Η ιστορία με το πώς έμαθα τους Mortal Torment αξίζει μνείας, καθώς είναι αρκετά σουρεάλ. Νιάτο λοιπόν, χωρίς καθόλου άσπρες τρίχες, πάω στην εξωτική Πάτρα να σπουδάσω. Το πρώτο σπίτι που νοίκιασα, των 28 ολόκληρων τετραγωνικών, βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, ανάμεσα στην πλατεία Γεωργίου και την Όλγας. Μεσοτοιχία λοιπόν, είχα έναν γείτονα που τον άκουγα να βαράει κάτι που θα μπορούσε να είναι τύμπανα, αλλά ακουγόταν πολύ σιγανά και τζούφια για να είναι. Ναι, αγνοούσα τότε την ύπαρξη ηλεκτρονικών drums. Τέλος πάντων, ο γείτονας αυτός (οριακά συγκάτοικος, λόγω του χωρίσματος που είχαν τα δύο μας σπίτια) μου μίλησε κάποια στιγμή για μία μπάντα, τους Mortal Torment. Fun fact: ο drummer αυτός ήταν ο Νίκος Πράπας.
Fast forward, από τότε έχουν περάσει κάμποσα χρόνια (προφυλάσσω πραγματικά ονόματα και καταστάσεις) και, με αυτά και με τα άλλα, έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που οι Mortal Torment έκαναν τα πρώτα τους βήματα, μέχρι να εξελιχθούν στο εγχώριο cult icon που όλοι ξέρουμε σήμερα. Σήμερα λοιπόν, για δεύτερη φορά θα μιλήσω με τον Γιάννη Νάκο (σε πλαίσιο συνέντευξης), μόνο που αυτή τη φορά δε θα έχουμε ανάμεσά μας λουκάνικα γεμιστά με τυρί, ούτε μπύρες.
DEPART: Γιάννη, είκοσι χρόνια Mortal Torment, ποιος να το έλεγε τότε, ε; Αν γυρίσεις πίσω σ’ εκείνες τις πρώτες μέρες, τι θυμάσαι πιο έντονα απ’ όλο αυτό το ταξίδι; Και πώς νιώθεις βλέποντας ότι κάτι που ξεκίνησε σχεδόν για χαβαλέ, έγινε τελικά ένα σημαντικό κομμάτι της εγχώριας σκηνής;
Γιάννης Νάκος: 20 δε θα φτάσουν! Προσπαθώ να θυμηθώ τις πρώτες μέρες της μπάντας τώρα που το λες αλλά δεν ήμουν καν τότε σε αυτή οπότε δεν… Μπήκα 3 χρόνια μετά τη δημιουργία της, ωστόσο έχω όντως κάμποσα να θυμάμαι από τότε. Από σκυλιά σε pits σε χωράφια στην Καρδίτσα μέχρι live κλάδεμα στο μούσι του Αναστάση σε gig στην Πάτρα. Είναι όντως ΠΟΛΛΑ. Δεν ξεκίνησε σαν χαβαλές πάντως το όλο πράγμα. Τσίμπησε στοιχεία χαβαλέ στην πορεία σίγουρα, αν έγινε κάτι «σημαντικό» δεν ξέρω όμως. Εμείς ακόμα περνάμε καλά και σίγουρα έχουμε κάνει φίλους στην πορεία όλης αυτής της φάσης αυτό μετράει!
Σε ένα είδος όπως το brutal death metal, όπου πολλές μπάντες προσπαθούν να φανούν όσο πιο «κακές» και ακραίες γίνεται, εσείς έχετε πάρει την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, σχεδόν 180 μοίρες. Αυτό ήταν κάτι που προέκυψε αυθόρμητα, επειδή θέλατε απλώς να περνάτε καλά, ή υπάρχει από πίσω μια πιο συνειδητή διάθεση να διακωμωδήσετε την ίδια την αισθητική του είδους και όχι το ίδιο το είδος;
Δεν είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνω ακριβώς τί λες. ΕΙΜΑΣΤΕ ό,τι πιο κακό κι ακραίο υπάρχει. Ανασαίνουμε για ανθρωποθυσίες, ζούμε για να βλέπουμε νεκρούς. Σαφώς και θέλουμε να περνάμε καλά. Ο καθένας κάνει τη φάση του με όποιο τρόπο γουστάρει. Αν έρθεις σε πρόβα μας ή αράξεις μαζί μας θα καταλάβεις πως σαν άτομα αυτό ακριβώς είμαστε. Δε θέλουμε να διακωμωδήσουμε κάτι, απλά θέλουμε να κάνουμε το δικό μας κομμάτι. Οπότε ναι, είναι σίγουρα αυθόρμητο το όλο πράγμα. Ένα παράθυρο σε ένα κομμάτι του ψυχισμού μας και της διάθεσης για πηγαίο χαβαλέ. Ίσως είναι και κάποιου είδους προσωπικό τσάλεντζ: ανακάλυψε τα riffs πίσω από το οπτικό μέρος. Πίστεψε με, έχει πολλά.
Το αστείο είναι ότι, παρ’ όλο που έχετε αυτό το πιο αυτοσαρκαστικό στυλ, το κοινό σας μοιάζει να είναι φτιαγμένο από το ίδιο υλικό, να λειτουργεί με την ίδια λογική και ενέργεια. Πώς το βλέπεις αυτό; Θεωρείς ότι είναι θέμα ταύτισης, ότι απλώς έλκετε ανθρώπους με το ίδιο mindset ή ότι μέσα στα χρόνια χτίστηκε μια μικρή, δική σας «φυλή» γύρω από το vibe των Mortal Torment;
Ωραία ερώτηση! Υπάρχει κόσμος που έρχεται στα live μας, κι ας μην ακούει ντεθ μεταλ, αλλά περνάει καλά με ΟΛΟ το πράγμα που ακούει και βλέπει. Υπάρχει αυθορμητισμός, υπάρχει σύνδεση, μια χαλαρή διάθεση αλλά και μία βίαη ταυτόχρονα. Good, friendly, violent fun που λένε και οι φίλτατοι Exodus. Από εκεί και πέρα, πάντα οφείλω να τονίζω πως πέρα από τον χαβαλέ η μπάντα έχει ουσία στο μουσικό κομμάτι. Το υλικό είναι δουλεμένο και τα παιξίματα tight, damn it. Σίγουρα απολαμβάνω πάντως να γνωρίζω πως δεν καθόμαστε καλά στα μάτια των trve και cvlt.
Αν κάποιος δε σας ξέρει και απλώς δει ή ακούσει το "Cleaver Redemption", μάλλον θα περιμένει να δει επί σκηνής τους πιο άγριους τύπους εν ζωή. Όταν όμως σας γνωρίσει, καταλαβαίνει ότι υπάρχει μια τεράστια δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού πίσω απ’ όλο αυτό. Σας αρέσει να παίζετε με αυτή την αντίθεση ή προκύπτει φυσικά;
Δε βλέπω καμία αντίθεση προσωπικά. Καμιά φορά κοιτάζοντας τυχαία στον καθρέφτη τρομάζω από το μέγεθος της σκληράδας. Τουλάχιστον 18,5 βαθμοί της κλίμακας natural terrifier. Όπως είπα (κι όπως καταλαβαίνει όποιος διαβάζει) το χιούμορ είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας. Φυσικά ο αυτοσαρμασμός είναι βασικό γνώρισμα μας και η αγάπη για το junk food και τα horror flicks στέκονται δίπλα σε αυτόν περήφανα. Οπότε ναι, ΚΑΙ μας αρέσει να παίζουμε με το contrast αυτό αλλά είναι και τόσο πηγαίο ταυτόχρονα που απλά δε θα γινόταν να μας τρώγατε στη μάπα αλλιώς.
Λόγω του χαβαλέ που βγάζετε σαν μπάντα, δεν φοβάστε καμιά φορά ότι κάποιοι μπορεί να πάρουν τη μουσική σας πιο αψήφιστα απ’ όσο της αξίζει; Γιατί, οκ, το χιούμορ είναι εκεί, αλλά πίσω του υπάρχει σοβαρή δουλειά και τεχνική.
Γιάννης Νάκος: Σίγουρα υπάρχει κι αυτό το “ρίσκο” αλλά διάολε, είμαστε μια ΜΠΑΝΤΑ. Αν δεν τεντώσεις τα ώτα σου εσύ χάνεις. Δε γίνεται να εστιάζεις στο οπτικό κομμάτι μόνο. Ακόμα κι αν το κάνεις, είναι “οκ” στο τέλος της μέρας, υποθέτω. Είμαστε αυτό που είμαστε, όποιος μπορεί και θέλει τσιμπάει το σύνολο της όλης φάσης και δεν έχει να χάσει.
Μετά από είκοσι χρόνια, κυκλοφορίες, live, αλλαγές στη σύνθεση και αμέτρητες στιγμές στο δρόμο, τι κρατάς πιο δυνατά απ’ όλη αυτή τη διαδρομή; Υπάρχει κάποια στιγμή που να σκέφτεσαι και να λες «γι’ αυτό άξιζε όλος ο κόπος»;
Πωωω με καις άσχημα τώρα. Αλήθεια, είναι ΠΑΡΑ πολλές οι στιγμές. Το Chicago Domination fest, το live στο Gothenburg, όλα τα gigs στο Svenfest και πολύ πιθανό το επερχόμενο gig στο An στο οποίο θα έχω για πολλοστή φορά την κόρη μου ανάμεσα στο κοινό. Πραγματικά OΛΑ τα live που έχουμε κάνει είναι λόγος για να ζει κανείς γενικότερα. Είναι και κάτι πιο τυρένιο ωστόσο που θα απαντήσω σε προσωπικό επίπεδο. Να βλέπω τα παιδιά με τα οποία παίζω μαζί να ωριμάζουν και να εξελίσσονται σαν άνθρωποι. Boomer-ιά αλλά ΝΑΙ, μεγάλη αλήθεια.
Αν αύριο αποφασίζατε να σταματήσετε, πώς θα ήθελες να θυμούνται τους Mortal Torment; Ως την πιο brutal μπάντα της χώρας ή ως την πιο ακομπλεξάριστη; Ή μήπως τελικά ούτε το ένα ούτε το άλλο, απλώς ως μια παρέα που έκανε ακριβώς αυτό που ήθελε, χωρίς να την νοιάζει ποτέ πώς θα το ερμηνεύσουν οι άλλοι;
Η πιο brutal (και καλύτερη) μπάντα της χώρας ήταν, είναι και θα είναι οι Inveracity! With that out of the way, ΣΙΓΟΥΡΑ ακομπλεξάριστη, και χαίρομαι ιδιαίτερα που το λες αυτό (το έστρωσες όμορφα βασικά και με την υπόλοιπη ερώτηση) αλλά και μία που έπαιξε όοοοπου μπορούσε για το rock ‘n’ roll της φάσης. Πραγματικά ρε φίλε, όλο αυτό γίνεται για την διασκέδαση και τα βαριά riff. Απλά κι όμορφα!
Σας έχουμε δει να βγαίνετε στη σκηνή με βατραχοπέδιλα, σωσίβια, μαγιό, χαβανέζικα πουκάμισα, και αυτά είναι μόνο μερικά από όσα θυμάμαι. Τώρα που ετοιμάζεστε να γιορτάσετε τα 20 χρόνια των Mortal Torment με ένα live την 1η Νοεμβρίου, τι hint μπορείς να μας δώσεις για το τι θα δούμε αυτή τη φορά επί σκηνής;
Κανένα hint χα χα! Ή μάλλον: η φάση θα έχει ποτό, φαί, εμάς και άλλες 3 ΦΟΒΕΡΕΣ μπάντες. Τίγκα riff-άρες, δυνατό και καθαρό ήχο, χαμόγελα, ανωριμότητες κι ελπίζω ΠΟΛΛΟΥΣ stagedivers ανάμεσα σε άλλα. Εγγυημένα πάντως θα είναι ένα live που θα μείνει στη μνήμη πολλών πιστεύω. ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΝΟΩ.
Επίσης: θα παίξουμε σχεδόν το μισό νέο δίσκο. ΝΑΙ.
Γιάννη, σε ευχαριστώ πολύ για τη συζήτηση, δεσμεύομαι η επόμενη να είναι με φαγητό. Και όπως μας αρέσει να κάνουμε, θα κλείσουμε δίνοντας τον λόγο σε σένα, χωρίς πλαίσιο και χωρίς ερώτηση. Ο επίλογος δικός σου.
Πραγματικά θέλω να δώσω άπειρες ευχαριστίες για το χώρο και το χρόνο σας. Πολύ σύντομα θα έχουμε και τα νέα για την ημερομηνία κυκλοφορίας του νέου δίσκου οπότε θα έρθετε αντιμέτωποι με νέο κύμα ακουστικής γλίτσας. Ζητάω συγγνώμη γι’αυτό από τώρα.
Μιας κι έχω το βήμα όμως: ΜΟΝΟ SLAYER ΚΑΙ STAGEDIVES.
Οι Mortal Torment γιορτάζουν 20 χρόνια ύπαρξης με μια βραδιά – κωμική τραγωδία στο An Club το Σάββατο 1 Νοεμβρίου (πόρτες 20:00), παρέα με τους Vermingod, Vile Species και Serement που εκπροσωπούν διαφορετικές εκφάνσεις του ακραίου ήχου, ανεβαίνοντας στη σκηνή για να προσφέρουν mosh pits, ιδρώτα και βρωμερή δυσωδία, σε μια από αυτές τις βραδιές που μεταμορφώνονται από απλή συναυλία σε pool party.
Τα εισιτήρια κοστίζουν 10 ευρώ σε προπώληση μέσω more.com και του δικτύου καταστημάτων του και 13 ευρώ στην πόρτα.
