Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τoν τελευταίο δίσκο των Periphery και το “Periphery IV: Hail Stan“. Αυτό είναι το μεγαλύτερο διάστημα χωρίς κάποια κυκλοφορία για την παρέα απ’ το Maryland. Έχοντας δώσει τελευταία στη δημιοσιότητα δυο singles, τα οποία λειτούργησαν σαν ορεκτικό, μας άνοιξαν την όρεξη για το κυρίως πιάτο. Η αναμονή λοιπόν τελείωσε και το “Periphery V: Djent Is Not A Genre“, είναι επιτέλους εδω.
Για άλλη μια φορά δεν γίνεται να μην σχολιάσω τον άκρως ευφάνταστο τίτλο και τη διάθεση τρολαρίσματος, που είναι ένα απ’ τα χαρακτηριστικά που λατρεύω προσωπικά σε αυτή τη μπάντα (εκτός από τη μουσική τους φυσικά). Οι Periphery επιδιώκουν να αποδείξουν ότι όχι μόνο αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν δεν τους απομάκρυναν. Αντίθετα, τους ανέβασαν ένα επίπεδο ακόμα πιο υψηλό όσον αφορά την συνθετική πρόοδο και όχι μόνο.
Πρώτο κομμάτι το “Wildfire” και η μπάντα δεν χάνει λεπτό για να δείξει τις πρόθεσεις της αναφορικά με το P5. Πολύ μεγάλο μέρος του δίσκου είναι γεμάτο ίσως με τις πιο βαριές και πιο εκρηκτικές στιγμές του γκρουπ μέχρι σήμερα, και το “Wildfire” είναι ένα απ’ τα πιο αντιπροσωπεύτικά παραδείγματα. Τραχύ, επιθετικό και επικό, το πρώτο δείγμα του P5 επιδεικνύει τα βασικά χαρακτηριστικά, που αποτέλεσαν την βάση για ότι θα επακολουθήσει. Καταιγιστικά riffs, ένα τεράστιο εύρος φωνητικών. Και… ένα ανάλαφρο διάλειμμα για jazz.
Καταιγιστικά riffs, ένα τεράστιο εύρος φωνητικών και...ένα ανάλαφρο διάλειμμα για jazz
Το εξαιρετικό “Wax Wings” (highlight για εμένα) σίγουρα προσφέρει μια διαφορετική νότα στον δίσκο. Περιέχοντας μία από τις πιο συναρπαστικές στιγμές που έχουν δημιουργήσει ποτέ οι Periphery, στην “γέφυρα” του κομματιού, σε συνδυασμό με τις φοβερές μελωδικές δείχνει πόσο άνετοι είναι οι Periphery τόσο στα ήρεμα όσο και στα πιο χαοτικά σημεία. Στο κομμάτι αυτό ο Spencer Sotelo ξεδιπλώνει τα εκπληκτικά καθαρά φωνητικά του, με αποκορύφωμα την επι δώδεκα (περίπου) δευτερόλεπτα κραυγή προς το κλείσιμο. “The machines are turning meeeeee”. Chills…
Κάτι άλλο που αξίζει να σημειωθεί σχετικά με το P5 είναι η διάρκεια του δίσκου. Παρά το γεγονός ότι αποτελείται από 9 κομμάτια, όπως και το P4, το άλμπουμ φτάνει στα 71 λεπτά. Ακόμα και έτσι οι Periphery φαίνεται να έχουν τελειοποιήσει τη σύνθεση των τραγουδιών τους, σε σημείο όπου, ακόμη και τα πιο μακροσκελή κομμάτια τους, που μπορεί να κουράζουν το μάτι κάποιου που βλέπει κομμάτι 11-13′, έχουν μια πολύ ομαλή ροή και δεν αποτελούν αποτρεπτικό παράγοντα. Το προτελευταίο κομμάτι “Dracul Gras” το αποδεικνύει αυτό. Tο μεγαλύτερο κομμάτι του άλμπουμ με διάρκεια σχεδόν 13 λεπτά, αλλά καταφέρνει με την ροή και τις εναλλαγές του καθ’ όλη τη διάρκεια να φαίνεται και να ακούγεται φρέσκο στο αυτί του ακροατή.
Οι Periphery δείχνουν άνετοι τόσο στα ήρεμα όσο και στα πιο χαοτικά σημεία του Periphery V: Djent Is Not A Genre
Επιστρέφοντας στα μισά του άλμπουμ, κάνουμε μια αριστοτεχνική βουτιά στο χάος με το “Everything Is Fine!“. Οι The Dillinger Escape Plan είναι εδώ με κάποιο τρόπο. Ξέφρενα riff, ανελέητα blast-beats και διαπεραστικά φωνητικά είναι διασκορπισμένα παντού στα πέντε λεπτά που διαρκεί το συγκεκριμένο κομμάτι και για κλείσιμο ένα απ’ τα πιο βαριά breakdowns που έχει να επιδείξει το συγκροτήμα. Σε απόλυτη αντίθεση τα δύο επόμενα κομμάτια, “Silhouette“, με μια γλυκιά, synth-pop αισθητική που παραπέμπει στα 80s αποτελεί μια ευπρόσδεκτη αλλαγή ρυθμού και το εξίσου ανάλαφρο “Dying Star” που θυμίζει κάπως εποχές του P3.
Στη συνέχεια βρίσκουμε το “Zagreus“, το δεύτερο κατά σειρά single μετά το “Wildfire” που συνεχίζει στο ίδιο βαρύ μοτίβο. Άλλο ένα πολύ δυνατό και ξεχωριστό κομμάτι του P5, και ίσως και γενικά ένα απ’ τα καλύτερα της δισκογραφίας των Periphery. Άγριο αλλά ταυτόχρονα θεατρικό περικλύει μέσα σε 8 λεπτά σχεδόν όλα τα δυνατά στοιχεία της μπάντας σε ένα σφιχτό και αξέχαστο πακέτο. Οι ασήκωτες κιθάρες στην αρχή του κομματιού, που φέρνουν στο μυαλό τους τεράστιους Meshuggah, σε συνδυασμό με τα οργισμένα τύμπανα συνθέτουν κάτι πραγματικά υπέροχο και δύσκολα το βγάζεις απ’ το μυαλό σου.
Σε απόλυτη αντίθεση τα δύο επόμενα κομμάτια, Silhouette, με μια γλυκιά, synth-pop αισθητική που παραπέμπει στα 80s αποτελεί μια ευπρόσδεκτη αλλαγή ρυθμού
Το P5 ολοκληρώνεται με το “Thanks Nobuo“. Tτο δεύτερο πιο μακροσκελές κομμάτι του δίσκου που με τις όμορφες μελωδίες του κλείνει με μια χαρούμενη διάθεση τον δίσκο. Αυτό μπορεί να ξενίσει αρκετούς καθώς ίσως να φάνταζε πιο ταιριαστό να κλείνει ο δίσκος με ένα πιο δυνατό κομμάτι ώστε να φανεί πιο ομοιόμορφος αλλά στην τελική ταιριάζει τέλεια.
Το Djent δεν είναι απλά ένα ιδίωμα, σίγουρα. Oι Periphery, σίγουρα, είναι οι πλέον κατάλληλοι ώστε να πείσουν ακόμα και τον πιο δύσπιστο. Πάντα αυθεντικοί και πιστοί σε αυτό που κάνουν, με πολύ σαρκασμό και όντας στο ζενίθ της δημιουργικότητας τους με το 7ο άλμπουμ τους αποδεικνύουν οτι το Djent έιναι τρόπος ζωής.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Periphery
Album: Periphery V: Djent Is Not A Genre
Label: 3DOT Recordings
Release Date: 10/03/2023
Genre: Progressive Metal
1. Wildfire
2. Atropos
3. Wax Wings
4. Everything is Fine!
5. Silhouette
6. Dying Star
7. Zagreus
8. Dracul Gras
9. Thanks Nobuo
Producer: Mark Mynett
My Dying Bride: Aaron Stainthorpe (Φωνή), Andrew Craighan (Κιθάρα), Neil Blanchett (Κιθάρα), Lena Abe (Μπάσο), Dan Mullins (Τύμπανα), Shaun McGowan (Πλήκτρα, βιολί)
Periphery
Oι Periphery, πάντα αυθεντικοί και πιστοί σε αυτό που κάνουν, με πολύ σαρκασμό και όντας στο ζενίθ της δημιουργικότητας τους με το 7ο άλμπουμ τους αποδεικνύουν οτι το Djent έιναι τρόπος ζωής.
