Έχοντας στο μυαλό μου την σημερινή εποχή, εύκολα μπορεί να παρακολουθήσει κανείς την αποχαύνωση και το χάσμα γενεών που επικρατεί. Όλοι μας το έχουμε δει. Στα οικογενειακά τραπέζια υπάρχει αυτή η άβολη στιγμή, όπου δεν θα έχεις τι να πεις στον παππού σου, στην γιαγιά σου και δεν θα έχουν και εκείνοι τι να σου πουν, προσπαθώντας ίσως να σε ψυχολογήσουν. Κάτι τέτοιες στιγμές, μου έρχεται πάντα στο μυαλό, η ταινία Coco.
Θα μου πει κάποιος “ρε έξυπνε, που κολλάς τώρα, ένα κοινωνικό φαινόμενο, με μια ταινία της Pixar;” Και όμως. Αν κάτσει κανείς και δει προσεκτικά, τα μηνύματα που περνάει το Coco στο κοινό, εύκολα μπορείς να δεις ότι έχεις παραπάνω ταύτιση από όση νόμιζες.
Στο Coco, γνωρίζουμε τον Miguel. Ένα μικρό παιδί, που του αρέσει η μουσική και θέλει να γίνει τρανός, όπως ο Ernesto de la Cruz, ένας εκλιπών τραγουδιστής και είδωλο του. Η οικογένεια του, του απαγορεύει να ασχοληθεί με την μουσική και ένα λάθος του μικρού τον φέρνει στην Χώρα των Νεκρών. Εκεί γνωρίζει τον Hector, ο οποίος δέχεται να τον οδηγήσει στον de la Cruz, τον οποίο ο Miguel πιστεύει ότι έχει προ-προ-πάππου. Έτσι, οι δύο ήρωες μας ξεκινούν ένα ταξίδι για να ανακαλύψουν την ιστορία της οικογένειας του μικρού.
Οι θεματικές της ταινίας, περιστρέφονται γύρω από άξονες, τους οποίους σήμερα, θεωρώ πως δεν τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Οικογένεια, παρελθόν και την εορτή της ανθρώπινης ζωής. Θα σας βοηθήσω πιάνοντας τους έναν έναν, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να σας κατευθύνω στο μήνυμα που εγώ πήρα.
Οικογένεια
Ένας σημαντικός θεσμός, με τον οποίο ασχολείται το Coco, είναι αυτός της οικογένειας. Θυμάμαι πάρα πολλές φορές στο σχολείο, που στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, μας έλεγαν όλα αυτά τα θεωρητικά “επιχειρήματα” του γιατί η οικογένεια σημαίνει τα πάντα. Η οικογένεια δεν θέλει θεωρίες. Στην θεωρία, όλα μπορούν να δικαιολογηθούν. Οι σχέσεις ωστόσο των μελών της, θέλουν κάθε μέρα “προπόνηση” προκειμένου να αναπτυχθούν και να διατηρούνται.
Στο Coco, o Miguel ονειρεύεται να γίνει κιθαρίστας, το οποίο έρχεται κατά της οικογένειας του, η οποία τον θέλει να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση και να γίνει zapatero (τσαγκάρης). Ο Miguel, οδηγείται στην γη των Νεκρών και η γνωριμία του με τον Hector και οι αποκαλύψεις που του γίνονται για το παρελθόν του, τον οδηγούν στην σημασία του να ξέρεις ποιος είσαι και ποιοι σε αγαπούν.
Η αναζήτηση του παρελθόντος και η εξήγηση του γιατί δεν θέλουν να ασχοληθεί ο μικρός με την μουσική, τον κάνουν να συνειδητοποιήσει ότι η οικογένεια του θέλησε να τον προστατέψει από τον πόνο της απώλειας. Επίσης, τον κάνουν να καταλάβει του γιατί ακριβώς, παρά τα γεγονότα, πρέπει να ασχοληθεί με την μουσική και να εκπροσωπήσει περήφανα το παρελθόν του. .
Μπορεί οι δικοί σου κάποιες φορές να ξεπερνούν όρια, να φαίνεται ότι προσπαθούν να σε δυσκολέψουν. Αυτό που θέλουν όμως, είναι το καλό σου. Ανεξαρτήτως του τι θα διαλέξεις, εν τέλει, όπως φαίνεται και στην ταινία, θα είναι δίπλα σου. Επίσης, το μόνο που ξέρω είναι ότι η στάνταρ αγάπη σε αυτή την ζωή είναι της οικογένειας σου. Ακόμη και στην επόμενη. Μιλώντας για τη επόμενη ζωή
Παρελθόν
Το βασικό τραγούδι του Coco λέγεται “Remember me” και στην ταινία, αρχικά, έχει γραφεί ως μια μελαγχολική μπαλάντα, αφιερωμένη από έναν πατέρα στην κόρη του. Ωστόσο, με τον θεσμό της οικογένειας και το ταξίδι για την ανακάλυψη του παρελθόντος, το τραγούδι αυτό αποκτάει μια άλλη, διαχρονική διάσταση. Της ανάμνησης των αγαπημένων μας που έχουν φύγει από την ζωή και την διατήρηση τους στο μυαλό μας.
Δεν θα σας κρύψω, ότι γράφοντας αυτές τις λέξεις, έχω έναν περίεργο κόμπο στον λαιμό μου. Η απώλεια, δεν είναι ποτέ συναίσθημα το οποίο αντιμετωπίζεις, αλλά μαθαίνεις να ζεις μέσα από αυτό. Σαν παιδί, ο Miguel αναρωτάται τα ίδια ακριβώς πράγματα, που αναρωτήθηκα και εγώ και πολλοί άλλοι όταν έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο. Τώρα τι κάνω; Πως προχωράω παραπέρα; Τι κάνω να τους κρατήσω ζωντανούς; Πως μπορώ να σταθώ αντάξιος και να τους φτάσω στα ιδανικά τους, που ήταν πολύ ψηλά;
O Hector, που μαθαίνουμε ότι είναι ο προ-προ-παππούς του Miguel, θέλει να δει μια τελευταία φορά, την κόρη του, Coco, η οποία όντας μεγάλη πλέον και στα τελευταία της, τον έχει ξεχάσει. Ο Hector αντιμετωπίζεται με την πλήρη λήθη και προσπαθεί να τονίσει στον Miguel την σημασία του να θυμάσαι ποιοι υπήρξαν πριν από εσένα. Το παρελθόν, είναι κομβικό, στο να καταλάβουμε, γιατί εμείς, έχουμε παρόν και μέλλον. Ειδικά, όταν αυτό, συνδέεται με την οικογένεια μας.
Αυτό που παίρνω από την ταινία, είναι ότι οι αγαπημένοι μας, που έχουν φύγει, μας προσέχουν, υπάρχουν στις ζωές μας. Και αυτό επιτυγχάνεται μέσα από την διατήρηση των ευτυχισμένων αναμνήσεων μαζί τους. Είναι στο χέρι μας να τους κρατήσουμε μαζί μας για όσο θελήσουμε. Γιατί σημασία, έχει να θυμάσαι ότι έζησαν και όχι ότι έφυγαν.
Ζωή
Έζησαν. Και θα ζουν. Όπως ζούμε και εμείς. Γιατί εν τέλει, το κύριο μήνυμα του Coco, θεωρώ πως έχει να κάνει με την ανθρώπινη ζωή. Μέσα σε μια γιορτή, όπου γιορτάζονται αυτοί που πλέον θεωρούνται, νεκροί, αναβλύζει ένα ισχυρό πάθος για ζωή. Η ζωή και ο θάνατος, είναι δύο δίπολα, που λίγο πολύ, στην ταινία μας, γίνονται ένα. Ο άνθρωπος έρχεται στην ζωή, για να χτίσει κάτι για την επόμενη γενιά και να φύγει.
Στην ζωή μας, είτε ακολουθούμε τον δρόμο που μας θέτουν οι δικοί μας, είτε φτιάχνουμε το δικό μας μονοπάτι. Και αυτό κάνει ο Miguel. Θέλει να δημιουργήσει, μέσω της μουσικής και με αυτόν τον τρόπο, να συνεχίσει την παράδοση που για πολλά χρόνια, ζούσε “υποσκάπτουσα” στην οικογένεια του. Και εν τέλει, οι επιλογές μας είναι αυτές που μας καθορίζουν. Και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτές, όποιες και να είναι οι εξελίξεις. Ο Miguel επιλέγει την μουσική και η οικογένεια του, το αποδέχεται, γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας του. Είναι στο αίμα του να ζήσει ως μουσικός.
Ελπίζω να κατάφερα να σας δείξω, γιατί κρατάω το Coco, βαθιά μέσα στην καρδιά μου
Ζήσε και δημιούργησε και συνάμα, μάθε από το παρελθόν, για να αφομοιώσεις στο παρόν σου και συνάμα να χτίσεις ένα καλύτερο μέλλον. Για εσένα και κυρίως για τους μετέπειτα. Ο κύκλος της ζωής είναι ατέλειωτος. Και το Coco, πανηγυρικά, σχεδόν σε γιορτινό κλίμα, σου δείχνει ότι και μετά τον θάνατο, θα συνεχίζει να υπάρχει για τους δικούς σου, χωρίς να σε ξεχνούν. Αντιθέτως, θα σε θυμούνται και θα σε ευχαριστούν για όσα πρόσφερες και θα συνεχίσουν, χτίζοντας την κληρονομιά που άφησες.
Ελπίζω να κατάφερα να σας δείξω, γιατί κρατάω το Coco, βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Η σημασία της οικογένειας, του παρελθόντος αλλά και της ανάγκης για ζωή, είναι θέματα που πραγματεύεται και γιορτάζει το film της Pixar. Οπότε όταν βρεθείτε, στα τραπέζια που λέγαμε στην αρχή, κρατήστε σφιχτά τις στιγμές που ζείτε με τους δικούς σας και να χτίζετε ακόμα περισσότερες.
