Έχει μπει πράγματι καλοκαίρι αν δεν έχεις πάει έστω σε μία συναυλία στο Release Athens; Το ερώτημα είναι μάλλον φιλοσοφικό, αλλά η απάντηση είναι απολύτως σαφής: ΟΧΙ! Αυτές οι συναυλίες έχουν κάτι το τελετουργικό, σχεδόν μυστικιστικό. Ίσως φταίει που αγοράζεις εισιτήριο από νωρίς και έχεις κάτι να προσδοκάς, ίσως φταίει και το ότι ξεκινάς από νωρίς, για να προλάβεις τη σωστή θέση στα κάγκελα, να πάρεις την μπύρα σου, να πάρεις και τη βεντάλια σου – καλού κακού – με τέτοια ζέστη. Και φέτος, με τους Shame, τους Boy Harsher και τους Fontaines D.C. στην ίδια σκηνή, η τελετουργία αυτή είχε από την αρχή κάτι το ιδιαίτερο.
Φταίει και το γεγονός ότι, για εμένα, το Release Athens αποτελεί την ιδανική ευκαιρία να απομακρυνθείς από όσους θέλεις, αλλά ταυτόχρονα να γνωρίσεις τυχαία νέο κόσμο που σας συνδέει κάτι θεμελιώδες: τα ίδια μουσικά ακούσματα. Ναι, όπως καταλαβαίνετε, η γράφουσα λατρεύει το Release Athens και, φέτος, το είχε μάλιστα ανάγκη. Ο αθηναϊκός καύσωνας και η Πλατεία Νερού είναι το go-to για το φετινό καλοκαίρι. Κατανοώ απόλυτα πως το βορειοευρωπαϊκό μας γονίδιο μας αποτρέπει κάπως από το να αντέχουμε αυτή τη ζέστη, και κάποιοι χάσατε τους Shame που άνοιγαν, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο — όμως, συγγνώμη, χάσατε.
Το γράφω και θα επιμένω σε αυτό μέχρι να πεθάνω: πηγαίνουμε από την αρχή της συναυλίας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα αποτελέσει την ευχάριστη έκπληξη. Και εντάξει, είναι γνωστό ότι έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία προς οτιδήποτε προέρχεται από τη Γηραιά Αλβιώνα, και ειδικά από την ανεπιτήδευτη, dirty αστίλα του Λονδίνου.
Shame
Οι Shame, λοιπόν, άνοιξαν στις 18:35 την τέταρτη ημέρα του Release. Το set τους ήταν ωμό και γεμάτο ένταση – τα “Tasteless” και “Concrete” (προσωπικό αγαπημένο) μπήκαν κατευθείαν στα βαθιά, ενώ με τα “Six Pack” και “Quiet Life” κράτησαν το vibe σε επίπεδα ανάλογα με τη θερμοκρασία. Ο Charlie Steen ήταν ασυγκράτητος, τρέχοντας και φωνάζοντας με το χρυσό του σορτσάκι. Όταν έφτασαν στα “One Rizla” και “Cutthroat“, το κοινό είχε ήδη λιώσει· κι όμως, βρήκε κι άλλη ενέργεια για να ουρλιάξει. Οι Shame έδειξαν ξεκάθαρα ότι δεν περιορίζονται στον ρόλο του support – ανήκουν στο είδος της μπάντας που σου δίνει την εντύπωση πως το πάρτι τελειώνει μαζί τους. Έκαναν το post-punk να ακούγεται ξανά φρέσκο, βρώμικο και εκτονωτικό.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Tasteless
Concrete
Six Pack
Quiet Life
Cowards Around
Adderall
Angie
One Rizla
Cutthroat
Boy Harsher
Και από το Λονδίνο, μεταφερθήκαμε στην whimsigoth Μασαχουσέτη. Οι Boy Harsher ανέλαβαν τη σκυτάλη στις 8:00 μ.μ. και μας έσυραν κατευθείαν σε ένα σκοτεινό, υπνωτικό rave. Το set ξεκίνησε με το “Keep Driving“, που έβαλε τη μηχανή μπρος και το κοινό σε mood «ναι, εδώ είμαστε». Στη συνέχεια, κομμάτια όπως τα “Give Me a Reason” και “Electric” έκαναν τον κόσμο να λικνίζεται σε έναν ρυθμό που ήταν ταυτόχρονα sexy και απειλητικός.
Καθώς προχωρούσαν στα “Machina” και “Fate“, ήταν σχεδόν σαν να έμπαινες σε underground club με καπνούς και κόκκινα-μωβ φώτα. Με τα “Westerners” και “Come Closer“, το κοινό είχε ήδη παραδοθεί, ενώ τα “Tower” και “Tears” πρόσφεραν τις πιο συναισθηματικές κορυφώσεις της βραδιάς. Το “LA” και το φινάλε με το “Modulations” έκλεισαν το set σαν κινηματογραφικό soundtrack, αφήνοντας όλους να κοιτιούνται με βλέμμα που έλεγε: «τι μόλις ζήσαμε;». Οι Boy Harsher άφησαν την αίσθηση ότι το darkwave δεν είναι μόνο σκοτεινό – είναι και αθεράπευτα εθιστικό. Αν έπρεπε να το περιγράψω με μία λέξη, αυτή θα ήταν: Lust.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Keep Driving
Give Me a Reason
Electric
Machina
Fate
Westerners
Come Closer
Tower
Tears
LA
Modulations
Fontaines D.C.
Και στις 21:35, εμφανίστηκαν επί σκηνής οι Fontaines D.C., μία από τις καλύτερες μπάντες της εποχής μας. Τους έχω δει σε live με 30 άτομα, τους έχω δει να ανοίγουν συναυλία του Nick Cave, και καταλαβαίνετε τη χαρά που νιώθεις όταν τους βλέπεις πλέον ως headliners να γεμίζουν την Πλατεία Νερού. Όταν οι Fontaines D.C. ανέβηκαν στη σκηνή, η ατμόσφαιρα άλλαξε αμέσως – το κοινό μεταμορφώθηκε σε μια τεράστια, ενιαία μάζα, έτοιμη να εκραγεί και να ξεσπάσει όσα είχε συσσωρεύσει από τον φετινό χειμώνα.
Το “Here’s the Thing” έσκασε σαν καμπάνα που σήμανε την έναρξη της μεγάλης γιορτής. Με τα “Jackie Down the Line” και “Boys in the Better Land“, το κοινό δεν τραγουδούσε απλώς – ούρλιαζε κάθε λέξη· ήταν ένα συλλογικό ξέσπασμα, σαν κάποιος να γύρισε τον διακόπτη στο “on” για όλους. Το “Televised Mind” ήρθε σαν σκοτεινό, υπνωτικό χτύπημα που έριξε την ένταση βαθύτερα, με την μπάντα να παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η μέση του set ήταν μια εναλλαγή συναισθημάτων: το “Roman Holiday” μας ταξίδεψε σε μια μελαγχολική, ρομαντική διάθεση, πριν το “Big Shot” και το “Death Kink” μας εκτοξεύσουν ξανά στην ένταση. Ο Grian Chatten είχε την παρουσία rock σταρ παλιών εποχών, παίζοντας πότε με το μικρόφωνο, πότε με το κοινό, κοιτάζοντάς το με εκείνο το βλέμμα που έλεγε «ξέρω τι νιώθεις». Με κομμάτια όπως το “Before You I Just Forget“, το φρέσκο “It’s Amazing to Be Young” και το επιθετικό “Hurricane Laughter“, η ένταση κυμαινόταν συνεχώς, σαν κύματα που σε χτυπούν και δεν σ’ αφήνουν να πάρεις ανάσα.
Το “A Hero’s Death” ακούστηκε σαν ύμνος για όλους τους μοναχικούς, τους θυμωμένους, τους ρομαντικούς – το κοινό σείστηκε, σαν να έδινε μια τελευταία, συλλογική ανάσα πριν το χάος. Τα “Big” (προσωπικό αγαπημένο), “Favourite” και το encore ήταν το κερασάκι σε μια ήδη εκρηκτική τούρτα: με το “Romance” να ανεβάζει ξανά τον παλμό, το “In the Modern World” να ρίχνει το κοινό σε γλυκιά σύγχυση και το “I Love You” να κόβει τις ανάσες με την ειλικρίνειά του. Το φινάλε με το “Starburster” έμοιαζε με πυροτέχνημα που έσκασε πάνω από το κοινό.
Το σημαντικό με τους Fontaines D.C. είναι πως, ευτυχώς, δεν ανήκουν σε εκείνη την εμετική κατηγορία των non-politico μπαντών. Τις παύσεις ανάμεσα στις εναλλαγές των τραγουδιών κάλυπτε το σύνθημα «Free Palestine». Ο ντράμερ, μάλιστα, σιγόνταρε χτυπώντας στον ίδιο ρυθμό. Με μια σχεδόν οργανική συνέπεια ως προς την επί σειρά ετών πολιτικοποιημένη στάση τους, οι Fontaines D.C. εμφάνισαν τη σημαία της Παλαιστίνης και το μήνυμα «Israel is committing genocide. Use your voice». Κάτι που πράττουν επιτυχώς οι ίδιοι.
Οι Fontaines D.C. έκαναν ένα statement: ότι το post-punk σήμερα μπορεί να είναι ταυτόχρονα ποίηση και πανικός, και να απευθύνεται κατευθείαν στη συλλογική συνείδηση. Ήταν μια εμφάνιση που έμοιαζε με τελετουργικό, με κάθε τραγούδι να αποτελεί μια νέα κορύφωση, και ένα κοινό που φαινόταν να μη θέλει με τίποτα να τελειώσει.
