Η ακύρωση της εμφάνισης του Morrissey ναι μεν ξενέρωσε μεγάλο μέρος του συναυλιακού κοινού αλλά ταυτόχρονα οδήγησε σε ένα απρόσμενα γεμάτο live. Τόσο οι Supergrass όσο και οι The Damned αποτελούν υπολογίσιμες δυνάμεις και αρκούν ως λόγος για να κατέβει κανείς στην Πλατεία Νερού. Και οι The Lobsters ωστόσο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Χώρια που δεν έχουν το όποιο “ναι μεν αλλά” που συνοδεύει τον Moz. Ένας λόγος παραπάνω για όσους είχαν δεύτερες σκεψεις- εμού συμπεριλαμβανομένου.
The Lobsters
Οι The Lobsters ήξεραν πως το να βγεις στο λιοπύρι της Πλατείας Νερού είναι δύσκολη υπόθεση. Ήξεραν επίσης πως πιθανόν θα αποκτούσαν την… αστακοκόκκινη απόχρωση του ονόματός τους. Γι’ αυτό και εμφανίστηκαν με μεράκι, δύο γεμάτα νεροπίστολα για τις καυτές μπροστινές σειρές και έναν ενισχυτή που είχε πάνω του τη σημαία της Παλαιστίνης.
Αγαπάνε Arctic Monkeys; Πολύ. Όπως και ολόκληρη τη βρετανική indie σκηνή. Και αυτό φαίνεται. Μέσα από το δικό τους φίλτρο και τη δική τους άποψη για το πώς γράφεται μια μελωδία. Το κοινό, αν και όχι πολυπληθές, τους ανταποδίδει. Κινείται ρυθμικά και τους ακολουθεί. Και δικαίως. Άξιοι.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
The Damned
Τώρα, το κεφάλαιο The Damned είναι δύσκολο να περιγραφεί. Πρόκειται για ιστορική μπάντα με αφοσιωμένο κοινό, όμως δεν απέκτησε ποτέ την αναγνώριση που είχαν οι Sex Pistols ή οι Clash. Από τη μία είναι κατανοητό, από την άλλη είναι κρίμα. Μιλάμε για μια μπάντα που συνδύασε το punk με το rockabilly, τη goth αισθητική και τις new wave πινελιές με τρόπο μοναδικό. Επιπλέον, οι διαμάχες γύρω από το όνομα του συγκροτήματος δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες, δείτε το ντοκιμαντέρ “Don’t You Wish We Were Dead”.
Αλλά η εμφάνισή τους επί σκηνής και η υποδοχή από το κοινό δε μαρτύρησε τίποτα τέτοιο. Ο Captain Sensible παραμένει ΚΤΗΝΟΣ τρέλας στην κιθάρα, ενώ ο Rat Scabies δε μασάει πίσω από το κιτ του. Ο δε Dave Vanian εξακολουθεί να είναι ο πιο γοητευτικός frontman που γέννησε το punk. Και, εν αντιθέσει με κάτι άλλες ντίβες, αντιμετωπίζει τα τεχνικά προβλήματα χειρωνακτικά, βιώνοντας με κατσαβίδι το προβληματικό του μικρόφωνο. Κάνει διαρκώς αστεία με το κοινό και εύχεται σε μια φαν της μπροστινής σειράς για τα γενέθλιά της. Ακόμα και όταν τρώει τούμπα ενώ βγαίνει για το encore, το κάνει να φαίνεται ως χιουμοριστικά στιλάτο.
Το δε setlist; Λουκούμι. Εισαγωγή με το “Love Song” και συνέχεια με το “Machine Gun Etiquette”. Ειρωνική αφιέρωση του “I Just Can’t Be Happy Today” στον Morrissey. Σφαίρα προς τους πολιτικούς του κόσμου το “Beware of The Clown”. Το σχίσμα μεταξύ “Dr Jekyll and Mr Hyde”. Το “History of the World” πλάτη με πλάτη με το “Stranger on This Town”. Η μελωδία του “Eloise”. Το “Fan Club” εις μνήμην του Brian James. Αναμενόμενο pit στα “Neat Neat Neat” και “New Rose”.
Και για κλείσιμο, διασκευή στο “White Rabbit” και όλο το “Smash It Up”. Και πόσα ακόμα που αδυνατώ να θυμηθώ με ποια σειρά ακούστηκαν. Γιατί αυτό δεν ήταν απλώς ένα live, αλλά ένα μάθημα στο πώς μπορείς να είσαι μια ιστορική μπάντα, να παίζεις ως support, αλλά να καταλήγουν όλοι να λένε «δική τους headline εμφάνιση σύντομα». Εμείς το είχαμε δεδομένο και αυτοί ήταν ο λόγος που τραβηχτήκαμε προς Φάληρο. Μακάρι σύντομα ξανά, αλλά ακόμα κι έτσι ΡΕ ΕΙΔΑΜΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΟΥΣ DAMNED ΚΑΙ ΕΣΠΕΙΡΑΝ ΡΕ.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Supergrass
Οι Supergrass που ακολούθησαν μπορεί να μην έχουν στην πλάτη τους τα χρόνια των Damned, αλλά έχουν κάτι που εκείνοι δεν έχουν: μεγαλύτερο κοινό. Λογικό, καθώς το brit indie rock τους χτυπάει πολλές ευαίσθητες χορδές σε όσους ξεκίνησαν να ακούνε σοβαρά μουσική όταν η βρετανική indie σκηνή μεσουρανούσε. Και, έχοντας να έρθουν κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα, τράβηξαν το κοινό με χαρακτηριστική ευκολία.
Φίσκα μέχρι τον πύργο ελέγχου, κραυγές, sing-alongs, χοροπηδητά. Άλλοι πιο «σπάστα» ρυθμοί (“Mansize Rooster”), άλλα μας ανασύρουν PTSD από διαφημίσεις εποχής Λυκείου (“Alright”). Ο Gaz Coombes, με την τραγιάσκα του, επικοινωνεί άψογα με τον κόσμο.
Με λίγα λόγια, δεν γίνεται, αν ακούς britpop και ήσουν εκεί, να μην πέρασες καλά. Ειδικά όταν το σετ τους άρχισε να «τσιτώνει» προς το τελείωμά του με το ξέσπασμα του “Richard III”, τη γκρούβα του “Moving” και τη «σειρήνα» του “Grace”, κάτι θα ένιωσες. Στάνταρ. Και το encore με τα “Sun Hits the Sky” και “Pumping on Your Stereo” επισφραγίζει μια κίνηση damage control που έμελλε να μετατραπεί σε μια εκπληκτική συναυλιακή εμπειρία.
