Έχω να σας δώσω ένα πολύτιμο ηθικό δίδαγμα από προσωπική εμπειρία. Αν την Παρασκευή σχολάτε στις 17:30 και σκέφτεστε «σιγά μωρέ, μισή ωρίτσα είναι η Μαλακάσα, θα προλάβουμε», καλύτερα να το ξανασκεφτείτε. Η αισιοδοξία είναι καλή, αλλά το ποτάμι έχει άλλες διαθέσεις εκείνη την ώρα. Εμείς, με όλη την καλή διάθεση και τον ενθουσιασμό στα ύψη, υπολογίζαμε πως θα είμαστε στο Terra Vibe στην ώρα μας. Στην πράξη όμως, φτάσαμε με το ζόρι για να προλάβουμε τους Zeal & Ardor. Ευτυχώς όμως, προλάβαμε να πιάσουμε θέση της προκοπής, για τους δύο αστέρες της βραδιάς: τη μοναδική Floor Jansen και τον αειθαλή Alice Cooper. Οπότε, την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε ότι «σιγά μην αργήσουμε», θυμηθείτε εμάς και την πορεία μας προς τη Μαλακάσα. Καλύτερα νωρίς και χαλαρά, παρά αγχωμένοι και με μισό setlist στα αυτιά.
Zeal & Ardor
Δε θα ξεκινήσω με την άποψή μου για τους Zeal & Ardor – άλλωστε είμαι ο ορισμός του biased – αλλά με σχόλια από ανθρώπους που άκουσα γύρω μου, οι οποίοι ούτε τους ήξεραν, ούτε φαν του είδους ήταν (ας πούμε black metal. Ναι, οκ, δεν είναι ακριβώς αυτό, αλλά για να συνεννοηθούμε). Όλους, μα όλους, τους καθήλωσαν, όλοι, μα όλοι, βρήκαν αυτό το μοναδικό ηχητικό κράμα, σε συνδυασμό με την επιμελώς ατημέλητη σκηνική τους παρουσία, άκρως ενδιαφέρον. Και ναι, σε εμάς που τους ακούμε (γεια σου, Αναστασία), μπορεί να φαίνεται αυτονόητο· ωστόσο, για πολλούς δεν ήταν.
📸 Christina Alossi
Ο ήχος δεν ήταν σύμμαχός τους, και δεν είμαι σίγουρος αν αυτό οφειλόταν στις open air συνθήκες ή σε τεχνικά θέματα. Η αλήθεια είναι πως το “Row Row” ακούστηκε πιο επίπεδο απ’ όσο του αξίζει, με την ένταση να χάνεται ελαφρώς. Το “Blood in the River“, παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να δημιουργήσει μια σχεδόν τελετουργική ατμόσφαιρα, με τον κόσμο να μπαίνει στον ρυθμό, ακόμα και χωρίς να ξέρει τι ακριβώς φωνάζει. Όσο για το “Devil Is Fine“, η εισαγωγή του και μόνο προκάλεσε ανατριχίλα. “Highlight” το απρόσμενο medley στο φινάλε, που πέρασε από Linkin Park και Holy Diver μέχρι λίγο 50 Cent – ένα πέρασμα μικρογραφία του ίδιου τους του χαρακτήρα. Και μετά από αυτό, ήρθε η ώρα να τους δούμε επιτέλους σε έναν δικό τους μεγάλο club χώρο, με τον ήχο και το κοινό που τους αξίζουν.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Floor Jansen
Η αγαπημένη Floor Jansen ήταν αυτή που στη συνέχεια εφόρμησε στη σκηνή του Rockwave. Δύο χρόνια και μία γέννα αργότερα από την τελευταία της εμφάνιση στη χώρα μας, ήρθε με ένα set από όλους τους δίσκους στους οποίους έχει συμμετάσχει, να υπενθυμίσει κάποια πράγματα που ξέραμε. Πρώτον, ότι είναι τεράστια φωνάρα και, δεύτερον, μεγάλη τυπάρα.
Τώρα, αν σας πω ότι είμαι καμιά σκληρή fan της Floor, θα είναι ψέμα. Ωστόσο, έχω λίγο καλύτερη επαφή από τον Γιώργο, που πρέπει να ρώτησε για όλα τα τραγούδια «αυτό ποιο είναι;». Βέβαια, το ότι εμείς δεν τρελαινόμαστε για τη μουσική της είναι κάτι που έχει μικρή σημασία, καθώς αρκετός κόσμος – κυρίως νεότερης ηλικίας (το οποίο αναφέρεται ως θετικό) – βρέθηκε στη Μαλακάσα κυρίως για εκείνη, αφού τραγουδούσε παθιασμένα κάθε στίχο.
Υπήρχε, όμως, κάτι το οποίο εξ αρχής μάς χτύπησε άσχημα, και όταν βγήκε ο Alice Cooper, έγινε ακόμα πιο ορατό. Οι μουσικοί που συνόδευαν τη Floor, προφανώς ήταν όλοι εξαιρετικοί· έμοιαζαν όμως, σκηνικά, διακοσμητικοί. Δηλαδή, ακόμα και όταν υπήρχαν solos, οι κιθαρίστες δεν βγήκαν μπροστά – πάντα βρίσκονταν στο περιθώριο. Και, ναι, μπορεί να μην είναι μπάντα με τη στενή έννοια του όρου, ωστόσο είναι άσχημο όταν το βλέπεις. Και είναι ακόμα πιο προβληματικό όταν οι Zeal & Ardor προηγουμένως είχαν εμφανιστεί σαν ένα σώμα και όταν, στη συνέχεια, ακολούθησε μία παρέλαση από frontmen και μία frontwoman.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Alice Cooper
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Είναι τόσα πολλά αυτά που θα θέλαμε να πούμε, και παράλληλα μοιάζουν τόσο λίγα για να περιγράψουν επαρκώς αυτό που ζήσαμε. Θα προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε μία σειρά: αρχικά, ο γεννηθείς στις 4 Φεβρουαρίου του 1948, Alice Cooper, έδειξε ότι αυτό το κάπως γραφικό «η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός» στην περίπτωσή του είναι απόλυτα ακριβές. Και αυτό αφορά τόσο τη φωνητική του ικανότητα, η οποία έχει παραμείνει σχεδόν αναλλοίωτη, όσο και τη σκηνική του παρουσία, που παρά τα 78 του έτη, δεν έπαψε να οργώνει τη σκηνή.
Τα σκηνικά που είχαν στηθεί στη σκηνή του Rockwave ήταν εξίσου εντυπωσιακά με αυτά του King Diamond, οπότε όποιος είχε την ευκαιρία να ζήσει και τα δύο live, μπήκε σε μία υπέροχη σύγκριση που ήταν αδύνατο να βγάλει νικητή. Από τη μυθική εισαγωγή με το πανό που έλεγε “Alice Cooper is Banned in Greece”, με τον Alice να το κόβει με ένα σπαθί και να ξεπροβάλλει, μέχρι τη χαρακτηριστική γκιλοτίνα που εμφανίστηκε στο τέλος του “Ballad of Dwight Fry” και τις αρχές του “Killer” ή τον τεράστιο Frankenstein στο “Feed My Frankenstein”. Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα υπέροχα σκηνικά που στήθηκαν κατά τη διάρκεια του live. Βασικά, φανταστείτε μια θεατρική παράσταση υψηλής αισθητικής, με μεγάλο budget και τέλεια προσχεδιασμένη.
Και αν έχετε στο μυαλό σας ότι έχουμε να κάνουμε μόνο με τον Alice Cooper, καλύτερα να το ξανασκεφτείτε. Δηλαδή, προχθές είχαμε τον τεράστιο Andy LaRocque, χθες μία τριάδα-φωτιά, αποτελούμενη από τους Ryan Roxie, Nita Strauss και Tommy Henriksen. Πέραν του προφανούς – ότι μιλάμε για τρεις παιχταράδες – η χημεία τους πάνω στη σκηνή, οι εναλλαγές στα σολαρίσματα, ο ήχος τους, όλα ήταν στο τέλειο. Με αυτόν τον τρόπο, ενώ είχες έναν από τους καλύτερους showmen στον πλανήτη, η απόσταση του από τους υπόλοιπους είχε καλυφθεί σημαντικά. Και ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, μοιάζει σαν να μένει στην άκρη ο Chuck Garric – ένας μπασίστας που όμοιοί του δεν υπάρχουν πολλοί εκεί έξω.
Κάναμε φιλότιμη προσπάθεια να αποτυπώσουμε όλα όσα μαγικά μας χάρισε ο Alice Cooper και ο θίασός του (μιλάμε για δέκα άτομα μαζί με την μπάντα, που πέρασαν από τη σκηνή, συμπεριλαμβανομένης και της Sheryl Cooper, συζύγου του Alice), και ίσως να μπορούσαμε να σταθούμε σε όλα όσα συνέβαιναν ανά τραγούδι (γιατί ναι, σε κάθε τραγούδι είτε συνέβαινε κάτι είτε άλλαζε σακάκι ο Coop). Όμως είναι σίγουρο ότι ούτε θα καταφέρουμε να σας μεταδώσουμε τα συναισθήματά μας, ούτε το πόσο ωραία ήταν. Και να σκεφτείτε ότι πήγαμε με τις προσδοκίες στο πάτωμα, αφού πιστεύαμε πως το να βλέπουμε τον Alice Cooper στα 78 του είναι από μόνο του αρκετό.
Και όμως, τελικά δεν ήταν αρκετό. Ήταν πολύ περισσότερο. Ήταν ένα θεατρικό σοκ, μια heavy metal τελετουργία που συνδύασε τον τρόμο, τη φαντασία, την αλήθεια της σκηνής και το χιούμορ της υπερβολής με τρόπο που μόνο ο Alice Cooper και το επιτελείο του μπορούν να πετύχουν. Θα λέγαμε ότι ο Alice Cooper έδωσε ένα μάθημα: δεν έχει σημασία η ηλικία, το μουσικό είδος ή το παρελθόν σου, σημασία έχει το παρόν και τι μπορείς να κάνεις με αυτό. Και εκείνος, για άλλη μια φορά, έκανε το παρόν αλησμόνητο. Αν αυτό ήταν ένα τελευταίο αντίο – δεν λέμε ότι ήταν, αλλά αν ήταν – τότε ειπώθηκε με τον πιο δυναμικό, θεατρικό και αξιομνημόνευτο τρόπο. Κι αν όχι; Τότε ευχόμαστε να ξανάρθει. Ως τότε, may our dreams become nightmare.
