Μέσα της εβδομάδας, καύσωνας, άλλη μια συναυλιακή μέρα, και πιο συγκεκριμένα η τελευταία του Release Festival. Μετά την πρόσφατη απώλεια του Ozzy, το κλίμα είναι λίγο φορτισμένο. Υπάρχει μια σιωπηλή αναστάτωση τόσο στο κοινό όσο και στους μουσικούς, αλλά το γεγονός αυτό μετατρέπει την ημέρα σε γιορτή της rock/metal σκηνής και όχι σε κηδεία. Αν και Τετάρτη, ο κόσμος από νωρίς έχει αρχίσει να πλημμυρίζει την Πλατεία Νερού.
Ανάμεσα στο κοινό υπάρχουν πολλοί με μπλούζες Ozzy Osbourne, Black Sabbath, ενώ ανάμεσα σε αυτούς είναι και ελάχιστοι τυχεροί που παραβρέθηκαν στις 5 Ιουλίου, στην τελευταία συναυλία του θρύλου της ροκ. Αλλά σήμερα είναι μια γιορτή με τους Dream Theater, τους Mastodon και τους Haken.
Haken
Πρώτη φορά στην Ελλάδα, οι Βρετανοί έκαναν χαμό από νωρίς και σε αυτό βοήθησε και ο κόσμος που ήδη είχε γεμίσει μεγάλο κομμάτι μπροστά από τη σκηνή. Εμένα προσωπικά, που δεν τους ήξερα, με άφησαν με ανάμεικτα συναισθήματα. Μου άρεσαν τα φωνητικά αρκετά, που ήταν κρύσταλλο, αλλά από την άλλη με χάλασαν τα ντραμς που κάλυπταν τα πάντα και οι κιθάρες, που ήταν λίγο ξύλινες για τα γούστα μου.
Παρ’ όλα αυτά, η σκηνική παρουσία τους είναι πολύ δυνατή. Αύριο λέω να βάλω στο γραφείο να τσεκάρω λίγο παραπάνω τη δουλειά τους, γιατί μου κίνησαν το ενδιαφέρον – ειδικά όταν έπαιξαν το “Cockroach”. Αναμενόμενο ήταν βέβαια να γίνει και tribute στον Ozzy, και όντως η εξάδα το έκανε από νωρίς, παίζοντας το riff του “Iron Man” λίγο πριν κλείσουν την εμφάνισή τους.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Mastodon
Με τους Haken να ολοκληρώνουν το σετ, πλέον περιμένουμε τους μεγάλους Mastodon να ανέβουν στο σανίδι. Όλοι περιμέναμε ότι η μπάντα θα αναφερθεί στην απώλεια του Ozzy, και πράγματι απέδωσε φόρο τιμής πριν καν εμφανιστεί στην αθηναϊκή σκηνή. Με τις οθόνες να προβάλλουν ένα πορτρέτο του Πρίγκιπα του Σκότους, συνοδεία riff των Black Sabbath, στέλνουν το μήνυμα πως η βραδιά θα έχει έναν τεταμένο χαρακτήρα. Αναμένουμε, λοιπόν, με ανυπομονησία να δούμε πώς θα εξελιχθεί.
Ο τραγουδιστής των Mastodon, στο κέντρο της σκηνής, φορώντας μπλούζα “Back to the Beginning”, δίνει το σύνθημα για το γλέντι με τα γρεζιασμένα φωνητικά του. Ακριβώς πίσω του, ο ντράμερ της μπάντας, κι αυτός με μπλούζα Ozzy, αποδίδει φόρο τιμής ενώ ταυτόχρονα κρατά τα τείχη ήχου της πεντάδας.
Μετά από εννέα χρόνια απουσίας από τη χώρα μας και με το σημερινό να είναι το πρώτο σόου της περιοδείας τους, οι Mastodon δηλώνουν με σιγουριά πως «θα είναι η καλύτερη εμφάνιση αυτού του τουρ». Κι όντως, η μπάντα δίνει ρέστα! Το κοινό φωνάζει ρυθμικά «Ma-sto-don, Ma-sto-don» και το συγκρότημα δείχνει να το ευχαριστιέται στο έπακρο.
Με τον θρύλο Nick Johnston στα lead κιθαριστικά πλέον να αποτελεί τη νέα προσθήκη, πώς να χάσεις; Τόσο κουλ και αέρινος, λες και κάνει εξάσκηση. Σταθερός και δυναμικός, προσθέτει τις προσωπικές του πινελιές με κάθε ευκαιρία στα σολιστικά του. Καταπληκτικό highlight της εμφάνισής τους αποτελεί το παιχνίδι που είχαν, σε μερικά κομμάτια, το δυναμικό δίδυμο των κιθαριστών. Μαζεύονταν πότε στη μία πλευρά της σκηνής και πότε στην άλλη και, την ίδια ώρα που παίζουν τα βαριά riffs τους, ανταλλάσσουν και γρήγορες παρτίδες «πέτρα, ψαλίδι, χαρτί». Τόσο άνετοι στη μέση του κομματιού, που δείχνει πως το παικτικό τους επίπεδο είναι τεράστιο.
Κλείνοντας την εμφάνισή τους, αναφέρθηκαν στην απώλεια του κυρίου Osbourne και τόνισαν πως δεν θα υπήρχαν οι Mastodon αν δεν υπήρχαν οι Black Sabbath. Με αφορμή αυτό, έπαιξαν το “Supernaut” για να κλείσουν. Πριν κατέβουν από τη σκηνή, πίσω τους εμφανίστηκε ο Ozzy, για να στοιχειώσει το κοινό και να το τραβήξει στο σκοτάδι.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Dream Theater
Και καθώς η νύχτα πέφτει, πλησιάζει το όνειρο θερινής νυκτός. Οι Dream Theater έρχονται σαν τελετή λήξης να ολοκληρώσουν τη βραδιά, αλλά και να κλείσουν το φεστιβάλ. Λίγο πριν, όμως, ο ήχος τους βουλιάξει την Πλατεία Νερού, το Release κάνει το δικό του αφιέρωμα στις πλαϊνές γιγαντοοθόνες της σκηνής, παίζοντας το “Changes”, ενώ στο κάτω μέρος της οθόνης εμφανίζεται το μήνυμα: “Ozzy Forever. Thank you for the memories”.
Λίγα λεπτά μετά, ένα τρέιλερ-οδοιπορικό στην δισκογραφία της μπάντας προβάλλεται στην οθόνη και τα μέλη των Dream Theater είναι πλέον πάνω στο ελληνικό σανίδι. Οι πρώτες νότες σκάνε σαν γροθιά σε όλο σου το σώμα και η ένταση κυριεύει κάθε σπιθαμή του. (Θοδωρής)
Τελικά, υπάρχουν κάποιες μπάντες τις οποίες πρέπει να δεις τουλάχιστον μία φορά σε τούτη τη ζωή, και οι Dream Theater, η μπάντα που έβαλε το progressive metal μέσα σε κάθε σπίτι, είναι αδύνατο να λείπει από αυτή την κατηγορία. Τελευταία μέρα του Release, άλλωστε, να μην πάμε να πούμε ένα γεια; Σαράντα χρόνια Theater, λοιπόν, και στο video wall περνάνε ένας-ένας όλοι τους οι δίσκοι, μέχρι να ανέβουν στη σκηνή. Το “Night Terror” από τον τελευταίο δίσκο ανοίγει τη βραδιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. (Χρήστος)
Όπως αναφέρει και ο frontman της μπάντας στην πρώτη επαφή του με το κοινό – “We fucking love you Greece. This is awesome” – καταλαβαίνεις ότι η βραδιά είναι πολλά υποσχόμενη. Και πώς να μην είναι, όταν είναι όλοι τους υπερπαικταράδες, που και μόνο να τους ακούς σε κάνει να θες να παρατήσεις μέχρι και την ιδέα να μάθεις κάποιο μουσικό όργανο;
Η φωνή του τραγουδιστή καλή σε γενικές γραμμές – παραπάνω καλή από αυτό που περίμεναν αρκετά άτομα στο κοινό – με πολλά εμφανή σημεία ζορίσματος, ειδικά στις πολύ ψηλές κορώνες. Εμένα προσωπικά δεν με ενόχλησε καθόλου, γιατί είναι λογικό να μην είναι κάθε ζωντανή εμφάνιση στο ίδιο επίπεδο με τη studio εκδοχή κάποιου κομματιού. (Θοδωρής)
Είχα ακούσει τόσα πολλά για τον LaBrie που ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι φωνή δεν θα ακούσουμε. Κι όμως – αξιοπρεπέστατος, παιδιά. Απλά έπεσα κι εγώ θύμα του μουσικού VAR: αυτού του φαινομένου που κάποιοι ψάχνουν τις κακές στιγμές μιας εξάμηνης περιοδείας και μας ζαλίζουν με το πόσο άθλια λέει ότι ακούγεται. Mini σχόλιο: η μουσική δεν είναι ποδόσφαιρο. Δεν σου λείπει το αριστερό μπακ για να πας να πάρεις άλλο. Ο τραγουδιστής των Dream Theater είναι ο LaBrie – κοντά 35 χρόνια τώρα – και αυτός θα είναι. Και την Τετάρτη, ήταν μια χαρά. (Χρήστος)
Προς μεγάλη μου έκπληξη, όσο περνούσε η ώρα συνειδητοποιούσα πως, αν κοιτούσες γύρω σου, δεν έβλεπες μόνο “καμένους” μεταλλάδες στο κοινό, αλλά κάθε λογής φαν του είδους που τα έδινε όλα και ευχαριστιόταν τις πολυρυθμικές και παρανοϊκές μελωδίες των Dream Theater.
Γενικά, όμως, στις μπαλάντες οι περισσότεροι φαίνονταν να μην ενθουσιάζονται τόσο όσο στα πιο γκαζιάρικα κομμάτια της μπάντας – όπως το “Panic Attack”, που προκάλεσε πραγματικό πανικό. Στα μεν πιο ήρεμα κομμάτια, όπως και στην υπόλοιπη βραδιά, είχες τον Petrucci να δίνει ρέστα. Ένα πραγματικό master class σολιστικού συναισθήματος, εκεί που το φαντεζί μπίρι μπίρι της κιθάρας χάνεται και μιλάει η μελωδία. (Θοδωρής)
Triggers στα τύμπανα και Πλατεία Νερού δεν είναι φίλοι. Ο ήχος θόλωνε αρκετά και το μπάσο κρυβόταν πίσω από την κάσα, που έκανε πάρτι. Υπήρχαν σημεία (κυρίως μπροστά ή πιο ψηλά) όπου μπορούσες να ακούσεις πολύ καλύτερα, αλλά εγώ, την Τετάρτη, δεν ήμουν σε κάποιο από αυτά. Είναι το “Scenes from a Memory” το αγαπημένο μου των Theater; Είναι. Τα “Strange Deja Vu” και “The Fatal Tragedy” ήρθαν να μου το θυμίσουν. Κάπου εκεί, κλάψαμε με τον Jordan Rudess, ο οποίος είχε οδηγούς μπροστά του – λες και τους χρειάζεται.
Στο “Panic Attack” ήρθε η στιγμή να αποδώσουμε φόρο τιμής στον Petrucci. Αν έριχνες βόμβα στην Πλατεία την Πέμπτη, δεν θα έμενε κιθαρίστας ούτε για δείγμα. Θα μου πεις: «Γιατί, ρε φίλε, θα έμενε drummer;» Όχι, ούτε αυτός. Δεν είχα δει ποτέ τον Portnoy από κοντά. Είδα – και κατάλαβα. «Γιατί πάει πίσω ο John Myung;» Εντάξει, ρε παιδιά. Όλοι βιρτουόζοι είναι, το ξέρουμε. Απλώς, ας τον έδειχνε κι αυτόν λίγο παραπάνω η κάμερα, και ας μην τον σκέπαζε η μπότα – να τον συζητάμε λίγο περισσότερο.
Να σας πω: παρότι μετά έρχεται πανικός, εγώ να σημειώσω εδώ πως το “Midnight Messiah” είναι ένα πολύ ωραίο τραγουδάκι, με εξαιρετικό transition από κουπλέ σε ρεφρέν. Φτάνουμε στο “Peruvian Skies”. Τι ακούμε εκεί μέσα; Όλο το solo του “Wish You Were Here”, τη ριφάρα του “Wherever I May Roam” (κράζετε Metallica, αλλά μπαίνει το riff και χάνετε τις μέρες) και, για κλείσιμο, την αρχή των πάντων – την εισαγωγή του “Black Sabbath”.
Συνεχίζουμε με το “As I Am”, όπου – φυσικά – ο κόσμος καραγούσταρε, και φτάνουμε στο αγαπημένο μου moment του gig. Το “Take the Time”, παιγμένο ζωντανά, είναι ο ορισμός του «δείτε τι μπορούμε να κάνουμε», ένα κομμάτι ακραία δύσκολο (να ήταν και το μόνο…), το οποίο αποδόθηκε σε όλο του το μεγαλείο.
Η αφιέρωση στον θείο Ozzy, με όλο το συγκρότημα σε trance και τον LaBrie δακρυσμένο να μας τραγουδάει: «That after we‘re gone, The spirit carries on». Το “Pull Me Under” ήρθε να σβήσει τη θλίψη και να μας θυμίσει πως το μέταλ μας θα ζει αιώνια, γιατί – όπως είπε και ο Γιώργος: «Οι θεοί πεθαίνουν μόνο όταν σταματάμε να τους λατρεύουμε.» Εις το επανιδείν, Ozzy.
