Το Midnight Express προβάλει το “Die Hard” στο Ideal, τo Σάββατο 16 Δεκέμβρη 2023.
Το κλίμα είναι συναισθηματικά φορτισμένο αν αναλογιστεί κανείς, πως μετράμε πια αντίστροφα για το κλείσιμο ενός εκ των σημαντικότερων κινηματογράφων που κοσμούσαν το Κέντρο της Αθήνας. Το Ιντεάλ λοιπόν στο τέλος του έτους μάς αποχαιρετά με τις ειδικές προβολές που διοργανώνουν οι Νύχτες Πρεμιέρας «The Last Picture Show».
Σε συνεργασία με το Midnight Express του Άκη Καπράνου, θα γίνουν 2 διπλές προβολές. Στις 16 του μήνα, στις 22:00 θα προβληθεί η Σιωπή Των Αμνών και στις 00:30 το Die Hard. Στις 22 Δεκεμβρίου στις 22:00 θα πραγματοποιηθεί η προβολή του Pulp Fiction, ενώ στις 00:30 το Predator. Οι προβολές των Die Hard και Predator αποτελούν παράλληλα αφιέρωμα στον John McTiernan.
Με αφορμή λοιπόν αυτές τις προβολές, θα μιλήσουμε για μία από τις καλύτερες ταινίες της φιλμογραφίας του Αμερικανού σκηνοθέτη και μιας (προσωπικά, μα και πολλών ακόμα) αγαπημένης χριστουγεννιάτικης επιλογής.
Die Hard λοιπόν. Έχω αναφέρει στο παρελθόν πως λατρεύω να βλέπω στην μεγάλη οθόνη αγαπημένες ταινίες ή ταινίες που έχω συνδυάσει με τρυφερές αναμνήσεις. Βέβαια, θα μου πείτε πόσο τρυφερό μπορεί να είναι το Die Hard; Αρκετά θα σας απαντήσω, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται. Δηλαδή ΔΙΑΔΡΑΜΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Τι άλλο να σας πω;
Έχουν περάσει 35 χρόνια από την πρώτη προβολή του Die Hard στις αίθουσες και παραμένει μία από τις καλύτερες ταινίες δράσης όλων των εποχών. Η αποτύπωση του χαρακτήρα του πρωταγωνιστή από τον Bruce Willis, αλλά και του villain της ταινίας Alan Rickman είναι μοναδικές. Να σημειωθεί πως αυτός ήταν ο πρώτος ρόλος του Rickman στο Hollywood.
Εξίσου αξιοσημείωτο αποτελεί το γεγονός πως ο McTiernan σκηνοθέτησε μόλις έναν χρόνο πριν το Predator με τον Arnold Schwarzenegger, η οποία συγκαταλέγεται εξίσου ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες δράσης όλων των εποχών. 2 στα 2 ο Αμερικανός σκηνοθέτης (και δίκαια).
Η υπόθεση έχει ως εξής. Παραμονή Χριστουγέννων. Ο John McClane, αστυνομικός στο επάγγελμα, συναντά την εν διαστάσει σύζυγό του και τη συνοδεύει στο πάρτυ της εταιρίας που εργάζεται. Μέχρι που τρομοκράτες, με αρχηγό τον Hans Gruber, εισβάλλουν και κρατούν όλους τους καλεσμένους ομήρους, εκτός από τον McClane ο οποίος τους ξεφεύγει. Πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται πως ο ίδιος αποτελεί την μόνη ελπίδα για τους πάντες.
Ο McClane παρουσιάζεται ως ένας απρόθυμος ήρωας που, με ελάχιστη ή καθόλου βοήθεια από άλλους, απαιτείται παρά τη θέλησή του να εμποδίσει τους κακούς να πραγματοποιήσουν τα ραδιουργά σχέδιά τους. επειδή κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να το κάνει (και κυρίως δεν μπορεί). Mε λίγα λόγια, δεν έχει επιλογή. Είναι έξυπνος, κάποιες φορές επιπόλαιος, προκειμένου να επιτύχει τον στόχο του. Σίγουρα διαθέτει αίσθηση του χιούμορ και θα τον ήθελες για φίλο σου. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των action heroes, τα γεγονότα της ταινίας επηρεάζουν σωματικά τον McClane, αφού τον βλέπουμε βαριά τραυματισμένο.
Aπό την άλλη, ο Gruber ξέρει τι θέλει και θα κάνει τα πάντα για να το πάρει. Eίναι ευφυής, με ηγετική φυσιογνωμία και κάνει εύκολα αντιληπτό πως θέλει να δείχνει επικίνδυνος – είναι κιόλας. Ενώ παίρνει τη δουλειά του στα σοβαρά, έχει μια σκοτεινή αίσθηση του χιούμορ.
O Bruce Willis, προκειμένου να αντιληφθεί καλύτερα και σε βάθος τη δουλειά των αστυνομικών, συναναστρεφόταν μαζί τους. Παρατήρησε μάλιστα πως το χιούμορ τους είναι αρκετά πιο μακάβριο και σκοτεινό, σε αντίθεση με τις στερεοτυπικές αντιλήψεις που διακρίνονται στις ταινίες περί «γελοίων» αστυνομικών με ηλίθια αστεία.
Ένα από τα αγαπημένα μου facts είναι η ένταξη της Ένατης Συμφωνίας του Beethoven στην ταινία. Συγκεκριμένα, ο McTiernan θεώρησε πως η Συμφωνία θα πρέπει να είναι το soundtrack των τρομοκρατών. Σημαντική επιρροή αποτέλεσε η ταινία του Stanley Kubrick, A Clockwork Orange, κατά την οποία ηχούσε τακτικά η Ένατη Συμφωνία, στο όνομα του Ultraviolence. Ενώ αρχικά ο συνθέτης της ταινίας Michael Kamen ήταν αντίθετος με την ιδέα του McTiernan, πείστηκε με την αναφορά στον Kubrick,όντας και ο ίδιος θαυμαστής της δουλειάς του Βρετανού σκηνοθέτη.
Η ταινία αποτελεί adaptation του βιβλίου Nothing Lasts Forever (1979) του Roderick Thorp. Μάλιστα ο Clint Eastwood κατείχε τα δικαιώματα και είχε σκοπό να δημιουργήσει ταινία στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Michael Kamen. Ο άνθρωπος πίσω από τα soundtracks της ταινίας, κατάφερε να συνδυάσει επικά σημεία στην ενορχήστρωση και χριστουγεννιάτικες νότες τόσο αρμονικά, που τα πιστολίδια ηχούν χαρμόσυνα στα αυτιά σου σαν κάλαντα από χορωδία παιδιών με αγγελικές φωνές. Τα καμπανάκια που ακούγονται στο κύριο θέμα της ταινίας συναντώνται και στην σκηνή που ο McClane πυροβολεί τον Hans Grubber. Σημαντικό επίσης αποτελεί και το γεγονός πως, πέραν του Die Hard, έχει συνθέσει soundtracks για πολλές ακόμα ταινίες, όπως την σειρά ταινιών Φονικό Όπλο, το Ρομπέν Των Δασών, αλλά και το animation The Iron Giant
Tελικά το Die Hard είναι χριστουγεννιάτικη ταινία ή όχι; Μέχρι και σήμερα αυτό το ερώτημα διχάζει πάντα το κοινό. Άλλοι υπερασπίζονται πως είναι (και συμφωνώ) κι άλλοι υπερασπίζονται πως είναι απλά μια ταινία δράσης και μέχρι εκεί. Όπως και να χει, αν προμηθευτήκατε έγκαιρα τα εισιτήριά σας, θα την απολαύσετε σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε. Η προβολή είναι sold out. Όσο στενάχωρη κι αν είναι η συγκυρία, το Die Hard θα δώσει μια χριστουγεννιάτικη νότα διαφορετική από τις άλλες. Ραντεβού στο Ιdeal, λοιπόν.
