Από όταν τους είχα δει με τους Dødsferd, οι Manos Six and The Muddy Devil μού είχαν κινήσει το ενδιαφέρον. Για να είμαι ειλικρινής, με είχαν εντυπωσιάσει. Η δεύτερη τους κυκλοφορία (προηγήθηκε το “Swamp Suicide” το 2023) , λοιπόν, ήρθε και ονομάζεται “When skies are grey” και, όπως συνηθίζεται στις δισκοκριτικές, το πρώτο πράγμα που γράφεις είναι η κατηγοριοποίηση της μουσικής. Όχι επειδή είσαι κάποιος label fanatic, αλλά για να δώσεις στον άλλον μία πρώτη ιδέα. Στην περίπτωσή μας, αυτό είναι ίσως και το πιο δύσκολο που έχεις να κάνεις.
Η κυκλοφορία ανοίγει με το “Sound of the Dead”, το οποίο μοιάζει με dark country κομμάτι. Την ενορχήστρωση, όμως, έχει αναλάβει κάποιος σαν τον Aurelio Voltaire, τουλάχιστον στο πνεύμα. Είναι ίσως η καλύτερη συνύπαρξη dark country και dark cabaret που έχω ακούσει. Το αποτέλεσμα είναι ατμοσφαιρικό, με μία δώση ειρωνείας και σχεδόν θεατρικό.
Αν σας μπέρδεψα με τα είδη, σκεφτείτε το αλλιώς. Φανταστείτε ένα τραγούδι που σου αφήνει μία γενικά χαρωπή αίσθηση, χωρίς όμως να είναι φωτεινό. Κάθε στοιχείο του είναι σκοτεινό και πένθιμο. Από τη φωνή μέχρι τους στίχους, όλα μοιάζουν να έχουν βγει από κάποιο μακάβριο πανηγύρι. Διάβολε, είναι υπέροχη αυτή η αντίθεση. Να κάνεις κέφι τραγουδώντας “clap your hands to the sound of the dead”.
Πάμε τώρα στο ομώνυμο, που είναι μία διασκευή του αμερικάνικου «δημοτικού» κομματιού “You Are My Sunshine”. Αρχικά, μιλάμε για κανονική διασκευή, όχι για απλή επανεκτέλεση με διαφορετικά όργανα. Σκεφτείτε ότι η αρχική διάρκεια του κομματιού είναι κάτι λιγότερο από τρία λεπτά, και οι Manos Six το φτάνουν στα οχτώ. Εδώ, πραγματικά, δυσκολεύομαι να το περιγράψω με κατανοητούς όρους. Είναι σαν το παιδί των Death in June με τους Årabrot. Επιπλέον, το κομμάτι μοιάζει να αποτελείται από τρεις ξεχωριστές υποενότητες.
Η πρώτη είναι πιο κοντά στους Death in June και διαρκεί περίπου τρία λεπτά. Έπειτα, χωρίς να αλλάζει το μουσικό θέμα, η μέχρι τότε ακουστική ενορχήστρωση καλύπτεται από μία ακραία παραμόρφωση. Στη συνέχεια, το ακουστικό θέμα συνεχίζεται, αλλά παρεμβάλλονται ήχοι βγαλμένοι από ταινία τρόμου. Σαν ξαφνικά ηχητικά jumpscares, που πετάγονται από το πουθενά. Όλα αυτά οδηγούν στο δίλεπτο outro, όπου η ηλεκτρική κιθάρα του Γιώργου Εμμανουήλ κυριαρχεί. Το κομμάτι, διατηρώντας όλα τα ατμοσφαιρικά του χαρακτηριστικά, μετατρέπεται σε noise rock. Απόκοσμο και άβολο – αλλά ευχάριστα άβολο. Και κάτι ακόμα: θυμάστε τότε που δεν stream-άραμε μουσική και ακούγαμε τα ίδια και τα ίδια; Που, σε πολύ μεγάλα κομμάτια, πηγαίναμε κατευθείαν στο αγαπημένο μας σημείο; Επιτέλους, το ξαναέζησα.
Όπως έχετε διαβάσει μέχρι τώρα, λίγο Zeal & Ardor δεν θα ταίριαζε; Δεν είναι το ίδιο, βέβαια – δεν έχουμε αφροαμερικάνικο blues που μεταβαίνει σε black metal. Στο “I’m Not Gonna Turn My Back on the Devil” ξεκινάμε με μία πένθιμη εισαγωγή, η οποία γυρίζει σε dark country. Την ενορχήστρωση συνοδεύει μία φωνή βγαλμένη από κάποια αμερικάνικη τηλεόραση των ‘60s, από την οποία ακούγονται τα λόγια κάποιου τηλευαγγελιστή.
Δεν κατάφερα να βρω αν το ηχητικό απόσπασμα έχει παρθεί από κάπου. Αν όμως είναι δικό τους, τότε θα πω ένα “ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ!”. Αν το έχουν δανειστεί, έχουν κάνει εξαιρετική επιλογή και χρήση. Σχεδόν ακριβώς στη μέση (σχεδόν ή ακριβώς, Γιώργο; Αποφάσισε), όλα αλλάζουν και σκοτεινιάζουν κι άλλο. Την τελευταία φράση του τηλευαγγελιστή μας (εγώ τον ονόμασα έτσι) ακολουθεί μία έκρηξη από blast beats και αδιάκοπο ξύσιμο. Αυτό, όμως, που ξεχωρίζει πραγματικά είναι το βιολί του Δημήτρη Κούζη. Κι αυτό γιατί είναι καταπληκτικό με έναν άκρως άβολο τρόπο. Σε ενοχλεί ηχητικά, όμως ταιριάζει απόλυτα.
Και έφτασε η ώρα να πέσει η αυλαία με το “The Last Turn (Chain Pleasure)”. Εδώ δεν έχουμε ποικίλες εναλλαγές, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Η σχετική επαναληψιμότητα δημιουργεί μία αφήγηση, κάτι που λειτουργεί καλά σε αυτό το πλαίσιο. Το κομμάτι μοιάζει να είναι η μουσική απόδοση του “Wrong Turn” ή κάποιου άλλου θρίλερ που διαδραματίζεται στην αμερικάνικη εξοχή. Η κιθάρα θυμίζει σιδερένιες αλυσίδες που σέρνονται πάνω σε γη. Οι ήχοι παραμένουν σε χαμηλή ένταση, αλλά λειτουργούν σχεδόν υπνωτιστικά. Αν περίμενες κάποιο μουσικό ξέσπασμα ή ανατροπή, δεν θα τα βρεις εδώ. Το στοιχείο της απειλής δεν εκφράζεται με εντάσεις αλλά με σταθερότητα. Ένα είδος ηχητικής εμμονής που γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτική.
Το “When Skies Are Grey” δεν είναι η κυκλοφορία που την ακούς για να περάσει η ώρα. Είναι σκοτεινή, απαιτητική και σε στιγμές άβολη. Όμως, κάθε επιλογή των Manos Six δείχνει προσήλωση στο όραμα – όχι επιτήδευση. Οι Manos Six and The Muddy Devil φτιάχνουν έναν μουσικό που δεν έχεις ακούσει πολλούς όμοιους του. Κι αν πρέπει να βρεις κάπου να τους κατατάξεις, κάν’ το μετά την ακρόαση. Γιατί πρώτα θα σε έχουν κάνει να νιώσεις πράγματα που ταμπέλες δεν περιγράφουν.
Artist: Manos Six and The Muddy Devil
EP: When skies are grey
Release Date: 06/06/2025
Label: FYC Records
1. Sound of the Dead
2. When Skies are Grey
3. I’m not gonna turn my back on the Devil
4. The last Turn (Chain Pleasure)
Producer: George Emmanuel
Manos Six and The Muddy Devil: Manos Six (Φωνή, , μπάντζο, κιθάρα (slide)), Stamos A. (Ακουστικό μπάσο)
Manos Six and The Muddy Devil: When skies are grey
Μια κυκλοφορία που δε ζητά να την καταλάβεις, αλλά να τη βιώσεις. Με ωμή ατμόσφαιρα, έξυπνες υφολογικές μεταβάσεις και ενσυνείδητη ιδιαιτερότητα, οι Manos Six and The Muddy Devil παραδίδουν ένα έργο που χτίζει τον δικό του μικρό εφιαλτικό σύμπαν χωρίς να κρατά καμία πόρτα ανοιχτή για διαφυγή.
