Θέλω να πάρω μια στιγμή να ξαναδιαβάσω τον τίτλο του άρθρου. Ωραία. Είναι δύσκολο να απαγκιστρωθείς εντελώς από τον κόσμο της εμπειρίας για το Instagram story. Ωστόσο, έρχονται κάποιες στιγμές σαν και αυτή, όπου ανεβαίνεις τα σκαλιά ενός σταδίου που φιλοξένησε την συναυλία των Queen στο LiveAid το 1985, για να ακούσεις από κοντά το συγκρότημα που σε εισήγαγε στη metal. Τη νύχτα αυτή το Στάδιο Wembley φιλοξένησε τους Linkin Park, τους Spiritbox και τον JPEGMAFIA, οι οποίοι έδωσαν ζωή στις “εφηβικές” ιαχές μας.
JPEGMAFIA
Σε ένα άκρως καυτό Λονδίνο, με 30 βαθμούς και 45 events ταυτόχρονα, οι πόρτες του Wembley άνοιξαν στις 17.00. Η συναυλία ήταν sold-out, o κόσμος όμως έσπρωχνε την ώρα για να δροσίσει και να φτάσει στο στάδιο. Ο rapper JPEGMAFIA ανέβηκε στη σκηνή κηρύσσοντας την έναρξη της βραδιάς.
Με τα lo–fi beats και την χαλαρή του ενέργεια, δημιούργησε μια όμορφη και καλοκαιρινή ατμόσφαιρα. Σίγουρα ο κόσμος δεν είχε ακόμα την ενέργεια ή και τη μουσική διάθεση για να “vibeάρει” μαζί του. Σε κάθε περίπτωση είναι ένας καλλιτέχνης που θα προσθέσω στα playlists μου.
SPIRITBOX
Εντάξει, τώρα μιλάμε σωστά. Η θεότητα που ακούει στο όνομα Courtney LaPlante προσγειώθηκε στη σκηνή. Οι Καναδοί Spiritbox ανέλαβαν δράση και σαν χείμαρρος παρέσυραν το κοινό, ειδικά στην αρένα σε κάτι παραπάνω από ζέσταμα.
Η αλήθεια είναι ότι οι κερκίδες δεν είχαν ακόμα αντιληφθεί περί τίνων πρόκειται. Ευτυχώς όμως η Courtney τους άρπαξε από τα μούτρα, οδηγώντας την κυρία δίπλα μου να την γκουκλάρει και μετά να χτυπιέται στα “Circle With Me”, “Holy Roller” και “Cellar Door”.
Λίγο πιο βαριά η ατμόσφαιρα για να προετοιμάσει τους Linkin Park αλλά η επιλογή ήταν η καλύτερη για να τονιστεί η γυναικεία παρουσία στο μικρόφωνο και το growl. Απίθανη φωνή, τρομερή ενέργεια, όλα κρέμονται από μια κλωστή για τους headliners.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Fata Morgana
Black Rainbow
Perfect Soul
Jaded
The Void
Circle With Me
Holy Roller
Soft Spine
No Loss, No Love
Cellar Door
Linkin Park
Στις γιγαντοοθόνες εμφανίζεται ένα χρονόμετρο το οποίο έτρεχε αντίστροφα από τα 12 λεπτά. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που οι Linkin Park ανακοίνωσαν την επιστροφή τους στο στούντιο, έτσι έκαναν και για την επιστροφή τους στη σκηνή. Στα μεγάφωνα ηχεί το “I Dreamed a Dream” από τους “Άθλιους” με τη φωνή της Susan Boyle. Ιδιαίτερη επιλογή, συμβολίζει ίσως την αναγέννηση, τη νέα σελίδα για το συγκρότημα.
Στο 0.00 το “γυάλινο κάστρο” γεμίζει το στάδιο και ένα-ένα τα μέλη ανεβαίνουν στη σκηνή. H σύνθεση του συγκροτήματος περιλαμβάνει τους Mike Shinoda, Dave “Phoenix” Farrell, Joe Hahn, Colin Brittain και την ακόμα λίγο-πολύ νέα τραγουδίστρια Emily Armstrong. Μαζί τους ο κιθαρίστας Alex Feder, αντικαθιστώντας τον Brad Delson o οποίος δεν περιοδεύει. Το κοινό υποδέχεται καθέναν τους ζητωκραυγάζοντας, γεμάτο υπερένταση.
Μαζί τους και εγώ. Οι προσδοκίες είναι όχι απλώς ψηλά, είναι κάτι παραπάνω. Η επιστροφή, η απώλεια, το νέο αίμα. Αυτές οι τρεις συνιστώσες υψώνονται σαν αερικά καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Ξέρεις ότι θα ανατριχιάσεις στο άκουσμα συγκεκριμένων εισαγωγών, θα ουρλιάξεις κάποια verses. Αλλά ένα είναι σίγουρο: θα απολαύσεις στο έπακρο τα απολύτως καινούργια κομμάτια και τα νέα μέλη.
Και αυτό δεν είναι μια ευγενική, τυπική υποδοχή στη νέα φάση των LP. Είναι γεγονός. Έπρεπε μόνο να ηχήσουν οι εισαγωγές από τα κομμάτια του δίσκου “From Zero”, για να καταλάβεις πόσο καλά γνωρίζαμε τους στίχους και πόσο διψούσαμε για τα ξεσπάσματα της Armstrong. Ειδικά στα “The Emptiness Machine”, “Two Faced”, “Casualty” και “Heavy Is The Crown”, το στάδιο τραντάχτηκε όπως ακριβώς αξίζει σε αυτά τα κομμάτια. Και γιατί όχι; Αφού μιλάμε για μερικά από τα πιο φρέσκα και πετυχημένα κομμάτια των Linkin Park.
Μιλώντας για την Emily, νομίζω πως σιγά σιγά διαμορφώνω μία πιο σταθερή άποψη. Η φωνή της είναι εξαιρετική, το ίδιο και η σχέση της με το κοινό και τα μέλη. Παράλληλα, τα καινούργια τραγούδια της ταιριάζουν γάντι, κάτι αναμενόμενο. Την ίδια στιγμή όμως, προσεγγίζει τα παλαιά κομμάτια με συστολή και σεβασμό. Είναι ένα βήμα πίσω και αυτό το εκτιμώ πολύ. Τα αποδίδει εξίσου καλά, γνωρίζει όμως το βάρος που φέρουν και χαίρεται να δίνει στο κοινό τη σκυτάλη. Αυτό θεωρώ πως μπορεί να το ισορροπήσει όσο περνάει ο καιρός, όπως επίσης και το “μούδιασμα” που παρατηρώ πάντα στα πρώτα λεπτά της επί σκηνής.
Παρ’ όλα αυτά, η μεγαλύτερη συγκίνηση και ανυπομονησία αφορά σαφώς στα κλασικά μέλη των Linkin Park. Ο “καπετάνιος” Shinoda, ο χαμογελαστός Farrell και ο εκπληκτικός Hahn. Ό,τι και να ακούω για cover band, ή Shinoda et al., γελάω απλώς. Είναι ξεκάθαρα εκεί, μαζί μας. Και είναι χαρούμενοι, γουστάρουν να παίζουν, να συνομιλούν με τους θεατές, να αυτοσχεδιάζουν. Αυτό φάνηκε και από τις γεμάτες 2 ώρες του setlist.
Υπήρχαν πολλές όμορφες στιγμές στη συναυλία, θα ήθελα όμως να ξεχωρίσω ίσως την πιο υποτιμημένη (ή και όχι) στιγμή: το σόλο του John Hahn στα turntables. Ναι δεν είναι το “A Place for my Head”, ή το Numb, είναι όμως μια αμιγώς μουσική πολυτέλεια να βλέπεις από κοντά να δημιουργείται από το μηδέν η ηλεκτρονική αυτή μουσική. Μια υπενθύμιση για την ατομικότητα και την ανθρώπινη φαντασία, σε ομιχλώδεις καιρούς για την σύνθεση μουσικής και τη χρήση AI.
Θα ήταν όμως ατόπημα να μην επισημάνω την καθηλωτική συμμετοχή του κοινού σε κάθε παλιό και αγαπημένο τραγούδι. Μάτια δακρυσμένα και κλεισμένοι λαιμοί. Η κραυγή μας θέλουμε να φτάσει ψηλά στον ουρανό, σε ένα αστέρι που έσβησε… Αποκορύφωμα το “In The End”, το οποίο τραγουδούσαμε όχι μόνο μέσα στο στάδιο, αλλά όλοι μαζί και στη στάση του μετρό.
Σε κάθε περίπτωση θέλω να είμαι ειλικρινής. Η βραδιά ήταν απίστευτη, και ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν. Μου έλειψε μια αναφορά, σιωπηρή ή φανερή, στον Chester. Από την άλλη κατανοώ την επιθυμία και τη φιλοσοφία πίσω από το “From Zero”. Μάλλον το εννοούν, και μόνο εκείνοι ξέρουν πού θέλουν να πορευτούν και με ποια ψυχολογία. Εμείς θα είμαστε εδώ για όσο νιώθουμε ότι μπορούμε να ακούμε τη νέα μουσική των Linkin Park. Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει αυτό. Μπορεί και για πάντα, μπορεί και όχι. Σίγουρα όμως η χθεσινή βραδιά δεν ήταν από τις τελευταίες.
