Sun of Nothing, Rita Moss, Okwaho, 24/02/2024 @ An Club | Live Report
Αν με ρώταγε κανείς για τρεις ελληνικές μπάντες του ακραίου ήχου που αξίζει να παρατηρήσει θα ήταν πολύ εύκολη απάντηση. Το line-up μιας συναυλίας που έχει για headliners τους Sun of Nothing και από κάτω τους Rita Mosss και Okwaho θα ήταν το μέρος που θα τον έστελνα για να τη βρει. Και ο κόσμος που γέμισε το An Club το βράδυ του Σαββάτου θα συμφωνούσε μαζί μου. Είμαι απόλυτα βέβαιος.
Φοίβος Κρομμύδας
Συντάκτης
Σπύρος Κούρκουλας
Φωτογράφος
Okwaho
Το σαφώς μικρότερο σε μέγεθος κοινό που ήταν εκεί από την αρχή για να δει τους Okwaho πήρε μια πολύ καλή γεύση από την έννοια του Δέους. Το sludge τους πατάει γερά σε λασπώδες έδαφος χωρίς να χάνει την ισορροπία του. Ακόμα κι όταν έχει κάποια ξεσπάσματα που σχεδόν φέρνουν σε αργοπαιγμένο crust, κινείται ευέλικτα. Τρία άτομα, ένα λάπτοπ και πετάλια σε ρόλο «παραμορφωτή» και δε χρειάζεται πολλές φιοριτούρες.
Ταυτόχρονα η καρδούλα τους ανήκει στη «σωστή» πλευρά της κοινωνικής ανησυχίας. Οπότε σε μια ερμηνεία ενός κομματιού όπως το “The Mermaid” δεν μπορεί να μη ραγίσει η ψυχή σου. Highlight της εμφάνισής τους, η τραγική ιστορία μιας μικρής Σύριας κατάφερε να μας παγώσει. Ακριβώς επειδή συνδύασε το ονειρικό με το βίαια ρεαλιστικό. Και τα σκισμένα φωνητικά του Γιώργου σε συνδυασμό με τα μονολιθικά riffs δε μας άφησαν περιθώρια να σηκωθούμε από το έδαφος.
Το κλείσιμο με το βιτριολικό “What A Wonderful Hell” και “Safe In Enslavement” έδρασαν ως λιθοβολισμοί. Γιατί αν δεν πεις την αλήθεια με «βίαιο» τρόπο στην τέχνη κάποιες φορές, θα ήταν καλύτερα να μην την έλεγες καθόλου. Οπότε ως ηχητικοί χουλιγκάνοι με πολιτικό λόγο, οι Okwaho αυτή την τζαμαρία που χωρίζει εμάς κι αυτούς την έσπασαν. Και καλά έκαναν.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
The Burden of 1000 Murders
Blackwaho
The Mermaid
What A Wonderful Hell
Safe In Enslavement
Okwaho: Bob Sword (Μπάσο), Andreas Bikouvarakis (Τύμπανα), Giorgos (Κιθάρα, φωνή)
Rita Moss
Όταν μια συναυλία ξεκινά με τέτοιον τρόπο, είναι δεδομένο πως πρέπει να υπάρξει μια ψυχική ανάπαυση. Γιατί ο κίνδυνος να μετρήσουμε θύματα που λύγισαν από τη μαυρίλα είναι υπαρκτός και κοντινός. Οπότε φυσικά και πρέπει να πέσει η ταμπέλα του διαλείμματος και να περάσουμε καλά. Έχετε δει τη φωτογραφία του μπόμπιρα που κείτεται στο πάτωμα αφού έχει πασαλείψει τα πάντα με τα περιττώματά του; Η μουσική των Rita Mosss είναι αυτή η εικόνα σε νότες. Βρείτε μου καλύτερο διάλειμμα. Περιμένω.
Το μεγάλο ατού της μπάντας είναι πως έχει ξεκάθαρη εικόνα και καμία αυταπάτη σε σχέση με αυτό που επιθυμεί. Θέλει να περάσει καλά. Το να περάσεις καλά όμως δε συνεπάγεται του να είσαι μουσικά τεμπέλης. Χρειάζεται δουλειά και πειθαρχεία το να ακούγεσαι σαν το Διάβολο της Τασμανίας. Και οι Rita Mosss τα έχουν αμφότερα. Τεχνική αρτιότητα που τους κάνει να ακούγονται σαν πιο εμφανώς κάφροι Naked City. Και ψυχολογία εφήβου που ζωγραφίζει ένα πέος στο πρόσωπο του φίλου του.
Ό, τι κάνουν δεν πηγάζει από την προσπάθεια να το παίξουν χαβαλέδες. Είναι, δε χρειάζονται επιβεβαιώσεις. Αλλά κάποιες φορές το να παίζεις απαιτητικό, πάνκικο noise rock με φάλτσα ξεσπάσματα τρομπέτας που ακούγονται σαν τις πρώτες πρόβες του John Zorn είναι πολύ καλό αποκούμπι ενέργειας. Και ο θόρυβος μια τέλεια αφορμή να φύγουν όλα επί σκηνής και να ηρεμήσουμε ομαδικώς. Πειράγματα, γέλια, περίεργοι ρυθμοί, σχεδόν «κακομαθημένα» φωνητικά, ναι. Μια μουσική ζημιά. Που αν τη ζήσεις εθίζεσαι γιατί είναι εκπληκτική. Μακάρι να παραδειγματιστούν κι άλλες μπάντες από δαύτους. Γιατί και το πυροκλάνι θέλει τεχνική για να μην καείς. Και αυτοί μπορούν να τα δώσουν τα φώτα τους.
Sun of Nothing
Και αφού αναφερθήκαμε σε πυροκλάνια, περιττώματα και πέη, ας θυμηθούμε ποιοι ακολουθούν. Αυτοί που έκαναν 14 χρόνια να κυκλοφορήσουν τον ίσως πιο πολυαναμενόμενο δίσκο του ελληνικού underground. Σα να θέλουν να μας πικάρουν περισσότερο δεν εμφανίζονται απευθείας επί σκηνής. Τα φώτα θα σβήσουν και ένα μακροσκελές, εισαγωγικό intro θα ξεκινήσει όσο το logo τους θα λάμπει στον τοίχο του An.
Μόνο όταν έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι θα ανέβουν επί σκηνής. Με τον Γιώργο να κάθεται στα ντραμς. Τον Γιάννη και τον Μάνθο να «σελώνονται» τα έγχορδα και τελευταίο τον Ηλία να αρπάζει το μικρόφωνο για να πει ένα χαμηλόφωνο «Καλησπέρα». Και να ξεκινήσει το Liars In Wait εν μέσω πανζουρλισμού. Οι Sun of Nothing είχαν βγει στη σκηνή.
Τα κομμάτια του δίσκου ζωντανά ακούγονται ακόμα πιο απειλητικά, ακόμα πιο πικρόχολα. Μοιάζουν να γράφτηκαν για τη σκηνή. Γεγονός που αποδεικνύεται και από το συγκλονιστικό “After The Fall” που τα διπλά φωνητικά Ηλία και Μάνθου παγώνουν το αίμα. Είχαν λείψει γαμώτο. Πολύ. Και επειδή δε νοείται εμφάνισή τους χωρίς αναφορές στο παρελθόν, το “Dead Hands And Stupid Hearts” προκαλεί ένα μικρό δάκρυσμα. Γιατί κάπου εκεί στο 2007 όταν πρωτοάκουσα και εγώ και άλλος κόσμος αυτή τη Ved Buens Endeική εναλλαγή καθαρών και squealing φωνητικών κάτι πάθαμε. Το οποίο το θυμηθήκαμε. Έντονα.
Η δημοτικότητα του “The Guilt of Feeling Alive” επέβαλλε να γυρίσουμε πίσω στο γκρίζο εξώφυλλό του. Και διάολε, το “Catharsis” ακόμα προσφέρει το καλό κρασί των στίχων του. Ουρανοκατέβατη σφαλιάρα που φέρνει το αίσθημα του τίτλου της αυτούσιο. Αλλά αρκετά με την εξύψωση, πίσω στα βάθη. Το “Drowned Out” θυμίζει την ψυχική τους κακομουτσουνιά. Το ποιοι ήταν όταν γιγαντώθηκαν στους κύκλους της σκηνής πίσω στην προηγούμενη δεκαετία. Και γνώριμες φάτσες που είχαμε την μπάντα ως σημείο αναφοράς ήταν εκεί να πηγαίνουν πίσω στο χρόνο. Οικογενειακό το κλίμα, αλληλοκατανόηση στην πίκρα.
Επαναφερόμαστε στο παρόν μέσω του μακάβριου “Voidhanger”. Η αυτοχειρία ως καλλιτεχνική θεματική διχάζει. Δεν είδα όμως κανένα να μην είναι καθηλωμένος μπροστά σε αυτή τη συγκλονιστική εκτέλεση του κομματιού. Ούτε και του “Ghost” που αποτέλεσε και το μουσικό κέντρο ενός από τα καλύτερα videoclip που έχουν γυριστεί εδώ και πολλά χρόνια.
Φυσικά, δε λείπουν αστεία και γέλια μεταξύ μπάντας και κοινού. Οκ, να τον βγάλουμε έξω το δαίμονα που κρύβουμε εντός. Αλλά αν δε σπάσουμε και λίγη πλάκα στο ενδιάμεσο, τι αξία έχει; Το “Unreached Soul” θα επικαλεστεί τη στοιχειωμένη ατμόσφαιρα που τους χαρακτηρίζει. Με τα σχεδόν παράφωνα αρπίσματα της αρχής του και το σταδιακό χτίσιμο σε αυτό το χαρακτηριστικό του ξέσπασμα.
Η live παρουσίαση του Maze ολοκληρώνεται με το “Buried Endeavors”. Αλλά κάτι λείπει από το παρελθόν τους. Η στιγμή που ξεκίνησαν όλα. Και έτσι για επίλογο το Impact επαναφέρει πίσω στην αρχή και οδηγεί μέχρι και σε pit. Σχήμα κύκλου. Όπως στο νέο τους logo.
Δεν ξέρω πόσες συναυλίες θα ακολουθήσουν και πότε για τους Sun of Nothing και τα άλλα δύο σχήματα. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν υπάρξουν σύντομα, καλό θα είναι να είστε εκεί. Γιατί αν τυχόν ρωτήσετε κάποιον που ήταν εκεί το βράδυ του Σαββάτου να παραληρεί για τρεις ώρες. Και θα έχει δίκιο. Αριστουργηματική συναυλία, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
LIARS IN WAIT
AFTER THE FALL
Dead Hands And Stupid Hearts
Catharsis
Drowned Out
Voidhanger
Ghost
Unreached Soul
Buried Endeavors
Impact
