Η Λευκή Συμφωνία επέστρεψε έπειτα από τρία χρόνια με το “Άνθη Της Σιωπής“. Από μόνη της αυτή η πρόταση αρκεί για να ενθουσιαστείς. Άλλωστε, κάθε νέα κυκλοφορία της σπουδαίας μπάντας αποτελεί μια νέα, εξελιγμένη πλατφόρμα για να επικοινωνηθεί η κουλτούρα του συγκροτήματος. Post punk, darkwave, και gothic rock, χορεύουν σε αρμονία, με στίχους που ισορροπούν μεταξύ κραυγής απελπισίας και οργής.
Με τη νέα της δουλειά, η Λευκή Συμφωνία βουτάει ακόμη πιο βαθιά στα σκοτεινά σοκάκια της ελληνικής και ανθρώπινης κοινωνίας. Μελοποιεί ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και της Μαρίας Πολυδούρη. Προσφέρει τη φωνή της στα παιδιά του σκοταδιού, σε όσους παραγκωνίστηκαν και ζουν στην αφάνεια. Το πράττει με τον ταπεινό σεβασμό ο οποίος αποτελεί μέρος της ραχοκοκαλιάς του darkwave. Προσθέτει τον ηλεκτρισμό της μουσικής που την έκανε γνωστή, και στέλνει το μήνυμα για έναν αγώνα γεμάτο πόνο, και υποσχέσεις για λύτρωση.
Η Λευκή Συμφωνία επιστρέφει με τα Άνθη Της Σιωπής, και μεταξύ άλλων μελοποιεί Λαπαθιώτη και Πολυδούρη
“Παιδιά του σκοταδιού/ Άνθη της Σιωπής/ Τα πρόσωπά σας/ Δεν είδε ποτέ κανείς“, τραγουδάει στο ομώνυμο, πρώτο track του δίσκου ο Θοδωρής Δημητρίου. Θέτει τα θεμέλια, το ύφος, τον ρυθμό. Ως “οφείλει” να πράξει στο εναρκτήριο τραγούδι ενός δίσκου ο οποίος δεν ψηλαφίζει απλώς. Σκάβει βαθιά και ξεριζώνει σκοτεινές ιστορίες. Προσφέρει χώρο για relatability στα παιδιά του σκοταδιού αυτού του τόπου.
“Στη χώρα του φόβου/ Ό,τι άγγιξα, πάγωσε/ Στη χώρα του ψεύδους, ό,τι κοίταξα, νέκρωσε/ Στη χώρα της λήθης, ανθίζουμε μόνοι/ Στη χώρα του μίσους, πεθαίνουμε μόνοι“. Ο Οδυσσέας Ελύτης με το περίφημο ρητό του, περιέγραψε τη μικρή ηλιαχτίδα που κρύβει μέσα της η Ελλάδα. Η Λευκή Συμφωνία σε ένα ρεφρέν, ήρθε να προσθέσει όλο το υπόλοιπο του οικοδομήματος. Το σκοτεινό πέπλο που τυλίγει ασφυκτικά κάθε πλάσμα το οποίο γεννιέται στον τόπο αυτόν. Τον τόπο του φόβου, του ψεύδους, της λήθης, του μίσους.
Η Λευκή Συμφωνία με το εναρκτήριο Άνθη Της Σιωπής είναι το ουρλιαχτό απόγνωσης που καταπνίγουμε λόγω φόβου
Ο νιχιλισμός συναντά την οργή. Ο ρεαλισμός, είναι εφιαλτική δυστοπία. Τα τύμπανα του Βαγγέλη Τσιμπλάκη δε δίνουν απλά ρυθμό, προσδίδουν τον πανικό που συνοδεύει τις σκέψεις που συνοψίζονται μεστά στους στίχους. Το κιθαριστικό riff του Κώστα Μιχαλού, σαν κύμα ηλεκτρισμού, κυνηγάει τα παιδιά της σιωπής σε μια οπτικοποίηση του μάταιου (;), αέναου αγώνα δρόμου σε αυτή τη χώρα. Τη χώρα του μίσους, που πεθαίνουμε μόνοι. Το μπάσο του Διογένη Χατζηστεφανίδη, η βουβή πλημμύρα απόγνωσης του τόπου του ψεύδους.
Η Λευκή Συμφωνία, δεν είναι ο μουδιασμένος πεσιμισμός. Είναι το ουρλιαχτό απόγνωσης που θέλεις να βγάλεις από μέσα σου, και δεν μπορείς. Όχι επειδή δεν ξέρεις πως, αλλά επειδή φοβάσαι ότι θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις σε μια κοινωνία που εν τέλει, θα σε πει “τρελό“, “τεμπέλη“, “παρακρατικό“. “Παράσιτο“.
Το έργο του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη τιμάται στα Άνθη της Σιωπής από τη Λευκή Συμφωνίαv
“Όταν τα δάκρυά σου, κάποια νύχτα πετρώσουν/ Και οι φλόγες της θλίψης, σε μια άψυχη εποχή θεριέψουν/ Θα είμαι εδώ/ Θα είμαι Άστρο Σκοτεινό/ Να σε καλώ/ Από ένα κόσμο αλλοτινό“. Η Λευκή Συμφωνία πρότασσει τα στήθη της στο “Άστρο Σκοτεινό“, με το post-punk και το darkwave σε αέναο, σκοτεινό, ηλεκτρικό χορό. Back-to-back τραγούδια στην έναρξη του δίσκου τα οποία σε βάζουν στο νόημα της σύνθεσης για τα καλά.
Στρώνουν μπροστά σου το σκοτεινό χαλί πάνω στον διάδρομο που θα διαβείτε παρέα. Ιδανική εισαγωγή για την πρώτη μελοποίηση ποιήματος του δίσκου που ακολουθεί. Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης γεννήθηκε το 1888 στην Αθήνα και έβαλε τέλος στη ζωή του στην πρωτεύουσα, το 1944. Φτωχός και βασανισμένος από τα ναρκωτικά, αυτοκτόνησε στο σπίτι που έζησε για πάνω από 50 χρόνια.
Τα πρώτα δυο tracks από τα Άνθη της Σιωπής μοιάζουν σαν το ιδανικό, σκοτεινό χαλί υποδοχής για το "Φθινόπωρο" που ακολουθεί
Άφησε όμως πίσω του και μια σπουδαία ποιητική παρακαταθήκη, την οποία η Λευκή Συμφωνία τιμά. Με σεβασμό και ταπεινότητα, παίρνει το σπουδαίο ποίημά του “Φθινόπωρο” και το μελοποιεί. Το προσαρμόζει σε post-punk και darkwave ήχους, και του προσδίδει μια άλλη διάσταση. Μια διάσταση που ο δημιουργός του ίσως να είχε φανταστεί. Αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ. Το βέβαιο είναι, πως τέτοιες στιγμές, η Τέχνη γιορτάζει. Η πεμπτουσία των Τεχνών, είναι να διαιωνίζονται η μια χάρη στην άλλη. Και εδώ, έχουμε ακριβώς αυτό. Αν έστω ένα νέο άτομο, μάθει την ποίηση του Λαπαθιώτη μέσα από τα Άνθη της Σιωπής, έχουμε κερδίσει.
“Μένει μέσα σου και γίνεται τραγούδι/ Σπαράζει μέσα σου και γίνεται τραγούδι/ Για πάντα μέσα σου μένει μονάχα ένα τραγούδι“, ακούμε στο επόμενο, “Κάθε Αποχαιρετισμός. Είναι άραγε η Μουσική, η Ζωή; Αν προσεγγίσεις το ερώτημα, λογικά, θα καταλήξεις ότι είναι μέρος της. Κι αν η Ζωή, είναι μέρος της Μουσικής; “Κάθε κρυμμένη μελωδία/ Κάθε νυχτερινό ταξίδι/ Κάθε αποχαιρετισμός σε μάτια που ξυπνούν“. Θα προτιμήσω το ποιητικό πρίσμα, τολμώντας την άποψη πως πράγματι, η Μουσική, ίσως ήρθε πρώτη.
Η Λευκή Συμφωνία διαιωνίζει το σπουδαίο έργο του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, μελοποιώντας με σεβασμό το σπουδαίο, ερωτικό "Φθινόπωρο"
Σε πιο γρήγορους ρυθμούς το “Μη Ζήσεις Μάταια” ακολουθεί πιστά τον τίτλο του. Τσιτάτη παράκληση σε όσους πονάνε, να ουρλιάξουν για να θυμούνται. Η πλειονότητα των ανθρώπων που γεννιούνται και ζουν, το πράττει υπό φόβους. Στεγανά. Μπετόν αρμέ προκαταλήψεων υψώνονται σαν τείχη μπροστά μας. Μα η Λευκή Συμφωνία το λέει απλόχερα και ακομπλεξάριστα. “Μη ζήσεις μάταια x2/ Το δώρο των δακρύων μη χαραμίσεις/ Στάχτη για πάντα θα’μαστε/ Μη λησμονήσεις“.&-
Ο δυσοίωνος τίτλος του “Όλα Σήμερα Τελειώνουν” έρχεται να υπερτονίσει όλα αυτά που είναι η Λευκή Συμφωνία. “Όλα/ Σήμερα τελειώνουν/ Όλα τελειώνουν/ Αφού δεν σ’έχω/ Όλα τελειώνουν εδώ“. Η συντροφικότητα μοιάζει να είναι το παν για το είδος μας. Ο Πλάτων είπε πως είμαστε όντα πολιτικά, μα η κοινή παραδοχή όλων μας είναι πως σίγουρα είμαστε όντα κοινωνικά. Έτσι γιγαντώσαμε το είδος μας, από χιλιάδες σε δισεκατομμύρια. Από σπήλαια, σε ουρανοξύστες. Από νομάδες, σε μόνιμους αποικιστές. Και αν οι άλλοι, είναι η κόλαση, τότε καλύτερα να καούμε στις φλόγες τους, παρά να πνιγούμε στον “μαύρο ωκεανό” της ψυχής μας, που αναφέρει ο Δημητριού στο κομμάτι.
Ο τρόπος που η Λευκή Συμφωνία προσεγγίζει τη Μαρία Πολυδούρη είναι τέτοιος που εύχεσαι η σπουδαία ποιήτρια να ζούσε για να τους ακούσει
Το δεύτερο μελοποιημένο ποίημα του Άνθη της Σιωπής έρχεται στο κατάλληλο σημείο. Η σπουδαία Μαρία Πολυδούρη στη συλλογή της “Ηχώ στο Χάος“, είχε συμπεριλάβει το θρυλικό “Σ’ένα φίλο“. Το “Σε Ένα Φίλο” από τη Λευκή Συμφωνία είναι η μνεία και η τιμή του διαχρονικού ποιήματος. Αναδεικνύει τη σπουδαιότητα των βαθιά θλιβερών στίχων του, που ξεχειλίζουν οργή. Δυο άνθρωποι σε ένα παράθυρο. Ο χρόνος παγωμένος. Η ζωή άχαρη. Η ησυχία σκοτεινή.
Ιέρεια του Πόνου και του Έρωτα, η Μαρία Πολυδούρη αιμορράγησε μελάνι στο χαρτί. Ο πόνος και η απελπισία της, παντρεύτηκαν το ηφαίστειο έρωτα που κουβαλούσε μέσα της. Παιδιά της, αμέτρητα ποιήματα-σταθμοί για την ελληνική -και όχι μόνο- ποίηση. Εδώ. Διαχρονική. Αναβιώνει ξανά μέσα από τα Άνθη της Σιωπής. Από τον τίτλο και μόνο, θα πατούσε Play στο album και δε θα σταματούσε να το ακούει.
Το World Full Of Shadows περιλαμβάνει όλα αυτά που κάνουν ένα τραγούδι να είναι η επιτομή του "darkwave"
Στο όγδοο track του δίσκου έχουμε και το μοναδικό αγγλόφωνο κομμάτι. Το World Full Of Shadows περιλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που κατατάσσουν ένα τραγούδι στο ιδίωμα του “darkwave”. Στίχοι γεμάτοι πόνο και φιτιλιές που μετατρέπουν κάποιον από άηχη λίμνη απελπισίας σε εκρηκτικό μηχανισμό. “The flames change everything/ Come steal the gold today/ Rulers of this world in chains/ The war is on the way“. Με το Rulers of this world in chains, με κέρδισαν. Μόνιμα.
Ένα βήμα πριν το τέλος βρίσκουμε το “Στο Πουθενά“.”Δεν ξέρω πια ούτε χαρά/ Δεν ξέρω ούτε λύπη/ Η ίδια φωτιά που με καίει/ Η ίδια φωτιά με γιατρεύει/ Στο πουθενά/ Θ’ ανήκω για πάντα στο πουθενά.” Οι ένοχες απολαύσεις της ζωής. Ένας φαύλος κύκλος απολαυστικού βασανισμού. Πράγματι, όπως το λέει η Λευκή Συμφωνία, θα ανήκουμε για πάντα στο πουθενά.
Η Λευκή Συμφωνία ανοίγει τα Άνθη της Σιωπής ιδανικά, και τα κλείνει ακριβώς όπως πρέπει, με πρωτόλειο darkwave στίχο
Το Άνθη της Σιωπής ολοκληρώνεται με το “Σβήνουν Τα Λόγια“. Χαρμόσυνη μελωδία και η σπαρακτική φωνή του Δημητρίου. Τι άλλο να χρειαστεί κανείς για ένα τραγούδι-ευθεία βολή σε αυτούς που “όρισαν τις δικές μας ζωές“, που “γράψαν τις δικές μας χαρές“;
Θα κρατήσω για το κλείσιμο, το κλείσιμο του δίσκου. Όχι επειδή βολεύει, μπορώ να συνεχίσω να γράφω μέχρι να μου πάρουν το πληκτρολόγιο. Ο λόγος που θα κλείσω με το ακόλουθο, είναι επειδή η Λευκή Συμφωνία έχει πετύχει το τέλειο. Ανοίγει τα Άνθη της Σιωπής ιδανικά, και τα κλείνει ακριβώς όπως πρέπει. Με αυθεντικό, πρωτόλειο darkwave στίχο:
“Και τίποτα δεν έλαμπε σκοτεινότερο απ’ το φως
Σκοτεινότερο απ’ το φως“
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Λευκή Συμφωνία
Album: Άνθη Της Σιωπής
Label(s): Lab Records, Labyrinth of Thoughts
Release Date: 07/04/2023
Genre: Post Punk, Darkwave, Gothic Rock
1. Άνθη Της Σιωπής
2. Άστρο Σκοτεινό
3. Φθινόπωρο (Ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης)
4. Κάθε Αποχαιρετισμός
5. Μη Ζήσεις Μάταια
6. Όλα Σήμερα Τελειώνουν
7. Σε Ένα Φίλο (Ποίηση: Μαρία Πολυδούρη)
8. World Full Of Shadows
9. Στο Πουθενά
10. Σβήνουν Τα Λόγια
Producer: Έκτορας Τσολάκης
Λευκή Συμφωνία: Θοδωρής Δημητρίου (Φωνή), Κώστας Μιχαλός (Κιθάρα), Διογένης Χατζηστεφανίδης (Μπάσο), Βαγγέλης Τσιμπλάκης (Τύμπανα)
Λευκή Συμφωνία
Post punk, darkwave, και gothic rock, χορεύουν σε αρμονία, με στίχους που ισορροπούν μεταξύ κραυγής απελπισίας και οργής.
