MAZOHA: ΛΑΪΚΟΝΙΚ
Ο Mazoha παραδίδει έναν δίσκο που αιχμαλωτίζει με την ατμόσφαιρά του και τη μουσική του ένταση. Το "ΛΑΪΚΟΝΙΚ" δημιουργεί έναν κόσμο σκληρό αλλά ειλικρινή, που προκαλεί τον ακροατή να τον εξερευνήσει χωρίς φόβο και χωρίς φίλτρα.
Στο πικ του καλοκαιριού, στο μικρό μπαράκι που συχνάζεις, οι καπνοί βγαίνουν και τα μπάσα σε ξυπνούν από τον λήθαργο της ζέστης. Το «ΛΑΪΚΟΝΙΚ» του MAZOHA είναι ακριβώς αυτό· μια ωμή, ηλεκτρονική εξομολόγηση με εικόνες βγαλμένες από τη ζωή της πόλης και τις σκιές που κρύβει. Βλέπεις το ξεθωριασμένο γκλίτερ, την οργή μιας γενιάς και την αίσθηση ελευθερίας. Είναι ο ήχος που περπατά μαζί σου σε στενά με υγρασία και κοιτάζει πίσω από τα φώτα των βιτρινών.
Ο Τζίμης Πολιούδης, πίσω από το project, χτίζει μικρές και πυκνές ιστορίες που σε βρίσκουν εκεί που δεν το περιμένεις. Με έναν αέρα 80s κάθε λέξη ξεστομίζεται με ένταση, οριακά “φτύνει” τις λέξεις. Τα synths και οι ρυθμοί κυριεύουν το χώρο. Είσαι καλεσμένος σε ένα πάρτυ. Ενός τύπου. Δεν τον ξέρεις. Αφήνεις το αγχολυτικό στο κομοδίνο, ανοίγεις τη μουσική.
Ο τίτλος «ΛΑΪΚΟΝΙΚ» είναι από μόνος του δήλωση. Λαϊκό και iconic μαζί προσπαθούν να καταρρίψουν την άχαρη καθημερινότητα όλων των ασήμαντων και να αποκαλύψουν τη λάμψη που κάθε πρόσωπο, κάθε στενό και κάθε εμπειρία μπορεί να κρύβει. Είναι δίσκος που μιλά για τον κόσμο της διπλανής πόρτας, χωρίς να ακολουθεί την πεπατημένη. Αμφισβητεί τις τάσεις, παίρνει ρίσκα και βγαίνει κερδισμένος.
Η εμπειρία μου από τον δίσκο είναι απρόσμενη. Δεν ήμουν έτοιμη να βγω απόψε, αλλά ο MAZOHA με τράβηξε με το ζόρι. Μέσα στους δρόμους κομματιών όπως “Ξενιτιά (Μέσα στα μπαρ)” και “Formula 1”, που οδηγούν στην Ομόνοια, χάνομαι και βλέπω μια Αθήνα διαφορετική. Μάλλον την βλέπω πρώτη φορά όπως ακριβώς είναι.
Από την αρχή έως το τέλος του δίσκου, κρατάς την ανάσα σου. Ζαλίζεσαι. Δεν ξέρεις πού θα καταλήξεις. Ανάμεσα στα κομμάτια, υπάρχουν στιγμές που σε καρφώνουν. Βραδινές έξοδοι γεμάτες ανείπωτη φόρτιση. Στίχοι που μιλούν για άρνηση, για άγχος που στάζει από το μέτωπο και για την αμηχανία του να μη χωράς σε μια κανονικότητα που μοιάζει δανεική. Ο MAZOHA δεν υπεκφεύγει. Λέει τα πράγματα όπως είναι, με λέξεις όχι φτιασιδωμένες, αλλά καθημερινές, βαριές.
Κάπου στο τέλος, σαν προσωπική σημείωση, έρχεται η “Μελανιά” να κλείσει τον δίσκο με ήρεμη, εξομολογητική διάθεση. Σίγουρα τα synth όλου του δίσκου είναι πολύ εντυπωσιακά. Ωστόσο, η δύναμη του στίχου στο τραγούδι αυτό με κάνει να πω ότι είναι ξεκάθαρα το αγαπημένο μου. «Γιατί κλαις; Έχεις κάτι; Όχι, μου λες. Κάτι μπήκε στο μάτι.»
Είναι ευχάριστο να βλέπεις το synth-punk να επιστρέφει στην χώρα μας. Ορμώμενη από το (ακραίο) αντίστοιχο είδος της Ρωσίας, θα ευχηθώ να εξελιχθεί το ίδιο, και ακόμα περισσότερο, και εδώ. Το album αυτό είναι επιβλητικό, σε ρουφάει. Πρέπει να το ακούσεις, δεν έχεις επιλογή. Για να νιώσεις. Για να σκεφτείς. Για να θυμηθείς ποιος είσαι. Και ίσως, αν αφεθείς αρκετά, να ανακαλύψεις κάτι που είχες ξεχάσει ότι κουβαλάς.
Ο Mazoha παραδίδει έναν δίσκο που αιχμαλωτίζει με την ατμόσφαιρά του και τη μουσική του ένταση. Το "ΛΑΪΚΟΝΙΚ" δημιουργεί έναν κόσμο σκληρό αλλά ειλικρινή, που προκαλεί τον ακροατή να τον εξερευνήσει χωρίς φόβο και χωρίς φίλτρα.
Cookie name | Active |
---|