Μετά από μια δύσκολη και πολύ κουραστική μέρα προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Αυτό το report θα είναι πολύ δύσκολο να είναι οργανωμένο και να έχει ροή γιατί δεν ξέρω πώς να αποτυπώσω το χθεσινό live με κάποιον “στωικό” και “δημοσιογραφικό” τρόπο που να βγάζει νόημα. Η κούραση και τα άσχημα νέα της μέρας μόνο για συναυλία δεν ήταν. Αλλά αν δεν έχουμε και κάτι τέτοιες μέρες, τι στο γεροδιάολο κάνουμε πια σε αυτή τη ζωή; Το Floyd, λοιπόν, είχε εχθές ένα ιστορικό double bill: Πρώτη φορά στην Αθήνα Fleshgod Apocalypse και μετά από ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, την επιστροφή των άσωτων, Machine Head. Δε θα επεκταθώ πολύ εδώ πέρα (γιατί θα το κάνω παρακάτω), αλλά αυτό που έγινε ήταν και πάρταρα και ΣΦΑΓΗ μαζί. Δεν ξέρω πώς, αλλά αυτό έγινε παιδιά.
Fleshgod Apocalypse
Όλο το timetable τηρήθηκε με ευλαβική ακρίβεια και στις 20.00 ακριβώς βγήκαν οι Ιταλοί. Από την πρώτη στιγμή, φάνηκε πως δεν ήρθαν απλώς για να παίξουν, ήρθαν για να γιορτάσουν μαζί μασ. Με χαμόγελα, ενθουσιασμό και χαβαλέ οι Fleshgod Apocalypse έκαναν το κρύο συμφωνικό black/death metal να μοιάζει ακόμα εντελώς σουρεαλιστικό μέσα στον απογευματινό ήλιο και τη ζέστη της Αθήνας.
Το Floyd ήταν γεμάτο ήδη και ο κόσμος είχε μαζευτεί από την αρχή για να τους δει, με πραγματική όρεξη. Εκείνοι το ανταπέδωσαν με τον καλύτερο τρόπο: αρτιότατοι, σφιχτοδεμένοι, κάθε κομμάτι εκτελεσμένο λες και ήταν το τελευταίο. Υπήρχε τρομερή ένταση σε κάθε στιγμή, όλα παιγμένα με ενεργεία στα ύψη. Το πάντρεμα της συμφωνικής ενορχήστρωσης με το κτηνώδες death metal τους έφτασε σε άλλο επίπεδο χθες. Όλα έμοιαζαν μεγαλύτερα, πυκνότερα, πιο ζωντανά, με μια επιπλέον δόση θεατρικής μεγαλοπρέπειας.
Η μπάντα, βαμμένοι όλοι, με την τραγουδίστρια να εντυπωσιάζει με το υπέροχο φόρεμά της και την επιβλητική παρουσία της, δε σταμάτησε να δείχνει την αγάπη της για το κοινό. Μάλιστα, ανέμισαν και μια ελληνική σημαία πάνω στη σκηνή, φανερά συγκινημένοι που βρέθηκαν στη χώρα μας. Και μέσα σε αυτόν τον συμφωνικό όλεθρο, δε δίστασαν να δείξουν και την πιο χαβαλεδιάρικη πλευρά τους. Ξεσήκωσαν το κοινό με μια φανταστική διασκευή στο “Blue (Da Ba Dee)” των Eiffel 65 (εντελώς millenial στιγμή), ενώ λίγο πριν, κάπου ανάμεσα στα blast beats, ακούστηκε και μια αναφορά στο “…Baby One More Time” της Britney Spears (!). Σε όλους εμάς σχηματίστηκε αμέσως ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Οι Super Stereo άνοιξαν τη βραδιά με έναν τρόπο που δεν άφηνε περιθώριο αμφιβολίας: το ελληνικό alternative δε χρειάζεται να ζητά άδεια για να σταθεί δίπλα στα μεγάλα ονόματα. Με τα κομμάτια από τον πιο πρόσφατο τους δίσκο, το Σαν Τα Γατιά, το συγκρότημα παρέσυρε τους πρώτους θεατές σε ένα σύμπαν γεμάτο grunge εντάσεις, post-punk ρυθμούς και shoegaze αποχρώσεις. Το set τους, αν και σύντομο, ήταν στιβαρό, ειλικρινές και γεμάτο ενέργεια. Μια απολαυστική υπενθύμιση ότι το εγχώριο underground έχει φωνή και χαρακτήρα.Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Machine Head
Μόλις τελείωσαν οι Fleshgod Apocalypse, ένα crew 15 ατόμων (χωρίς υπερβολή) ανέβηκε στη σκηνή για να προετοιμάσει το έδαφος για τον τιτάνα Robb Flynn και την παρέα του. 21.15 ακριβώς, οι Machine Head μπήκαν παραδοσιακά με το Imperium. Και στο Floyd έγινε νομίζω ένας μικρός σεισμός;
Εντάξει, τι να πω, δεν έχω λόγια. Σοκ, σεβασμός, συγκίνηση. Από τα πιο έντονα intro μπάντας σε live που έχω ζήσει. Συνεχίζουμε με Ten Ton Hammer, και στη σκηνή εμφανίζονται όντως τεράστια φουσκωτά σφυριά. Εκτός από το μακελειό που επακολούθησε εξ ορισμού, ο Robb προέτρεπε το κοινό να πάει πίσω και να ανοίξει χώρο για το circle pit. Πείτε ό,τι θέλετε. Mπορεί να μην παίζει πια thrash, μπορεί να μην έχει παίξει thrash εδώ και 30 χρόνια. Aλλά ο τύπος είναι thrashas στην ψυχή και δε μου αλλάζει κανείς γνώμη.
Ο Φλιναράς τα έδωσε όλα, σώμα και πνεύμα, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι ο τύπος φτάνει τα 60! Μας μιλούσε συνέχεια όρεξη σε σημείο πολυλογίας, όχι όμως την άσκοπη πολυλογία, αλλά αυτή την όμορφη, που νιώθεις ότι πλέον είναι κολλητός σου. Φουλ δεμένη η μπάντα, σκυλιά του πολέμου όλοι τους και ο μπασιστάς μας χάρισε και ένα υπέροχο σόλο. Ο Robb, έκοβε πότε έπεφτε το κοινό και καταλάβαινε ακριβώς πότε θέλει ένα πουσάρισμα για να ανέβουν πάλι τα αίματα.
Το setlist έπος. Για 2 ώρες και κάτι έπαιξαν τα highlights από παντού, μαζί με κάποια καινούρια κομμάτια από το Unatoned, τον τελευταίο τους δίσκο. Επίσης, μας άφησαν (με φωνές) να διαλέξουμε κομμάτι ανάμεσα από τα The Blackening (Aesthetics Of Hate) και Burn My Eyes (Blood For Blood). Πριν το Darkness Within, βγήκε με δύο κιθάρες, μία ακουστική και μία ηλεκτρική, και μας είπε πως το κομμάτι το έγραψε όταν ήταν σε άσχημη κατάσταση. Γιατί «Sometimes when we’re singing is to remember, sometimes when we’re singing is to forget, and this is to forget.»
Προσιτός, ανθρώπινος, γεμάτος ενέργεια και χιούμορ, απ’ τη μια ήθελες να τον πάρεις αγκαλίτσα και απ’ την άλλη μας έλεγε “cheers motherfuckers!“. Εδώ που τα λέμε, μπύρες δεν ήπιε, πιο πολύ έπαιζε με το κοινό και τις πετούσε για να δει ποιος θα πιάσει το ποτήρι. Παρεμπιπτόντως, μας κάλεσε και στα γενέθλιά του στις 18 Ιουλίου στο Gazarte. Aν θυμάμαι καλά, στο Bulldozer, εκτός από τα φουσκωτά σφυριά, πέταξαν στο κοινό και τεράστιους φουσκωτούς κύβους. Εννοείται πως σε όλο το live είχαμε mosh pits, crowd surfing και άπειρο κοπάνημα, νομίζω δε χρειάζεται καν να το αναφέρω.
Φτάνοντας προς το τέλος, ακούγεται το ιστορικό intro του Davidian. Δεν μπορώ να περιγράψω τι έγινε, όποιος ξέρει το κομμάτι μπορεί να καταλάβει. Πολύ πιθανό το “LET FREEDOM RING WITH A SHOTGUN BLAST!” να ακούστηκε σε όλο το Γκάζι. Για encore, είχαμε το Halo και στο video wall έπαιζε ένα ανατριχιαστικό βίντεο με αφίσες από όλα τα live που έχουν δώσει ανά τα χρόνια. Ήταν απλά συγκινητικό αν αναλογιστεί κανείς ποιες μπάντες-μεγαθήρια έχουν συνοδεύσει στη σκηνή.
Απλά δέος και thrash περηφάνια. ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ.
