Είναι εκείνες οι στιγμές που ακούς τυχαία μια μελωδία, έναν ρυθμό και ξαφνικά είσαι πάλι εκείνη η εσωστρεφής έφηβη με τα θολά όνειρα και ιδέες για τον κόσμο γύρω σου. Για μένα, αυτοί οι ήχοι θα είναι πάντα οι Linkin Park και η φωνή του Chester, που τόσο πιστά με τραβούσε από τον βαθύ ωκεανό μιας ξεχασμένης εποχής. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορούσα παρά να χαιρετήσω με συγκίνηση και νοσταλγία την πολυπόθητη επιστροφή των LP, με το σπαρταριστό πλέον “From Zero”.
“Από το μηδέν; Ναι…Δηλαδή, από το τίποτα;” Έτσι ξεκινάει ο δίσκος και μας θέτει από την αρχή κιόλας αυτό που πολλοί φοβούνται να αποδεχτούν μετά από μια απώλεια. Η νέα αρχή, το μηδένισμα του κοντέρ, η βουτιά στο μέλλον χωρίς φόβο και τύψεις από τις σκιές του παρελθόντος. Αυτό που θα ακολουθήσει αξίζει να το ακούσουν και οι πιο δύσπιστοι fans. Έχει τα πάνω του, έχει τα κάτω του, κυρίως όμως σφύζει από την ενέργεια μιας παρέας που ανυπομονούσε πάρα πολύ να ξαναβρεθεί στο στούντιο.
Η γυναικεία χροιά ωστόσο της Emily είναι αυτό που πλέον περιμένεις να ακούσεις, να δώσει μια άλλη αύρα, τόσο διαφορετική από αυτό που έχουμε συνηθίσει
Οι LP μας έχουν συνηθίσει στα albums τους να ενώνουν τα tracks μεταξύ τους και το ίδιο κάνουν και εδώ, με έναν πιο εσωτερικό τρόπο. Παρακολουθούμε διαλόγους μεταξύ των μελών, τις σκέψεις τους και την προσπάθειά τους να βρουν τον ήχο τους. Μετά το “From Zero (Intro)” φεύγουμε για το πρώτο single του δίσκου και την πρώτη μας επαφή με τη φωνή της Emily Armstrong και τα τύμπανα του Colin Brittain, “The Emptiness Machine”. Το συγκεκριμένο κομμάτι είχε όλο τον χρόνο να καταλαγιάσει στα αυτιά μας. Είναι η τέλεια αρχή για την επανασύνδεση αυτή, τόσο κοντά στο κλασσικό ύφος όσο και φρέσκο. Σίγουρα από τα πιο σημαντικά του δίσκου.
Συνεχίζοντας με το “Cut the Bridge”, ένα αρκετά οικείο beat με τον Mike Shinoda στα ηνία. Η γυναικεία χροιά ωστόσο της Emily είναι αυτό που πλέον περιμένεις να ακούσεις, να δώσει μια άλλη αύρα, τόσο διαφορετική από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Σε αυστηρά μουσικούς όρους το κομμάτι δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να πω το ίδιο για το “Heavy Is the Crown”. Είναι το μοτίβο που θυμίζει Meteora, είναι η φωνάρα της Emily; Για μένα, το συγκεκριμένο track δεν μπορούσε να στηθεί καλύτερα.
O δίσκος έχει διπλό ρόλο: την επιστροφή του συγκροτήματος και την απόδειξη των νέων επιλογών τους
Επόμενο στη σειρά, η μπαλάντα του δίσκου “Over Each Other”. Δεν με ενθουσίασε ούτε ως single, δεν το κατάφερε ούτε τώρα. Θεωρώ ότι ο δίσκος έχει διπλό ρόλο: την επιστροφή του συγκροτήματος και την απόδειξη των νέων επιλογών τους. Ίσως σε αυτό το κομμάτι θα ταίριαζε μια περισσότερο acoustic εκδοχή. Αυτό θα είχε να προσδώσει κάτι.
Για το “Casualty” η Emily βάζει τα “screaming pants” της και τα σπάει. Heavy ήχος και γρήγορο beat, 10 κιλά θυμός και αυτή η αίσθηση να σπάσεις την πόρτα. Εδώ είμαστε φίλες και φίλοι. “It’s only a matter of time”, όπως μας έλεγαν και στο μυστηριώδες post πριν την ανακοίνωση του δίσκου. Ακολουθεί το “Overflow”, το οποίο μπορείς να το συσχετίσεις με πιο πρόσφατες εποχές των LP. Ευχάριστο, με ωραίο groove, ατμοσφαιρικό. Σε αυτό το σημείο να σας προτείνω και τα visualizer videos που δημοσίευσαν οι Linkin Park για τα tracks τους.
Και πάμε επιτέλους στο αγαπημένο μου κομμάτι για αυτό τον δίσκο, το “Two faced”. Το τελευταίο single που λάβαμε από το συγκρότημα πριν το launch. Εδώ είναι ξεκάθαρο ότι βρίσκονται “on the same page” όπως λέει και ο Shinoda. Η ναυαρχίδα του album, αυτό που νομίζω περίμεναν οι πατροπαράδοτοι fans. Και ναι…μπορούν ακόμα να μας το δώσουν. Εγώ με τη γέφυρα “I can’t hear myself think” μπορεί και να τρελαθώ.
Θέλω να προσπεράσω το “Stained”, για το “IGYEIH”. “Ό,τι έχω και δεν έχω στο δίνω” σε απλά ελληνικά. Ο ήχος έρχεται από μακριά, μέχρι να βρεις την πόρτα του στούντιο και να την ανοίξεις. Είμαστε μαζί τους και καθόμαστε στους καναπέδες της ηχογράφησης σε όλο το δίσκο.
Σημασία έχει ότι οι Linkin Park είναι εδώ, με το πιο φωτεινό αστέρι να χαμογελάει στον ουρανό.
Την απόλυτη ένταση έρχεται να σβήσει σαν κύμα το τελευταίο κομμάτι, “Good Things Go”. Θα μπορούσε να είναι μία αφιέρωση στην εσωτερική πάλη με τον εαυτό μας, τις υψηλές μας προσδοκίες και την αυστηρή ματιά που ρίχνουμε σε κάθε μας βήμα. Θα το ερμήνευα και ως μια γλυκόπικρη συγγνώμη στους ανθρώπους που δεν καταφέραμε να βοηθήσουμε, να τους δείξουμε την αγάπη μας. Διότι κάποιες φορές “συμβαίνουν άσχημα πράγματα, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο καλά”.
Ένας δίσκος ταξίδι. Στην ιστορία των Linkin Park, στους δικούς μας εαυτούς, σε ό,τι μας τρόμαζε, μας θύμωνε και ξετρυπώνει από την πιο λεπτή αμυχή. Δεν είναι όλα τα τραγούδια ισάξια, και σαφώς δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε ήχους 20 ετών πίσω. Σημασία έχει ότι οι Linkin Park είναι εδώ, με το πιο φωτεινό αστέρι να χαμογελάει στον ουρανό. Η μουσική τους είναι αυτό που μας ξέπλενε τον πόνο και, πλέον, το δώρο αυτό μας ξαναχτύπησε την πόρτα. Ανυπομονώ για τη νέα αυτή εποχή και ελπίζω να νιώσουν ασφάλεια και να πειραματιστούν περισσότερο.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Linkin Park
