ώστε να δώσει την απαιτούμενη ένταση στο δυναμικό crescendo του επίλογου.
Εδώ έρχεται το δεύτερο πολύ αγαπημένο μου, “Streets of Athens”. O ρόλος του είναι να σε ηρεμήσει και να σε ξεναγήσει για λίγο στα σοκάκια της Αθήνας. Ένας νέος περιπλανάται προσπαθώντας να βρει απαντήσεις και να καταλήξει σε συμπεράσματα. Υπέροχο και γλυκό ρεφρέν. Μελαγχολικό και ελπιδοφόρο ταυτόχρονα. Και εν τέλει ίσως να μην έχει σημασία πού πας αν εκεί που καταλήγεις, νιώθεις πως είσαι σπίτι σου. Κομμάτι με πραγματικά πολύ έντονα συναισθήματα!
Ο έρωτας μάς χτυπάει εκ νέου την πόρτα με το “Angela” να δίνει την προτελευταία πινελιά του “Monsters”, υπόσχοντας έναν αιώνιο χώρο. Ερωτικό και ποιητικό σε σημεία, φαντάζει ως μία παρακίνηση να θυμηθείς τα δικά σου. Κάτι που έχασες και έμεινες με τις σκέψεις. Μία νότα μπλουζιάς που δένει υπέροχα με την αρμονία της ακρόασής του.
Η μουσική του Jon Voyager στο album είναι πράγματι απλή, ωστόσο είναι και ουσιώδης
Και ο δίσκος κλείνει σαν νανούρισμα με το “Monsters”. Αν όλο το album έμοιαζε με ένα ταξίδι, τότε αυτό είναι το ιδανικό τέλος της διαδρομής. Μία πορεία που ήταν γεμάτη από ερωτήματα, όνειρα και θλίψη. Ναι, υπάρχει και η θλίψη την οποία πολλές φορές αποφεύγουμε αντί για να τη γιορτάσουμε. Ένα μήνυμα αποδοχής που συχνά αγνοούμε.
Ο δίσκος, όπως καταλάβατε, με κέρδισε. Έχει να κάνει και με τον άνθρωπο αλλά η μουσική σε αυτό το άμπουμ απλή και ουσιώδης. Είναι για όλους. Και το τονίζω, δεν είναι όλες οι μουσικές για όλα τα αυτιά. Ανυπομονώ να ακούσω και live τα τραγούδια αυτά και να βιώσω τα συναισθήματα παρέα με τον Jon Voyager! Ήρθε η ώρα να ακούσεις και εσύ. Και μην φοβάσαι να αισθανθείς. Το “Monsters” θα σου βγάλει σίγουρα πληθώρα συναισθημάτων!
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Jon Voyager
Album: Monsters
Label: One Little Victory Records
Producer: Jon Voyager & Vagelis Moschos
Release Date: 03/11/2023
Genre: Indie Rock
1. Little Boxes
2. Undecided
3. 360
4. Call me when you’re drunk
5. Minor Tom
6. Streets of Athens
7. Angela
8. Monsters
Jon Voyager
Το “Monsters” είναι ένας δίσκος που έχει να κάνει και με τον άνθρωπο. Η μουσική μπορεί να είναι απλή, ωστόσο είναι και ουσιώδης. Ο Jon Voyager κατάφερε να δημιουργήσει ένα album που είναι για όλους.
