Στα χαρτιά, οι Khirki δεν κάνουν κάτι ιδιαίτερο, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Ένα τρίο με ρίζες στο σκληρό rock, αναφορές στην ελληνική παράδοση, λίγο prog, κι όλα αυτά παιγμένα με το κλασικό στήσιμο κιθάρα-μπάσο-τύμπανα. Παρ’ όλα αυτά, και τις δύο κυκλοφορίες τους έχουν ακολουθήσει – και δικαίως – διθυραμβικά σχόλια. Είναι αυτό το περίεργο ηχητικό αμάλγμα που ενώνει άκρως πετυχημένα καμιά πενηνταριά είδη, είναι το γεγονός ότι μεταπηδούν με θράσος από το punk σε παραδοσιακές κλίμακες, από το prog χτίσιμο σε catchy ρεφρέν, χωρίς να γίνονται ούτε για μια φλύαροι;
Κι αν πρέπει να πεις τελικά τι είναι αυτό που κάνει τους Khirki να ξεχωρίζουν, μάλλον δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Ίσως είναι το ότι καταφέρνουν να ακουστούν εξωτικά γνώριμοι ή οι επαγγελματικές τους live εμφανίσεις που διατηρούν τον παρεΐστικο χαρακτήρα τους. Ίσως πάλι να είναι ότι, μέσα σε έναν “Κυκεώνα” ήχων, κάπου στο βάθος θυμίζουν ότι το ροκ δεν χρειάζεται να ανακαλύπτει ξανά τον τροχό για να σε αρπάξει από το πρώτο riff.
DEPART: Υπάρχει κάποιο τραγούδι μέσα στον “Κυκεώνα” που νιώσατε να ξεφεύγει εντελώς από αυτό που έχουμε στο μαυαλό μας ως «ήχο των Khirki»; Έχετε νιώσει ποτέ σε πρόβα ή στο στούντιο να λέτε: «Εδώ ίσως το παρατραβήξαμε, αλλά πάμε να δούμε πού θα μας βγάλει»;
Khirki: Θεωρούμε πως με τις “Συμπληγάδες” και την “Hekate” αισθανθήκαμε κάτι τέτοιο μιας και είναι τα πιο progressive τραγούδια του δίσκου. Σε καμία περίπτωση δεν μας τρόμαξε αυτό, το μόνο στο οποίο ήμασταν διστακτικοί ήταν το ζήτημα της χρήσης ελληνικών στίχων. Από τη στιγμή που αγκαλιάστηκαν όμως τόσο θερμά από τους ακροατές μας σε όλο τον κόσμο δεν έχουμε λόγο να μην το ξαναεπιχειρήσουμε. Επειδή ο τρίτος μας δίσκος βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο σύνθεσης θα πω πως και τώρα υπάρχουν κομμάτια που «ίσως το παρατραβήξαμε, αλλά πάμε να δούμε πού θα μας βγάλει». Σε τελική ανάλυση μόνο καλό το θεωρoύμε αυτό όταν συμβαίνει. Χωρίς ρίσκο τι τέχνη κάνουμε;
DEPART: Έχετε αναφέρει ότι για να βρει κανείς τον εαυτό του ως δημιουργός πρέπει να φτάσει σε σημείο που να τον ξενίζει ή να τον φέρνει σε αμηχανία το ίδιο του το υλικό. Ποιο κομμάτι των Khirki σας έχει φέρει πιο κοντά σε αυτή την αμηχανία και γιατί;
Τη στιγμή που αφήνεις πίσω τις επιρροές σου και φτάνεις να βγάλεις ατόφιο το απόσταγμα της ψυχής σου θα αντικρίσεις κάτι μοναδικό. Κάτι ίσως περίεργο αλλά σίγουρα αληθινό. Εκεί ίσως υπάρξει κάποια ανασφάλεια, θα έλεγα καλύτερα, και όχι αμηχανία. Από την άλλη σε τρώει τόσο πολύ να το πεις που θα σκάσεις. Προσωπικά θα έλεγα πως έτσι με έκανε να αισθανθώ το κάθε μας τραγούδι, ίσως λίγο παραπάνω το “Pumping the Vein”, το “Medea” και το “Father Wind”.
H εναλλαγή και η αντίθεση είναι αυτή που θα κάνει το heavy τραγούδι να πέσει σα μπετό και τη μπαλάντα να χτυπήσει φλέβα
Στον “Κυκεώνα” κάθε τραγούδι μοιάζει να έχει μια δική του μικρή ιστορία, αλλά ταυτόχρονα ο δίσκος ακούγεται συμπαγής, χωρίς να θυμίζει με συρραφή ιδεών. Δουλέψατε πάνω σε κάποιον “κρυφό άξονα” ή απλά βγήκε έτσι; Υπήρξε κάποιο σημείο στην παραγωγή όπου φοβηθήκατε ότι το όλο πράγμα θα γίνει χαοτικό αντί για αλληλένδετο;
Αυτό που κάνουμε συνειδητά και ίσως απαντάει σε αυτό που ρωτάς ως προς τον «κρυφό άξονα» είναι το θέμα του πλήθους των riffs. Προτιμούμε να «ξεσκίζουμε» όλες τις ενδιαφέρουσες παραλλαγές μίας ιδέας, ενός θέματος, παρά να εισάγουμε κάτι καινούριο. Αυτό είναι ζήτημα ενορχήστρωσης όσο και σύνθεσης. Συνεπώς μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται πως οι Khirki βομβαρδίζουν με ιδέες.
Όμως, ο λόγος που το κάθε κομμάτι στο τέλος διατηρεί το χαρακτήρα του και ξεχωρίζει είναι πως αποτελείται από τα απολύτως απαραίτητα συστατικά. Ένα δυνατό ρεφρέν, ένα δυνατό riff, μία ενδιαφέρουσα γέφυρα και αυτό είναι το τραγούδι. Θα έλεγα πως οι Ορέστηδες μού βάζουν φρένο στο ζήτημα των εισαγωγών, γιατί έχω μία τάση να γράφω εισαγωγές για τραγούδια που δεν θα επαναληφθούν μέσα στο κομμάτι. Μερικές φορές είναι τόσο γλυκός ο πειρασμός!
Στον “Κυκεώνα” πάτε από ξέφρενες ταχύτητες σε σημεία που σχεδόν... κοντοστέκεσαι, και μετά ξανά πάλι πάνω. Αυτό το roller coaster ήταν κάτι που προέκυψε αυθόρμητα όσο γράφατε ή το ψάξατε στοχευμένα για να κρατήσετε τον ακροατή στην τσίτα; Πώς καταλαβαίνετε πότε ένα κομμάτι χρειάζεται να εκραγεί και πότε να μαζευτεί;
Το κομμάτι σε καθοδηγεί ως προς τη στιγμή που θα ξεσπάσει. Θέλεις να αναπαραστήσεις τη στιγμή του Braveheart “hold, hold, hooooold… NOW!”. Θέλει ένστικτο και θέλει πρόβες. Δε γράφουμε μουσική με file sharing. Μπαίνουμε στο υπόγειο στούντιό μας και ο κόσμος εξαφανίζεται. Τώρα ως προς την ποικιλία στους ρυθμούς θα έλεγα πως σε κάθε δίσκο ετοιμάζουμε ένα μπουφέ. Δε μας αρέσει να σερβίρουμε 8 μπριζόλες ούτε 8 σαλάτες. Άλλωστε η εναλλαγή και η αντίθεση είναι αυτή που θα κάνει το heavy τραγούδι να πέσει σα μπετό και τη μπαλάντα να χτυπήσει φλέβα. Άρα κοιτάμε από τις οικογένειες riff που έχουμε να διαλέξουμε εκείνες που πρωτίστως εξυπηρετούν το concept του δίσκου. Αυτό συνήθως είναι μία λέξη. Στην “Κτηνωδία” ήταν «Κίνδυνος», στον “Κυκεώνα” ήταν «Αγωνία». Τώρα στον τρίτο μας δίσκο είναι η «Επίθεση». Πάντα θα είναι roller coaster και ελπίζω να δαγκώνει.
Λειτουργούμε σαν ένα μυαλό και θα το δείτε αυτό στον επόμενο δίσκο
Στην “Κτηνωδία” ήσασταν ένα power trio με βαρύ, γεμάτο ήχο και ιστορίες που είχαν αρχή, μέση και τέλος. Στον “Κυκεώνα” όμως, φαίνεται πως αφήσατε τον εαυτό σας πιο ελεύθερο, βάλατε κι άλλα στοιχεία, δοκιμάσατε πιο πολλά πράγματα. Τι σας έσπρωξε να αλλάξετε τόσο το ύφος σας από τον έναν δίσκο στον άλλον; Υπήρξε κάποια στιγμή που είπατε «πάμε να το πάμε αλλιώς»;
Δεν συμφωνώ ότι αλλάξαμε το ύφος μας, ούτε υπήρξε στιγμή που είπαμε να αλλάξουμε κατεύθυνση επειδή πρέπει ή για να πετύχουμε. Φυσική ήταν η εξέλιξη. Όσο κάνεις κάτι έντονα, τόσο καλύτερος γίνεσαι. Το θέμα είναι πως εμείς πήραμε ρίσκα και μας βγήκαν. Θα πάρουμε και άλλα. Ίσως αυτό να είναι και το νόημα του να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Κοιτάμε να μην επαναλαμβανόμαστε, να είμαστε πρωτότυποι ως προς εμάς και ως προς τη μουσική. Πιστεύω στην αισθητική μας και δε νομίζω πως θα βγάλουμε ποτέ κάτι κιτς. Δε με απασχολεί να αρέσουμε σε όλους και δεν πρόκειται το παραδοσιακό μας στοιχείο να γίνει «τουριστικό» για να πιάσει περισσότερους.
Με τον Ορέστη πλέον στα τύμπανα, η μπάντα δείχνει να κρατάει τον χαρακτήρα της αλλά και να αποκτά μια φρέσκια ενέργεια. Η χημεία μεταξύ σας φαίνεται σαν να παίζετε μαζί χρόνια. Πώς βιώσατε εσείς αυτή τη μετάβαση ως μπάντα; Τι καινούριο έφερε ο Ορέστης στη δυναμική των Khirki;
Ο Ορέστης junior έδεσε με την ομάδα και υπήρξαμε τυχεροί που μία τόσο σημαντική αλλαγή έγινε τόσο ομαλά και τόσο γρήγορα. Ήρθε και μετά από 2 μήνες βγήκαμε στο δρόμο. Έχουμε γράψει πολλά περισσότερα χιλιόμετρα στο σανίδι με την παρούσα σύνθεση και αυτό που μένει είναι να μπούμε και στο στούντιο μαζί. Η μετάβαση έγινε με μεγάλο ενθουσιασμό από εμένα, πράγμα που χρειαζόμουν μιας και η αποχώρηση του Σπύρου ήταν πολύ συγκινητική και ταυτόχρονα στενάχωρη. Αυτό που μας έφερε ο Ορέστης είναι συνοχή. Είμαστε πιο δεμένοι από ποτέ εξαιτίας του. Πιο συγκεντρωμένοι. Λειτουργούμε σαν ένα μυαλό και θα το δείτε αυτό στον επόμενο δίσκο. Επίσης ως προς το παίξιμο και την τεχνική του δε χρειάζεται να πω τίποτα. Σε όποιο live μας και αν βρεθείτε θα καταλάβετε.
Πάντα είμαστε ετοιμασμένοι για ένα show και τα δίνουμε όλα είτε έχουμε 15 είτε 1500 άτομα
Υπάρχει μια «παράδοση» στον σκληρό ήχο λέει πως το τρίτο άλμπουμ μιας μπάντας είναι συνήθως το magnum opus της, εκεί που όλα δένουν και βγαίνει το κάτι παραπάνω. Εσείς κάνατε ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, με τον “Κυκεώνα” πήγατε ακόμα παραπέρα – να περιμένουμε τώρα το επόμενο μεγάλο σας peak στον τρίτο δίσκο; Έχετε αρχίσει να σκέφτεστε πώς τον θέλετε ή πότε να τον περιμένουμε;
Khirki: Ελπίζω και στους επόμενους δίσκους μας να συνεχίσει το σερί και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για αυτό. Είναι πράγματι αλήθεια όμως πως ο τρίτος δίσκος σε εδραιώνει. Πρώτα-πρώτα οι περισσότερες μπάντες δεν φτάνουν καν ως εκεί. Οπότε επειδή θέλουμε να μπούμε για τα καλά στο χάρτη, ο τρίτος δίσκος μας πιστεύω θα κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση. Θα είναι ο πιο επιθετικός και ταυτόχρονα ο πιο folk που έχουμε βγάλει. Αν όχι το 2026 τότε αρχές του 2027 να τον περιμένετε.
Η φετινή χρονιά σας βρήκε πιο δραστήριους από ποτέ, με περιοδείες σε Ελλάδα και Ευρώπη που έγιναν σχεδόν δεύτερη φύση για τους Khirki. Πώς βιώνετε το γεγονός ότι ο δρόμος και οι συνεχείς μετακινήσεις είναι πια αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σας ως μπάντα; Έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που βλέπετε το συγκρότημα και το μελλον του;
Έχει αλλάξει η ζωή μας. Κανονίζεις τη ζωή γύρω από την περιοδεία και αυτή είναι μία μεγάλη δέσμευση που όσο μας δυσκόλεψε στην αρχή, τόσο εθιστήκαμε στη συνέχεια. Μπαίνεις στο van και όλες οι αναμνήσεις που έχεις είναι από την τελευταία φορά που ήσουν εκεί, λες και το ενδιάμεσο διάστημα φυσιολογικής ζωής δεν υπήρξε. Δε μπορώ να σου περιγράψω το συναίσθημα όταν πλησιάζεις στο venue της εκάστοτε πόλης και βλέπεις email πως έχεις ισχυρή προπώληση. Σα να είμαστε στο πειρατικό και να πηγαίνουμε για πολιορκία. Είμαστε live μπάντα και ελπίζω να μπορούμε να το κάνουμε αυτό για πολύ καιρό ακόμα. Πάντα βλέπαμε το συγκρότημα σοβαρά, όσο περνάει ο καιρός αποκτάμε και την εμπειρία για να το βλέπουμε σοβαρότερα.
Μπορεί να ακούσει τη φασαρία μας όλη η Αθήνα;
Όσοι σας έχουν δει live λένε ότι αυτό που γίνεται στο κοινό είναι άλλο επίπεδο. Εκτός από εξαιρετική μουσική, μιλούν και για μια παρεΐστικη ατμόσφαιρα που σπάνια βρίσκεις. Αυτό το interaction είναι κάτι που προσπαθείτε να επιτύχετε όταν ανεβαίνετε στο «σανίδι»; Και τι θεωρείται “πετυχημένο” live για τους Khirki;
Τέτοια σχόλια μας τιμάνε ιδιαίτερα. Δεν ανεβαίνουμε στο σανίδι για να δείξουμε πόσο καλοί είμαστε. Αυτό, αν ισχύει, έρχεται ως συνέπεια της απόδοσής μας. Πάντα είμαστε ετοιμασμένοι για ένα show και τα δίνουμε όλα είτε έχουμε 15 είτε 1500 άτομα. Πετυχημένο live για εμάς είναι αυτό που περάσαμε καλά. Άρα αυτό σημαίνει πως ακούγαμε καλά, παίξαμε καλά και ο κόσμος το χάρηκε.
Τώρα για την παρεΐστικη ατμόσφαιρα όπου ο κόσμος συμμετέχει ενεργά και τραγουδάει σαν ένα στόμα, ούτε και εγώ ξέρω πως γίνεται! Ξέρω μόνο πως όταν συμβαίνει τους παροτρύνω να το κάνουν περισσότερο γιατί το κοινό είναι το 4ο μέλος των Khirki, το τέταρτο μουσικό όργανο της μπάντας και που λόγω της απρόβλεπτης φύσης του κάνει το κάθε show ξεχωριστό. Θέλω όταν φύγουν να έχουν κρατήσει έντονη την εμπειρία και την ανάμνηση του show, να την έχουν κάνει κτήμα τους.
Οι Planet of Zeus γιορτάζουν 25 χρόνια στη σκηνή, κάτι που για τα ελληνικά δεδομένα είναι τεράστιο milestone. Τι σημαίνει για εσάς να μοιράζεστε τη σκηνή με μια μπάντα που έχει αφήσει τέτοιο αποτύπωμα; Υπάρχει κάτι που έχετε «κρατήσει» από τη διαδρομή ή τη φιλοσοφία τους, είτε ως ακροατές είτε ως συνάδελφοι; Και αν μπορούσατε να διαλέξετε ένα τραγούδι των Planet of Zeus που θα θέλατε να έχετε γράψει εσείς, ποιο θα ήταν;
Πράγματι είναι τεράστιο milestone τα 25 χρόνια. Για να είσαι τόσο διαχρονικός είσαι σοβαρός καλλιτεχνικά και επαγγελματικά και οι Planet έχουν πάρει πολλά ρίσκα στην καριέρα τους, πράγμα που σέβομαι. Αυτό είναι που κρατάμε από τη διαδρομή τους. Είναι τεράστια η τιμή που μας έκαναν με αυτή την πρόσκληση και θέλω να πιστεύω πως με την παρουσία μας θα τους δικαιώσουμε. Άλλωστε οι Κιρκιραίοι, που είμαι σίγουρος πως θα βρίσκονται στο κοινό, όπως είπαμε και πριν είναι ιδιαίτερα φασαριόζοι.
Σας ευχαριστούμε για το χρόνο και την κουβέντα, αφήνουμε τα τελευταία λόγια σε εσάς!
Khirki: Τα λέμε το Σάββατο στην Τεχνόπολη για ένα ιστορικό show και το τελευταίο μας για το 2025 επί ελληνικού εδάφους. Μπορεί να ακούσει τη φασαρία μας όλη η Αθήνα;
