Το Midnight Express προβάλλει το Faster Pussycat! Kill! Kill! την Παρασκευή 12 Ιουλίου και ώρα 23.15, στον θερινό κινηματογράφο Ριβιέρα.
Τρεις strippers (Tura Satana, Haji, Lori Williams) διψασμένες για περιπέτεια συναντούν ένα νεαρό ζευγάρι (Ray Barlow, Sue Bernard) στην έρημο. Αφού ξεφορτώνονται το αγόρι, παίρνουν το κορίτσι όμηρο. Ξεκινούν να καταστρώνουν σχέδιο εις βάρος ενός γέρου άνδρα (Stuart Lancaster) που μένει με την οικογένειά του στην έρημο. Σύμφωνα με φήμες κρύβει ένα σεβαστό χρηματικό ποσό. Επισκέπτονται τον ηλικιωμένο, ο οποίος προθυμοποιείται να τις φιλοξενήσει. Προσπαθούν να αποπλανήσουν τους γιους του θέλοντας να βάλουν χέρι στα λεφτά. Μη συνειδητοποιώντας ότι ο γέρος έχει τις δικές του σατανικές προθέσεις.
Ο κινηματογράφος του Russ Meyer έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Είναι ένας κινηματογράφος που ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία, το exploitation, το soft porno, γαργαλώντας την ηθική της εποχής και της κοινωνίας μέσα στην οποία δημιουργήθηκαν οι ταινίες του. Κέρδισε φανατικούς θαυμαστές (ανάμεσά τους, ο John Waters, τι πιο φυσικό) αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Η φιλμογραφία του, που εκτείνεται σε δύο ακριβώς δεκαετίες. Σκηνοθέτησε την πρώτη του μεγάλου μήκους, «The Immoral Mr. Teas», το 1959 και την τελευταία του, το «Beyond the Valley of the Ultra-Vixens», το 1979. Περιλαμβάνει μερικές από τις πιο ευφάνταστες ταινίες του αμερικανικού σινεμά, καθώς και μερικά από τα μεγαλύτερα… γυναικεία στήθη που είδαμε ποτέ στην οθόνη. Τα υπερμεγέθη στήθη ήταν για τον Meyer ό,τι οι πατούσες για τον Quentin Tarantino.
Ακόμα, εντούτοις, και σε μια φιλμογραφία σαν αυτή, το «Faster, Pussycat! Kill! Kill!» είναι μια ταινία που ξεχωρίζει. Δε σταματά να μας εκπλήσσει με την ευρηματικότητα, το θράσος και την έλλειψη ορίων που τη διακρίνουν. Παρά την τολμηρή θεματολογία και εικονογραφία, το φιλμ έχει πολλά περισσότερα να θαυμάσει κανείς, ωστόσο. Ο Meyer είναι ασταμάτητα εφευρετικός στις γωνίες λήψης, τις συνθέσεις, τις κινήσεις της κάμερας, το καδράρισμα, την απεικόνιση της βίας, τις κωμικές πινελιές, τις σεξουαλικά φορτισμένες σκηνές. Ταυτόχρονα, οι ηρωίδες του ξέρουν πάντα τι θέλουν και πώς να το αποκτήσουν. Υπήρξαν πρότυπα χειραφετημένων θηλυκών σε μια εποχή που η κινηματογραφική παραγωγή ήταν σθεναρά ανδροκατούμενη.
Το Faster Pussycat δε σταματά να μας εκπλήσσει με την ευρηματικότητα, το θράσος και την έλλειψη ορίων που τη διακρίνουν
Το να κατηγορήσει κανείς τον Meyer για ηδονοβλεπτική διάθεση απέναντι στους γυναικείους χαρακτήρες του επειδή δε διστάζει να αναδείξει τα προσόντα τους θα ήταν τεράστια επιπολαιότητα. Ναι, ο φακός του στέκεται εκστατικός απέναντι στα σωματικά χαρίσματα των ηρωίδων του. Όμως τόσο δυναμικές, αποφασισμένες και εύστροφες ηρωίδες το σινεμά δράσης και exploitation της εποχής δε διέθετε. Ο Meyer έδειξε ένα δρόμο που το exploitation σινεμά θα ακολουθούσε στα επόμενα είκοσι περίπου χρόνια. Οι ταινίες της Pam Grier να χρωστούν οπωσδήποτε πολλά στο εν λόγω φιλμ, ενώ κοτζάμ John Waters το χαρακτήρισε ως «την πιο τολμηρή ταινία που έγινε ποτέ».
Στην ακαταμάχητη γοητεία της ταινίας συμβάλλει και το καστ της. Ιδιαίτερα η θρυλική Tura Satana (προφανώς καλλιτεχνικό ψευδώνυμο) είναι πλέον είδωλο του exploitation σινεμά, με τα μαύρα δερμάτινα ενδύματά της και την ηθελημένα υπερβολική υποκριτική της μανιέρα. Δε θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε την ερμηνεία της ως την απόλυτη φαντασίωση του φεμινιστικού κινήματος της εποχής. Σε συνδυασμό με έντονα queer στοιχεία που καθιστούν την εικονογραφία της ταινίας σκανδαλιστική και τολμηρή ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα.
Το «Faster, Pussycat! Kill! Kill!» είναι η επιτομή του έργου του Russ Meyer και, ίσως, η καλύτερη ταινία του. Είναι ο θρίαμβος μερικών ηρωίδων που δε διστάζουν να αψηφίσουν κάθε κοινωνική σύμβαση της εποχής τους απέναντι σε άνδρες που παρουσιάζονται ως πλάσματα απολύτως παραδομένα στις επιταγές του πόθου και των ενστίκτων τους. Μέσα από το φρενήρες μοντάζ που αποτελούσε σήμα κατατεθέν του, μια οριακά καρτουνίστικη σκηνοθεσία και ευφάνταστους διαλόγους, ο εκκεντρικός σκηνοθέτης παραδίδει ένα φιλμ που οφείλει κανείς να δει απαλλαγμένος από αναστολές, στερεότυπα και προκατασκευασμένες απόψεις σχετικά με το πώς πρέπει να είναι και να δείχνει μια ταινία. Ένα έργο όπου κάθε στοιχείο, κάθε κάδρου μοιάζει τοποθετημένο εκεί ώστε να προκαλεί όλο και περισσότερο, μια ταινία πραγματικά επαναστατική.
