Μάλλον ήταν γραφτό μου φέτος να μη φτάσω ποτέ στην ώρα μου στη Μαλακάσα και το Rockwave. Τη Δευτέρα 14 Ιουλίου, πάντως, τα πήγα κάπως καλύτερα απ’ όλες τις προηγούμενες φορές, αφού πρόλαβα έστω ένα κομμάτι από τους Κορώνα-Γράμματα. Και παρότι έβριζα που η συναυλία έπεσε Δευτέρα, η απόδοση των Achelous, Anorimoi, Skyclad και W.A.S.P. με αποζημίωσε τόσο, που στο τέλος δεν με ένοιαζε καθόλου τι μέρα ήταν. (Γιώργος)
Achelous
Τον ήχο που έχουν επιλέξει να υπηρετούν οι Achelous, προσωπικά δεν με συγκινεί ιδιαίτερα πλέον. Στα αυτιά μου, το συγκεκριμένο είδος έχει κορεστεί και μόνο κάτι πραγματικά ξεχωριστό μπορεί να τραβήξει την προσοχή μου. Ωστόσο, αυτή είναι καθαρά η δική μου οπτική, καθώς η πλειοψηφία του κόσμου που είχε βρεθεί από νωρίς στο Terra Vibe φαινόταν να διαφωνεί πλήρως. Πολλοί πλησίασαν άμεσα τη σκηνή για να τους απολαύσουν και, πέρα από αυτό, συμμετείχαν ενεργά στα κομμάτια τους – είτε τραγουδώντας είτε χτυπιόμενοι στους ρυθμούς της μπάντας.
Και παρότι ξεκαθάρισα πως δεν είμαι ιδιαίτερα fan του ήχου τους, μπορούσα απόλυτα να καταλάβω γιατί τόσοι είχαν έρθει από νωρίς για να τους στηρίξουν. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: όταν σου δίνεται η ευκαιρία να παίξεις στο Rockwave, δεν οφείλεις να είσαι άψογα προβαρισμένος; Οι Achelous ίσως ήταν και κάτι παραπάνω από αυτό. Κι ενώ εκτελούσαν το set τους με χειρουργική ακρίβεια, δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να επικοινωνούν με το κοινό. Συνολικά, αν είσαι φίλος του είδους, αξίζει να τους παρακολουθείς στενά από εδώ και πέρα. (Γιώργος)
Anorimoi
Η εισαγωγή του Κόναν αρχίζει να αντηχεί από τα ηχεία και να προβάλλεται στο video wall της σκηνής, μέχρι που εμφανίζεται ο κόμης Vargsteiner. Ακολουθεί μια αφήγηση που μπλέκει το lore του Κόναν με αυτό του Τόλκιν και διάφορα άλλα στοιχεία, πριν ξεκινήσει να χρίζει ιππότες τα μέλη των Ανώριμων, οι οποίοι είχαν ήδη ανέβει στη σκηνή. Και τώρα, τι να πρωτοπείς για την αφεντιά τους; Είναι από τις μπάντες που πρέπει να τις δεις live για να καταλάβεις πραγματικά το vibe τους. Πάρε το πιο τρελό πάρτι που έχεις ζήσει, βάλε του μπύρες και επικά riffs – και μετά πολλαπλασίασέ το με n.
Αυτό που πάντα ήθελα να πω για τους Ανώριμους -και τώρα μου δίνεται η ευκαιρία- είναι ότι, λόγω του χιουμοριστικού χαρακτήρα των στίχων τους, συχνά υποτιμάται η παικτική τους ικανότητα, η οποία είναι πολύ υψηλή, ιδιαίτερα αυτή του Satrigianni(s). Οι –κατά δύο χρόνια μεγαλύτεροι από το ίδιο το Rockwave, όπως μας υπενθύμισε ο Trampakoulas– υποσχέθηκαν επίσης ότι ο δίσκος που είχαν ανακοινώσει για το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, μάλλον θα κυκλοφορήσει στο τέλος της φετινής. Το δεύτερο στο οποίο θέλω να σταθώ είναι το επικό τους φινάλε με τα “Το Μέγεθος Μετράει” και “Το Πρώτο Ραντεβού”, αποδεικνύοντας – σε όσους δεν το ήξεραν ήδη – ότι έχουν τα δικά τους hits. Και μπράβο τους. (Γιώργος)
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Skyclad
Δεν τους είχα ξαναδεί live. Δεν έχω μέτρο σύγκρισης, όπως ίσως κάποιοι άλλοι που τους έχουν πετύχει σε παλιότερες εμφανίσεις. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν βρίσκονται ακριβώς στο κέντρο των μουσικών μου ακουσμάτων. Ωστόσο, η παρουσία των Skyclad στη Μαλακάσα ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Αν εξαιρέσει κανείς τα τεχνικά προβλήματα στον ήχο στην αρχή – που ήταν μεν εμφανή αλλά όχι καταστροφικά – το σύνολο της εμφάνισης είχε βάθος και συνέπεια.
Από τα πρώτα λεπτά – με το δεύτερο κιόλας κομμάτι, το “Spinning Jenny” από το “Brewed in Newcastle” – το κοινό τούς υποδέχτηκε ζεστά. Ο τραγουδιστής Dave Pugh αναφέρθηκε χαμογελαστά στα προβλήματα του ήχου, δείχνοντας πως και ο ίδιος αντιλήφθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε τέλεια, αλλά τίποτα δεν φάνηκε ικανό να τους σταματήσει. Η συνέχεια με το “Cry of a Land” έφερε μια πιο βαριά και συναισθηματική διάσταση στο set, με το βιολί της Georgina Biddle να προσθέτει έναν πιο ταξιδιάρικο τόνο στην ατμόσφαιρα. Λίγο αργότερα, με το “The One Piece Puzzle”, ο Ridley ρωτάει το κοινό αν το γνωρίζει – και η απάντηση ήταν ένα ξεκάθαρο “ναι”, με φωνές και χέρια να σηκώνονται στον αέρα.
Η ενέργεια άρχισε να ανεβαίνει και ο Dave ζήτησε από τον κόσμο να ξεσηκωθεί και φωνάξει “Hey! Hey! Hey!”, με το βιολί και την κιθάρα να κυνηγιούνται ρυθμικά, δίνοντας τον τόνο για τη συνέχεια. Το “The Widdershins Jig” από το ντεμπούτο τους ήταν ένα από τα highlights της βραδιάς – folk, ρυθμικό, σχεδόν χορευτικό, με το κοινό να συμμετέχει όλο και πιο έντονα. Το “The Parliament of Fools” πρόσθεσε μια πιο θεατρική διάσταση, με τον Pugh να ξεκινά με το χαρακτηριστικό «All the seats are taken in the house…» και το κοινό να ανταποκρίνεται αυθόρμητα.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο φινάλε. Ο Ridley ζητά από το κοινό να μαντέψει το επόμενο κομμάτι, αρχίζει να τραγουδάει «fa lalalalala…» και η σκηνή γεμίζει ενέργεια. Ήταν το “Another Drinking Song” – ο μεγάλος τους folk ύμνος – με φωνές, χορό και παροξυσμό καλής διάθεσης. Το “Thinking Allowed” έκλεισε τη βραδιά, με τον Ridley να πιάνει ένα μικρό παραδοσιακό κιθαράκι, τη Biddle στο βιολί και τις κιθάρες να υφαίνουν μια αποχαιρετιστήρια κορύφωση. Ευχαρίστησαν το κοινό στα ελληνικά και έκλεισαν με ένα χαμόγελο και τη φράση: “Enjoy WASP”. (Ελεάνα)
Μέσες-άκρες, τα πράγματα ήταν όπως τα περιέγραψε η Ελεάνα. Αν τους έβλεπα για πρώτη φορά, πιθανότατα θα είχα παρόμοια αίσθηση. Όμως, λυπάμαι που το λέω, απογοητεύτηκα. Αν δεν κάνω λάθος, ήταν η πέμπτη φορά που τους έβλεπα – και, μακράν, η χειρότερη. Φυσικά υπήρξαν στιγμές που ενθουσιάστηκα και με παρέσυρε ο ρυθμός των Skyclad. Στις περισσότερες, όμως, δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι πόσο λείπει ο Kevin Ridley, με αποκορύφωμα – νομίζω – το “The Parliament of Fools”. (Γιώργος)
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
W.A.S.P.
Το ρολόι δείχνει 22:38 και η προσμονή έχει φτάσει στο κόκκινο. Η αρένα είναι γεμάτη, ο κόσμος σφυρίζει και χειροκροτεί, έτοιμος να υποδεχτεί τους μεγάλους. Δύο λεπτά μετά, επιτέλους, ακούγεται η κραυγή που όλοι περίμεναν: «I wanna be somebody». Οι W.A.S.P. ανεβαίνουν στη σκηνή, και φαίνεται ξεκάθαρα πως ήρθαν με άγριες διαθέσεις.
Η ένταση εκτοξεύεται, και ο Blackie Lawless εμφανίζεται με το κλασικό old-school στυλ του: μαύρα πέτσινα, κρόσσια, και εκείνα τα φουντωτά μαλλιά που μοιάζουν ανέγγιχτα από τον χρόνο – λες και βγήκε μόλις από το 1985. Είναι μια φιγούρα βγαλμένη απευθείας από τα ’80s, ένας rockstar που επέστρεψε από χρονομηχανή για να μας θυμίσει γιατί τους λατρέψαμε, γιατί αγαπάμε το heavy metal. Το set ξεκινά καταιγιστικά. Ο κόσμος φωνάζει, ουρλιάζει, τραγουδά από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Η εισαγωγή με το “I Wanna Be Somebody” ακολουθείται από τα “L.O.V.E. Machine” και “The Flame” – όλα από το εμβληματικό πρώτο άλμπουμ – και το Terra Vibe μπαίνει αμέσως στο κλίμα. Η ανταπόκριση είναι έντονη, με φωνές, κινητά και χέρια στον αέρα. Κάπου εκεί, ο Blackie κάνει μια παύση και απευθύνεται στο κοινό. Θυμάται πώς, πριν από τρία χρόνια, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να γράψουν νέο άλμπουμ και να βγουν ξανά στον δρόμο. Μιλά για τις αμφιβολίες, τις ατελείωτες συζητήσεις με 66 promoters, και για εκείνη την τελευταία κουβέντα, όταν κάποιος του είπε: «Ναι, πρέπει να το κάνετε». Κι εκείνος απάντησε, σχεδόν ειρωνικά: «Για εμάς δεν υπάρχει πρέπει. We’re BAD!»
Η συνέχεια με τα “School Daze”, “Hellion” και “Sleeping (In the Fire)” κρατά τον ρυθμό σφιχτό και το κοινό μέσα στο παιχνίδι. Ο Doug Blair αναλαμβάνει για λίγο μόνος του, με ένα σόλο λέει όσα χρειάζονται – καθαρό, δυνατό, στην καρδιά του ήχου τους. Ο Blackie επιστρέφει στο μικρόφωνο και πιάνει ξανά το νήμα. Μιλά για τις «λίστες», για το τι περιμένουν από αυτούς να παίξουν. Κοντοστέκεται, χαμογελά, και πετάει το «On your knees!» Δεν το φώναξε. Το άφησε να πέσει. Κι ο θόρυβος που ακολούθησε τον έκανε να φαίνεται πιο δυνατό από ποτέ.
Το ταξίδι στο παρελθόν συνεχίζεται με “Tormentor” και “The Torture Never Stops” από το πρώτο τους άλμπουμ. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα εκτός σκηνής, επιστρέφουν με “Scream Until You Like It” και “Forever Free” από το Inside the Electric Circus – ένα flashback σε εποχές πιο θεατρικές, πιο glam. Πίσω τους, τα video walls προβάλουν υλικό από τα παλιά, χωρίς πολλά λόγια: το παρελθόν είναι παρόν. Και κάπου εκεί φτάνει η στιγμή που όλοι περιμέναμε.
Τα φώτα χαμηλώνουν. Ο Blackie μένει μόνος του στη σκηνή, με την κιθάρα του και ένα λευκό φως να τον κυκλώνει. Κοιτάζει προς το κοινό και ζητά τη βοήθειά μας. Με φωνή χαμηλή, σχεδόν ψίθυρο, ξεκινά: «I ride (I ride), I ride the winds that bring the rain…». Το “Wild Child” αρχίζει σχεδόν a capella και η ατμόσφαιρα αλλάζει. Άλλοι τραγουδούν, άλλοι μένουν σιωπηλοί. Μερικοί δεν κρύβουν τα δάκρυά τους. Όταν μπαίνει η μπάντα και το ρεφρέν σκάει, δεν υπάρχει τίποτα να εξηγήσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το ζήσεις. Και ναι — το παραδέχομαι. Δάκρυσα.
Για το τέλος, “Blind in Texas”. Το κοινό ακολουθεί μέχρι την τελευταία νότα, χωρίς καμία παύση. Πίσω μου, κάποιος λέει σχεδόν έκπληκτος: «Δεν γίνεται, playback είναι». Όμως όχι. Ήταν ο Blackie. Η φωνή του, χωρίς φίλτρα, χωρίς βοήθειες. Απλώς εκεί — γεμίζοντας την αρένα. Οι W.A.S.P. δεν έπαιξαν playback. Παρότι έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιήσει backing tracks — για πολλούς, ένα χρήσιμο εργαλείο ακρίβειας — στη Μαλακάσα δεν υπήρχε αμφιβολία: ήταν 100% παρόντες, αυθεντικοί.
Αυτό το live ήταν μια στιγμή που θα μείνει. Μια setlist γεμάτη πρώιμες επιτυχίες και κομμάτια που είχαμε να ακούσουμε live χρόνια. Μια συναυλία που δεν βασίστηκε στην αναπαλαίωση, αλλά στο συναίσθημα. Και εκείνο το a capella “Wild Child” ήταν αρκετό για να μας το θυμίσει. Απέδειξαν ότι μια old school μπάντα με μαύρα πέτσινα, φουσκωμένα μαλλιά και attitude βγαλμένο από τα ’80s μπορεί να σταθεί σήμερα χωρίς να μοιάζει παρωχημένη. Μπορεί να υπερβεί τον χρόνο. Οι W.A.S.P. όχι μόνο είναι ακόμα εδώ. Είναι όπως τους θέλαμε: ζωντανοί, ωμοί, αμετακίνητοι. (Ελεάνα)
Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που είδα τους W.A.S.P. — εκείνη τη βραδιά στο Gagarin, που μας έμεινε στο μυαλό για όλους τους λάθος λόγους. Ήλπιζα σε μια εμφάνιση που θα μπορούσε να σβήσει εκείνη τη μαυρίλα από τη μνήμη. Και παρότι δεν τα κατάφεραν εντελώς -κυρίως γιατί ό,τι έγινε τότε ήταν πραγματικά απαράδεκτο- αυτή τη φορά μου χάρισαν μια νέα, πολύ πιο ευχάριστη ανάμνηση.
Αξίζει να σταθούμε στον drummer Aquiles Priester, ο οποίος ήταν πραγματικά αλάνθαστος σε κάθε δευτερόλεπτο της εμφάνισής τους. Και φυσικά, στον Blackie Lawless — την καρδιά, το σώμα και την ουσία των W.A.S.P. Εμφανώς ευδιάθετος και με τη φωνή του πιο προσεγμένη από άλλες φορές, κατάφερε να σταθεί αντάξιος του μύθου που κουβαλά.
Και τώρα η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: ήταν playback; Δεν ήμουν πάνω από τα monitors για να έχω πλήρη εικόνα, αλλά ήμουν αρκετά μπροστά -και δεν μου φάνηκε καθόλου playback. Ναι, υπήρξαν κάποια προηχογραφημένα σημεία, αλλά τίποτα που να ξενίζει ή να αλλοιώνει το αποτέλεσμα.
